พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 135

ในบรรดารุ่นน้องรุ่นหลัง ๆ เหล่านี้ คนโปรดของศาสตราจารย์เฉียนคือลู่จื่อเซี่ยน ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ใช่หนึ่งในนั้น

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ท่านคณบดีลู่หยินหยินต้องการให้ลู่จื่นเซียนกล่าวสุนทรพจน์ที่มหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสในฝรั่งเศสหลายเวที แต่น่าเสียดายที่ลู่จื่อเซียนมีเคสผ่าตัดอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถสละเวลามาแสดงตนได้เลย

ดังนั้น ศาสตราจารย์เฉียนจึงรู้สึกแปลกใจมากที่ได้เห็นลู่จื่อเซียนที่สถาบันวิจัยซูมี่

วันนี้ลู่จื่อเซียนยังคงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ โดยที่ชายเสื้อของเขาปล่อยออกมาห้อยลงแบบสบาย ๆ ผมหน้าม้าหยักโศกที่หน้าผากของเขาบดบังนัยน์ตาสีดำอันสดใสเอาไว้ ร่างกายของเขามีออร่าสะอาดบริสุทธิ์และมีเสน่ห์น่าดึงดูดบางอย่างแสดงออกมา

“เรื่องของคุณป้าผมรู้แล้วครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ลู่จื่อเซียนพูดอย่างเย็นชาแล้วเดินไป

...

จ้าวลี่หยิงอารมณ์ดี เซี่ยเหยียนเหยียนดูเหมือนให้เขากินยาความมั่นใจ อีกไม่นาน เซี่ยเหยียนเหยียนจะกลายเป็นแฟนของเขา

เมื่อมีเซี่ยเหยียนเหยียนแล้ว ซวงซวงก็ไม่มีค่าอะไรเลย ในที่สุดจ้าวลี่หยิงก็มีจิตใจที่สงบลง

เขาลูบคลำตำราหัวใจสูตรต้าหลัวเล่มนั้นที่ซ่อนอยู่ในอ้อมอกของเขา ตอนนี้เซี่ยซีหว่านยังคงหาตำราหัวใจสูตรต้าหลัวเล่มนี้อยู่ที่ห้องสมุด ช่างเป็นโอกาสที่เหมาะสมสำหรับเขาที่จะสามารถจัดการเธอสักหน่อย

จ้าวลี่หยิงรู้สึกมีความสุขและภูมิใจมาก ทันใดนั้น จู่ ๆ ก็มีกระสอบป่านสีดำคลุมหัวของเขา

เกิดอะไรขึ้น?

จ้าวลี่หยิงตัวแข็งทื่อ “ใคร? คุณเป็นใคร...อ๊ะ!”

จ้าวลี่หยิงยังพูดไม่ทันจบก็มีหมัดหนึ่งต่อยมาที่ใบหน้าของเขา จากนั้นก็ตามมาด้วยหมัดที่สอง และหมัดที่สาม...

ลู่จื่อเซียนยืนอยู่ข้างหน้าเขาอย่างผ่อนคลาย เขาได้ยินเสียงอู้อี้ของจ้าวลี่หยิงเหมือนหมูกำลังถูกฆ่า เวลาผ่านไปเพียงไม่นานลูกน้องเสี่ยวอู่ก็เดินเข้ามาและนำตำราหัวใจสูตรต้าหลัวเล่มนั้นส่งให้กับเขา “คุณชายรอง นี่ครับ”

...

ณ ภายในห้องสมุด

เซี่ยซีหว่านกำลังค้นหาตำราหัวใจสูตรต้าหลัวอยู่ อันที่จริงแล้วเธอไม่ได้มองหาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ก่อนหน้านั้นเธอศึกษาอาการป่วยของลู่หานถิง เธอเคยเก็บตัวอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว และเคยเห็นตำราหัวใจสูตรต้าหลัวแล้วด้วย

เธอความจำดีและจำได้อย่างชัดเจนว่า ตำราหัวใจสูตรต้าหลัววางอยู่ตำแหน่งไหน แต่เมื่อเธอหาตำราหัวใจสูตรต้าหลัวก็ไม่มีแล้ว

ตำราหัวใจสูตรต้าหลัวอยู่ที่ไหนนะ?

หรือว่าเธอจำผิด?

เซี่ยซีหว่านมองหาไปรอบ ๆ อีกสองสามรอบ แต่เธอก็ไม่เจอตำราหัวใจสูตรต้าหลัว ห้องสมุดนี้ใหญ่มากจริง ๆ เธอเริ่มเหงื่อไหลออกมาเต็มหัว

ทันใดนั้น จู่ ๆ เธอก็เห็นเงาดูดีของร่างสูงโปร่งอยู่ตรงหน้าเธอ เธอรู้สึกคุ้นเคยมาก แต่กลับกลายเป็น... ผู้ชายที่ชอบนอนอยู่บนโต๊ะคนนั้น

เขาช่วยเธอถึงสองครั้งแล้ว แต่เธอก็ยังไม่รู้จักชื่อของเขา

ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ ?

แค่เห็นเขายืนอยู่ข้างชั้นวางหนังสือตรงมุมห้อง มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกมือหนึ่งถือหนังสือเล่มหนึ่งอ่าน เขาที่มีออร่าที่บริสุทธิ์และเย็นชา ดูเหมือนรุ่นพี่เย็นชาและมีเสน่ห์ที่ออกมาจากการ์ตูน

แล้วมีสองสาวแอบมองเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ว้าว เขาหล่อมากเลย”

“ใช่ เดือนโรงเรียนซูมี่ของเราหล่อกว่าในตำนานเสียอีก”

เซี่ยซีหว่านไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับเพศตรงข้าม แต่สายตาของเธอจับจ้องไปที่ในมือของเขา หนังสือที่อยู่ในมือของเขากลับเป็น...ตำราหัวใจสูตรต้าหลัวที่เธอกำลังตามหา!

ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะค้นหาตำราหัวใจสูตรต้าหลัวไม่เจอ ที่แท้หนังสือถูกเขานำไปอ่านนั่นเอง

เซี่ยซีหว่านเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และมาหยุดอยู่ตรงข้าง ๆ เขา เธอกระแอมไอออกมาเบา ๆ “อะแฮ่มอะแฮ่ม ขอโทษนะคะ เอ่อ...ตำราหัวใจสูตรต้าหลัวที่อยู่ในมือคุณให้ฉันยืมก่อนได้ไหมคะ?”

ลู่จื่อเซียนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ และนัยน์ตาสีดำอันเย็นชาของเขาจ้องมองมาที่เซี่ยซีหว่าน

เซี่ยซีหว่านมองเขาด้วยนัยน์ตาสีดำขลับอันสดใส แล้วพูดว่า “เอ่อคือว่า...วันนี้ศาสตราจารย์เฉียนจากมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสในฝรั่งเศสมาถึงแล้ว เธอต้องการยืมตำราหัวใจสูตรต้าหลัวเล่มนี้ไปอ่าน คุณให้ฉันยืมก่อนได้ไหมคะ?”

ลู่จื่อเซียนยืดตัวตรง ที่นี่คือห้องสมุด ไม่สามารถส่งเสียงดังใด ๆ ได้ หญิงสาวที่รูปร่างเพรียวบางและกิริยาท่าทางงดงามกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขาและส่งเสียงเล็ก ๆ อันไพเราะเพื่อพูดคุยปรึกษาเขา เผยให้เห็นถึงความอ่อนหวานและความนุ่มนวลของหญิงสาว ฟังแล้วรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ

ลู่จื่อเซียนไม่ได้พูดออกมา

เซี่ยซีหว่านรู้สึกเขินอายเล็กน้อย และสุภาพบุรุษไม่ควรแย่งคนที่มีเจ้าของแล้ว เขาอ่านหนังสืออยู่ก่อนแล้ว แม้ว่าศาสตราจารย์เฉียนต้องการจะอ่าน แต่ก็ควรจะต้องดูว่าใครมาก่อนมาหลัง “ช่างเถอะ ฉันไม่รบกวนคุณอ่านหนังสือแล้วค่ะ คุณอ่านต่อเถอะ เดี๋ยวฉันไปบอกกับศาสตราจารย์เฉียนเองค่ะ”

เซี่ยซีหว่าน กำลังหันหลังกลับเตรียมเดินจากไป

แต่ลู่จื่อเซียนยื่นมือออกมาพร้อมกับโยนตำราสูตรหัวใจต้าหลัวในมือของเขาทางเธอ แล้วเดินจากไป

“อ๊ะ!”

เซี่ยซีหว่านไม่ได้คิดว่าเขาจะโยนหนังสือมาให้ เธอรีบยื่นมือออกมารับไว้ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง เงาที่ดูดีและเย็นชาของลู่จื่อเซียนก็หายลับไปจากสายตาของเธอ

…

ลู่จื่อเซียนกลับมาถึงห้องยาและนั่งบนเก้าอี้ของเขา ในขณะเดียวกันก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นและมีสายโทรเข้ามา

เป็นสายโทรเข้าจากลู่หยินหยิน ท่านคณบดีของมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสในฝรั่งเศส

ในที่สุดคุณป้าของเขาก็โทรมาหาเขา

ลู่จื่อเซียนกดรับสายและพูดว่า “สวัสดีครับ คุณป้า”

น้ำเสียงที่มีพลังของลู่หยินหยินดังลอดเข้ามาอย่างรวดเร็วว่า “จื่อเซียน ป้าเพิ่งลงจากเครื่องบิน ตอนนี้อยู่เมืองไห่เฉิงแล้ว เธออยู่ที่ไหน ฉันจะไปรับเธอ และไปที่สวนโย่วหลานเพื่อพบคุณย่าด้วยกัน”

“ไม่ต้องมารับผมหรอกครับ คุณป้าไปก่อนเถอะครับ ผมจะตามไปทีหลัง”

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เธอต้องมานะ เธอดูสิ สิ่งที่เธอทำมันใช่เรื่องเหรอ เธออยู่ที่เมืองไห่เฉิงมานานมากแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เคยไปเยี่ยมคุณย่าเลย ตอนเย็นไปกินข้าวด้วยกันนะ”

ลู่จื่อเซียนไม่แสดงอาการอะไรออกมาและก็ไม่พูดตอบใด ๆ

“จื่อเซียน ป้าคุยกับแม่ของเธอทางโทรศัพท์แล้ว ทุกคนต่างรู้สึกร้อนใจเกี่ยวกับการแต่งงานของเธอ อีกสองวัน ป้าจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารค่ำครอบครัวเล็ก ๆ และจะเชิญสาวอัจฉริยะปริศนามาร่วมด้วย ผู้หญิงอัจฉริยะคนนี้ก็อยู่ในเมืองไห่เฉิงเช่นกัน ถึงเวลานั้นฉันจะแนะนำพวกเขาให้รู้จักแล้วกัน”

ลู่จื่อเซียนเม้มริมฝีปากบาง “ผมไม่มีเวลา...”

“จื่อเซียน” ลู่หยินหยินขัดจังหวะเขาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แม้ว่าเธอจะเป็นลูกหลานของตระกูลลู่ แต่เรื่องการแต่งงาน พวกเราทุกคนก็ให้เธอตัดสินใจเอง เธอบอกว่าเธอเคยพบหญิงสาวคนหนึ่งที่มหานครเอมพีเรียล และต้องการให้พวกเราให้เวลาเธอหนึ่งปีในการตามหาหญิงสาวคนนี้ พวกเราได้ให้เวลาเธอแล้ว เธอหาหญิงสาวคนนี้เจอหรือยัง?”

เสี่ยวอู่ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ลู่จื่อเซียนด้วยความเคารพ เขารู้ว่าคุณชายรองของบ้าน หยิ่งผยองและเย็นชา จึงเป็นเรื่องยากสำหรับผู้หญิงในโลกนี้ที่จะอยู่ในสายตาเขา

แต่เมื่อสองสามปีก่อน คุณชายรองเคยพบหญิงสาวคนหนึ่งในมหานครเอมพีเรียล

นั่นคือบนท้องถนนของมหานครเอมพีเรียล ผู้ป่วยบาดเจ็บสาหัสคนหนึ่งได้เป็นลมหมดสติอยู่บนพื้น โดยมีเลือดออกในช่องท้อง มีอาการช็อคและกำลังอยู่ในอันตราย ตอนนั้นคุณชายรองที่เดินผ่านไปและหญิงสาวคนหนึ่งได้ช่วยผู้ป่วยคนนั้นไว้เพราะไปโรงพยาบาลไม่ทัน แม้แต่ผู้ป่วยจะขยับตัวเองก็ไม่ง่าย หญิงสาวคนนั้นใช้เข็ม ส่วนคุณชายรองใช้มีดทำการผ่าตัดที่ไม่เคยมีมาก่อนบนท้องถนน

การผ่าตัดในครั้งนั้นทำให้เกิดความตื่นตระหนกไปทั่วทั้งมหานครเอมพิเรียล

แต่หญิงสาวก็จากไปหลังจากช่วยชีวิตคนได้ คุณชายรองไล่ตามเธอออกไป และเห็นหญิงสาวขึ้นรถโดยสารประจำทางที่กำลังมุ่งหน้าไปเมืองไห่เฉิง

ต่อมา คุณชายรองก็ตามหญิงสาวคนนนั้นมาที่เมืองไห่เฉิง และตามหาหญิงสาวคนนั้นมาตลอด

ในฝูงชนจำนวนมาก ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ข่าวคราวของหญิงสาวคนนั้นเลย

“จื่อเซียน พวกเราเวลาก็ให้กับเธอแล้ว เธอเป็นบุตรแห่งสวรรค์ นักวิชาการของนครเอมพิเรียล สองมืออันสูงส่งไม่มีใครเทียบได้ แต่เธอได้ทิ้งภาระทั้งหมดและซ่อนตัวอยู่ในเมืองไห่เฉิงเพื่อตามหาหญิงสาวคนหนึ่ง ตอนนี้หนึ่งปีกำลังจะหมดลง เธอก็ยังไม่พบหญิงสาวคนนั้น เราจะไม่ตามใจเธออีกต่อไปแล้ว!”

ลู่จื่อเซียนบีบโทรศัพท์มือถือในมือขอเขาแน่น จากนั้นก็พูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ผมเจอแล้ว...”