พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 190

ในเวลานี้เซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานอยากจะยืนขึ้นจนตัวสั่น สมาชิกในครอบครัวทั้งสามคนแทบจะอดทนรอไม่ไหวแล้วที่จะยิงเซี่ยซีหว่านให้ตาย

“หว่านหว่าน ลูกอย่าโกหกอีกเลย มันจะต้องใช้เงินจำนวนมากในการเรียนมหาวิทยาลัยที่มหานครเอมพีเรียล และพ่อไม่เคยให้เงินลูกสักหยวนเดียว ลูกจะไปเรียนที่นั่นได้ยังไง!”

“ใช่แล้วเซี่ยซีหว่าน ถ้าเธอไม่มีเงิน เธอจะไปเรียนที่นั่นได้ยังไง คำโกหกของเธอเต็มไปด้วยช่องโหว่ ทุกคนอย่าไปเชื่อเธอนะคะ!”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่คนหน้าด้านทั้งสองคน เธอยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “โอ้ ที่แท้พวกคุณก็รู้นี่ว่า พวกคุณไม่ได้ให้เงินฉันสักหยวนเดียว และการเรียนมหาวิทยาลัยนั้นมีค่าใช่จ่ายที่สูงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ การที่เซี่ยเหยียนเหยียนไปเรียนที่สถาบันเซิงลี่ พวกคุณคงจะจ่ายเงินไปจำนวนมหาศาลเป็นแน่ และฉันจำได้ว่ากระเป๋าหรูของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยก็มีราคาตั้งหลายแสนหยวนนะคะ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานตัวแข็งทื่อในทันที พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจะถูกเซี่ยซีหว่านโต้ตอบเช่นนี้

“แชะ แชะ แชะ” บรรดานักข่าวต่างพากันถ่ายรูปและชี้นิ้วนินทาพวกเขา

“เซี่ยเจิ้งกั๋วโหดร้ายจริง ๆ พวกเธอทั้งหมดต่างก็เป็นลูกสาวของเขา พวกเขาทำเหมือนกับว่าเซี่ยซีหว่านเป็นเด็กที่ถูกรับมาเลี้ยง”

“คนอย่างเซี่ยซีหว่านเลี้ยงไม่เสียข้าวสุก เธอช่างอัศจรรย์จริง ๆ ”

“ถ้าฉันเป็นเซี่ยซีหว่าน หากฉันไม่ได้ทำลายตระกูลเซี่ยให้วอดวายฉันก็คงจะนอนไม่หลับ”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ทั้งสองคน และพูดว่า “ประธานเซี่ย คุณนายเซี่ย การทอดทิ้งเด็กดูเหมือนจะเป็นเรื่องผิดกฎหมายนะคะ ถ้าฉันจะส่งหมายศาลให้กับพวกคุณ ฉันควรส่งให้ประธานเซี่ย หรือคุณนายเซี่ยดีคะ?”

หมายศาลอีกแล้วเหรอ?

เซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานรู้สึกตกใจจนจะเป็นลม พวกเขาต่างก็กลัวหมายศาลที่เซี่ยซีหว่านพูดถึงมาก เซี่ยเจิ้งกั๋วยิ้มพร้อมกับพูดว่า “หว่านหว่าน นี่...นี่น่าจะเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดนะ”

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านฉายแววเย้ยหยันอย่างชัดเจน เธอเม้มริมฝีปากแดงของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและทรงพลังว่า “ฉันว่าพวกคุณควรจะหยุดพูดแล้วนั่งลงนะคะ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานที่ถูกตำหนิในครั้งนี้ต่างก็รู้สึกเข่าอ่อน พวกเขาจึงล้มตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างรวดเร็ว

พึ่บ

บรรดานักข่าวต่างก็มองพวกเขาราวกับเป็นตัวตลก

พวกเขาพ่ายแพ้ให้กับเซี่ยซีหว่าน เซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานรู้สึกละอายใจเล็กน้อย ตอนนี้กล้องกำลังถ่ายมาที่พวกเขาอย่างไม่หยุดหย่อน มันช่างน่าอับอายจริง ๆ และน่าอับอายจนถึงขีดสุด พวกเขาทั้งสองคนจึงยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าของตนเองไว้ด้วยความอับอาย

เซี่ยเหยียนเหยียนกำมือแน่น เธอไม่คิดว่าเซี่ยซีหว่านจะจัดการกับพวกเขาทั้งสองคนนี้ได้อย่างง่ายดาย เธอจึงรีบพูดขึ้นมาว่า “เซี่ยซีหว่าน เธออย่าเปลี่ยนเรื่องอีกต่อไปเลย ได้โปรดตอบคำถามของฉันมาตามตรง!”

เซี่ยซีหว่านส่งสายตามาที่เซี่ยเหยียนเหยียนเพื่อที่จะสื่อความหมายว่า ไม่ต้องรีบร้อน ค่อย ๆ ถามทีละคน เซี่ยซีหว่านจึงตอบว่า “เซี่ยเหยียนเหยียน ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันไม่ได้สอบเข้ามหาวิทยาลัย อีกอย่างฉันก็ไม่ได้สอบเข้ามัธยมปลายด้วยเช่นเดียวกัน”

อะไรนะ?

เธอไม่ได้สอบเข้ามัธยมปลายอย่างนั้นเหรอ?

คำพูดเหล่านี้สร้างความฮือฮาขึ้นท่ามกลางฝูงชนในทันที ทุกคนต่างก็คิดว่าเซี่ยซีหว่านจบการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าแม้แต่ระดับมัธยมเธอก็ยังจะเรียนไม่จบ?

เซี่ยซีหว่านมองดูผู้คนที่มีอาการตื่นเต้นจนออกนอกหน้า จากนั้นก็หันไปมองใบหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนที่เต็มไปด้วยความดีใจเมื่อได้ยินว่าเธอไม่ได้เข้าร่วมการสอบเข้ามัธยมด้วยซ้ำ เธอเอียงหัวเล็กน้อยและพูดด้วยความสงสัยว่า “ฉันเลื่อนชั้นเร็วไปไหมนะ ฉันไม่ได้เล่นสนุกในช่วงชีวิตนั้นจริง ๆ เพราะตอนที่ฉันอายุ 13 ปี ฉันก็ถูกได้รับการเสนอชื่อให้ไปเรียนห้องเรียนระดับเยาวชนที่มหาวิทยาลัยแพทย์ชั้นหนึ่งในมหานครเอมพีเรียลแล้ว”

เมื่อเธอพูดจบ ห้องโถงที่เต็มไปด้วยเสียงฮือฮาเมื่อครู่นี้ก็เงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างและมองไปที่ที่เซี่ยซีหว่านด้วยความตกใจ เธอ...เมื่อครู่นี้เธอพูดว่าอะไรนะ?