พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 138

ลู่หยินขยับริมฝีปากอย่างแข็งทื่อ “ไม่ต้องไปรับป้าหรอก ป้าเกรงว่าเธอจะยุ่งอยู่กับงาน”

ลู่หานถิงยกนิ้วอันเรียวยาวปลดกระดุมชุดสูทออก ใบหน้าหล่อเหลาไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา ฝูป๋อยื่นผ้าเช็ดหน้าที่เปียกและอุ่นให้กับเขาด้วยความเคารพ เขาเช็ดมือ พลังออร่าของเขาดูเป็นผู้ใหญ่ที่มั่นคงและแข็งแกร่ง แสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของวงการนักธุรกิจและฐานะตำแหน่งเจ้าของสวนโหย่วหลาน

ลู่หยินหยินเป็นหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่ง เธอจะไม่ลืมความโชคร้ายของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ชอบลู่หานถิงผู้เป็นหลานชายของเธอคนนี้มาโดยตลอด แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าลู่หานถิงสืบทอดพรสวรรค์ทางด้านธุรกิจของตระกูลลู่ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ในฐานะที่ลู่หานถิงเป็นลูกชายคนโตของตระกูลลู่ เมื่อตอนที่เขาอายุสิบขวบ ลู่หานถิงใช้เงินแต๊ะเอียที่คุณย่ามอบให้ไปปั่นหุ้นขายสินค้าล่วงหน้าและน้ำมันดิบที่กำลังนิยมในตอนนั้น ใครจะรู้ว่าการลงทุนเพียงเล็กน้อยจะได้ค้นพบเงินก้อนแรกในชีวิตของเขา หลังจากครึ่งเดือนทั้งหุ้นขายสินค้าล่วงหน้าและน้ำมันดิบต่างก็พุ่งพรวดขึ้นมาและสร้างผลกำไรให้เขาจนในบัญชีธนาคารของเขาเต็มไปด้วยเลขศูนย์ที่เพิ่มขึ้น

ต่อมาลู่หานถิงก็ได้ก้าวเข้าสู่วงการธุรกิจ พ่อของเขาเคยมอบโครงการที่จัดการได้ไม่ดีหลายโครงการภายใต้ตระกูลลู่ไปไว้ในมือของเขา สายตาของเขาแม่นยำและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว วิธีการจัดการของเขานั้นแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยว โครงการเหล่านั้นที่อยู่ในมือของเขาใช้เวลาจัดการเพียงเดือนเดียวก็สามารถกลับมาประสบความสำเร็จได้อีกครั้ง ดังนั้นลู่หานถิงจึงเป็นอัจฉริยะด้านธุรกิจและอยู่ในวงการธุรกิจมาตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบ

จำได้ว่าเมื่อตอนที่ลู่หานถิงมาที่เมืองไห่เฉิง เขาไม่ได้เอาเงินของตระกูลลู่มาด้วยแม้แต่หยวนเดียวไป เขาเริ่มจากศูนย์ แต่ภายในเวลาหกถึงเจ็ดปี เขาได้กลายเป็นเจ้าสัวรุ่นที่หนึ่งที่มีกลยุทธ์ธุรกิจไม่เหมือนใคร และโดดเด่นที่สุดของประตูเมืองจักรพรรดิ

ลู่หานถิงเปรียบเสมือนพ่อของเขาที่เป็นราชาแห่งวงการธุรกิจ ไม่เพียงแต่พรสวรรค์ในธุรกิจเท่านั้น แต่รูปลักษณ์ที่สง่างามและหล่อเหลาของเขาก็ยังคล้ายกับพ่อของเขามาก แม้แต่นิสัยที่ลุ่มลึกสงบนิ่งนี้ก็ยังสืบทอดมาจากพ่อของเขา

ลู่หานถิงเช็ดมือ นัยน์ตาคมคายและลุ่มลึกจ้องมองไปที่ใบหน้าของลู่หยินหยิน “ที่บริษัทถือว่าไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ครับ คุณป้าจะอยู่ที่เมืองไห่เฉิงกี่วันครับ ผมจะให้เลขาจัดการตารางงานให้ว่าง และพาคุณป้าเดินเที่ยวเล่นรอบ ๆ เมืองไห่เฉิงสักหน่อยครับ ถือว่าเป็นการต้องรับจากเจ้าบ้านเจ้าเมืองเล็ก ๆ น้อย ๆ นะครับ”

ลู่หยินหยินส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “หานถิง ป้าไม่รบกวนเธอแล้วกัน ป้ามาที่เมืองไห่เฉิงครั้งนี้เพราะว่ามีเรื่องบางอย่างที่จะต้องจัดการพอดี อีกอย่างน้องชายของเธอลู่จื่อเซียนก็อยู่ที่เมืองไห่เฉิงด้วย”

ลู่หานถิงขมวดคิ้วรูปดาบอันงดงามของเขาเล็กน้อย “จื่อเซียนก็อยู่ที่เมืองไห่เฉิงเหรอครับ?”

“ใช่จ๊ะ ป้าโทรเรียกจื่อเซียนมาหาแล้ว ดึกขนาดนี้แล้วเจ้าเด็กคนนี้ยังไม่มาอีก ป้าจะโทรไปตามเขาอีกครั้ง” เมื่อพูดถึงลู่จื่อเซียนคิ้วและตาของลู่หยินหยินเต็มไปด้วยความรัก แต่กับลู่หานถิงกลับดูแตกต่างออกไปและมีคำพูดที่ดูห่างเหิน

ลู่หยินหยินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและกำลังจะกดโทรออก แต่ทันใดนั้นประตูคฤหาสน์ก็ถูกเปิดออก เงาร่างสูงที่ดูดีก็ปรากฏขึ้นในสายตาทันที

ลู่จื่อเซียนมาแล้ว

นัยน์ตาของลู่หยินหยินเต็มไปด้วยความสุข เธอออกไปต้อนรับเขาอย่างรวดเร็ว “จื่อเซียน ทำไมมาดึกขนาดนี้ รีบเข้าไปหาคุณย่าของเธอเร็วสิ”

ลูกหลานทั้งสองคนของตระกูลลู่คือ ลู่หานถิงและลู่จื่อเซียน ทั้งสองคนเป็นบุตรแห่งสวรรค์ที่น่าภาคภูมิใจและมีความสามารถที่ไม่มีใครทัดเทียบได้ แต่อารมณ์ของพวกเขานั้นกลับเย็นชามาก

ลู่จื่อเซียนเดินเข้าไปในห้องรับแขก เขาเหลือบมองคุณท่านลู่ด้วยนัยน์ตาสีดำอันเย็นชา จากนั้นก็มองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิงและพูดขึ้นว่า “คุณย่า พี่”

ลู่หานถิงมองไปที่ลู่จื่อเซียน เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “นายมาเมืองไห่เฉิงตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกกันบ้างเลยล่ะ?”

ลู่หยินหยินจึงพูดว่า “จื่อเซียนก็มาที่นี่ได้เพียงไม่นาน อีกทั้งเขายังกลับมหานครเอมพิเรียลเมื่อเร็ว ๆ นี้ด้วย”

คุณท่านลู่ยิ้มอย่างดีใจ “เอาล่ะ ทุกคนนั่งลงเถอะ ครอบครัวของเราไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตามานานแล้ว ตอนนี้เราสามารถคุยกันด้วยดีได้แล้ว”