พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 136

เขาเจอหญิงสาวคนนั้นแล้ว!

เสี่ยวอู่ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ นั้นรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ทั้งปีนี้เขาอยู่กับคุณชายรองมาตลอด เขาไม่เห็นคุณชายรองจะสัมผัสหญิงสาวคนไหนมาก่อนเลย หญิงสาวคนนี้หาเจอได้ที่ไหน เป็นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนเหรอ?

เสี่ยวอู่อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับหญิงสาวคนนี้มาก ๆ หญิงสาวคนนี้สามารถทำให้คุณชายรองที่หยิ่งผยองหลงใหลได้ เขาอยากจะเจอเธอสักหน่อย

ลู่หยินหยินที่อยู่ปลายสายก็รู้สึกตกตะลึงเช่นกัน “เธอเจอแล้วเหรอ? แล้วยังไงต่อ?”

ลู่จื่อเซียนเบะริมฝีปากบาง “ไม่มีอะไรครับ...เธอจำผมไม่ได้ และเธอแต่งงานแล้ว”

“อะไรนะ?” ลู่หยินหยินไม่อยากจะเชื่อ

เรื่องนี้ไม่น่าเชื่ออย่างแน่นอน เสี่ยวอู่อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ คุณชายรองเป็นผู้ชายลักษณะไหน คุณชายรองแห่งตระกูลนักธุรกิจผู้มั่งคั่งอันดับต้นของนครเอมพิเรียล พ่อเป็นราชารุ่นหนึ่งแห่งวงการธุรกิจ แม่เป็นผู้ก่อตั้งอัญมณีแบรนด์ Fly คุณชายรองมีพรสวรรค์ทางการแพทย์ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และเขาก็กลายเป็นนักวิชาการที่อายุน้อยที่สุดในนครเอมพิเรียลเมื่ออายุ 20 ปี ความสามารถนี้ไม่มีใครทัดเทียบได้

การผ่าตัดบนท้องถนนครั้งนั้นสร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งมหานครเอมพิเรียล คนหนึ่งเชี่ยวชาญการใช้มีดผ่าตัดและอีกคนก็เชี่ยวชาญการใช้เข็ม ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะทำให้ทั้งสองคนเกิดตกหลุมรักซึ่งกันและกัน ถึงจะสมเหตุสมผล

ทำไมคุณชายรองยังคงคิดถึงไม่เคยลืม หญิงสาวก็จำเขาไม่ได้แล้ว และเธอก็ยังแต่งงานเร็วขนาดนี้อีกด้วย ?

เสี่ยวอู่ทุบหัวตัวเองแล้วก็ยังนึกไม่ออกว่าหญิงสาวคนนี้เป็นใคร ถ้าจะให้พูดถึงว่าหญิงสาวที่คุณชายลู่เคยสัมผัสมานั้นก็มีเพียงเซี่ยซีหว่านเท่านั้น

เสี่ยวอู่สามารถสัมผัสได้ถึงความแตกต่างระหว่างคุณชายรองกับเซี่ยซีหว่าน ตัวอย่างเช่นเมื่อสักครู่นี้ คุณชายรองทำให้จ้าวลี่หยิงถูกต่อย และยังส่งตำราหัวใจสูตรต้าหลัวให้กับเซี่ยซีหว่านด้วยตัวเอง

คุณชายรองของบ้านไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น สาว ๆ ที่ชอบคุณชายรองนั้นก็เยอะมาก แล้วทำไมเขาถึงเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเธอล่ะ?

ทันใดนั้น เสี่ยวอู่ก็ตัวแข็งทื่อ มีคำหนึ่งแว่วเข้ามาในหูของเขาราวกับคำสาป “เธอแต่งงานแล้ว...”

พระเจ้า!

หัวของเสี่ยวอู่เกิดเสียงดัง “บึ้ม” ราวกับระเบิดดังออกมา หรือว่า...หรือว่าหญิงสาวคนนั้นจะเป็น...เซี่ยซีหว่านเหรอ?

อย่างไรก็ตาม แต่เซี่ยซีหว่านแต่งงานแล้ว และเธอก็ไม่ได้แต่งงานกับใครที่ไหน เธอแต่งงานกับคุณชายใหญ่นะ!

เซี่ยซีหว่านเป็นพี่สะใภ้แท้ ๆ ของคุณชาย!

เสี่ยวอู่ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของเขาเอง เขารู้สึกตกใจมากจนดูเหมือนว่าเขาได้ล่วงรู้ความลับของคุณชายรอง และเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับได้ชั่วขณะหนึ่ง

ทันใดนั้นก็เกิดลมกระโชกแรงพัดกระดาษบนโต๊ะของลู่จื่อเซียน เผยให้เห็นแผ่นกระดาษที่ทับอยู่ด้านล่าง บนกระดาษแผ่นนั้นปรากฏภาพวาดของคน ๆ หนึ่งขึ้นมา

เธอเป็นหญิงสาวคนนั้นที่มีผ้าคลุมบนใบหน้าบดบังเอาไว้อย่างงดงาม

ผู้หญิงคนนี้เสี่ยวอู่รู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก เธอเป็น...เซี่ยซีหว่านจริง ๆ ด้วย!

ลู่หยินหยินถอนหายใจผ่านโทรศัพท์ “จื่อเซียน เด็กผู้หญิงที่สามารถผ่าตัดบนท้องถนนร่วมกับเธอได้ ป้าก็รู้สึกอัศจรรย์ใจเช่นกัน ดังนั้นในตอนแรกถึงคัดค้านความคิดเห็นทั้งหมดและสนับสนุนให้เธอมาที่เมืองไห่เฉิง แต่ตอนนี้ในเมื่อเด็กคนนั้นแต่งงานไปแล้ว ถ้างั้นก็แปลว่าพวกเธอมีบุญแต่ไม่มีวาสนา ไม่ต้องเสียใจไปหรอก เพราะป้ารู้จักสาวแพทย์อัจฉริยะคนหนึ่งอยู่ จื่อเซียน ป้ารับรองได้เลยว่าเธอจะต้องชอบสาวอัจฉริยะคนนี้แน่นอน!”

ลู่จื่อเซียนหลับตาอันคมคายของเขาลง “เดี๋ยวค่อยคุยนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอวางสายก่อนนะครับ”

“ถ้าอย่างนั้นเจอกันแล้วค่อยคุย จื่อเซียน คืนนี้เธอต้องมาที่สวนโหย่วหลาน!” ลู่หยินหยินพูดเตือนอีกครั้ง

ลู่จื่อเซียนวางสายโทรศัพท์ในทันที

...

อีกทางด้านหนึ่ง เซี่ยซีหว่านได้ส่งตำราหัวใจสูตรต้าหลัวให้กับศาสตราจารย์เฉียน ซึ่งศาสตราจารย์เฉียนก็ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจอีกต่อไป และให้เธอกลับไป

เซี่ยเหยียนเหยียนมองดูอย่างงุนงง ตำราหัวใจสูตรต้าหลัวเล่มนี้ไม่ได้ถูกจ้าวลี่หยิงซ่อนเอาไว้เหรอ ทำไมเซี่ยซีหว่านถึงได้มันมา?

ในขณะที่เซี่ยเหยียนเหยียนตามหาจ้าวลี่หยิงจนพบแล้ว ใบหน้าของจ้าวลี่หยิงก็ปรากฏร่องรอยจากการถูกต่อยสองสามรอยขึ้นเป็นจ้ำ ๆ สีม่วง ดูตลกและน่าอับอายยิ่งนัก

เรื่องนี้ต้องเป็นเซี่ยซีหว่านแน่นอนที่สั่งคนให้ทำแบบนี้!

จ้าวลี่หยิงตามหาเซี่ยซีหว่านเจออย่างรวดเร็วและพูดอย่างโกรธเคืองว่า “เซี่ยซีหว่าน เธอให้คนมารุมทำร้ายฉันเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านมองเห็นบาดแผลบนใบหน้าของจ้าวลี่หยิงในทันใด และอดกลั้นหัวเราะไม่ได้ “อุ๊บ”

“เซี่ยซีหว่าน เธอยิ้มทำไม ต้องเป็นเธอแน่ ๆ ที่สั่งคนให้มารุมทำร้ายฉัน พอคนนั้นรุมทำร้ายเสร็จก็ถือตำราหัวใจสูตรต้าหลัวไปเลย”

เซี่ยซีหว่านหยุดหัวเราะ ที่แท้ตำราหัวใจสูตรต้าหลัวก็ถูกจ้าวลี่หยิงซ่อนไว้ !

คนที่ทำร้ายจ้าวลี่หยิง คือ... ผู้ชายที่ชอบนอนบนโต๊ะคนนั้นเหรอ?

คำตอบนี้มีความเป็นไปได้อย่างแน่นอน

เซี่ยซีหว่านไม่คิดว่าผู้ชายที่เยือกเย็นและหยิ่งผยองคนนั้นจะมาช่วยเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งนี้เธอยังไม่ได้กล่าวคำว่า “ขอบคุณ” กับเขา

“จ้าวลี่หยิง คุณบอกว่าฉันสั่งให้คนไปรุมทำร้ายคุณ คุณมีหลักฐานหรือเปล่าคะ คุณมีใบหน้าที่ถูกทำร้ายขนาดนี้ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณมีศัตรูมากขนาดไหน ดังนั้นผู้คนจึงมารุมทำร้ายคุณถึงที่นี่งั้นเหรอ?”

จ้าวลี่หยิงมองเห็นริมฝีปากแดงฟันสีขาวของเซี่ยซีหว่านอีกครั้งและเขาก็รู้สึกโกรธ “เธอ!”

“คุณเป็นอะไรของคุณ ถ้าคุณกล้าพอ เราก็ไปหาผู้อำนวยการโจวที่นั่นกัน พอดีฉันเองก็อยากจะถามว่า ทำไมต้องเอาตำราหัวใจสูตรต้าหลัวไปซ่อนด้วย ดูเหมือนว่าการสังเกตการณ์ในสถาบันยังไม่สามารถทำให้ใจที่กระสับกระส่ายของคุณสงบลงได้ ถ้าคุณต้องการที่จะถูกไล่ออกจากสถาบันวิจัยซูมี่เร็ว ๆ ฉันก็จัดการให้คุณได้ค่ะ!”

จ้าวลี่หยิงแทบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด เขาไม่สามารถที่จะพูดตอบโต้เซี่ยซีหว่านได้เลย

ทันใดนั้นเซี่ยเหยียนเหยียนพูดขัดจังหวะขึ้นว่า “หัวหน้าจ้าว เรื่องนี้ปล่อยมันไปเถอะค่ะ”

อย่างไรก็ตามก็เป็นพวกเธอที่ได้ขโมยตำราหัวใจสูตรต้าหลัวไปซ่อน และเรื่องนี้ก็ไม่สามารถก่อให้เกิดความวุ่นวายได้

จ้าวลี่หยิงถอนหายใจออกมาอย่างแรงและเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

เซี่ยเหยียนเหยียนเดินไปหาเซี่ยซีหว่าน เธอหยิบจดหมายเชิญโลโก้สีทองออกมาโชว์พร้อมกับแกว่งไปแกว่งมาต่อหน้าเซี่ยซีหว่านอย่างภาคภูมิใจ “หว่านหว่าน เธอดูสินี่ว่าคืออะไร?”

เซี่ยซีหว่านเหลือบมองที่จดหมายเชิญโลโก้สีทอง “เธอมีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาเถอะ ไม่งั้นฉันจะไม่ให้โอกาสเธอได้พูดอะไรเลย”

“...หว่านหว่าน ท่านคณบดีมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสได้บินมาที่เมืองไห่เฉิงแล้ว ในอีกสองวันท่านจะจัดงานเลี้ยงอาหารเย็นมื้อเล็ก ๆ นี่คือจดหมายเชิญ ฉันสามารถเข้าร่วมได้ ฉันได้ยินมาว่างานเลี้ยงอาหารเย็นนี้ ผู้คนที่โด่งดังทางการแพทย์ทั้งหมดในเมืองไห่เฉิงจะเข้าร่วมด้วย น่าเสียดายจัง หว่านหว่านไม่มีคุณสมบัติที่จะได้ไป และก็ไม่มีใครเชิญเธอไป” ใบหน้าเรียวเล็กที่งดงามของเซี่ยเหยียนเหยียนเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความโอ้อวด

เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วใบหลิวที่เรียวสวยของเธอโดยที่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร “งั้นฉันก็ขอแสดงความยินดีกับเธอด้วย ฉันก็ไม่มีเวลาไปเหมือนกัน ฉันต้องรีบกลับบ้านไปอยู่กับคุณชายลู่ เธอคงไม่เข้าใจความวุ่นวายของการเป็นคุณนายลู่หรอกนะ”

เมื่อพูดจบ เซี่ยซีหว่านก็ก้าวเท้าเดินออกไป

เซี่ยเหยียนเหยียนตัวแข็งทื่อยืนนิ่งอยู่กับที่ เธอแทบอดไม่ได้ที่จ้องมองใบหน้าเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านอย่าเคียดแค้น ปากของเธอนั้นร้ายกาจมาก เธอสามารถจี้จุดเจ็บในหัวใจของเธอได้โดยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!

...

เซี่ยซีหว่านกลับมาที่ห้องยา เธอต้องการขอโทษด้วยตัวเอง แต่ผู้ชายที่ชอบนอนบนโต๊ะคนนั้นไม่อยู่ที่นั่นแล้ว

ทันทีที่เซี่ยซีหว่านนั่งลง โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นซึ่งเป็นสายโทรเข้าจากลู่หยินหยิน ท่านคณบดีมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีสโทรเข้ามา

เซี่ยซีหว่านกดรับสายทันที “สวัสดีค่ะ ท่านคณบดี สวัสดีค่ะ”

น้ำเสียงอันสนิทสนมของลู่หยินหยินดังลอดเข้ามาอย่างรวดเร็ว “สวัสดีจ๊ะซีหว่าน คุณสบายดีไหม เมื่อสองสามปีก่อนที่คุณปฏิเสธที่จะมาเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยที่กรุงปารีส ตอนนี้คุณเสียใจไหม?”

เซี่ยซีหว่านบุ้ยริมฝีปากสีแดงของเธอเล็กน้อย “ดูเหมือนว่า...ไม่รู้สึกเสียใจนะคะ”

“ฉันได้รับการโจมตีมากเหลือเกิน ฉันโชคดีที่ยังเป็นท่านคณบดีของมหาวิทยาลัยที่กรุงปารีส คุณยังคงไม่เห็นแก่หน้าฉันเช่นเคย” ลู่หยินหยินพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู