พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 133

เยี่ยหลิงตอบ “ฟังนะ นี่คือสิ่งที่ผู้คนทั่วไปพูดกันเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านยังคงเงียบ เธอรู้เพียงว่าเธอกำลังพูดความจริง

เยี่ยหลิงตอบ “หว่านหว่าน ตอนเธออายุ 15 ปี ได้รับคำเชิญจากท่านคณบดีของมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสให้ไปศึกษาต่อต่างประเทศถูกต้องไหม แต่เซี่ยเหยียนเหยียนใช้เส้นสายของคุณชายลู่ถึงได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยที่กรุงปารีส เธอนี่น่าเบื่อจริง ๆ เป็นแบบนี้ตลอดเลย ไม่พาเซี่ยเหยียนเหยียนเล่น จากการคาดคะเนแล้วครั้งนี้เซี่ยเหยียนเหยียนจะถูกเธอทำให้โกรธตายแน่เลย”

เซี่ยซีหว่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบว่า “เธอมักจะเลียนแบบเส้นทางที่ฉันเดิน แต่เธอเล่นส่วนที่เหลือจากการเล่นของฉันอย่างช่วยไม่ได้ ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ ?”

เยี่ยหลิงตอบ “ฉันจะไม่คุยกับเธอแล้ว โลกของเด็กเรียนมักทำให้คนอิจฉา”

เซี่ยซีหว่านยิ้ม จากนั้นเธอก็เก็บโทรศัพท์มือถือของเธอ ในขณะเดียวกันนั้น ซวงซวงก็วิ่งเข้ามาหาเธอและพูดว่า “หว่านหว่าน เกิดเรื่องใหญ่ที่ไม่ดีแล้ว เซี่ยเหยียนเหยียนนั้น...เซี่ยเหยียนเหยียนเธอ...”

“ซวงซวง เธอพูดช้า ๆ หน่อยสิ ดูเหมือนว่าเธอจะหายใจไม่ทันแล้วนะ” เซี่ยเหยียนเหยียนค่อย ๆ ตบลงไปบนหลังของซวงซวง

“หว่านหว่าน ทำไมเธอไม่รีบเลยล่ะ เรื่องต่าง ๆ บนอินเทอร์เน็ต เธอไม่สนใจแล้วเหรอ ตอนนี้เซี่ยเหยียนเหยียนเธอ...เธอได้นำศาสตราจารย์เฉียนจากมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสมาที่ซูมี่แล้ว ผู้อำนวยการโจวกำลังให้การต้อนรับอยู่!” ซวงซวงรู้สึกกังวลจะตายแล้ว

เซี่ยเหยียนเหยียนนำศาสตราจารย์เฉียนอาจารย์ที่ปรึกษาของตัวเองมาที่สถาบันวิจัยซูมี่เหรอ?

เซี่ยซีหว่านเทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ซวงซวง “ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ดื่มน้ำก่อนเถอะ”

ซวงซวงนิ่งเงียบและไม่พูดอะไรอีก “...”

ทันใดนั้นจ้าวลี่หยิงก็เดินเข้ามา เขากวาดสายตามองเซี่ยซีหว่านด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วพูดกับเธอว่า “เซี่ยซีหว่าน ศาสตราจารย์เฉียนมาที่ซูมี่ของเราแล้ว ตอนนี้ศาสตราจารย์เฉียนต้องการพบเธอ ผู้อำนวยการโจวต้องการให้เธอไปห้องทำงานตอนนี้”

จบแล้ว จบแล้ว ซวงซวงดึงแขนเสื้อของเซี่ยซีหว่านไว้ “หว่านหว่าน ศาสตราจารย์เฉียนท่านนั้นชอบเซี่ยเหยียนเหยียนศิษย์ที่เป็นความภาคภูมิใจของตัวเอง สักพักศาสตราจาย์เฉียนต้องทำให้เธออับอายอย่างแน่นอนเพื่อให้เซี่ยเหยียนเหยียนระบายความโกรธ”

เซี่ยซีหว่านกระพริบตาปริบ ๆ “ซวงซวง ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะไปพบกับพวกเขา”

“หว่านหว่าน ฉันจะไปกับเธอ !” ซวงซวงรู้สึกไม่วางใจ และตามไปด้วยอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนไปด้วยกันทั้งหมด ลู่จื่อเซียนที่กำลังนอนหลับอยู่บนโต๊ะจึงค่อย ๆ ลืมนัยน์ตาสีดำของเขาขึ้น และลุกขึ้นนั่ง

ในขณะเดียวกัน เสี่ยวอู่ลูกน้องของเขาก็เดินเข้ามา “คุณชายรอง ตื่นแล้วเหรอครับ?”

ลู่จื่อเซียนหยิบหนังสือทางการแพทย์ขึ้นมาแล้วพลิกดูอย่างเกียจคร้าน “คุณป้ากำลังมาที่นี่เหรอ?”

เสี่ยวอู่กล่าวอย่างสุภาพว่า “คุณป้าของคุณท่านเป็นคณบดีของมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสในประเทศฝรั่งเศส ท่านมีงานเยอะมาก แต่ผมได้ยินท่านพูดอะไรบางอย่างทางโทรศัพท์ ท่านบอกว่าสองวันนี้ท่านจะบินมาเมืองไห่เฉิง หนึ่งกลับมาดูคุณท่านที่สวนโหย่วหลาน สองมาเพื่อ...เพื่องานแต่งงานของคุณ คุณชายรองยังหาว่าที่ภรรยาไม่ได้เลย คุณป้าดูเหมือน...ดูเหมือนว่าจะแนะนำสาวอัจฉริยะให้คุณรู้จักสักคน แล้วให้คุณไป... ไปนัดดูตัวกัน”

ทันทีที่เขาพูดจบ ลู่จื่อเซียนก็ปิดหนังสือทางการแพทย์ในมือของเขาลงทันที และโยนหนังสือทางการแพทย์ลงบนโต๊ะดัง “ปึก”

เสี่ยวอู่รู้สึกกลัวมากจนไม่กล้าส่งเสียง

...

เซี่ยซีหว่านและซวงซวงมาถึงห้องทำงานของโจวผิง โจวผิงกำลังต้อนรับศาสตราจารย์เฉียนอย่างอบอุ่น วันนี้เซี่ยเหยียนเหยียนสวมชุดเดรสสีชมพู พร้อมแต่งหน้าสีนู้ดสุดสวย เธอยืนอยู่ข้าง ๆ ศาสตราจารย์เฉียนอย่างน่ารักและอ่อนโยน พร้อมด้วยบรรยากาศภายในห้องที่ดีมาก

เซี่ยซีหว่านเคาะประตู “ก๊อก ก๊อก” แล้วเดินเข้ามาในห้องอย่างสง่างาม “ผู้อำนวยการโจว คุณตามหาฉันอยู่หรือเปล่าคะ?”

เนื่องจากการมาถึงของเธอ บรรยากาศที่กำลังกลมกลืนกันในห้องทำงานจึงถูกขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว ศาสตราจารย์เฉียนเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปที่ตัวของเซี่ยซีหว่านและประเมินเธอ “คุณคือเซี่ยซีหว่านใช่ไหม?”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ศาสตราจารย์เฉียน “ใช่ค่ะ ศาสตราจารย์เฉียน ดิฉันคือเซี่ยซีหว่านค่ะ”

ศาสตราจารย์เฉียนทำเสียงหึ “ได้ยินมาว่า ตอนนี้คุณเป็นคนดังแล้ว มีชื่อเสียงมากกว่าดาราดัง ๆ เหล่านั้นอีก อีกทั้งยังได้แต่งงานกับประธานบริษัทลู่กรุ๊ป กลายเป็นคุณนายผู้มั่งคั่ง ฉันได้ยินชื่อเสียงของคุณตั้งแต่อยู่ที่มหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสแล้ว วันนี้มาที่นี่ก็เพื่อมาพบคุณ”

แพทย์อย่างศาสตราจารย์เฉียนจะไม่ดูข่าวบันเทิงซุบซิบหรอก ต้องเป็นเซี่ยเหยียนเหยียนแน่ ๆ ที่พูดเรื่องแย่ ๆ มากมายเกี่ยวกับเธอต่อหน้าศาสตราจารย์เฉียน สายตาที่สดใสของเซี่ยเหยียนเหยียนมองไปที่ศาสตราจารย์เฉียนอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่ได้พูดอะไร

โจวผิงทำเสียงกระแอมไอออกมา “เซี่ยซีหว่าน เธอมารินน้ำชาให้ศาสตราจารย์เฉียนสักแก้วสิ”

“ได้ค่ะ” เซี่ยซีหว่านก้าวไปข้างหน้าและรินน้ำชาให้ศาสตราจารย์เฉียน

ศาสตราจารย์เฉียนมองไปที่เซี่ยซีหว่าน “ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว?”

เซี่ยซีหว่าน “ดิฉันเพิ่งจะผ่านวันเกิดครบรอบ 20 ปีบริบูรณ์มาค่ะ”

“อายุ 20 ปี ? เด็กสาววัย 20 ที่แสนดียังคงเรียนให้สูง ๆ อยู่เลย ทำไมเธอไม่เรียนล่ะ เธอเรียนสาขาวิชาทางการแพทย์จากอาจารย์ท่านไหน?”

โดยทั่วไปแล้ว เด็กสาวอายุ 20 ปีต้องเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย เช่นเดียวกับเยี่ยหลิง แม้ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ในวงการบันเทิง แต่เธอก็ยังเป็นนักศึกษาปีสองคนหนึ่งของมหาวิทยาลัยภาพยนตร์แห่งปักกิ่ง

ทันใดนั้น เซี่ยเหยียนเหยียนก็ยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว “อาจารย์คะ หว่าหว่านเธอจบการศึกษาแค่มัธยมปลายค่ะ เธอไม่มีใบปริญญาอะไรทำนองนั้นหรอกค่ะ และก็ไม่มีอาจารย์ค่ะ…”

อันที่จริงในวงการศึกษาแพทย์ อาจารย์มีความเฉพาะเจาะจงมาก อาจารย์ที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่งคือ รูปลักษณ์ภายนอกและสัญลักษณ์ของพวกเขา เช่นเดียวกับที่เซี่ยเหยียนเหยียนร่ำเรียนกับศาสตราจารย์เฉียน เมื่อศาสตราจารย์เฉียนมา ใบหน้าของเธอก็เปล่งประกาย

“อะไรนะ?” ศาสตราจารย์เฉียนขมวดคิ้วและมองไปยังโจวผิงอย่างรวดเร็ว “ผู้อำนวยการโจว เซี่ยซีหว่านจบการศึกษาแค่มัธยมปลาย การศึกษาเท่านี้พวกคุณรับเข้ามาได้ยังไง เกณฑ์ของซูมี่ต่ำอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

โจวผิงก็เหมือนกับศาสตราจารย์เฉียนที่ให้ความสำคัญกับใบปริญญาทางการศึกษาและประสบการณ์ทางการแพทย์ของบุคคล แต่เซี่ยซีหว่านไม่มีสักอย่างและภูมิหลังก็ไม่ชัดเจน

โจวผิงยิ้มออกมาอย่างอึดอัด เธอพูดไม่ได้ว่าเป็นเพราะคณบดีของเราถึงได้ให้เซี่ยซีหว่านเข้ามาที่นี่ได้ อีกทั้งคณบดีอาจจะสมรู้ร่วมคิดกับเซี่ยซีหว่านคนนี้ และยังเสนอตัวเองเป็นอาจารย์ของเซี่ยซีหว่านก็ได้!

“ศาสตราจารย์เฉียนคะ ดื่มชาก่อนค่ะ” โจวผิงจึงพูดเปลี่ยนเรื่อง

ศาสตราจารย์เฉียนรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก “เซี่ยซีหว่าน เด็กผู้หญิงต้องใส่ใจกับคุณธรรม การศึกษาและการอบรมสั่งสอนของตัวเอง ไม่ใช่ว่าก่อเรื่องที่ไม่ถูกต้อง สิ่งที่วุ่นวายตลอดทั้งวัน เหยียนเหยียนเป็นลูกศิษย์ที่น่าภูมิใจของฉัน เธอมีพรสวรรค์ด้านการแพทย์มาก ความสามารถโดดเด่น ทั้งชีวิตคุณอาจจะไม่สามารถไปถึงจุดสูงสุดเท่าเหยียนเหยียนได้ แต่คุณก็ไม่สามารถดูถูกตัวเองได้ และยอมทำตัวเองให้เสื่อมลงอย่างนี้”

ศาสตราจารย์เฉียนเป็นผู้รู้หนังสือ เวลาพูดดุด่าผู้อื่นขึ้นมาจึงเป็นคำพูดจากคนมีการศึกษา ความรู้สึกดูถูกและไม่ชอบเซี่ยซีหว่านของเธอจึงแสดงออกมาอย่างชัดเจน

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกภูมิใจมาก ไม่กี่วันก่อนหน้าเธอยังป่วยอยู่เลย แต่วันนี้ริมฝีปากแดงฟันขาว เธอภูมิใจที่ได้คอยปกป้องอยู่ข้าง ๆ ศาสตราจารย์เฉียน และมองดูเซี่ยซีหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้า

ถึงเซี่ยซีหว่านจะเก่งกาจอีกสักแค่ไหน แต่เธอก็ยังเป็นคนว่างเปล่า ไม่มีพรสวรรค์ทางการแพทย์จะสู้กับพรสวรรค์ทางการแพทย์ของเธอได้อย่างไร?

เมื่อเธอได้ทำลายชื่อเสียงของเซี่ยซีหว่านแล้ว ถึงเวลานั้นลู่หานถิงก็จะทิ้งเธอและหย่ากับเธอโดยปริยาย!

เซี่ยซีหว่านรินน้ำชาให้ศาสตราจารย์เฉียน แล้วยิ้มอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน “ศาสตราจารย์เฉียน ฉันได้รับการสอนแล้ว ต่อไปฉันจะพยายามค่ะ”

ทั้งศาสตราจารย์เฉียนและเซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกว่าหมัดของพวกเขาต่อยไปบนสำลี เซี่ยซีหว่านคนนี้ไม่สนใจไม้อ่อนไม้แข็ง เธอดูนุ่มนวลมาก

“ผู้อำนวยการโจว วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อขอยืมสูตรหัวใจต้าหลัวเล่มหนึ่งจากซูมี่ ฉันได้ยินมาว่าสูตรหัวใจต้าหลัวอยู่ที่ห้องสมุดของพวกคุณ ให้เซี่ยซีหว่านไปหยิบมาให้ฉันตอนนี้ได้ไหม?”