พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 194

ท้องลูกแฝดอย่างนั้นเหรอ?

ขณะนี้เซี่ยซีหว่านรู้แล้วว่าสิ่งที่เรียกว่าปากพาซวยคืออะไร คุณย่าต้องเห็นข่าววันนี้แล้วเป็นแน่ และแผนการมีลูกของประธานลู่กับคุณนายลู่ก็ขึ้นอันดับการค้นหายอดนิยมบนเว่ยป๋อเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“หว่านหว่าน ทําไมหนูไม่ดื่มต่อล่ะ ดื่มตอนร้อน ๆ สิลูก” ทันใดนั้นเองหญิงชราก็พูดเร่งเร้าด้วยความหวังดี

เซี่ยซีหว่านนิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง... ก็ได้ ฉันจะดื่ม !

เธอยกชามใบเล็กขึ้นมา และเริ่มซดซุปไก่เข้าไป

ในขณะเดียวกันนั้น เสียงหัวเราะของลู่หานถิงก็ดังขึ้นมาจากด้านข้าง เขากำลังหัวเราะเธออยู่

เซี่ยซีหว่านจึงรีบเตะเขาจากใต้โต๊ะไปหนึ่งทีเพื่อส่งสัญญาณว่า “ห้ามหัวเราะ !”

“หว่านหว่าน เดี๋ยวย่าไปเอาช้อนมาให้หนูนะ” หญิงชราเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างเอาใจใส่และกระตือรือร้น

เมื่อคุณย่าเดินออกไป เซี่ยซีหว่านก็หันขวับไปมองลู่หานถิงที่อยู่ด้านข้างทันที เธอนำชามใบเล็กยื่นไปจ่อที่ริมฝีปากของเขา แล้วพูดเสียงแผ่วเบาว่า “คุณลู่คะ ซุปไก่นี่เยอะเกินไปค่ะ ฉันดื่มไม่หมด คุณช่วยฉันแอบดื่มครึ่งนึงหน่อยสิคะ”

ลู่หานถิงปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่า “นี่มันเครื่องดื่มสําหรับผู้หญิง”

เซี่ยซีหว่านจึงเถียงเขากลับ “แต่การมีลูกนั้นเป็นเรื่องของเราสองคนนะคะ ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ คุณกับฉันต้องดื่มกันคนละครึ่งค่ะ”

แต่ลู่หานถิงก็ยังไม่ยอม

เซี่ยซีหว่านกะพริบขนตาเรียวยาวเป็นแพปริบ ๆ ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือแอบอิงเข้าไปในอ้อมอกของเขาแล้วถูไถไปมา เธอออดอ้อนเขาราวกับลูกแมว แล้วพูดว่า “ช่วยฉันดื่มครึ่งนึงเถอะนะคะคุณสามี”

คุณสามี

ลู่หานถิงรู้ว่าหญิงสาวนั้นเป็นคนขี้อาย ตั้งแต่คราวก่อนที่บังคับให้เธอเรียกว่าคุณสามี เธอก็ไม่ยอมเรียกอีกเลย เพราะรู้สึกเขินอายจนตัวม้วน

แต่ตอนนี้เพื่อซุปไก่แค่ชามเดียว เธอถึงกับเป็นฝ่ายเรียกเขาว่าสามีก่อน เสียงหวานลื่นหูที่อ่อนโยนและนุ่มนวลของหญิงสาวทําให้หัวใจของเขาอ่อนยวบ

ในเวลานี้ไม่เพียงแค่ช่วยเธอกินซุปไก่ครึ่งนึงเลย ต่อให้เธอจะเอาชีวิตของเขา เขาก็จะให้เธอ !

ลู่หานถิงก้มหน้าลงแล้วดื่มซุปไก่ในมือเล็กของเธอไปจนเกือบหมด เหลือไว้ให้เธอเพียงไม่กี่คำ

จากนั้นเซี่ยซีหว่านจึงรีบดื่มซุปที่เหลือเพียงไม่กี่คำนั้นจนหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นคุณท่านลู่ก็เดินเข้ามาขณะที่เธอดื่มเสร็จพอดี เซี่ยซีหว่านยกมือเล็กขึ้นมาเช็ดที่มุมปากเล็กน้อย แล้วพูดโม้โอ้อวดอย่างหน้าระรื่นว่า “คุณย่าคะ ไม่ต้องเอาช้อนมาแล้วค่ะ หนูดื่มจนหมดแล้วค่ะ !”

ดวงตาทั้งคู่ของหญิงชราส่องเป็นประกายพร้อมกับยกนิ้วโป้งส่งให้เซี่ยซีหว่าน แล้วพูดว่า “ว้าว หว่านหว่านดื่มเร็วมากเลยนะเนี่ย อย่าดื่มแต่ซุปสิลูก กินเนื้อไก่เข้าไปด้วย อีกสองวันหนูก็ต้องเข้าทำการผ่าตัดแล้ว ต้องบํารุงร่างกายให้ดี ๆ นะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะคุณย่า”

จากนั้นเซี่ยซีหว่านจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบน่องไก่ในชามของตัวเองใส่ในชามของหญิงชรา โดยเหลือน่องไก่ไว้ให้ตัวเองหนึ่งน่อง ส่วนขาไก่นั้นเธอก็แบ่งไปแบบนี้เช่นกัน แล้วเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าคุณชายลู่ยังไม่ได้ เซี่ยซีหว่านจึงคีบปีกไก่ในชามตัวเองใส่ในชามของคุณชายลู่ แล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ นี่สําหรับคุณค่ะ”

หญิงชรากัดน่องไก่อย่างอารมณ์ดีมีความสุข แต่ลู่หานถิงกลับขมวดคิ้วคมเป็นปมเข้าหากัน แล้วพูดว่า “ทําไมผมถึงได้อันนี้ล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านมองเขาอย่างไร้เดียงสา แล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ รีบกินเถอะค่ะ ถ้าตอนที่ฉันท้องลูกแฝดแล้ว แม้แต่ปีกไก่คุณก็จะไม่ได้กินเลยนะคะ”

“...”

ฝูป๋อและอู๋หม่ายืนอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พวกเขามาอยู่ที่สวนโหย่วหลานได้หกปีกว่าแล้ว แต่เพิ่งจะรู้สึกว่าที่นี่เป็นบ้านก็ตอนนี้ มันทั้งสุขใจและอบอุ่น

...

ลู่หานถิงเข้ามาที่ห้องทำงานเพื่อจัดการกับเอกสารเล็กน้อย เมื่อเขากลับมาถึงห้องนอนก็พบว่าเซี่ยซีหว่านฟุบหลับลงบนโต๊ะไปแล้ว

บนโต๊ะอ่านหนังสือมีโคมไฟสีเหลืองสว่างตาถูกเปิดเอาไว้ เซี่ยซีหว่านกําลังเขียนแผนการผ่าตัดของคุณท่านลี่ บนกระดาษแผ่นหนึ่งเต็มไปด้วยตัวอักษรมากมาย เธอเขียนแผนจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ยังต้องสรุปความลงในสมุดอีกที ทว่าเธอสรุปลงไปได้แค่ครึ่งเดียวก็ผลอยหลับไปแล้ว

จากนั้นลู่หานถิงก็เดินเข้าไปหาเธอ หญิงสาวกำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ แม้กระทั่งท่าทางการหลับก็ยังดูน่ารักและเฉลียวฉลาด แขนเรียวยาวถูกหนุนเอาไว้ด้านล่าง ตอนนี้เธออาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ผมยาวสลวยสีดําขลับดุจผ้าไหมถูกทัดเอาไว้หลังใบหูและกระจายไปบนไหล่ เผยให้เห็นใบหน้าเล็กที่งดงามเนียนละเอียดของเธอ

ขนตาเรียวยาวเป็นแพของเธอแผ่ปิดลงมาอย่างเรียบนิ่งราวกับปีกของผีเสื้อ ตอนนี้สภาพของเธอดูอิดโรยมาก ทั้งง่วงและเหนื่อยล้า

ลู่หานถิงรู้สึกผิดเล็กน้อย เมื่อคืนเขาทะเลาะกับเธอจนดึกดื่น ตอนที่อุ้มเธอออกมาจากห้องน้ำก็ปาเข้าไปตีสามแล้ว เลยทำให้เธอนอนหลับไม่เพียงพอ

ลู่หานถิงยื่นมืออุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว แล้ววางลงบนเตียงนุ่มนิ่มอย่างนุ่มนวลและห่มผ้าให้เธออย่างมิดชิด จากนั้นเขาก็เดินไปที่หน้าโต๊ะอ่านหนังสือ แล้วหยิบปากกาขึ้นมาเพื่อสรุปความของแผนการผ่าตัดอีกครึ่งที่เหลือให้เธอ

ในขณะเดียวกันนั้นเสียงเคาะประตู “ก๊อกก๊อก” ก็ดังขึ้น หญิงชราผลักประตูเข้ามา แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “หานถิง หว่านหว่านหลับไปแล้วเหรอ?”

ลู่หานถิงพยักหน้ารับ แล้วพูดว่า “คุณย่าครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณย่าเองก็ไปพักผ่อนเถอะครับ”

หญิงชราเดินมาหยุดที่ข้างกายของลู่หานถิงพลางมองหลานชายคนนี้ด้วยความรักและเอ็นดู แล้วพูดว่า “หานถิง หว่านหว่านเป็นเด็กดี ย่าดูออกว่าเธอรักหลานมาก หลานรู้สึกถึงความรักที่เธอมีต่อหลานบ้างหรือยัง?”

ประโยคนี้ตอนที่อยู่บนโถงทางเดินของโรงแรม ลู่จื่อเซียนเองก็เคยพูดไว้เช่นกัน ลู่จื่อเซียนบอกว่า เธอชอบเขามาก ดวงตาของเธอส่องเป็นประกายทุกครั้งที่มองเข้ามาในตาเขา

“หานถิง หว่านหว่านรักหลาน เธอตะโกนบอกคนทั้งโลกว่าเธอรักหลาน เธออยากให้หลานรู้สึกไว้วางใจ เธอจับมือหลานเอาไว้อย่างแนบแน่นมาโดยตลอด ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต อย่าปล่อยมือหว่านหว่านเป็นอันขาด เข้าใจไหม?”

ลู่หานถิงมองไปยังก้อนนุ่มนิ่มเล็ก ๆ ก้อนนั้นที่อยู่บนเตียง เปลือกตาออันคมคายค่อย ๆ ปิดลง จากนั้นเขาก็พยักหน้ารับแล้วพูดว่า “คุณย่าครับ ผมคิดว่า...ตอนนี้ต่อให้ผมต้องการจะปล่อยมือ ก็คงปล่อยมือไม่ได้แล้วครับ ผมเสียเธอไปไม่ได้ เธอคือยารักษาหนึ่งเดียวของผม”

เมื่อเขาเกิดอาการป่วย ไม่สิ เขาป่วยมาโดยตลอด ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาในชีวิต เธอกลายเป็นยารักษาของเขาไปแล้ว

ถ้าให้ไปจากเธอ เขาคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกต่อไป

ไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้แม้แต่วันเดียว

จากนี้ไปไม่ว่ามันจะเจ็บปวดแค่ไหน เขาก็จะจับมือเธอเอาไว้ให้แน่นที่สุดไปตลอดทาง และจะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด

...

เมื่อเซี่ยซีหว่านตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ เธอก็เห็นแผนการผ่าตัดอีกครึ่งหนึ่งที่ลู่หานถิงเขียนสรุปเอาไว้ให้เธอ ตัวอักษรอันวิจิตรบรรจงของเขาไม่เพียงแต่จะสวยงามตอนเซ็นชื่อเท่านั้น ทว่าแม้แต่แผนการผ่าตัดทั้งหมดที่ถูกสรุปความแล้วก็ดูสวยงามเป็นอย่างมาก

หน้าสุดท้ายมีบรรทัดหนึ่งที่เขาเขียนทิ้งไว้ให้ซึ่งดูเรียบง่ายมากว่า “คุณนายลู่ อรุณสวัสดิ์ครับ”

เซี่ยซีหว่านยกริมฝีปากแดงขึ้นยิ้มเล็กน้อย คุณลู่ อรุณสวัสดิ์นะคะ

จากนั้นเธอก็เก็บสมุดบันทึกไว้ในกระเป๋า เซี่ยซีหว่านรีบล้างหน้าล้างตาและทานอาหารเช้าด้วยความว่องไว จากนั้นเธอก็รีบไปที่สถาบันวิจัยซูมี่ วันนี้เธอกําลังจะทำการผ่าตัดให้คุณท่านลี่แล้ว

เมื่อมาถึงสถาบันวิจัยซูมี่ ตลอดทางที่เธอเดินนั้นก็มีสายตาของทุกคนมองตามเธอมาตลอดทาง สายตาพวกนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตาตื่นใจและทอดถอนใจ เธอไม่ใช่คนบ้านนอกที่กลับมาจากชนบทอีกต่อไปแล้ว และตอนนี้เธอก็คือด็อกเตอร์ที่มีปริญญาเอกสองใบตั้งแต่ตอนอายุ 15 ปี เซี่ยซีหว่านสาวน้อยอัจฉริยะที่สามารถปิดผนึกจุดฝังเข็มด้วยเข็มทองคำนั้นดูราวกับดาวดวงใหม่ที่ได้ถือกำเนิดขึ้นมา เธอทั้งเปล่งประกายและเจิดจรัส

เซี่ยซีหว่านสวมใส่ชุดกาวน์สีขาว ต่อมาอธิการบดีหลี่เหวินฉิงและลู่จื่อเซียนต่างก็เดินมาถึงแล้วเช่นกัน จากนั้นอธิการบดีหลี่เหวินฉิงก็กล่าวให้กําลังใจทั้งสองคนว่า “จื่อเซียน หว่านหว่าน ฝากคุณท่านลี่กับพวกคุณด้วยนะ พวกเราจะรอฟังข่าวดีอยู่ด้านนอก”

เซี่ยซีหว่านเห็นทุกคนมารุมมุงดูกัน แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงแค่ยืนรออยู่ด้านหลังอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และกำลังลังเลเนื่องจากไม่กล้าเดินไปด้านหน้า เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาเข้าข้างเซี่ยเหยียนเหยียนผิดไป ทุกคนจึงรู้สึกกระอักกระอวนใจมาก

เซี่ยซีหว่านมองกลับมาด้วยดวงตาสดใสเป็นประกาย และเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายขึ้นก่อนว่า “พวกคุณมัวไปหลบอยู่ตรงนั้นกันทําไม รีบเดินเข้ามาสิค่ะ”

ทุกคนจึงรีบวิ่งเข้ามา และลูบศีรษะของตัวเองปอย ๆ ด้วยความเขินอาย

“ซีหว่าน เมื่อก่อนพวกเรามีตาหามีแววไม่ วันนี้เธอช่วยสอนบทเรียนให้พวกเราหนัก ๆ อีกครั้งนะ สู้ ๆ !”

“ถ้าวันนี้ผ่าตัดได้สําเร็จลุล่วง คืนนี้ท่านอธิการบดีจะเลี้ยงฉลองเพื่อฉลองเป็นเกียรติแก่ซีหว่านและนักวิชาการลู่ผู้มีคุณูปการทั้งสองท่าน และพวกเราเองก็จะไปร่วมสังสรรค์ด้วยแน่นอน”

จากนั้นผู้อํานวยการโจวผิงโจวผู้ที่เข้มงวดเคร่งครัดมาตลอดก็ได้เดินเข้ามา เธอมองเซี่ยซีหว่านด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม แล้วพูดว่า “ซีหว่าน ได้ยินมาว่าเธอขอร้องท่านอธิการบดีให้ช่วยฉัน ขอบคุณนะ การผ่าตัดวันนี้ทำให้เต็มที่ที่สุด ทุกคนเป็นกำลังใจให้ !”