พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 168

ตอนนั้นเยี่ยหลิงอยู่โดดเดี่ยวในที่ต่างถิ่น เธอไม่รู้จักใครทั้งนั้น เธอนอนอยู่บนเตียงและมองดูผ้าปูที่นอนที่เปียกชื้นทั้งผืน คืนนั้นภายในห้องเงียบสนิท ไม่มีเสียงแม้แต่นิดเดียวเงียบจนทำให้เธอจิตใจไม่สงบสุข

เธอนอนอยู่บนเตียงแบบนั้น ร่างกายของเธอรู้สึกเจ็บปวดมากจนด้านชาไปหมด ทันใดนั้นเสียง “ติ๊ง ติ๊ง” ก็ค่อย ๆ ดังขึ้น เลือดบนผ้าปูที่นอนค่อย ๆ หยดลงบนพื้นทีละน้อย

เธอฟังเสียงเลือดสด ๆ ของเธอที่กำลังไหลออกมาจากร่างกายของเธออย่างช้า ๆ และรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังหลุดออกจากร่างกายของเธอด้วย แต่ความเจ็บปวดนี้ยังไม่มากเท่ากับหนึ่งสิ่งที่เธอรู้สึกเจ็บปวดภายในใจของเธออย่างมาก เธอยื่นมือออกมาปิดใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น เพราะนาทีนั้นเธอก็เข้าใจในทันทีว่า การแก้แค้นครั้งนี้กู้เยี่ยจิ่นใช้เวลาสิบปีเต็มจนเขากลายเป็นโลกของเธอ จากนั้นเขาก็ทำลายโลกของเธอด้วยมือเขาเอง

...

กู้เยี่ยจิ่นกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องอาบน้ำ จากนั้นเขาจึงออกมา

เยี่ยหลิงอยู่ในท่าทางที่หลับตาอยู่ตลอดจนทำให้รู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังนอนหลับอยู่

มือใหญ่ของกู้เยี่ยจิ่นรวบผมหน้าม้านุ่มของเธอขึ้นแล้วหวีลงมาข้างหลังอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากบางของเขาแตะลงบนหน้าผากที่โค้งสวยของเธอ “คุณพักผ่อนสักพักเถอะ ผมจะทำอาหารให้คุณ”

กู้เยี่ยจิ่นออกจากห้องลงไปชั้นล่าง และเข้าไปในห้องครัวเพื่อทำอาหาร

เพียงไม่นานก็มีเสียงอันแผ่วเบาดังขึ้นมาจากข้างหลังของเขาว่า “ฉันต้องการกินยาคุมกำเนิด”

กู้เยี่ยจิ่นหันกลับมา เขาไม่รู้ว่าเยี่ยหลิงลงมาข้างล่างตั้งแต่เมื่อไหร่ และตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ข้างประตู ใบหน้าเรียวเล็กที่สดใสของเธอดูซีดเซียวมากราวกับว่าเธอกำลังป่วยหนัก

“กินยาอะไร ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลย คุณไม่ท้องหรอก” กู้เยี่ยจิ่นเอ่ยปากอย่างไม่พอใจ

เยี่ยหลิงมองมาที่เขา แววตาของเธอฉายแววดื้อรั้นเป็นอย่างมาก เธอพูดต่อว่า “คุณไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ ไปซื้อยามาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันต้องการกินยา!”

กู้เยี่ยจิ่นขมวดคิ้วหนักขึ้น ดวงตาสีดำคมคายราวกับคมมีดทั้งสองข้างของเขามองมาที่เยี่ยหลิงแล้วพูดว่า “เยี่ยหลิง คุณวุ่นวายพอหรือยัง ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย ตอนนี้คุณหน้าซีดเหมือนผีและกำลังแสดงออกว่าเข้มแข็งให้ใครดู แถมคุณยังวุ่นวายที่จะกินยาอีก คุณคิดว่าผมจะเหมือนเมื่อก่อนที่ยอมปล่อยให้คุณทำตามอำเภอใจเหรอ?”

เยี่ยหลิงถอนสายตากลับ แล้วพูดว่า “ฉันไปได้แล้วหรือยัง ฉันจะไปซื้อเอง”

เธอหันกลับและเดินจากไป

กู้เยี่ยจิ่นรีบก้าวไปข้างหน้าและกำข้อมือเล็ก ๆ อันขาวผ่องของเธอไว้ ผิวละเอียดอ่อนของฝ่ามือเธอนั้นลื่นราวกับผ้าไหม แต่ก็รู้สึกเย็นเฉียบไปถึงกระดูก พลันความโกรธในอกของเขาก็พุ่งพล่านไปทั่วร่างกายของเขา เขาอยากมองดูเธอที่งดงามดั่งนางฟ้ามากกว่าปีศาจสาวที่น่าหลงใหลเช่นนี้

เขาระงับความโกรธไว้ในใจ แล้วพูดว่า “ดึกขนาดนี้แล้ว แต่คุณจะไปที่ร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมกำเนิด คุณอยากถูกนักข่าวถ่ายรูป หรือ ไปยั่วยวนสายตาที่ไม่เข้าท่าของผู้ชายพวกนั้นข้างนอกหรือไง คุณต้องการกินยา ตกลง เดี๋ยวผมจะไปซื้อให้คุณเอง!”

กู้เยี่ยจิ่นปล่อยเธอไว้ที่เดิม เขาหยิบกุญแจรถปิดประตูเสียงดัง “ปั้ง” และออกไปในทันที

…

กู้เยี่ยจิ่นนำรถหรูจอดที่หน้าประตูร้านขายยาแห่งหนึ่ง เขาเดินก้าวขายาว ๆ เข้าไปในร้านขายยา ในร้านขายยาไม่มีคน และแคชเชียร์กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่

กู้เยี่ยจิ่นล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกง งอนิ้วที่คล้องกุญแจรถแล้วเคาะ “ตึ้ง ตึ้ง”สองครั้งบนโต๊ะอย่างดุดัน

แคชเชียร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย ว้าว เขาช่างเป็นผู้ชายรูปหล่ออะไรอย่างนี้ แล้วจึงเอ่ยถามว่า “คุณ...คุณคะ คุณต้องการซื้ออะไรคะ?”

กู้เยี่ยจิ่นเหลือบมองที่แถวขวดชื่อภาษาอังกฤษบนชั้นสินค้า จากนั้นจึงยื่นนิ้วออกไปชี้และพูดว่า “ขวดวิตามินซีอันนั้น”

...