พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 192

เซี่ยซีหว่านพูดต่อหน้านักข่าวทุกสํานักและต่อหน้าคนทั่วทั้งเมืองไห่เฉิงแห่งนี้ว่า ฉันอยากให้กำเนิดลูกน้อยสองคนกับคุณชายลู่ ไม่ใช่แค่คนเดียวนะ แต่เป็นสองคน

เมื่อสิ้นเสียงนี้ ลู่อินอินก็รู้สึกตัวแข็งทื่อ มุมปากที่ยกโค้งขึ้นเล็กน้อยของลู่จื่อเซียนก็ค่อย ๆ หุบยิ้มลง เขาเงยหน้ามองไปยังมุมด้านหนึ่งที่อยู่ตรงหน้า

จากนั้นนักข่าวทุกสำนักก็หันกลับไปมอง ขณะที่สายตาของทุกคนกำลังกวาดมองออกไปโดยรอบ พวกเขาก็เห็นลู่หานถิงที่อยู่ในชุดสูทตัวยาวอีกด้านหนึ่งในทันที

ขาเรียวยาวของลู่หานถิงยืนตระหง่านอย่างสง่างามอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งแล้ว หลังจากที่เขามาส่งเซี่ยซีหว่าน เขาก็ยังไม่ได้จากไปแต่อย่างใด แต่เขากลับยืนมองเธอที่กำลังถูกล้อมรอบไปด้วยแสงสปอตไลท์อยู่ตรงนี้ วันนี้เธอคือเจ้าหญิงที่เปล่งประกายเจิดจรัสไปทั่วทุกหนแห่ง ในขณะที่เขาเป็นเพียงผู้ชมของเธอเท่านั้น

เมื่อได้ยินว่าเธอจะให้กําเนิดลูกสองคนกับเขา รังสีอํามหิตแห่งความเย็นเยือกที่เต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัวบนตัวเขาก็หายไปในพริบตา

นักข่าวหลายคนที่คิดจะหนีออกไปจากที่แห่งนี้ก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้เช่นกัน ชายหนุ่มที่เงียบขรึมและน่าสะพรึงกลัวราวกับสัตว์ป่าที่สามารถกระโจนเข้าใส่ได้ทุกเมื่อก่อนหน้านี้กลับกลายเป็นชายหนุ่มผู้อ่อนโยนขึ้นมาในทันที มือเล็กของเซี่ยซีหว่านยื่นตรงออกมาลูบผมบนศีรษะเขาให้ราบเรียบและสงบลงได้ นี่มันมหัศจรรย์จริง ๆ

ทันใดนั้นเองนักข่าวเหล่านี้ก็ได้รู้ถึงความสามารถอีกอย่างหนึ่งของเซี่ยซีหว่าน นั่นก็คือ “กำราบอสูร”

ดวงตาอันสดใสเป็นประกายของเซี่ยซีหว่านมองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิง เมื่อเธอเห็นว่าเขากำลังจ้องเธอไม่วางตา เธอก็กะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความเขินอาย แล้วมองเขากลับไปอย่างใจกล้าโดยสื่อความหมายว่า “คุณมองอะไรคะ ฉันก็แค่อยากจะให้กําเนิดลูกน้อยสองคนกับคุณเท่านั้นเอง!”

ลู่หานถิงมองไม่เห็นใครอื่นในสายตาของเขาอีกต่อไปแล้ว เขามีผู้หญิงมากมายที่ชื่นชอบเขา แต่คนที่คิดอยากจะให้กำเนิดลูกสองคนกับเขาอย่างใจกล้าบ้าบิ่นมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น

แท้ที่จริงแล้ว เขานั้นอยู่ในแผนอนาคตของเธอมาโดยตลอด

วิชาการแพทย์คือสิ่งที่เธอเทิดทูน ส่วนเขาคือบุคคลอันเป็นที่รักที่สุดของเธอ

พวกนักข่าวจับภาพฉากนี้ไว้ แล้วกดชัตเตอร์รัว ๆ “แชะ แชะ แชะ” กันพัลวัน อันที่จริงแล้วพวกเขาไม่มีเจตนาร้ายต่อเซี่ยซีหว่านและลู่จื่อเซียนชายหญิงอัจฉริยะคู่นี้แต่อย่างใด เมื่อพวกเขาเห็นเซี่ยซีหว่านกับลู่หานถิงรักกันขนาดนี้ ทุกคนก็พากันหัวเราะยกใหญ่

“ประธานลู่คะ วันนี้เป็นวันแถลงข่าวของคุณเซี่ยสาวอัจริยะ แล้วคุณก็ไม่พลาดที่จะมาร่วมงานอย่างที่คิดไว้ ภรรยาคนโปรดของประธานลู่ไม่เคยแพ้เลยจริง ๆ”

“ประธานลู่ครับ คุณนายลู่ก็พูดออกมาแล้วว่าจะให้กำเนิดลูกน้อยสองคนกับคุณ ขอถามหน่อยครับว่า แผนการมีลูกของพวกคุณจะเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ครับ?”

งานแถลงข่าวครั้งนี้จบลงอย่างราบรื่นสวยงามด้วยแผนการสร้างลูกของประธานลู่และคุณนายลู่

...

นักข่าวทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้ว ขณะนั้นบนโถงทางเดินของโรงแรม เอวบางคอดกิ่วของเซี่ยซีหว่านก็ถูกมือใหญ่มือหนึ่งดึงไปและเอื้อมมือออกมาดันเธอให้แนบชิดตรงไปบนกําแพง

เซี่ยซีหว่านยิ้มหัวเราะพลางหลบหลีก มือเล็กทั้งสองข้างพยายามผลักดันบนหน้าอกอันแข็งแกร่งของชายหนุ่มให้ออกห่าง แล้วพูดว่า “คุณลู่คะ คุณกําลังทําอะไรอยู่คะ รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ถ้าเกิดถูกนักข่าวเหล่านั้นถ่ายไว้ได้ พาดหัวข่าวบันเทิงวันนี้คงต้องเขียนว่าประธานลู่กับคุณนายลู่ผู้เร่าร้อน ณ โถงทางเดินของโรงแรมแน่นอนค่ะ!”

ลู่หานถิงหยิกเอวคอดเว้าของเธอหนึ่งที จากนั้นก็ดึงร่างที่อ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกของเธอมาซุกอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำอย่างแผ่วเบาว่า “คุณนายลู่ หยุดโวยวายได้แล้ว สาวบริสุทธิ์จะคลอดลูกได้อย่างไร ถ้าคุณบริสุทธิ์ใจจริง ๆ…”

เซี่ยซีหว่านรีบยื่นมือเล็กออกมาปิดปากเขาเอาไว้ทันที เพื่อไม่ให้เขาพูดจาไม่รู้จักกาลเทศะในที่แบบนี้

ลู่หานถิงใจอ่อนปวกเปียก นักต้มตุ๋นน้อยคนนี้ชอบใช้ถ้อยคําอ่อนหวานมาเกลี้ยกล่อมเขา แต่เขาก็ยอมให้เธอกล่อมอยู่ดี

เขาจูบมือนุ่มนิ่มของเธอซ้ำไปซ้ำมา แล้วยกปลายนิ้วขาวนุ่มของเธอขึ้นไปจูบ

ทำไมเขาถึงจูบมือเธอล่ะ?

ใบหน้างดงามของเซี่ยซีหว่านแดงระเรื่อ ทำไมเธอถึงได้คิดว่าหลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ผู้ชายคนนี้ก็เปลี่ยนไปอีกแล้ว เธอตกใจจนรีบหดมือเล็กกลับมา แต่ปากเรียวสวยได้รูปกลับพูดขึ้นด้วยความขุ่นเคืองว่า “คุณลู่คะ ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันจะมีลูกน้อยให้คุณสองคนแน่นอนค่ะ คุณรอดูให้ดีเถอะ!”

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางขึ้น จากนั้นจูบลงไปบนใบหน้าของเธอ “อืม ดูท่าต่อไปผมคงต้องพยายามให้หนักขึ้นอีกหน่อย ทั้งคุณกับลูกน้อยจะได้เชื่อฟังผม”

เซี่ยซีหว่านได้แต่หลับตาลงอยู่อย่างนั้น เมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำน่าหลงใหลที่แฝงความรักใคร่และปลอบประโลมของเขา เธอก็เคลิ้บเคลิ้มไปไกลแล้ว คุณลู่นี่ช่างเป็นอันตรายต่อหัวใจจริง ๆ เลย

ทันใดนั้นเองก็มีเสียง “แค่กแค่กแค่ก” ก็ดังขึ้น มีคนมาแล้ว

เซี่ยซีหว่านผลักลู่หานถิงออกไปอย่างรวดเร็วซึ่งคราวนี้ลู่หานถิงก็ยอมปล่อยเธอไป อธิการบดีหลี่เหวินฉิง ลู่จื่อเซียน รวมถึงลู่อินอินก็มาที่นี่กันหมดแล้ว

ทั้งสามคนเห็นภาพอันหวานชื่นของพวกเขาแล้วซึ่งเสียงกระแอมไอนี้ก็ดังมาจากอธิการบดีหลี่เหวินฉิงที่ส่งเสียงออกมา

ลู่จื่อเซียนกลับมามีท่าทีเย็นชาและหมางเมินอีกครั้งเหมือนกับก่อนหน้านี้ บนใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา แต่สีหน้าของลู่อินอินกลับไม่สู้ดีเอามาก ๆ สีหน้าเธอดูแข็งกร้าวอย่างชัดเจน

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงเป็นคนที่รู้เรื่องทั้งหมดเป็นอย่างดี เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ประธานลู่ ผมขอพูดเสริมอะไรหน่อยนะ ตอนนี้หว่านหว่านยังเด็กอยู่ และเธอยังอยู่ในช่วงเวลาที่ทุ่มเทให้กับการทํางาน เรื่องมีลูกน่ะรอก่อนแล้วค่อยมีก็ได้ คุณไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก”

ลู่หานถิงยื่นมือไปลูบหัวเล็กของเซี่ยซีหว่านไปมาด้วยความเอ็นดูแล้วพูดว่า “ครับ ตอนนี้เธอเองก็ยังเป็นเด็กที่ต้องการคนคอยตามใจอยู่เลย เรื่องการมีลูกรออีกสองปีค่อยวางแผนแล้วกันครับ”

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงปรบมือให้กับความเห็นพ้องต้องกันของกับตนเองและลู่หานถิง เขาจึงพูดว่า “หว่านหว่าน จื่อเซียน พวกเราอย่ามัวเสียเวลาอีกเลย เรื่องคุณท่านลี่ต้องแข่งกับเวลาจะชักช้าไม่ได้แล้ว พวกเรารีบเข้าไปประชุมแผนการผ่าตัดกันเถอะ”

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงเปิดประตูห้องชุดรับรอง จากนั้นลู่จื่อเซียนก็เดินเข้าไป ใบหน้าเรียวเล็กที่แดงระเรื่อของเซี่ยซีหว่านมองไปยังลู่หานถิง แล้วพูดว่า “คุณจะกลับบริษัทไหมคะ?”

ลู่หานถิงจึงก้มหน้าถามว่า “แล้วคุณอยากให้ผมกลับไปไหมครับ?”

เซี่ยซีหว่านส่ายหน้าราวกับสาวน้อยขี้อ้อน แล้วพูดว่า “งานหรือฉันสําคัญกว่ากันคะ คุณให้เลขาเหยียนส่งเอกสารมาทํางานที่นี่ไม่ได้เหรอคะ ฉันอยากให้คุณอยู่กับฉันค่ะ”

ในแววตาของลู่หานถิงเต็มไปด้วยความเอ็นดูและเอาอกเอาใจ เขาพูดว่า “ได้สิ”

เซี่ยซีหว่านจึงโบกมือเล็กไปมาและเดินตามเข้าไปในห้องด้วยความพึงพอใจ

จากนั้นประตูห้องก็ปิดลง ลู่หานถิงและลู่อินอินยืนอยู่ด้านนอก ดวงตาคมคายของลู่หานถิงเหลือบมองลู่อินอินอย่างเฉยชาแวบหนึ่งก่อนจะจากไป

ลู่อินอินทำได้เพียงยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่เพียงลำพัง

...

สองชั่วโมงต่อมา ทั้งสามคนได้วางแผนการผ่าตัดของคุณท่านลี่เรียบร้อยแล้ว เซี่ยซีหว่านเปิดประตูห้องออกมา แต่เธอก็ไม่เห็นคนของลู่หานถิง

ทันใดนั้นเองลู่อินอินก็เดินเข้ามาหา แล้วพูดว่า “ซีหว่านจ๊ะ มานี่หน่อยสิ ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะพูดกับเธอ”

“คุณป้าคะ คุณป้ามีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านเอ่ยถาม

“ซีหว่านจ๊ะ ฉันรู้ว่าเธอแต่งงานกับหานถิงแล้ว แต่ฉันคิดว่าเธอยังไม่รู้จักหานถิงดีพอด้วยซ้ำ เรื่องที่เกี่ยวกับอดีตของหานถิงน่ะ เธอไม่รู้อะไรเลย เธอไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่”

ทันใดนั้นเซี่ยซีหว่านนึกขึ้นได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้ ตอนที่คุณลู่กุมใบหน้าของเธอแล้วจูบเธอในห้องน้ำ เขาพูดกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากับเธอว่า “หว่านหว่าน ไม่ว่าคุณป้าลู่อินอินจะบอกอะไรกับคุณ คุณอย่าไปฟังอะไรทั้งนั้นนะ”

ที่แท้คุณลู่ก็คาดเดาได้ตั้งนานแล้วว่าคุณป้าลู่จะเอาเรื่องในอดีตที่เจ็บปวดรวดร้าวที่สุดของเขาออกมาพูด

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านมองไปยังใบหน้าที่งดงามของลู่อินอิน แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณป้าจะบอกเรื่องในอดีตทั้งหมดของคุณลู่ให้ฉันฟังตอนนี้ใช่ไหมคะ?”

“ใช่จ๊ะซีหว่าน ฉันจะบอกเธอว่า หานถิงเขาป่วย เขา…”

จากนั้นคําพูดของลู่อินอินก็หยุดชะงักในทันที เพราะเบื้องหน้าของเธอนั้นปรากฏร่างสูงโปร่งสง่างามกำลังเดินตรงเข้ามา ลู่หานถิงมาแล้ว