พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 193

ลู่หานถิงยืนอยู่ตรงนั้นโดยสายตาของเขากำลังจับจ้องไปที่ใบหน้าของลู่อินอิน ดวงตาคมคายคู่นั้นทั้งมืดมนและดุดัน ภายในนั้นเหมือนกับมีลมพายุอันน่าสะพรึงกลัวกำลังก่อตัวเป็นความดำมืด ดูดุร้ายและป่าเถื่อน และลมพายุนี้สามารถกลืนกินลู่อินอินเข้าไปได้ทั้งตัว

ลู่อินอินไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวลู่หานถิงแต่อย่างใด อย่างไรก็ตามเธอก็เป็นญาติผู้อาวุโสกว่า แต่ทว่าเวลานี้เธอเองก็รู้สึกขนลุกซู่และเริ่มหวาดกลัวลู่หานถิงขึ้นมาไม่น้อย

หรืออาจจะเป็นความประหม่ามากกว่า เพราะในขณะที่เธอกําลังจะบอกเล่าถึงอดีตที่เลวร้ายของเขาให้เซี่ยซีหว่านฟัง เขาก็เดินเข้ามาพอดี

เมื่อเซี่ยซีหว่านหันหน้าไปมองก็เห็นลู่หานถิงพอดี เธอจึงพูดขึ้นมาว่า “คุณชายลู่ คุณมาแล้วเหรอคะ เมื่อครู่นี้ฉันหาคุณไม่เจอเลยค่ะ”

ลู่หานถิงก้าวเดินเข้ามาอย่างมั่นคง ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขานิ่งสงบไม่มีความสะทกสะท้าน แม้แต่น้ำเสียงก็ราบเรียบไม่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย เขาพูดว่า “คุณนายลู่ คุณไปโทรศัพท์หาคุณย่าหน่อยสิ และบอกท่านว่าเย็นนี้เราจะกลับไปทานข้าวที่บ้าน คุณย่าไม่ได้เจอคุณมาหลายวันแล้ว ท่านต้องคิดถึงคุณแน่ ๆ”

เขาอยากให้เธอออกไปจากตรงนี้ก่อน

เซี่ยซีหว่านกลัวว่าหากเธอเดินออกไปแล้วจะเกิดเรื่องขึ้น ดังนั้นเธอจึงมองไปที่ลู่หานถิงอย่างชั่งใจ และใช้นิ้วมือขาวเนียนดึงแขนเสื้อเขาเอาไว้

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางโค้งขึ้นยิ้มให้เล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผมขอพูดคุยกับคุณป้าสักหน่อย คุณนายลู่ เป็นเด็กดีแล้วทำตามที่ผมบอกนะครับ”

เซี่ยซีหว่านจึงดึงมือเล็กของเธอกลับมา แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปโทรศัพท์ก่อนนะคะ คุณรีบตามมานะคะ”

จากนั้นเธอจึงยอมเดินออกไป

ขณะนี้บนโถงทางเดินเหลือเพียงลู่หานถิงและลู่อินอินเพียงสองคนเท่านั้น บรรยากาศอันน่ากดดันนี้ให้ความรู้สึกประหลาดชอบกล จากนั้นลู่หานถิงก็มองไปที่ลู่อินอิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สกัดกลั้นอารมณ์ว่า “คุณป้าครับ คุณป้าอยากจะพูดอะไรกับภรรยาของผมเหรอครับ?”

สีหน้าของลู่อินอินไม่สู้ดีนัก ถึงแม้ว่าลู่หานถิงจะเป็นหลานชายของเธอ แต่จากบรรยากาศอันน่าเกรงขามของเขานั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่กำลังถูกไต่สวน เธอพูดว่า “ไม่ใช่ว่าหลานคาดเดาออกหมดแล้วเหรอ หลานจะถามทั้งที่รู้อยู่แล้วไปทำไม ป้าก็จะบอกอดีตพวกนั้นทั้งหมดของหลานให้ซีหว่านได้รู้ยังไงล่ะ ป้าอยากให้ซีหว่านรู้ว่าหลานเป็นคนที่น่ากลัวขนาดไหน”

ลู่หานถิงค่อย ๆ เคลื่อนฝีเท้าย่างกรายเข้าไปทีละก้าว แล้วพูดว่า “คุณป้าครับ คุณป้าไม่ควรเอาความเมตตาที่ผมมีให้มาทำอะไรตามอำเภอใจนะครับ”

ร่างสูงโปร่งที่สง่างามของเขาก้าวเท้าเดินรุกล้ำเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ ทำให้ลู่อินอินถอยหลังไปสองก้าว แล้วพูดว่า “หานถิง เรื่องนี้มันปิดไม่มิดหรอกนะ ไม่ช้าก็เร็วซีหว่านก็จะต้องรู้”

ทันใดนั้น แผ่นหลังของลู่อินอินก็ชนเข้ากับกําแพง

ในมุมอับที่ห่างไกลจากสายตาคน ลู่หานถิงบีบให้เธอถอยหลังไปชนเข้ากับมุมกำแพง หางตาเรียวยาวของชายหนุ่มมีเส้นเลือดสีแดงปรากฎขึ้นมาเล็กน้อย ริมฝีปากบางแสยะรอยยิ้มหยันที่เต็มไปด้วยความกระหายเลือดออกมา เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณป้าลู่อินอิน ถึงผมจะเรียกคุณว่าป้า แต่ก็อย่าได้คิดว่าคุณเป็นป้าของผมจริง ๆ ถ้าคุณปิดปากไม่สนิทล่ะก็ ผมช่วยคุณปิดมันให้สนิทได้นะครับ !”

จากนั้นลู่หานถิงก็ชกกำปั้นอันหนักแน่นเข้ามาอย่างสุดแรง

ขระที่กำปั้นอันหนักแน่นกำลังลอยพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับสายลม ลู่อินอินก็สะดุ้งด้วยความตกใจจนหน้าซีดเผือด เธอรีบใช้มือยกขึ้นป้องศีรษะของตัวเองอย่างว่องไว แล้วกรีดร้องออกมา

ทว่ากำปั้นนั้นไม่ได้กระแทกเข้ากับร่างของลู่อินอิน แต่กลับกระแทกเข้ากับกําแพงแทน

เสียงดังปั้งสนั่นหวั่นไหว

ลู่อินอินรู้สึกกลัวจนขวัญกระเจิงจนร่างกายสั่นเทาไปทั่วร่าง เธอเคยเห็นตอนที่ลู่หานถิงอาการกำเริบกับตาตัวเองมาแล้ว เขาคือสัตว์ประหลาดที่น่าสะพรึงกลัว !

ทันใดนั้นเอง มือใหญ่อันขาวซีดที่เรียวงามก็ยื่นตรงเข้ามาคว้าท่อนแขนแข็งแกร่งของลู่หานถิงเอาไว้ จากนั้นน้ำเสียงเย็นชาก็ขึ้นว่า “พี่ พอได้แล้ว !”

ลู่จื่อเซียนมาแล้ว

ลู่หานถิงไม่ได้หันมามองลู่จื่อเซียน เขาเพียงแค่เค้นคำพูดอันน่าสยดสยองออกมาจากในลำคอว่า “เอามือออกไป !”

“ถึงพี่จะไม่สนใจคุณป้า ไม่สนใจคุณย่า หรือจะไม่สนใจตระกูลลู่ทั้งตระกูลก็ตาม แต่พี่ช่วยสนใจเซี่ยซีหว่านหน่อยได้ไหม เธอเชื่อฟังคำพูดของพี่แล้วออกไปโทรศัพท์อย่างว่าง่าย ตอนนี้เธอคงกำลังรอพี่แล้ว !”