พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 180

เซี่ยซีหว่านจับประเด็นสําคัญได้แล้วจึงพูดว่า “ท่านอธิการบดีคะ คุณบอกว่าคุณท่านลี่เป็นพี่น้องที่ดีกับคุณย่าของฉันเหรอคะ?”

“ใช่แล้วล่ะ คุณท่านลี่เป็นพี่น้องที่ดีกับคุณย่าของคุณ และจื่อเซียนก็เป็นน้องชายแท้ ๆ ของประธานลู่ ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน ซีหว่าน คุณคิดว่าคุณควรจะแสดงฝีมือออกมาหน่อยไหมล่ะ?”

หลี่เหวินฉิงโน้มน้าวให้สองคนนี้ร่วมมือกัน ตอนนี้แม้แต่ผู้อาวุโสเหล่านั้นก็ยังไม่มีความมั่นใจในการผ่าตัดของคุณท่านลี่ หากสองคนนี้ร่วมมือกัน นี่คงจะเป็นการผ่าตัดครั้งยิ่งใหญ่จริง ๆ และแน่นอนว่าทุกอย่างจะต้องประสบความสำเร็จ

เซี่ยซีหว่านยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านอธิการบดีคะ ฉันเป็นหมอ ฉันยินดีอยู่แล้วค่ะ อีกทั้งฉันบอกคุณท่านไปแล้วว่าฉันจะทําทุกอย่างเพื่อช่วยท่านค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เยี่ยมมากเลย การผ่าตัดของคุณท่านลี่ไม่สามารถรอได้อีกต่อไป ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมกำหนดการดำเนินการในอีกสองวันนี้เถอะ พวกเราต้องตัดสินใจเรื่องแผนการผ่าตัดให้เร็วที่สุด ผมมั่นใจในตัวพวกคุณมาก !”

ลู่จื่อเซียนมองเซี่ยซีหว่านแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ถ้าคุณมีเรื่องอะไรก็โทรหาผมแล้วกันนะครับ”

ร่างสูงโปร่งและรังสีความเย็นชาของลู่จื่อเซียนก็หายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว

“ซีหว่าน คุณกับจื่อเซียนเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” คราวนี้อธิการบดีหลี่เหวินฉิงก็พูดขึ้นมาทันที

หมายความว่าอย่างไร?

เซี่ยซีหว่านกระพริบขนตาเรียวยาวปริบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ

“ซีหว่าน ผมกับจื่อเซียนรู้จักกันมานานแล้ว เขาเป็นอัจฉริยะภูเขาน้ำแข็งที่เย็นชาและหยิ่งยโส มีหญิงสาวมากมายที่ชื่นชอบและปลาบปลื้มเขา แต่สายตาของเขาอยู่สูงจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีคนที่เข้าตาเลยสักคน ผมเดาว่าตอนนี้เขายังเป็นคนที่มีรักบริสุทธิ์อยู่ เข้าใจความหมายของผมไหม ก็คือเขาเป็นผู้ชายประเภทที่ไม่เคยจับมือถือแขนกับหญิงสาวมาก่อนนั่นไงล่ะ…”

เซี่ยซีหว่านมองอธิการบดีหลี่เหวินฉิงผู้มีวิชาคร่ำครึ่คนนี้ด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้เขากำลังจะพูด...ซุบซิบอยู่ใช่ไหม?

ให้ตายสิ ภาพลักษณ์เสียหายหมดแล้ว !

“ผมคิดว่าลู่จื่อเซียนชอบคุณมาก สายตาที่เขามองคุณมันเป็นประกาย เมื่อสองปีก่อนตอนอยู่ที่มหานครเอมพีเรียลพวกคนถูกใจกันแล้วใช่ไหม อย่าไปสนใจที่นักข่าวพวกนั้นพูดเลย อาจารย์ผมเคยพูดเอาไว้ว่า คนที่มีภาระอันยิ่งใหญ่อย่างพวกเรา ผู้ชายก็เป็นแค่คนที่เอาไว้ใช้หาความบันเทิงเท่านั้น เมื่อความรู้สึกสดใหม่หายไปแล้ว ก็ต้องยิ่งขยันเปลี่ยนใหม่ ซีหว่าน ถ้าเกิดคุณเองก็ชอบลู่จื่อเซียน งั้นคุณก็ทิ้งประธานลู่ไปเลยสิ”

“...” เซี่ยซีหว่านไม่อยากเชื่อหูตัวเองจริง ๆ ว่า อธิการบดีหลี่เหวินฉิงจะเป็นคนแบบนี้ ต้องเป็นอาจารย์ท่านนั้นแน่ ๆ ที่นำพาเขาไปในทางที่ผิด เธอจึงพูดว่า “ท่านอธิการบดีคะ คุณเองก็มีอาจารย์ด้วย และท่านยังเป็นผู้หญิงด้วยใช่ไหมคะ?”

เมื่อพูดถึงอาจารย์ของตัวเอง อธิการบดีหลี่เหวินฉิงก็แสดงความศรัทธาอย่างเปี่ยมล้นออกมาทันที เขาจึงพูดว่า “ใช่แล้ว อาจารย์ของผมเป็นผู้หญิง และอาจารย์ของผมยังเป็นผู้ก่อตั้งสถาบันวิจัยซูมี่แห่งนี้ด้วย !”

อะไรนะ?

ตอนที่อาหลินฟื้นขึ้นมาก็เคยพูดไว้ว่าผู้ก่อตั้งสถาบันวิจัยซูมี่แห่งนี้ก็คือแม่ของเธอ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้แม่เธอก็ยังเป็นอาจารย์ของหลี่เหวินฉิงอีกด้วยอย่างนั้นเหรอ?

ประเด็นสำคัญก็คือ แม่ของเธอเคยพูดประโยคที่ว่าผู้ชายเป็นสิ่งบันเทิงเริงใจอย่างนั้นเหรอ?

“ท่านอธิการบดีคะ ฟังดูแล้วเหมือนอาจารย์ของคุณจะพิเศษมากเลยนะคะ”

“แน่นอนเลยล่ะ อาจารย์ของผมเป็นผู้หญิงที่สวยจนยากที่จะหาใครมาเทียบได้เท่าที่ผมเคยเจอมาในชีวิต ทักษะทางการแพทย์ของเธอเคยทําให้คนในยุคนี้ตื่นตาตื่นใจมาแล้ว อาจารย์เลือกผมออกมาท่ามกลางผู้คนมากมาย และสอนวิชาเข็มยืดอายุขัยให้กับผม หลายปีที่ผ่านมาผมใช้ความเลิศล้ำจากการเป็นผู้มีวิชาคร่ำครึ่ที่ได้รับมามากมาย และอาจารย์ก็ยังมอบสถาบันวิจัยซูมี่ให้กับผม…” คําพูดของอธิการบดีหลี่เหวินฉิงหยุดชะงักลง จากนั้นเขาก็มองไปที่เซี่ยซีหว่านแล้วพูดว่า “ซีหว่าน คุณสนใจอาจารย์ของผมมากเลยเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านพยักหน้ารับอย่างแรง แล้วพูดว่า “ใช่ค่ะ ท่านอธิการบดี คุณช่วยเล่าให้ฉันฟังเยอะ ๆ ได้ไหมคะ?”

“ได้สิ คุณฝากตัวเป็นศิษย์ของผมก่อน เมื่อผมกลายเป็นอาจารย์ของคุณแล้ว ผมจะเล่าเรื่องของอาจารย์ผมให้คุณฟังแน่นอน”

“...”

เซี่ยซีหว่านพอจะเดาได้ว่าทําไมแม่ถึงเลือกหลี่เหวินฉิงมาเป็นลูกศิษย์ เขามีจิตใจที่เป็นมิตรต่อคนรอบข้างและเป็นแพทย์อย่างแท้จริง อุปนิสัยของเขาเรียบง่ายสบาย ๆ เขาจึงเหมาะกับวิชาเข็มยืดอายุขัยเป็นที่สุด

“ท่านอธิการบดีคะ อาจารย์คุณเคยทิ้งของอะไรไว้ในสถาบันวิจัยซูมี่แห่งนี้ไหมคะ?”

เซี่ยซีหว่านเข้าประเด็นทันที ตลอดเวลาเธอรออธิการบดีหลี่เหวินฉิงกลับมาเพราะอาหลินบอกว่าแม่ทิ้งของไว้ให้เธอ

จากนั้นสีหน้าของอธิการบดีหลี่เหวินฉิงก็เปลี่ยนไป แล้วพูดว่า “ซีหว่าน คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”

“มีคนบอกฉันมาค่ะ ท่านอธิการบดีคะ คุณมอบของสิ่งนี้ให้ฉันได้ไหมคะ?”

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ในเวลานั้นตอนที่อาจารย์ของผมหายตัวไปท่านเคยพูดเอาไว้ว่า ในอนาคตจะมีคนมาเอากล่องใบนี้ แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณรู้ได้ยังไง แต่คุณมากับผมเถอะ”

ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?

เซี่ยซีหว่านไม่คิดว่าเธอจะได้กล่องที่แม่ทิ้งไว้อย่างง่ายดายขนาดนี้

…

ณ สํานักงานอธิการบดี

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงเปิดตู้เซฟและหยิบกล่องเล็กใบหนึ่งออกมา แล้วพูดว่า “ซีหว่าน สิ่งที่อาจารย์ของผมทิ้งเอาไว้ที่สถาบันวิจัยก็คือกล่องใบนี้ แต่กล่องใบนี้ถูกล็อกเอาไว้ ถ้าคุณสามารถเปิดล็อคได้ ผมจะให้คุณเอากล่องใบนี้ไป แต่ถ้าทําไม่ได้ ผมก็ต้องขอโทษด้วย ผมคงต้องเอามันกลับไป”

มีล็อกด้วยเหรอ?

เซี่ยซีหว่านรู้แล้วว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายขนาดนั้น ตอนที่อาหลินฟื้นขึ้นมาก็ไม่เคยบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องการล็อกมาก่อนเลย

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ตัวล็อกของกล่อง ดวงตาของเธอหรี่เล็กลง นี่ไม่ใช่ล็อกธรรมดา เพราะแกนล็อคถูกฝังอยู่ในตัวกล่องโดยตรง ภายในน่าจะมีตลับลูกปืนกลที่ละเอียดและซับซ้อน ซึ่งไม่ได้เปิดด้วยกุญแจหรือรหัสผ่านแบบปกติ มันดูคล้ายกับภาพแปดทิศในสมัยโบราณมากกว่า

เซี่ยซีหว่านพยายามศึกษาอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็หยิบเข็มเงินที่พกติดตัวออกมา เธอดันเข็มเงินเรียวยาวเข้าไปในช่องล็อก อธิการบดีหลี่เหวินฉิงพยักหน้าชมเชย แล้วพูดว่า “ไม่เลวเลย กล่องใบนี้ต้องเปิดด้วยเข็มเงิน วิธีการเปิดก็คือเทคนิคการฝังเข็ม อาจารย์ของผมเป็นบุคคลที่เปรียบเหมือนเทพเซียน สิ่งที่เธอทิ้งไว้ล้วนเป็นสมบัติล้ำค่าที่ไม่สามารถประเมินราคาได้ แต่จะเอาไปได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณแล้วล่ะ”

เซี่ยซีหว่านกลั้นหายใจ ตอนที่เธอเสียบเข็มเล่มแรกเข้าไปปลายนิ้วก็สัมผัสได้ว่าตัวพลิกล็อกด้านในกําลังหมุนอยู่ ปลายนิ้วของเธองัดขึ้นช้า ๆ เปลี่ยนการใช้เข็มให้หมุนวนกลายเป็นวิถีโคจรของตลับปืนกล จากนั้นก็มีเสียงแกร๊กดังขึ้น ตัวล็อกชั้นแรกถูกเปิดออกแล้ว

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงปรบมือ แล้วพูดว่า “สมแล้วที่เป็นลูกศิษย์คนโปรดของผม”

จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็หยิบเข็มเล่มที่สองขึ้นมา หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงแกร๊กดังขึ้นอีกครั้ง และตัวล็อกชั้นที่สองก็ถูกเปิดออก

“ยอดเยี่ยมมาก !” อธิการบดีหลี่เหวินฉิงพูดพร้อมกับดวงตาที่ส่องประกาย

เซี่ยซีหว่านเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก ด้วยการเพิ่มขึ้นของระดับการผ่านด่าน วิชาฝังเข็มที่แฝงอยู่ในนั้นก็ยิ่งสลับซับซ้อนมากขึ้น ทำให้เธอรู้สึกสูญเสียพลังงานไปมาก

จากนั้นเสียงแกร๊กก็ดังขึ้น ตัวล็อกชั้นที่สามถูกเปิดออกแล้ว

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงยกนิ้วโป้งให้ แล้วพูดว่า “สุดยอด !”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกพะอืดพะอมในลำคอราวกับมีเลือดลมตีขึ้นมาที่หน้าอกของเธอ เธอเรียนแพทย์มาเป็นเวลานาน ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ และเธอเป็นเพียงจอกแหนที่ล่องลอยอยู่เบื้องบนเท่านั้น เนื่องจากศักยภาพที่มีไม่พอแต่กลับดันทุรังที่จะเปิดกล่องสมบัติ ตอนนี้เลือดลมของเธอกำลังตีกันไปทั่วร่างกาย

เซี่ยซีหว่านทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ แล้วฝืนกล้ำกลืนความพะอืดพะอมในคอลงไป เธอโบกมือไปมา แล้วพูดว่า “ฉันไม่ไหวแล้วค่ะ ด่านต่อไปฉันผ่านไปไม่ได้แน่ ฉันยอมแพ้ค่ะ”

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงวางกล่องสมบัติกลับเข้าไปในตู้เซฟ เขายิ้มจนตาหยีพลางพูดว่า “ซีหว่าน คุณสามารถผ่านด่านสามด่านติดต่อกันได้นั้นทําให้ผมรู้สึกทึ่งจริง ๆ ไม่เป็นไรนะ ครั้งหน้าคุณมาสู้เอาใหม่ได้ !”