พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 193

ลู่หานถิงยืนอยู่ตรงนั้นโดยสายตาของเขากำลังจับจ้องไปที่ใบหน้าของลู่อินอิน ดวงตาคมคายคู่นั้นทั้งมืดมนและดุดัน ภายในนั้นเหมือนกับมีลมพายุอันน่าสะพรึงกลัวกำลังก่อตัวเป็นความดำมืด ดูดุร้ายและป่าเถื่อน และลมพายุนี้สามารถกลืนกินลู่อินอินเข้าไปได้ทั้งตัว

ลู่อินอินไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวลู่หานถิงแต่อย่างใด อย่างไรก็ตามเธอก็เป็นญาติผู้อาวุโสกว่า แต่ทว่าเวลานี้เธอเองก็รู้สึกขนลุกซู่และเริ่มหวาดกลัวลู่หานถิงขึ้นมาไม่น้อย

หรืออาจจะเป็นความประหม่ามากกว่า เพราะในขณะที่เธอกําลังจะบอกเล่าถึงอดีตที่เลวร้ายของเขาให้เซี่ยซีหว่านฟัง เขาก็เดินเข้ามาพอดี

เมื่อเซี่ยซีหว่านหันหน้าไปมองก็เห็นลู่หานถิงพอดี เธอจึงพูดขึ้นมาว่า “คุณชายลู่ คุณมาแล้วเหรอคะ เมื่อครู่นี้ฉันหาคุณไม่เจอเลยค่ะ”

ลู่หานถิงก้าวเดินเข้ามาอย่างมั่นคง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขานิ่งสงบไม่มีความสะทกสะท้าน แม้แต่น้ำเสียงก็ราบเรียบไม่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เขาพูดว่า “คุณนายลู่ คุณไปโทรศัพท์หาคุณย่าหน่อยสิ และบอกท่านว่าเย็นนี้เราจะกลับไปทานข้าวที่บ้าน คุณย่าไม่ได้เจอคุณมาหลายวันแล้ว ท่านต้องคิดถึงคุณแน่ ๆ”

เขาอยากให้เธอออกไปจากตรงนี้ก่อน

เซี่ยซีหว่านกลัวว่าหากเธอเดินออกไปแล้วจะเกิดเรื่องขึ้น ดังนั้นเธอจึงมองไปที่ลู่หานถิงอย่างชั่งใจ และใช้นิ้วมือขาวเนียนดึงแขนเสื้อเขาเอาไว้

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางโค้งขึ้นยิ้มให้เล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผมขอพูดคุยกับคุณป้าสักหน่อย คุณนายลู่ เป็นเด็กดีแล้วทำตามที่ผมบอกนะครับ”

เซี่ยซีหว่านจึงดึงมือเล็กของเธอกลับมา แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปโทรศัพท์ก่อนนะคะ คุณรีบตามมานะคะ”

จากนั้นเธอจึงยอมเดินออกไป

ขณะนี้บนโถงทางเดินเหลือเพียงลู่หานถิงและลู่อินอินเพียงสองคนเท่านั้น บรรยากาศอันน่ากดดันนี้ให้ความรู้สึกประหลาดชอบกล จากนั้นลู่หานถิงก็มองไปที่ลู่อินอิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สกัดกลั้นอารมณ์ว่า “คุณป้าครับ คุณป้าอยากจะพูดอะไรกับภรรยาของผมเหรอครับ?”

สีหน้าของลู่อินอินไม่สู้ดีนัก ถึงแม้ว่าลู่หานถิงจะเป็นหลานชายของเธอ แต่จากบรรยากาศอันน่าเกรงขามของเขานั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่กำลังถูกไต่สวน เธอพูดว่า “ไม่ใช่ว่าหลานคาดเดาออกหมดแล้วเหรอ หลานจะถามทั้งที่รู้อยู่แล้วไปทำไม ป้าก็จะบอกอดีตพวกนั้นทั้งหมดของหลานให้ซีหว่านได้รู้ยังไงล่ะ ป้าอยากให้ซีหว่านรู้ว่าหลานเป็นคนที่น่ากลัวขนาดไหน”

ลู่หานถิงค่อย ๆ เคลื่อนฝีเท้าย่างกรายเข้าไปทีละก้าว แล้วพูดว่า “คุณป้าครับ คุณป้าไม่ควรเอาความเมตตาที่ผมมีให้มาทำอะไรตามอำเภอใจนะครับ”

ร่างสูงโปร่งที่สง่างามของเขาก้าวเท้าเดินรุกล้ำเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ ทำให้ลู่อินอินถอยหลังไปสองก้าว แล้วพูดว่า “หานถิง เรื่องนี้มันปิดไม่มิดหรอกนะ ไม่ช้าก็เร็วซีหว่านก็จะต้องรู้”

ทันใดนั้น แผ่นหลังของลู่อินอินก็ชนเข้ากับกําแพง

ในมุมอับที่ห่างไกลจากสายตาคน ลู่หานถิงบีบให้เธอถอยหลังไปชนเข้ากับมุมกำแพง หางตาเรียวยาวของชายหนุ่มมีเส้นเลือดสีแดงปรากฎขึ้นมาเล็กน้อย ริมฝีปากบางแสยะรอยยิ้มหยันที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือดออกมา เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณป้าลู่อินอิน ถึงผมจะเรียกคุณว่าป้า แต่ก็อย่าได้คิดว่าคุณเป็นป้าของผมจริง ๆ ถ้าคุณปิดปากไม่สนิทล่ะก็ ผมช่วยคุณปิดมันให้สนิทได้นะครับ !”

จากนั้นลู่หานถิงก็ชกกำปั้นอันหนักแน่นเข้ามาอย่างสุดแรง

ขระที่กำปั้นอันหนักแน่นกำลังลอยพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับสายลม ลู่อินอินก็สะดุ้งด้วยความตกใจจนหน้าซีดเผือด เธอรีบใช้มือยกขึ้นป้องศีรษะของตัวเองอย่างว่องไว แล้วกรีดร้องออกมา

ทว่ากำปั้นนั้นไม่ได้กระแทกเข้ากับร่างของลู่อินอิน แต่กลับกระแทกเข้ากับกําแพงแทน

เสียงดังปั้งสนั่นหวั่นไหว

ลู่อินอินรู้สึกกลัวจนขวัญกระเจิงจนร่างกายสั่นเทาไปทั่วร่าง เธอเคยเห็นตอนที่ลู่หานถิงอาการกำเริบกับตาตัวเองมาแล้ว เขาคือสัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัว !

ทันใดนั้นเอง มือใหญ่อันขาวซีดที่เรียวงามก็ยื่นตรงเข้ามาคว้าท่อนแขนแข็งแกร่งของลู่หานถิงเอาไว้ จากนั้นน้ำเสียงเย็นชาก็ขึ้นว่า “พี่ พอได้แล้ว !”

ลู่จื่อเซียนมาแล้ว

ลู่หานถิงไม่ได้หันมามองลู่จื่อเซียน เขาเพียงแค่เค้นคำพูดอันน่าสยดสยองออกมาจากในลำคอว่า “เอามือออกไป !”

“ถึงพี่จะไม่สนใจคุณป้า ไม่สนใจคุณย่า หรือจะไม่สนใจตระกูลลู่ทั้งตระกูลก็ตาม แต่พี่ช่วยสนใจเซี่ยซีหว่านหน่อยได้ไหม เธอเชื่อฟังคำพูดของพี่แล้วออกไปโทรศัพท์อย่างว่าง่าย ตอนนี้เธอคงกำลังรอพี่แล้ว !”

เมื่อพูดถึงเซี่ยซีหว่าน ร่างสูงใหญ่อันสง่างามของลู่หานถิงก็หยุดชะงักลงในทันที

“เธอชอบพี่มากและดูแลเอาใจใส่พี่มาโดยตลอด แม้แต่ตอนที่นักข่าวพวกนั้นบอกว่าผมกับเธอเกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน เธอก็บอกทันทีเลยว่าจะมีลูกสองคนให้กับพี่ พี่หวาดระแวงจนเกินไป ทั้งความรู้สึกอยากจะเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอ พี่ถึงไม่สามารถวางใจได้เลยเวลาที่ผมกับเธอเข้าไปอยู่ในห้องเดียวกัน การที่เธอคอยอ้อดอ้อนอย่างเอาแต่ใจเพื่อให้พี่อยู่กับเธอตลอดเวลานั้น ที่จริงแล้วเธอทำไปก็เพื่อจะทำให้พี่รู้สึกไว้วางใจต่างหาก เธอรับรู้เรื่องอาการป่วยของพี่เป็นอย่างดีว่า พี่ไม่สามารถอดทนต่อสิ่งเร้าได้แม้แต่นิดเดียว เธอจึงพยายามอย่างหนักมาโดยตลอด เพราะไม่อยากให้พี่อาการกำเริบอีก ดังนั้นพี่ก็ต้องไม่ปล่อยให้เธอเห็นพี่ในสภาพอาการกำเริบแบบนี้สิ พี่ลองไปส่องกระจกดูสิว่า ตอนนี้ตัวเองดูผิดปกติและน่ากลัวมากแค่ไหน !”

“ตอนลับสายตาพี่ เธอทําเพื่อพี่มากมาย ดังนั้นอย่าปล่อยให้เธอเหนื่อยจนเกินไปเลย ต่อให้ยากแค่ไหนก็ต้องระงับอารมณ์ของตัวเองสงบลงให้ได้ จริงอยู่ที่ผมชอบเธอ แต่เธอบอกกับพวกเราทุกคนแล้วว่าคนที่เธอชอบก็คือพี่ ดังนั้นตอนนี้พี่ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว เพราะดวงตาของเธอส่องเป็นประกายทุกครั้งที่มองเข้าไปในตาพี่ !”

ลู่หานถิงปิดนัยน์ตาอันหล่อเหลาลงอย่างแรงเพื่อบดบังความคุกกรุ่นและเส้นเลือดสีแดงฉาน กล้ามเนื้อที่เกร็งไปทั่วร่างกายค่อย ๆ คลายตัวลง จากนั้นเขาก็ดึงหมัดตัวเองกลับมา

จากนั้นเขาก็ถอยหลังไปสองก้าว เพื่อเว้นระยะห่างที่ปลอดภัยกับลู่อินอิน เขาไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ แต่กลับหันหลังเดินจากไป

ในที่สุดสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็ไปแล้ว !

ลู่อินอินแขนขาอ่อนไร้เรี่ยวแรง ลู่จื่อเซียนจึงเข้าไปประคองเธอเอาไว้ แล้วพูดว่า “คุณป้าครับ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”

“สัตว์ประหลาด ! เขาเป็นสัตว์ประหลาด !” ลู่อินอินพูดพลางชี้ไปยังทิศทางที่ลู่หานถิงเดินหายไปด้วยใบหน้าที่ซีดขาวราวกับกระดาษ

…

ลู่จื่อเซียนประคองลู่อินอินไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนและปลอบเธอให้หายตกใจ เมื่อเขาเดินออกมาก็หยุดชะงักฝีเท้าลง

“เฝ้าดูมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ออกมาเถอะ”

เมื่อเขาพูดจบก็มีใครคนหนึ่งเดินออกมา เธอคือเซี่ยเหยียนเหยียน

เซี่ยเหยียนเหยียนปรากฏตัวขึ้น อันที่จริงแล้วเธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้น และเธอก็เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทั้งหมดแล้วด้วย

ลู่จื่อเซียนมองเซี่ยเหยียนเหยียนด้วยสายตาเฉยชา แล้วเอ่ยถามว่า “คุณเห็นอะไรบ้าง?”

“ฉันได้ยินคุณบอกว่า คุณชอบเซี่ยซีหว่าน ฉันยังได้ยินพวกคุณพูดกันอีกว่าลู่หานถิงป่วย ลู่หานถิงไม่สามารถทนต่อสิ่งกระตุ้นได้ โดยเฉพาะยิ่งเวลาที่เซี่ยซีหว่านอยู่กับผู้ชายคนอื่นก็จะทนเห็นไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็จะอาการกำเริบจนกลายเป็นคนน่าสะพรึงกลัว”

เซี่ยเหยียนเหยียนเห็นหมดทุกอย่างแล้วซึ่งทำให้เธอรู้สึกอิจฉาแทบจะบ้าตาย ลู่หานถิงถูกเซี่ยซีหว่านทำให้หลงเสน่ห์จนหัวหมุน และตอนนี้ลู่จื่อเซียนก็ยังถูกหล่อนทำให้หลงเสน่ห์อีก เทพบุตรผู้สง่างามเหล่านี้ล้วนตกหลุมรักเซี่ยซีหว่านกันทุกคน

แต่ทว่าข่าวอาการป่วยเกี่ยวกับอารมณ์รุนแรงของลู่หานถิงนั้นทำให้เธอรู้สึกิยากจะเป็นลมยิ่งกว่า ลู่หานถิงป่วยอย่างนั้นเหรอ !

เซี่ยเหยียนเหยียนมองไปยังลู่จื่อเซียน แล้วพูดว่า “นักวิชาการลู่คะ ฉันอยากได้ลู่หานถิง ส่วนคุณก็อยากได้เซี่ยซีหว่าน เรามาร่วมมือกันดีไหมคะ?”

“ร่วมมือเหรอ?” สองมือของลู่จื่อเซียนล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง กลิ่นอายที่ดูสะอาดสะอ้านและเย็นชาบนร่างของเขาทําให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ เขาแสยะยิ้มเย้นหยันที่แฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมอยู่เป็นทวีคูณ แล้วพูดว่า “ถ้าผมอยากจะแย่งเซี่ยซีหว่าน ผมจำเป็นต้องร่วมมือกับคนอื่นด้วยเหรอ?”

จากนั้นแววตาของเซี่ยเหยียนเหยียนก็เปลี่ยนไป เธอมั่นใจว่าลู่จื่อเซียนจะต้องร่วมมือกับเธออย่างแน่นอน แต่เขากลับปฏิเสธอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“สิ่งที่คุณรู้นั้นก็เยอะพอแล้ว ถ้าคุณฉลาดพอล่ะก็ เรื่องพวกนี้มันก็มีประโยชน์มากพอที่คุณจะเอามันไปใช้แล้ว”

เมื่อลู่จื่อเซียนพูดจบก็ก้าวเท้าเดินออกไป

...

ลู่หานถิงพาเซี่ยซีหว่านกลับมาถึงที่สวนโหย่วหลานแล้ว เมื่อคุณท่านลู่รู้ว่าพวกเขาจะกลับมาทานข้าวที่บ้านก็รู้สึกดีใจมาก ทั้งยังให้แม่บ้านอู๋หม่าตุ๋นซุปไก่ดํายาจีนให้เซี่ยซีหว่านเอาไว้แล้ว

เซี่ยซีหว่านซดซุปเข้าไปหนึ่งคำก็รู้สึกถึงรสชาติของยาจีนขึ้นมาทันที เธอจึงพูดว่า “คุณย่าคะ ในซุปนี้ใส่อะไรลงไปเหรอคะ?”

หญิงชราหัวเราะคิกคัก พลางเอ่ยด้วยสีหน้าระรื่นว่า “ยาสมุนไพรพื้นเมืองที่ย่าให้คนไปหามา เป็นยาจีนสำหรับอุ้มท้องลูกแฝด มันสามารถทําให้หนูท้องลูกแฝดได้”