พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 194

ท้องลูกแฝดอย่างนั้นเหรอ?

ขณะนี้เซี่ยซีหว่านรู้แล้วว่าสิ่งที่เรียกว่าปากพาซวยคืออะไร คุณย่าต้องเห็นข่าววันนี้แล้วเป็นแน่ และแผนการมีลูกของประธานลู่กับคุณนายลู่ก็ขึ้นอันดับการค้นหายอดนิยมบนเว่ยป๋อเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“หว่านหว่าน ทําไมหนูไม่ดื่มต่อล่ะ ดื่มตอนร้อน ๆ สิลูก” ทันใดนั้นเองหญิงชราก็พูดเร่งเร้าด้วยความหวังดี

เซี่ยซีหว่านนิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง... ก็ได้ ฉันจะดื่ม !

เธอยกชามใบเล็กขึ้นมา และเริ่มซดซุปไก่เข้าไป

ในขณะเดียวกันนั้น เสียงหัวเราะของลู่หานถิงก็ดังขึ้นมาจากด้านข้าง เขากำลังหัวเราะเธออยู่

เซี่ยซีหว่านจึงรีบเตะเขาจากใต้โต๊ะไปหนึ่งทีเพื่อส่งสัญญาณว่า “ห้ามหัวเราะ !”

“หว่านหว่าน เดี๋ยวย่าไปเอาช้อนมาให้หนูนะ” หญิงชราเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างเอาใจใส่และกระตือรือร้น

เมื่อคุณย่าเดินออกไป เซี่ยซีหว่านก็หันขวับไปมองลู่หานถิงที่อยู่ด้านข้างทันที เธอนำชามใบเล็กยื่นไปจ่อที่ริมฝีปากของเขา แล้วพูดเสียงแผ่วเบาว่า “คุณลู่คะ ซุปไก่นี่เยอะเกินไปค่ะ ฉันดื่มไม่หมด คุณช่วยฉันแอบดื่มครึ่งนึงหน่อยสิคะ”

ลู่หานถิงปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่า “นี่มันเครื่องดื่มสําหรับผู้หญิง”

เซี่ยซีหว่านจึงเถียงเขากลับ “แต่การมีลูกนั้นเป็นเรื่องของเราสองคนนะคะ ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ คุณกับฉันต้องดื่มกันคนละครึ่งค่ะ”

แต่ลู่หานถิงก็ยังไม่ยอม

เซี่ยซีหว่านกะพริบขนตาเรียวยาวเป็นแพปริบ ๆ ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือแอบอิงเข้าไปในอ้อมอกของเขาแล้วถูไถไปมา เธอออดอ้อนเขาราวกับลูกแมว แล้วพูดว่า “ช่วยฉันดื่มครึ่งนึงเถอะนะคะคุณสามี”

คุณสามี

ลู่หานถิงรู้ว่าหญิงสาวนั้นเป็นคนขี้อาย ตั้งแต่คราวก่อนที่บังคับให้เธอเรียกว่าคุณสามี เธอก็ไม่ยอมเรียกอีกเลย เพราะรู้สึกเขินอายจนตัวม้วน

แต่ตอนนี้เพื่อซุปไก่แค่ชามเดียว เธอถึงกับเป็นฝ่ายเรียกเขาว่าสามีก่อน เสียงหวานลื่นหูที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของหญิงสาวทําให้หัวใจของเขาอ่อนยวบ

ในเวลานี้ไม่เพียงแค่ช่วยเธอกินซุปไก่ครึ่งนึงเลย ต่อให้เธอจะเอาชีวิตของเขา เขาก็จะให้เธอ !

ลู่หานถิงก้มหน้าลงแล้วดื่มซุปไก่ในมือเล็กของเธอไปจนเกือบหมด เหลือไว้ให้เธอเพียงไม่กี่คำ

จากนั้นเซี่ยซีหว่านจึงรีบดื่มซุปที่เหลือเพียงไม่กี่คำนั้นจนหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นคุณท่านลู่ก็เดินเข้ามาขณะที่เธอดื่มเสร็จพอดี เซี่ยซีหว่านยกมือเล็กขึ้นมาเช็ดที่มุมปากเล็กน้อย แล้วพูดโม้โอ้อวดอย่างหน้าระรื่นว่า “คุณย่าคะ ไม่ต้องเอาช้อนมาแล้วค่ะ หนูดื่มจนหมดแล้วค่ะ !”

ดวงตาทั้งคู่ของหญิงชราส่องเป็นประกายพร้อมกับยกนิ้วโป้งส่งให้เซี่ยซีหว่าน แล้วพูดว่า “ว้าว หว่านหว่านดื่มเร็วมากเลยนะเนี่ย อย่าดื่มแต่ซุปสิลูก กินเนื้อไก่เข้าไปด้วย อีกสองวันหนูก็ต้องเข้าทำการผ่าตัดแล้ว ต้องบํารุงร่างกายให้ดี ๆ นะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณย่า”

จากนั้นเซี่ยซีหว่านจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบน่องไก่ในชามของตัวเองใส่ในชามของหญิงชรา โดยเหลือน่องไก่ไว้ให้ตัวเองหนึ่งน่อง ส่วนขาไก่นั้นเธอก็แบ่งไปแบบนี้เช่นกัน แล้วเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าคุณชายลู่ยังไม่ได้ เซี่ยซีหว่านจึงคีบปีกไก่ในชามตัวเองใส่ในชามของคุณชายลู่ แล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ นี่สําหรับคุณค่ะ”

หญิงชรากัดน่องไก่อย่างอารมณ์ดีมีความสุข แต่ลู่หานถิงกลับขมวดคิ้วคมเป็นปมเข้าหากัน แล้วพูดว่า “ทําไมผมถึงได้อันนี้ล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านมองเขาอย่างไร้เดียงสา แล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ รีบกินเถอะค่ะ ถ้าตอนที่ฉันท้องลูกแฝดแล้ว แม้แต่ปีกไก่คุณก็จะไม่ได้กินเลยนะคะ”

“...”

ฝูป๋อและอู๋หม่ายืนอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พวกเขามาอยู่ที่สวนโหย่วหลานได้หกปีกว่าแล้ว แต่เพิ่งจะรู้สึกว่าที่นี่เป็นบ้านก็ตอนนี้ มันทั้งสุขใจและอบอุ่น

...

ลู่หานถิงเข้ามาที่ห้องทำงานเพื่อจัดการกับเอกสารเล็กน้อย เมื่อเขากลับมาถึงห้องนอนก็พบว่าเซี่ยซีหว่านฟุบหลับลงบนโต๊ะไปแล้ว