พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 181

เซี่ยซีหว่านรู้สึกเสียใจมากที่แม่ของเธอจากไปตั้งแต่ตอนที่เธออายุ 9 ขวบ เธอจึงไม่มีโอกาสได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์จากแม่ของเธอ อีกทั้งเธอยังไม่มีโอกาสพูดคุยและปรึกษา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับทักษะทางการแพทย์ของแม่อย่างใกล้ชิด

ทักษะทางการแพทย์ของแม่เปรียบดั่งหีบสมบัติ มันทั้งลึกลับและล้ำค่า หากเปรียบความสามารถกันแล้ว ความรู้ของเธอยังน้อยนิดนัก

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านเต็มไปด้วยความแน่วแน่ เธอพูดว่า “คราวหน้า ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะคะ!”

อธิการบดีหลี่เหวินชิงมองเซี่ยซีหว่านด้วยความเอ็นดู เขาชอบเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เพียงเพราะทักษะทางการแพทย์ของเธอเท่านั้น แต่เพราะความแน่วแน่และความกล้าหาญของเธอด้วย

เซี่ยซีหว่านยืนขึ้น และพูดว่า “ขอบคุณท่านอธิการบดีมากนะคะที่ช่วยชีวิตฉันในครั้งนี้ อีกอย่างฉันกับลู่จื่อเซียนเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ คราวหลังอย่าพูดแบบนั้นอีกนะคะ ถ้าคุณชายลู่ของฉันได้ยิน ฉันก็คงจะช่วยคุณไม่ได้อีกแล้ว”

อธิการบดีหลี่เหวินชิงรู้สึกกลัวขึ้นมาทันใด เขาจึงอุทานออกมาด้วยความตกใจกลัวว่า “ได้สิ”

“ฉันขอตัวก่อนนะคะท่านอธิการบดี ลาก่อนค่ะ”

เซี่ยซีหว่านเดินออกมา อธิการบดีหลี่เหวินชิงจึงพูดกำชับตามหลังเธอว่า “ซีหว่าน ช่วงสองสามวันนี้เปิดโทรศัพท์มือถือของเธอเอาไว้นะ เราต้องตกลงกันเกี่ยวกับแผนปฏิบัติการ คุณไม่ต้องสนใจเรื่องที่สถาบันวิจัยแล้ว ผมจะจัดการเอง”

เซี่ยซีหว่านโบกมือเล็ก ๆ ของเธอโดยไม่ได้หันหลังกลับไป เธอพูดว่า “ท่านอธิการบดีอย่าโทษผู้อำนวยการโจวเลยนะคะ มันไม่ใช่ความผิดของผู้อำนวยการโจวหรอกค่ะ”

เมื่อเซี่ยซีหว่านพูดจบก็เดินจากไป

...

ณ สวนโหย่วหลาน ขณะที่ลู่หานถิงขับรถกลับมา ลู่อินอินบังเอิญอยู่ที่นั่นพอดี ลู่อินอินเป็นคนที่กตัญญูมาก เธอเป็นผู้อำนวยการของสถาบันเซิงลี่ที่ประเทศฝรั่งเศส อย่างไรก็ตามเมื่อเธอบินกลับมาที่เมืองไห่เฉิงทั้งที เธอจึงต้องการมาเจอคุณท่านลู่สักหน่อย

“หานถิง ในที่สุดหลานก็กลับมาแล้ว อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนสิ” คุณท่านลู่พูดและยิ้มด้วยท่าทางเอ็นดู

ลู่หานถิงกลับมาเอาเอกสาร ตอนนี้เขาถือเอกสารนั้นอยู่ในมือ เมื่อเห็นความรักและความคาดหวังในดวงตาของคุณย่า เขาจึงพยักหน้าและพูดว่า “ได้ครับ”

หญิงชราอายุมากแล้ว คนหนึ่งก็ลูกสาว คนหนึ่งก็หลานชาย เธอหวังว่าทั้งสองคนจะเข้ากันได้เป็นอย่างดี

หลังจากทั้งสามคนมาถึงร้านอาหาร พวกเขาก็เริ่มรับประทานอาหารในทันที และคุณท่านลู่ก็ถามขึ้นมาว่า “อินอิน จื่อเซียนล่ะ ทำไมวันนี้เขาถึงไม่มากับเธอด้วย?”

ลู่อินอินเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอ และพูดว่า “ดูเหมือนว่า จื่อเซียนจะไปที่สถาบันวิจัยแล้วค่ะแม่”

“จื่อเซียนเป็นนักวิชาการแห่งมหานครเอมพีเรียล เขามีพรสวรรค์ที่ไม่มีใครสามารถเทียบเทียมได้ มหานครเอมพีเรียลกำลังรอให้เขากลับไป เขายังเสียเวลาอยู่ที่สถาบันวิจัยซูมี่ไปเพื่ออะไรกัน” คุณท่านลู่เอ่ยถาม

“แม่คะ จื่อเซียนจะกลับไปเร็ว ๆ นี้แล้วค่ะ อันที่จริงแล้วจื่อเซียนมาที่เมืองไห่เฉิงคราวนี้เพื่อตามหาหญิงสาวคนหนึ่งค่ะ”

คุณท่านลู่ถามด้วยความสนใจเล็กน้อยว่า “โอ้ จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้น เขากำลังตามหาหญิงสาวคนไหนล่ะ?”

“เมื่อสองปีก่อนที่มหานครเอมพีเรียล จื่อเซียนและหญิงสาวคนนั้นได้ช่วยชีวิตชายชราคนหนึ่งบนท้องถนน พวกเขาช่วยกันทำการผ่าตัดบนถนนกลางมหานครเอมพีเรียล ซึ่งทำให้วงการแพทย์สั่นสะเทือนเป็นอย่างมาก ทำให้เรื่องราวแพร่กระจายไปทั่วทุกหนแห่ง จื่อเซียนตกหลุมรักหญิงสาวคนนั้นตั้งแต่แรกเห็น แต่หลังจากส่งชายชราถึงโรงพยาบาลแล้ว หญิงสาวคนนั้นก็จากไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อจื่อเซียนวิ่งตามออกไป หญิงสาวคนนั้นก็ได้ขึ้นรถบัสระหว่างเมืองออกไปแล้ว รถบัสคันนั้นออกจากมหานครเอมพีเรียลไปยังสถานีปลายทางคือเมืองไห่เฉิง หนึ่งปีก่อนจื่อเซียน ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างของเขาที่มหานครเอมพีเรียล และมายังเมืองไห่เฉิงเพื่อตามหาหญิงสาวคนนั้นค่ะ”

คุณท่านลู่รู้สึกมีความสุข ที่แท้ลู่จื่อเซียนก็มีคนในใจแล้ว ดังนั้นเขาคงจะไม่มาแย่งหลานสะใภ้ของท่านไป นี่มันดีมาก

“หานถิง ถ้าหลานมีเวลาก็ไปช่วยจื่อเซียนตามหาผู้หญิงคนนั้นหน่อยสิ เมืองไห่เฉิงแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่มาก หลานสามารถช่วยจื่อเซียนตามหาเธอได้ ต้องหาเธอจนพบให้ได้”

ลู่หานถิงพยักหน้า และพูดรับปากว่า “ได้ครับ”

ขณะเดียวกันลู่อินอินก็ถอนหายใจ และพูดว่า “ตอนนั้นฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่ฉันรู้สึกประหลาดใจจริง ๆ หลังจากเห็นการผ่าตัดที่คนสองคนร่วมมือกัน ในส่วนของมือผ่าตัดเทวดาอย่างจื่อเซียนไม่จำเป็นต้องพูดถึง แต่การใช้เข็มทองคำของผู้หญิงคนนั้นเข้ากับการผ่าตัดของจื่อเซียนได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทำให้เกิดการการผสมผสานกันระหว่างแพทย์แผนจีนและแพทย์แผนตะวันตก ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ คุณย่ารู้ไหมคะว่า มาตรฐานในการเลือกผู้หญิงของจื่อเซียนนั้นสูงมากแค่ไหน แต่เขากลับชอบหญิงสาวลึกลับที่มีความสามารถที่น่าทึ่งคนนั้น หากพูดถึงแพทย์แผนจีนที่มีเทคนิคการฝังเข็มที่ยอดเยี่ยมในสมัยนี้ นอกจากซีหว่านแล้ว ฉันก็นึกถึงคนอื่นไม่ได้จริง ๆ เป็นไปได้ไหมคะว่า สาวลึกลับที่มหานครเอมพีเรียลในตอนนั้นจะเกี่ยวข้องกับซีหว่าน?”

ในตอนแรกลู่อินอินไม่คิดว่าเซี่ยซีหว่านกับหญิงสาวลึกลับที่ลู่จื่อเซียนตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบนั้นจะมีความเกี่ยวข้องกัน แต่ตอนนี้เมื่อเธอลองคิดดูดี ๆ แล้ว เธอรู้สึกว่าพวกเขาสองคนเหมาะสมกันมาก

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียง “เพล้ง” ดังเข้ามาในหูของเธอ เสียงนั้นดังมาจากลู่หานถิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของเธอ เขาโยนมีดและส้อมในมือลงบนโต๊ะอาหารเสียงดังสนั่น

ลู่อินอินเงยหน้าขึ้นพลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาคมคายของลู่หานถิง เขาเหลือบมองเธอเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็เช็ดริมฝีปากของเขาด้วยผ้าเช็ดปากด้วยท่วงท่าสง่างาม และพูดว่า “คุณป้าครับ เรื่องบางเรื่องคุณป้าไม่ต้องเข้ามายุ่งน่าจะดีกว่าครับ คุณป้าทานต่อเถอะครับ ผมทานเสร็จแล้ว ขอตัวก่อนครับ ”

ลู่หานถิงลุกขึ้น และเดินจากไป

บรรยากาศเงียบสงบลงในทันที

ใบหน้าของลู่อินอินซีดเผือด เมื่อครู่เธอมองเขาด้วยสายตาเย็นชาปนโมโหเล็กน้อยเพื่อเตือนสติเขาว่าเธอเป็นป้าของเขา แต่เขากลับโยนมีดและส้อมลงบนโต๊ะอาหารในที่สาธารณะ อีกทั้งยังแสดงสีหน้าไม่พอใจใส่เธออีก แบบนี้มันไม่ไว้หน้ากันชัด ๆ

เธอแค่พูดถึงเซี่ยซีหว่าน ทำไมเขาต้องโกรธถึงเพียงนี้?

ใบหน้าของลู่อินอินก็บูดบึ้งเช่นเดียวกัน เธอเป็นคุณหนูของตระกูลลู่และถูกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ และยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเป็นลูกชายของผู้หญิงคนนั้น!

ลู่อินอินต้องการจะเรียกเขากลับมาคุย แต่ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงดัง “ติ๊ง”

หลังจากเธอเปิดโทรศัพท์ดู เธอก็เบิกตากว้างในทันที จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นและพูดตามหลังลู่หานถิงว่า “หานถิง โลกนี้ช่างบังเอิญจริง ๆ เมื่อครู่นี้ฉันเพิ่งรู้ว่า สองปีก่อนที่มหานครเอมพีเรียลคนที่ร่วมมือกับจื่อเซียนผ่าตัดชายชราบนท้องถนน อีกทั้งยังทำให้จื่อเซียนตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นและทำให้เขาข้ามน้ำข้ามทะเลมาตามหาเธอถึงเมืองไห่เฉิงได้ หญิงสาวคนนั้นคือ ซีหว่าน!”

อะไรนะ?

ฝูป๋อที่ยืนอยู่ด้านข้างเงยหน้าขึ้น คุณท่านลู่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารโดยไม่ได้พูดอะไรก็หยุดการกระทำลงเช่นเดียวกัน

เมื่อลู่หานถิงที่เดินไปถึงหน้าประตูแล้วได้ยินดังนั้นก็หยุดชะงักในทันที

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้หันหลังกลับ

แสงไฟที่ข้างประตูค่อนข้างมืดสลัว เมื่อแสงไฟตกกระทบไหล่ของชายในชุดดำที่มีรังสีแห่งความเย็นชานั้น ทำให้เขาดูเย็นชาและไม่แยแสต่อสิ่งใด แสงไฟมืดสลัวมากจนทำให้ผู้คนมองไม่เห็นเขาอย่างชัดเจน และไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ลู่อินอินมองไปที่ลู่หานถิง และพูดว่า “จื่อเซียนและซีหว่านพบกันเมื่อสองปีก่อน จื่อเซียนเป็นบุตรอันเป็นที่รักแห่งสวรรค์ ส่วนซีหว่านเป็นหญิงสาวอัจฉริยะตัวจริง หานถิง หลานเป็นเพียงทางผ่านที่ซีหว่านพบเจอโดยอุบัติเหตุ ได้โปรดอย่าเห็นแก่ตัวและกักขังเธอไว้ข้างกายเลยนะ หลานก็รู้ดีว่าหลานมอบอนาคตที่ดีให้กับเธอไม่ได้ ผู้หญิงแบบนี้ไม่เหมาะสมกับหลานหรอก หลานปล่อยเธอไปเถอะ”