พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 196

เธอทำสําเร็จแล้ว !

เธอและลู่จื่อเซียนได้ผสมผสานแพทย์แผนจีนและแพทย์แผนตะวันตกเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์แบบอีกครั้ง และทำให้การผ่าตัดที่ไม่เคยมีใครทำได้สามารถสำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี !

ลู่หานถิงรู้สึกเป็นเกียรติและภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก หว่านหว่านของเขายอดเยี่ยมมาก !

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดโทรไปที่เบอร์มือถือของเซี่ยซีหว่านในทันที

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่ไพเราะดังขึ้นที่ปลายสาย ทันใดนั้นเองสายตาของลู่หานถิงได้หันออกไปมองด้านนอกผ่านกระจกรถที่สว่างไสว เขาก็เห็นกลุ่มคนกลุ่มใหญ่กำลังเดินออกมาจากสถาบันวิจัยซูมี่พอดี

อธิการบดีหลี่เหวินฉิงและลู่จื่อเซียนเดินมาด้วยกัน ไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังคุยกันเรื่องอะไรอยู่ พวกเขาล้วนเป็นนักวิชาการระดับประเทศและมีความสามารถไร้เทียมทาน ขณะนั้นก็มีซวงซวงที่กำลังเดินคล้องแขนเรียวยาวของเซี่ยซีหว่านเดินตามออกมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนร่วมงานที่ซูมี่กลุ่มใหญ่อีกกลุ่มหนึ่งเดินอยู่ด้านหลัง ทุกคนกำลังหัวเราะพูดคุยและหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานครื้นเครง ซึ่งครั้งนี้ผู้อํานวยการโจวผิงโจวผู้ที่เคร่งครัดมาตลอดจึงทำได้เพียงส่ายหน้าไปมาอย่างปลงใจ

ลู่หานถิงกำลังมองอยู่ในรถ เขาเห็นพวกคนหนุ่มสาวที่เดินออกมาจากสถาบันวิจัยซูมี่อย่างมีชีวิตชีวา พวกเขากำลังเดินอยู่ใต้แสงไฟสลัวบนถนน บรรยากาศเต็มไปด้วยความปิติและเป็นกันเอง

เซี่ยซีหว่านถูกซวงซวงดึงออกมา อันที่จริงเธอไม่อยากเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำคืนนี้ด้วยซ้ำ เธอจึงพูดว่า “ซวงซวง ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เธอตามทุกคนไปสนุกกันเถอะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว อีกเดี๋ยวคุณชายลู่ก็จะมารับฉันแล้วล่ะ”

“ไม่ได้นะ” ซวงซวงดึงแขนเซี่ยซีหว่านเอาไว้แน่น แล้วพูดว่า “หว่านหว่าน ยังไงคืนนี้เธอก็เป็นตัวละครหลักนะ ท่านอธิการบดีเลี้ยงฉลองให้ และทุกคนก็ยินดีปรีดาเพื่อจะมาฉลองให้เธอขนาดนี้ เธอจะไม่ไปได้ยังไงกัน?”

“ฉัน…” เซี่ยซีหว่านอยากจะพูดบางอย่างออกมา แต่ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น เธอจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา และก็เป็นสายเรียกเข้าจากคุณชายลู่อย่างที่คิดไว้

จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็กดรับสาย แล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะคุณชายลู่”

ลู่หานถิงมองหญิงสาวที่กำลังถูกกลุ่มคนล้อมรอบอยู่บนถนนฝั่งตรงข้ามจากในรถ เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำอันน่าหลงใหลว่า “คุณนายลู่ ยินดีด้วยนะครับ”

เซี่ยซีหว่านยกริมฝีปากสีแดงขึ้นยิ้มออกมาเล็กน้อย เธอใช้มือเล็กป้องโทรศัพท์แล้วกระซิบกับเขาว่า “คุณชายลู่คะ อันที่จริงแล้วฉันเองก็สุดยอดเหมือนกันนะคะ”

ครับ ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ !

“คุณชายลู่คะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเหรอคะ ฉัน…”

เซี่ยซีหว่านยังพูดไม่ทันจบ ซวงซวงก็ตะโกนขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่า “ประธานลู่คะ คืนนี้ท่านอธิการบดีเลี้ยงฉลองให้พวกเราค่ะ พวกเรากำลังจะไปกินข้าวเย็นกัน คืนนี้ให้พวกเรายืมตัวหว่านหว่านหน่อยได้ไหมคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะส่งคืนให้คุณเองค่ะ !”

“ซวงซวง !” เซี่ยซีหว่านรีบเอามือไปปิดปากซวงซวงทันที

ซวงซวงตกใจจนไปหลบอยู่ด้านหลังของอธิการบดีหลี่เหวินฉิงและขยิบตายิบ ๆ ให้เซี่ยซีหว่านอย่างซุกซน

เซี่ยซีหว่านไล่ตามเธอมา แต่ทันใดนั้นร่างสูงโปร่งอันหล่อเหลาของลู่จื่อเซียนก็เข้ามาขวางทางเอาไว้ ศีรษะของเซี่ยซีหว่านจึงกระแทกเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอย่างแรง

ซี๊ด

ขอบตาของเซี่ยซีหว่านแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด

จากนั้นลู่จื่อเซียนก็วางมือลงบนหน้าผากของเธอพร้อมกับลูบไล้ไปมาอย่างแผ่วเบา แล้วพูดขึ้นว่า “ขอโทษนะ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม เจ็บหรือเปล่า?”

เมื่อลู่หานถิงที่อยู่ในรถหรูมองเห็นฉากนี้ นิ้วมือของเขาก็ขดตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็ว เขากําโทรศัพท์ในมือแน่น ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นโค้งเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างไม่สบอารมณ์

ดวงตาเฉี่ยวคมดุจเหยี่ยวของเขาจับจ้องไปที่มือข้างนั้นของลู่จื่อเซียนผ่านกระจกรถที่ส่องสะท้อน ภาพตรงหน้าเหมือนน้ำแข็งที่ถูกหล่อหลอมด้วยยาพิษ เขาแทบอยากจะตัดมือลู่จื่อเซียนทิ้งซะเดี๋ยวนี้

เซี่ยซีหว่านที่อยู่ตรงนั้นก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างรวดเร็วเพื่อเบี่ยงตัวหลบจากมือของลู่จื่อเซียน เธอลูบหน้าผากที่แดงเถือกของตัวเองไปมา แล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ไม่เจ็บค่ะ”

จากนั้นลู่จื่อเซียนก็ดึงมือกลับพลางก้มหน้ามองเธออย่างใส่ใจและอ่อนโยน แล้วพูดว่า “นี่มันบนถนนนะ อย่าเล่นไปมาสิ”

ทันใดนั้นเองซวงซวงก็วิ่งเข้ามาลูบหน้าผากของเซี่ยซีหว่านไปมา แล้วพูดโอดครวญว่า “หว่านหว่าน ฉันผิดไปแล้ว แต่คืนนี้เธอเป็นตัวละครเอกเลยนะ เธอต้องไปให้ได้ ฉันรู้ว่าเธอกับประธานลู่รักกันมาก แต่เธอก็ต้องมีกลุ่มเพื่อนและสังคมของตัวเองด้วยสิ เธอจะตัวติดกับประธานลู่ตลอดไม่ได้นะ”