พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 196

เธอทำสําเร็จแล้ว !

เธอและลู่จื่อเซียนได้ผสมผสานแพทย์แผนจีนและแพทย์แผนตะวันตกเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์แบบอีกครั้ง และทำให้การผ่าตัดที่ไม่เคยมีใครทำได้สามารถสำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี !

ลู่หานถิงรู้สึกเป็นเกียรติและภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก หว่านหว่านของเขายอดเยี่ยมมาก !

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดโทรไปที่เบอร์มือถือของเซี่ยซีหว่านในทันที

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่ไพเราะดังขึ้นที่ปลายสาย ทันใดนั้นเองสายตาของลู่หานถิงได้หันออกไปมองด้านนอกผ่านกระจกรถที่สว่างไสว เขาก็เห็นกลุ่มคนกลุ่มใหญ่กำลังเดินออกมาจากสถาบันวิจัยซูมี่พอดี

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงและลู่จื่อเซียนเดินมาด้วยกัน ไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังคุยกันเรื่องอะไรอยู่ พวกเขาล้วนเป็นนักวิชาการระดับประเทศและมีความสามารถไร้เทียมทาน ขณะนั้นก็มีซวงซวงที่กำลังเดินคล้องแขนเรียวยาวของเซี่ยซีหว่านเดินตามออกมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนร่วมงานที่ซูมี่กลุ่มใหญ่อีกกลุ่มหนึ่งเดินอยู่ด้านหลัง ทุกคนกำลังหัวเราะพูดคุยและหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานครื้นเครง ซึ่งครั้งนี้ผู้อํานวยการโจวผิงโจวผู้ที่เคร่งครัดมาตลอดจึงทำได้เพียงส่ายหน้าไปมาอย่างปลงใจ

ลู่หานถิงกำลังมองอยู่ในรถ เขาเห็นพวกคนหนุ่มสาวที่เดินออกมาจากสถาบันวิจัยซูมี่อย่างมีชีวิตชีวา พวกเขากำลังเดินอยู่ใต้แสงไฟสลัวบนถนน บรรยากาศเต็มไปด้วยความปิติและเป็นกันเอง

เซี่ยซีหว่านถูกซวงซวงดึงออกมา อันที่จริงเธอไม่อยากเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำคืนนี้ด้วยซ้ำ เธอจึงพูดว่า “ซวงซวง ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เธอตามทุกคนไปสนุกกันเถอะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว อีกเดี๋ยวคุณชายลู่ก็จะมารับฉันแล้วล่ะ”

“ไม่ได้นะ” ซวงซวงดึงแขนเซี่ยซีหว่านเอาไว้แน่น แล้วพูดว่า “หว่านหว่าน ยังไงคืนนี้เธอก็เป็นตัวละครหลักนะ ท่านอธิการบดีเลี้ยงฉลองให้ และทุกคนก็ยินดีปรีดาเพื่อจะมาฉลองให้เธอขนาดนี้ เธอจะไม่ไปได้ยังไงกัน?”

“ฉัน…” เซี่ยซีหว่านอยากจะพูดบางอย่างออกมา แต่ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น เธอจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา และก็เป็นสายเรียกเข้าจากคุณชายลู่อย่างที่คิดไว้

จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็กดรับสาย แล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะคุณชายลู่”

ลู่หานถิงมองหญิงสาวที่กำลังถูกกลุ่มคนล้อมรอบอยู่บนถนนฝั่งตรงข้ามจากในรถ เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำอันน่าหลงใหลว่า “คุณนายลู่ ยินดีด้วยนะครับ”

เซี่ยซีหว่านยกริมฝีปากสีแดงขึ้นยิ้มออกมาเล็กน้อย เธอใช้มือเล็กป้องโทรศัพท์แล้วกระซิบกับเขาว่า “คุณชายลู่คะ อันที่จริงแล้วฉันเองก็สุดยอดเหมือนกันนะคะ”

ครับ ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ !

“คุณชายลู่คะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเหรอคะ ฉัน…”

เซี่ยซีหว่านยังพูดไม่ทันจบ ซวงซวงก็ตะโกนขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่า “ประธานลู่คะ คืนนี้ท่านอธิการบดีเลี้ยงฉลองให้พวกเราค่ะ พวกเรากำลังจะไปกินข้าวเย็นกัน คืนนี้ให้พวกเรายืมตัวหว่านหว่านหน่อยได้ไหมคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะส่งคืนให้คุณเองค่ะ !”

“ซวงซวง !” เซี่ยซีหว่านรีบเอามือไปปิดปากซวงซวงทันที

ซวงซวงตกใจจนไปหลบอยู่ด้านหลังของอธิการบดีหลี่เหวินฉิงและขยิบตายิบ ๆ ให้เซี่ยซีหว่านอย่างซุกซน

เซี่ยซีหว่านไล่ตามเธอมา แต่ทันใดนั้นร่างสูงโปร่งอันหล่อเหลาของลู่จื่อเซียนก็เข้ามาขวางทางเอาไว้ ศีรษะของเซี่ยซีหว่านจึงกระแทกเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอย่างแรง

ซี๊ด

ขอบตาของเซี่ยซีหว่านแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด

จากนั้นลู่จื่อเซียนก็วางมือลงบนหน้าผากของเธอพร้อมกับลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา แล้วพูดขึ้นว่า “ขอโทษนะ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม เจ็บหรือเปล่า?”

เมื่อลู่หานถิงที่อยู่ในรถหรูมองเห็นฉากนี้ นิ้วมือของเขาก็ขดตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็ว เขากําโทรศัพท์ในมือแน่น ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นโค้งเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างไม่สบอารมณ์

ดวงตาเฉี่ยวคมดุจเหยี่ยวของเขาจับจ้องไปที่มือข้างนั้นของลู่จื่อเซียนผ่านกระจกรถที่ส่องสะท้อน ภาพตรงหน้าเหมือนน้ำแข็งที่ถูกหล่อหลอมด้วยยาพิษ เขาแทบอยากจะตัดมือลู่จื่อเซียนทิ้งซะเดี๋ยวนี้

เซี่ยซีหว่านที่อยู่ตรงนั้นก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างรวดเร็วเพื่อเบี่ยงตัวหลบจากมือของลู่จื่อเซียน เธอลูบหน้าผากที่แดงเถือกของตัวเองไปมา แล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ไม่เจ็บค่ะ”

จากนั้นลู่จื่อเซียนก็ดึงมือกลับพลางก้มหน้ามองเธออย่างใส่ใจและอ่อนโยน แล้วพูดว่า “นี่มันบนถนนนะ อย่าเล่นไปมาสิ”

ทันใดนั้นเองซวงซวงก็วิ่งเข้ามาลูบหน้าผากของเซี่ยซีหว่านไปมา แล้วพูดโอดครวญว่า “หว่านหว่าน ฉันผิดไปแล้ว แต่คืนนี้เธอเป็นตัวละครเอกเลยนะ เธอต้องไปให้ได้ ฉันรู้ว่าเธอกับประธานลู่รักกันมาก แต่เธอก็ต้องมีกลุ่มเพื่อนและสังคมของตัวเองด้วยสิ เธอจะตัวติดกับประธานลู่ตลอดไม่ได้นะ”

“อะไรกัน หว่านหว่าน เธอจะไม่ไปงานเลี้ยงอาหารค่ำด้วยกันเหรอ?” อธิการบดีหลี่เหวินฉิงเอ่ยถามขึ้นทันที

ทุกคนเดินเข้ามารวมตัวกัน เซี่ยซีหว่านรู้สึกลําบากใจเล็กน้อย เธอจึงแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหูแล้วเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาว่า “คุณชายลู่คะ คืนนี้ฉันไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำได้ไหมคะ ฉันจะกลับไปเร็ว ๆ เลยค่ะ”

ลู่หานถิงมองเห็นคิ้วเรียวสวยที่ขมวดเข้าหากันของหญิงสาว เธอลําบากใจจนทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้จึงได้ขอความเห็นจากเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

คําตอบของเขาก็คือ ไม่

“ไม่เป็นไรครับ คุณไปสนุกเถอะ ผมมีเอกสารในบริษัทนิดหน่อยที่จะต้องเข้าไปจัดการพอดี คุณเที่ยวให้สนุกเถอะครับ” ลู่หานถิงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เซี่ยซีหว่านรีบยกยิ้มที่ริมฝีปากขึ้นทันทีแล้วพูดว่า “ค่ะ ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะคุณชายลู่ !”

ทั้งสองคนวางสายจากกันแล้ว จากนั้นลู่หานถิงก็วางโทรศัพท์ลง แล้วค่อย ๆ ขับรถออกไป เธอและเพื่อน ๆ กำลังเดินเล่นและหัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาจึงค่อย ๆ ขับรถตามไปตลอดทาง

ทันใดนั้นก็มีหญิงสาวสองคนวิ่งเข้ามาจากข้างทาง แล้วมองเซี่ยซีหว่านและลู่จื่อเซียนด้วยสีหน้าชื่นชม แล้วพูดว่า “ขอโทษนะคะ พวกคุณใช่คุณเซี่ยสาวอัจฉริยะกับนักวิชาการลู่หรือเปล่าคะ พวกเราเองก็เรียนแพทย์เหมือนกัน พวกเรานับถือพวกคุณมากเลยค่ะ และหวังว่าในอนาคตจะเก่งเหมือนพวกคุณ เราขอถ่ายรูปกับพวกคุณหน่อยได้ไหมคะ?”

ซวงซวงรีบดันเซี่ยซีหว่านให้ขึ้นไปด้านหน้าทันที จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็พยักหน้าแล้วพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ได้ค่ะ”

สองสาวยืนประกบซ้ายขวา แล้วให้เซี่ยซีหว่านกับลู่จื่อเซียนยืนอยู่ตรงกลาง โดยที่ซวงซวงเป็นคนถือกล้อง เธอพูดว่า “หว่านหว่าน นักวิชาการลู่ พวกคุณเข้าไปใกล้กันหน่อยสิ ภาพมันหลุดเฟรมไปแล้ว”

สองสาวจึงเบียดกันเข้าไปตรงกลาง ทำให้ร่างของเซี่ยซีหว่านและลู่จื่อเซียนขยับเข้ามาแนบชิดสนิทกัน

“แชะ” เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น

ลู่หานถิงนั่งอยู่ในรถมองดูฉากนี้ มือใหญ่ทั้งสองข้างของเขากระชับเข้าหากันแน่น เขาบีบมือไปที่พวงมาลัยรถจนทำให้เส้นเลือดปูดโปนเคลื่อนไหวไปมาอย่างเดือดพล่าน

เขาไม่ชอบแบบนี้ ไม่ชอบเอามาก ๆ เขาไม่ชอบให้เซี่ยซีหว่านกับลู่จื่อเซียนสัมผัสเนื้อต้องตัวกันไม่ว่าจะเป็นวิธีไหนก็ตาม ตอนนี้เขาอยากจะพุ่งเข้าไปดึงเซี่ยซีหว่านให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเองโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพื่อทำให้เห็นว่าเธอเป็นของเขา

อันที่จริงแล้วเขาไม่มีความสุขและไม่เต็มใจเลย ไม่เพียงแต่การยืมตัวเซี่ยซีหว่านไปทั้งคืนเลย แม้แต่นาทีเดียวก็ยังไม่ได้

คงต้องยอมรับแล้วว่า การที่เธอดูเปล่งประกายสดใสในตอนนี้ทําให้เขารู้สึกระแวงมาก เพราะข้างกายของเธอมีลู่จื่อเซียนยืนอยู่ด้วยตลอดเวลา โดยที่เขาไม่สามารถทําอะไรได้เลย นอกจากทำได้เพียงแค่นั่งอยู่ในรถและมองเธอ

เขากลายเป็นคนโลภมากไปแล้ว เขามีความปรารถนาที่อยากจะควบคุมและครอบครองเธออย่างเอาแต่ใจจนน่ากลัว

ลู่หานถิงปิดดวงตาอันคมคายลง ขอบตาของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงฉาน เขาใช้พลังที่อยู่ในร่างกายทั้งหมดควบคุมตัวเอง เขาไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนผิดปกติและอาการกำเริบอีก

เขาจึงเหยียบคันเร่งรถ จากนั้นรถโรลส์-รอยซ์ แฟนทอมสุดหรูก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

เพียงไม่นาน ร่างของเซี่ยซีหว่านและลู่จื่อเซียนก็หายลับไปจากกระจกมองหลังของเขา

แค่ไม่ต้องมองเห็นพวกเขา บางทีเขาอาจจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยก็ได้

แต่ลู่หานถิงก็ยังไม่ดีขึ้น ในหัวของเขาเต็มไปด้วยคำว่า เขาไม่ควรไป เพราะถ้าเขาไปแล้ว เขาก็จะไม่รู้ว่าเธอกับลู่จื่อเซียนจะแอบทำอะไรลับหลังเขาบ้าง

พวกเขาจะไปดื่มเหล้ากันหรือเปล่า หากดื่มเหล้าแล้วก็จะมีอาการร้อนรุ่มขึ้นมาได้ง่าย ๆ เธอกับลู่จื่อเซียนจะกอด จูบ หรือแม้แต่...กันหรือเปล่า

ลู่หานถิงหลับตาลง แล้วตื่นขึ้นมาจากโลกของตัวเองในทันที ให้ตายสิ นี่เขากําลังคิดอะไรอยู่ หว่านหว่านรักเขาขนาดนั้น ทำไมเขาถึงได้สงสัยและระแวงเธอแบบนี้

แต่ว่า เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ !

เขาก็คือคนป่วยคนหนึ่ง !

ลู่หานถิงเหยียบคันเร่งจนสุด แล้วโรลส์-รอยซ์ แฟนทอมก็พุ่งไปบนถนนราวกับลูกธนู ทันใดนั้นรถบรรทุกคันใหญ่ก็เลี้ยวเข้ามา ในอีกชั่วพริบตารถทั้งสองคันก็กําลังจะชนเข้าหากันแล้ว