พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 133

เยี่ยหลิงตอบ “ฟังนะ นี่คือสิ่งที่ผู้คนทั่วไปพูดกันเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านยังคงเงียบ เธอรู้เพียงว่าเธอกำลังพูดความจริง

เยี่ยหลิงตอบ “หว่านหว่าน ตอนเธออายุ 15 ปี ได้รับคำเชิญจากท่านคณบดีของมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสให้ไปศึกษาต่อต่างประเทศถูกต้องไหม แต่เซี่ยเหยียนเหยียนใช้เส้นสายของคุณชายลู่ถึงได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยที่กรุงปารีส เธอนี่น่าเบื่อจริง ๆ เป็นแบบนี้ตลอดเลย ไม่พาเซี่ยเหยียนเหยียนเล่น จากการคาดคะเนแล้วครั้งนี้เซี่ยเหยียนเหยียนจะถูกเธอทำให้โกรธตายแน่เลย”

เซี่ยซีหว่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตอบว่า “เธอมักจะเลียนแบบเส้นทางที่ฉันเดิน แต่เธอเล่นส่วนที่เหลือจากการเล่นของฉันอย่างช่วยไม่ได้ ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ ?”

เยี่ยหลิงตอบ “ฉันจะไม่คุยกับเธอแล้ว โลกของเด็กเรียนมักทำให้คนอิจฉา”

เซี่ยซีหว่านยิ้ม จากนั้นเธอก็เก็บโทรศัพท์มือถือของเธอ ในขณะเดียวกันนั้น ซวงซวงก็วิ่งเข้ามาหาเธอและพูดว่า “หว่านหว่าน เกิดเรื่องใหญ่ที่ไม่ดีแล้ว เซี่ยเหยียนเหยียนนั้น...เซี่ยเหยียนเหยียนเธอ...”

“ซวงซวง เธอพูดช้า ๆ หน่อยสิ ดูเหมือนว่าเธอจะหายใจไม่ทันแล้วนะ” เซี่ยเหยียนเหยียนค่อย ๆ ตบลงไปบนหลังของซวงซวง

“หว่านหว่าน ทำไมเธอไม่รีบเลยล่ะ เรื่องต่าง ๆ บนอินเทอร์เน็ต เธอไม่สนใจแล้วเหรอ ตอนนี้เซี่ยเหยียนเหยียนเธอ...เธอได้นำศาสตราจารย์เฉียนจากมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสมาที่ซูมี่แล้ว ผู้อำนวยการโจวกำลังให้การต้อนรับอยู่!” ซวงซวงรู้สึกกังวลจะตายแล้ว

เซี่ยเหยียนเหยียนนำศาสตราจารย์เฉียนอาจารย์ที่ปรึกษาของตัวเองมาที่สถาบันวิจัยซูมี่เหรอ?

เซี่ยซีหว่านเทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้ซวงซวง “ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ดื่มน้ำก่อนเถอะ”

ซวงซวงนิ่งเงียบและไม่พูดอะไรอีก “...”

ทันใดนั้นจ้าวลี่หยิงก็เดินเข้ามา เขากวาดสายตามองเซี่ยซีหว่านด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วพูดกับเธอว่า “เซี่ยซีหว่าน ศาสตราจารย์เฉียนมาที่ซูมี่ของเราแล้ว ตอนนี้ศาสตราจารย์เฉียนต้องการพบเธอ ผู้อำนวยการโจวต้องการให้เธอไปห้องทำงานตอนนี้”

จบแล้ว จบแล้ว ซวงซวงดึงแขนเสื้อของเซี่ยซีหว่านไว้ “หว่านหว่าน ศาสตราจารย์เฉียนท่านนั้นชอบเซี่ยเหยียนเหยียนศิษย์ที่เป็นความภาคภูมิใจของตัวเอง สักพักศาสตราจาย์เฉียนต้องทำให้เธออับอายอย่างแน่นอนเพื่อให้เซี่ยเหยียนเหยียนระบายความโกรธ”

เซี่ยซีหว่านกระพริบตาปริบ ๆ “ซวงซวง ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะไปพบกับพวกเขา”

“หว่านหว่าน ฉันจะไปกับเธอ !” ซวงซวงรู้สึกไม่วางใจ และตามไปด้วยอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนไปด้วยกันทั้งหมด ลู่จื่อเซียนที่กำลังนอนหลับอยู่บนโต๊ะจึงค่อย ๆ ลืมนัยน์ตาสีดำของเขาขึ้น และลุกขึ้นนั่ง

ในขณะเดียวกัน เสี่ยวอู่ลูกน้องของเขาก็เดินเข้ามา “คุณชายรอง ตื่นแล้วเหรอครับ?”

ลู่จื่อเซียนหยิบหนังสือทางการแพทย์ขึ้นมาแล้วพลิกดูอย่างเกียจคร้าน “คุณป้ากำลังมาที่นี่เหรอ?”

เสี่ยวอู่กล่าวอย่างสุภาพว่า “คุณป้าของคุณท่านเป็นคณบดีของมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสในประเทศฝรั่งเศส ท่านมีงานเยอะมาก แต่ผมได้ยินท่านพูดอะไรบางอย่างทางโทรศัพท์ ท่านบอกว่าสองวันนี้ท่านจะบินมาเมืองไห่เฉิง หนึ่งกลับมาดูคุณท่านที่สวนโหย่วหลาน สองมาเพื่อ...เพื่องานแต่งงานของคุณ คุณชายรองยังหาว่าที่ภรรยาไม่ได้เลย คุณป้าดูเหมือน...ดูเหมือนว่าจะแนะนำสาวอัจฉริยะให้คุณรู้จักสักคน แล้วให้คุณไป... ไปนัดดูตัวกัน”

ทันทีที่เขาพูดจบ ลู่จื่อเซียนก็ปิดหนังสือทางการแพทย์ในมือของเขาลงทันที และโยนหนังสือทางการแพทย์ลงบนโต๊ะดัง “ปึก”

เสี่ยวอู่รู้สึกกลัวมากจนไม่กล้าส่งเสียง

...

เซี่ยซีหว่านและซวงซวงมาถึงห้องทำงานของโจวผิง โจวผิงกำลังต้อนรับศาสตราจารย์เฉียนอย่างอบอุ่น วันนี้เซี่ยเหยียนเหยียนสวมชุดเดรสสีชมพู พร้อมแต่งหน้าสีนู้ดสุดสวย เธอยืนอยู่ข้าง ๆ ศาสตราจารย์เฉียนอย่างน่ารักและอ่อนโยน พร้อมด้วยบรรยากาศภายในห้องที่ดีมาก

เซี่ยซีหว่านเคาะประตู “ก๊อก ก๊อก” แล้วเดินเข้ามาในห้องอย่างสง่างาม “ผู้อำนวยการโจว คุณตามหาฉันอยู่หรือเปล่าคะ?”