พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 168

ตอนนั้นเยี่ยหลิงอยู่โดดเดี่ยวในที่ต่างถิ่น เธอไม่รู้จักใครทั้งนั้น เธอนอนอยู่บนเตียงและมองดูผ้าปูที่นอนที่เปียกชื้นทั้งผืน คืนนั้นภายในห้องเงียบสนิท ไม่มีเสียงแม้แต่นิดเดียวเงียบจนทำให้เธอจิตใจไม่สงบสุข

เธอนอนอยู่บนเตียงแบบนั้น ร่างกายของเธอรู้สึกเจ็บปวดมากจนด้านชาไปหมด ทันใดนั้นเสียง “ติ๊ง ติ๊ง” ก็ค่อย ๆ ดังขึ้น เลือดบนผ้าปูที่นอนค่อย ๆ หยดลงบนพื้นทีละน้อย

เธอฟังเสียงเลือดสด ๆ ของเธอที่กำลังไหลออกมาจากร่างกายของเธออย่างช้า ๆ และรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังหลุดออกจากร่างกายของเธอด้วย แต่ความเจ็บปวดนี้ยังไม่มากเท่ากับหนึ่งสิ่งที่เธอรู้สึกเจ็บปวดภายในใจของเธออย่างมาก เธอยื่นมือออกมาปิดใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อและร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น เพราะนาทีนั้นเธอก็เข้าใจในทันทีว่า การแก้แค้นครั้งนี้กู้เยี่ยจิ่นใช้เวลาสิบปีเต็มจนเขากลายเป็นโลกของเธอ จากนั้นเขาก็ทำลายโลกของเธอด้วยมือเขาเอง

...

กู้เยี่ยจิ่นกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องอาบน้ำ จากนั้นเขาจึงออกมา

เยี่ยหลิงอยู่ในท่าทางที่หลับตาอยู่ตลอดจนทำให้รู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังนอนหลับอยู่

มือใหญ่ของกู้เยี่ยจิ่นรวบผมหน้าม้านุ่มของเธอขึ้นแล้วหวีลงมาข้างหลังอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากบางของเขาแตะลงบนหน้าผากที่โค้งสวยของเธอ “คุณพักผ่อนสักพักเถอะ ผมจะทำอาหารให้คุณ”

กู้เยี่ยจิ่นออกจากห้องลงไปชั้นล่าง และเข้าไปในห้องครัวเพื่อทำอาหาร

เพียงไม่นานก็มีเสียงอันแผ่วเบาดังขึ้นมาจากข้างหลังของเขาว่า “ฉันต้องการกินยาคุมกำเนิด”

กู้เยี่ยจิ่นหันกลับมา เขาไม่รู้ว่าเยี่ยหลิงลงมาข้างล่างตั้งแต่เมื่อไหร่ และตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ข้างประตู ใบหน้าเรียวเล็กที่สดใสของเธอดูซีดเซียวมากราวกับว่าเธอกำลังป่วยหนัก

“กินยาอะไร ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลย คุณไม่ท้องหรอก” กู้เยี่ยจิ่นเอ่ยปากอย่างไม่พอใจ

เยี่ยหลิงมองมาที่เขา แววตาของเธอฉายแววดื้อรั้นเป็นอย่างมาก เธอพูดต่อว่า “คุณไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ ไปซื้อยามาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันต้องการกินยา!”

กู้เยี่ยจิ่นขมวดคิ้วหนักขึ้น ดวงตาสีดำคมคายราวกับคมมีดทั้งสองข้างของเขามองมาที่เยี่ยหลิงแล้วพูดว่า “เยี่ยหลิง คุณวุ่นวายพอหรือยัง ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย ตอนนี้คุณหน้าซีดเหมือนผีและกำลังแสดงออกว่าเข้มแข็งให้ใครดู แถมคุณยังวุ่นวายที่จะกินยาอีก คุณคิดว่าผมจะเหมือนเมื่อก่อนที่ยอมปล่อยให้คุณทำตามอำเภอใจเหรอ?”

เยี่ยหลิงถอนสายตากลับ แล้วพูดว่า “ฉันไปได้แล้วหรือยัง ฉันจะไปซื้อเอง”

เธอหันกลับและเดินจากไป

กู้เยี่ยจิ่นรีบก้าวไปข้างหน้าและกำข้อมือเล็ก ๆ อันขาวผ่องของเธอไว้ ผิวละเอียดอ่อนของฝ่ามือเธอนั้นลื่นราวกับผ้าไหม แต่ก็รู้สึกเย็นเฉียบไปถึงกระดูก พลันความโกรธในอกของเขาก็พุ่งพล่านไปทั่วร่างกายของเขา เขาอยากมองดูเธอที่งดงามดั่งนางฟ้ามากกว่าปีศาจสาวที่น่าหลงใหลเช่นนี้

เขาระงับความโกรธไว้ในใจ แล้วพูดว่า “ดึกขนาดนี้แล้ว แต่คุณจะไปที่ร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมกำเนิด คุณอยากถูกนักข่าวถ่ายรูป หรือ ไปยั่วยวนสายตาที่ไม่เข้าท่าของผู้ชายพวกนั้นข้างนอกหรือไง คุณต้องการกินยา ตกลง เดี๋ยวผมจะไปซื้อให้คุณเอง!”

กู้เยี่ยจิ่นปล่อยเธอไว้ที่เดิม เขาหยิบกุญแจรถปิดประตูเสียงดัง “ปั้ง” และออกไปในทันที

…

กู้เยี่ยจิ่นนำรถหรูจอดที่หน้าประตูร้านขายยาแห่งหนึ่ง เขาเดินก้าวขายาว ๆ เข้าไปในร้านขายยา ในร้านขายยาไม่มีคน และแคชเชียร์กำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่

กู้เยี่ยจิ่นล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกง งอนิ้วที่คล้องกุญแจรถแล้วเคาะ “ตึ้ง ตึ้ง”สองครั้งบนโต๊ะอย่างดุดัน

แคชเชียร์เงยหน้าขึ้น ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย ว้าว เขาช่างเป็นผู้ชายรูปหล่ออะไรอย่างนี้ แล้วจึงเอ่ยถามว่า “คุณ...คุณคะ คุณต้องการซื้ออะไรคะ?”

กู้เยี่ยจิ่นเหลือบมองที่แถวขวดชื่อภาษาอังกฤษบนชั้นสินค้า จากนั้นจึงยื่นนิ้วออกไปชี้และพูดว่า “ขวดวิตามินซีอันนั้น”

...

กู้เยี่ยหลิงหิ้วถุงกลับไปที่คฤหาสน์ซีเจียงเยว่ แต่เขาไม่พบเยี่ยหลิง

คฤหาสน์ทั้งหลังเหมือนเดิมก่อนที่เขาจะออกไป แต่ทั้งชั้นบนและชั้นล่าง เขากลับหาเยี่ยหลิงไม่พบ

“หลิงหลิง! หลิงหลิง!”

กู้เยี่ยจิ่นตามหาจนทั่วทั้งห้อง แม้แต่ตู้เสื้อผ้าก็ไม่ปล่อยผ่าน แต่เขาก็ไม่พบใครเลย หน้าอกอันแข็งแรงของเขากระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเหนื่อยหอบ เบ้าตาที่เยือกเย็นของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว

เธอไปไหนนะ?

เธอไปแล้วเหรอ?

หัวใจของกู้เยี่ยจิ่นเต็มไปด้วยความหดหู่และหวาดกลัว เมื่อครู่นี้เธอดูผิดปกติมาก เขาไม่ควรพูดจาเย็นชา แต่ควรจะกอดเธอไว้ในอ้อมอกแล้วเอาใจเธอ

เขาควรพูดกับเธอว่า การที่ร่างกายของเธอแข็งทื่อนั้นทำให้เขาทำใจไม่ได้ที่จะบีบบังคับฝืนใจเธอ เพื่อตามใจเขา และเขาจะไม่ยอมให้เธอกินยาแน่ เขามีลำดับความสำคัญ

เขาควรเล่าความรู้เกี่ยวกับสรีรวิทยาให้มากขึ้น เธอไม่มีแม่ตั้งแต่ยังเด็ก เธอไปโรงเรียนและโรงเรียนก็แจกหนังสือสรีรวิทยาให้กับเธอ เธอรู้สึกอายจนเอาหนังสือนั้นไว้ที่ด้านล่างของกระเป๋านักเรียน และไม่กล้าที่จะให้เขาเห็น

หัวใจของกู้เยี่ยจิ่นรู้สึกร้อนรนไปหมด เขาถือกุญแจรถและต้องการออกไปหาเธอ แต่ทันใดนั้น จู่ ๆ เขาก็เห็นรองเท้าแตะสีชมพูที่เธอสวมอยู่

มีรองเท้าแตะสีชมพูอีกข้างหล่นบนพรมในห้องนั่งเล่น เมื่อมองไปข้างหน้าก็ดูเหมือนว่าจะมีคนนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน แต่ผ้าม่านถูกดึงขึ้นปิดบังไว้ทำให้เมื่อครู่นี้เขาไม่ได้สังเกตเห็น

กู้เยี่ยจิ่นเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและเอื้อมมือออกไปเปิดม่านในทันที

เยี่ยหลิงกำลังนั่งกอดเข่าอยู่บนพรมนุ่ม ๆ ด้วยท่าทางขดตัวอยู่ที่ซอกมุม เธอเอาหน้าเล็ก ๆ ซุกอยู่ที่หัวเข่า เท้าอีกข้างของเธอมีรองเท้าแตะสีชมพูสวมอยู่ ส่วนอีกข้างหนึ่งรองเท้าได้หลุดไปแล้ว

เธอนั่งอยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ ขดตัวอยู่กับตัวเอง ผมหยิกลอนสีน้ำตาลของเธอปล่อยสยายลงมาอย่างงดงามและนุ่มนวล เธอซ่อนตัวอยู่ในที่เงียบ ๆ ด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความทุกข์และความโศกเศร้า

กู้เยี่ยจิ่นรู้สึกว่าภายในใจของเขาถูกมือใหญ่บีบอย่างรุนแรง เขายื่นมือออกมาแตะศีรษะของเธออย่างแผ่วเบา

เยี่ยหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างช้า ๆ

กู้เยี่ยจิ่นคิดว่าใบหน้าของเธอจะมีคราบน้ำตา แต่ใบหน้าของเธอกลับแห้งสนิท ดวงตาของเธอแห้งและไม่มีน้ำตาเลย แต่ดวงตาของเธอนั้นดูเหม่อลอยเล็กน้อย

เพียงเวลาไม่นาน เธอก็กลับมาจดจ่ออยู่ที่ตัวเขาแล้วพูดว่า “ซื้อยามาแล้วเหรอ?”

กู้เยี่ยจิ่นพยักหน้ารับและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ซื้อมาแล้ว คุณอายุเท่าไหร่แล้ว เดินยังไงจนรองเท้าหลุดได้?”

เขาคุกเข่าลงแล้ววางรองเท้าแตะสีชมพูในมือของเขาใต้เท้าขาวนวลเรียวเล็กราวกับหิมะของเธอ

เยี่ยหลิงมองมาที่เขาพร้อมกับเบะปากสีแดงของเธอเล็กน้อย แล้วพูดว่า “จู่ ๆ ฉันก็เปลี่ยนใจแล้ว ฉันไม่อยากกินยาแล้ว โยนยาทิ้งไปเถอะ”

เมื่อครู่ที่เธอนั่งอยู่ตรงนี้ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ว่า ในวันที่แท้งลูกวันนั้น ขณะที่รอให้เธอตื่นจากการไม่ได้สติ เธอก็ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้ว ช่วงเช้าตรู่เลือดในท้องของเธอก็ทะลุออกมาข้างนอก ผู้เช่าคนอื่น ๆ พบเห็นจึงรีบโทรแจ้งตำรวจอย่างรวดเร็ว และนำเธอส่งโรงพยาบาล

เธอยังจำได้ว่ามีแพทย์หญิงสวมเสื้อคลุมยาวเลยหัวเข่าสีขาวคนหนึ่งมองเธอด้วยสายตาที่ดูถูก และพูดกับเธอว่า “ดูสิอายุยังน้อย แต่กลับไม่รักตัวเอง ไม่มาจัดการที่โรงพยาบาล ตอนนี้แท้งลูกและเลือดก็ไหลทั้งคืน มดลูกได้รับความเสียหายอย่างหนัก ต่อไปนี้คุณจะตั้งครรภ์ไม่ได้อีกแล้ว”

เยี่ยหลิงยังคงจำเหตุการณ์ในวันเกิดวันนั้นได้ เธอถูกเขาตบเข้าที่บ้องหู และยังถูกคุณนายกู้ไล่ออกจากบ้านตระกูลกู้ด้วย

ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ เธอสักคนเดียว ความเจ็บปวดที่ขาทำให้เธอรู้สึกละอายใจ เธอจึงทำได้เพียงอดทน ต่อมาเธอแท้งลูก แพทย์บอกเธอหลายอย่าง เช่น การแท้งบุตรและการตั้งครรภ์ยาก