พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 183

รูปนั้นถูกถ่ายในห้องยา ในรูปเซี่ยซีหว่านกำลังเอื้อมมือไปคว้าชายเสื้อของลู่จื่อเซียน แสงที่นุ่มนวลถูกส่องลงมาบนเรื่องร่างของชายหญิงที่มีพรสวรรค์ทั้งสองคนราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด ไม่ได้มีความรู้สึกว่าทั้งสองคนเป็นชู้กันเลย รู้สึกเพียงว่าทั้งสองคนเหมาะสมกันมาก

มีการรีโพสต์และแสดงความคิดเห็นบนเวยป๋อจำนวนมากจนขึ้นเป็นการค้นหาสูงสุด

“เซี่ยซีหว่านเจ๋งจริง ๆ !”

“นักวิชาการจากมหานครเอมพีเรียลลู่จื่อเซียนจู่ ๆ ก็มายังเมืองไห่เฉิง คนสองคนที่ร่วมมือกันทำการผ่าตัดบนท้องถนนจนทำให้ผู้คนตกตะลึงไปทั่วทั้งโลกคือเซี่ยซีหว่านและนักวิชาการลู่ นี่มันโชคชะตาฟ้าลิขิตชัด ๆ ”

“แม้ว่าเซี่ยซีหว่านจะเป็นคุณนายลู่แล้วก็ตาม แต่ฉันรู้สึกว่า...นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับผู้หญิงที่มีพรสวรรค์เช่นนี้นะ?”

“ฉันขอคาราวะ!”

ลู่หานถิงวางโทรศัพท์ลง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา แต่ทุกคนสามารถรับรู้ได้ว่าท่านประธานของพวกเขากำลังไม่มีความสุข รังสีความเยือกเย็นแผ่ออกมาจากตัวเขา ซึ่งทำให้ผู้คนต่างรู้สึกขนหัวลุก

ทุกคนรู้สึกกลัวมากจนไม่กล้าหายใจเสียงดัง พวกเขากลัวว่าจะไปกระตุ้นความโกรธของท่านประธาน และทำให้ตัวเองเดือดร้อน

ในที่สุดการประชุมก็จบลง ทุกคนแอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ในระหว่างการประชุมท่านประธานไม่ได้ทำอะไรนอกจากยกนิ้วชี้และปลดกระดุมเสื้อ การประชุมในครั้งนี้ดำเนินไปอย่างราบรื่น และตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

ทันใดนั้นลู่หานถิงลุกขึ้นยืน เเล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “หยุดพักครู่หนึ่ง อีก 10 นาทีมาประชุมการเงินที่ห้องทำงานของผม”

หลังจากพูดจบ ลู่หานถิงก็เดินออกไปด้วยฝีเท้าที่หนักแน่น

ทุกคนไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา “...”

จบสิ้นแล้ว คืนนี้ฉันต้องทำงานล่วงเวลา!

ทุกคนต่างคร่ำครวญ พวกเขารู้ดีว่ามันจะไม่ราบรื่นแบบที่พวกเขาคิด เวลาที่ท่านประธานอารมณ์ไม่ดี เขาจะกลายเป็นคนบ้างาน และทรมานพวกเขาในทันที!

“เลขาเหยียนวันนี้ท่านประธานเป็นอย่างไรบ้าง เขาดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ”

“เลขาเหยียนใครรังแกท่านประธานของพวกเรา บังอาจยิ่งนัก ใครกันที่กล้ากระตุกหนวดเสือ”

ใครบางคนคว้าตัวเหยียนอี้เลขาส่วนตัวของลู่หานถิงไว้ และถามไถ่เธอเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของลู่หานถิง

เหยียนอี้ส่ายหัวอย่างมืออาชีพ แล้วพูดว่า “นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของท่านประธาน ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ทุกคนเตรียมตัวให้ดี ตั้งใจทำงานนะคะ คืนนี้จะได้รีบกลับบ้านกัน หากในงานมีอะไรผิดพลาดแม้แต่น้อย ก็คงจะไม่มีใครได้กลับบ้านในคืนนี้ค่ะ”

ความหมายจากสิ่งที่เหยียนอี้พยายามจะบอกก็คือ “ตอนนี้ท่านประธานอารมณ์ไม่ดีมาก ๆ ดังนั้นขอให้ทุกคนโชคดี”

ทุกคนจึงไม่มีใครพูดอะไรอีก “...”

...

ภายในห้องทำงานของท่านประธาน เหยียนอี้เดินเข้าไปพร้อมกับกาแฟหนึ่งถ้วย และพูดด้วยความเคารพว่า “ท่านประธานคะ กาแฟของคุณมาแล้วค่ะ”