พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 197

ลู่หานถิงไม่รู้ว่าตัวเองขับรถเร็วแค่ไหนด้วยซ้ำ เมื่อตอนที่ไฟหน้ารถทั้งสองดวงจากรถบรรทุกได้สาดใส่เข้ามา เขาก็รู้สึกแสบตาขึ้นมาทันที จากนั้นก็เหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว

เมื่อตอนเด็กเขาเคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังมาหลายครั้ง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตายเขาจึงไม่มีความกลัวใด ๆ จนคิดว่าตัวเองรู้สึกเป็นอิสระเลยด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้ดวงตาของเขากลับเบิกโพล่งขึ้นในทันใด มือใหญ่รีบหมุนพวงมาลัยเพื่อรักษาชีวิตตัวเองไว้

เขาไม่อยากตาย

ตอนนี้เขาไม่มีความรู้สึกอยากตายเลยแม้แต่น้อย

เขากลับกลายมาเป็นคนที่หวงแหนชีวิต

เพราะตอนนี้เขามีคุณนายลู่แล้ว

ตั้งแต่มีคุณนายลู่ เขาก็เกิดความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ต่อโลกใบนี้ ในหัวของเขาเต็มไปด้วยช่วงเวลาอันสวยงามที่เปล่งประกาย มีแต่ช่วงเวลาที่มีความสุขและหวานชื่นกับเธอ

ก่อนที่เขาจะได้บังเอิญเจอกับเธอ เขาไม่เคยรู้สึกว่าอาการป่วยของตัวเองนั้นร้ายแรงมากแค่ไหนด้วยซ้ำ ชีวิตที่ผ่านมาของเขาก็ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้ดี แต่หลังจากที่ได้พบกับเธอ เขาก็เริ่มโหยหาความอบอุ่นทุกสิ่งอย่างที่ได้กุมอยู่ในมือ เขาอยากจะทําให้ตัวเองดีขึ้น เขายังเคยบอกกับเธอเลยว่า ชีวิตอีกครึ่งต่อจากนี้เขาให้เธอ และอีกครึ่งหนึ่งจะเลี้ยงดูแลเธอและลูก

แต่ทว่า ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเป็นจริงเลยสักอย่าง

ลู่หานถิงหักพวงมาลัยหลบอย่างแรง รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรูเฉียดผ่านกับรถบรรทุกไปแค่นิดเดียว เพียงไม่นานรถหรูก็พุ่งชนปะทะเข้ากับราวกั้นเหล็กและกำแพงพร้อมประกายไฟพุ่งกระฉูดขึ้นมาจนสุดทางเสียงดังปึงก่อนจะหยุดลง

รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมเป็นรถยนต์หรูหราระดับโลก ระบบการป้องกันของมันก็ย่อมดีที่สุดเมื่อเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉิน ตอนนี้รถทั้งคันสภาพยับเยินหมดแล้ว แต่ลู่หานถิงเองก็รอดมาได้เช่นกัน

เขาฟุบอยู่บนพวงมาลัยรถ ร่างกายของเขาถูกกระแทกอย่างรุนแรงราวกับจะแตกหักออกเป็นเสี่ยง ๆ และวิสัยทัศน์การมองเห็นตอนนี้ก็มืดมัวไปหมด เขามองไม่เห็นอะไรเลย

จากนั้นก็มีผู้คนมากมายวิ่งเข้ามาเปิดประตูรถฝั่งคนขับออก แล้วพูดขึ้นว่า “คุณครับ...คุณครับ...คุณได้ยินที่ผมพูดไหมครับ?”

สองหูของลู่หานถิงส่งเสียงดังวิ้งวิ้ง เขาจึงไม่สามารถตอบสนองคนเหล่านี้เลย เขายื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือดออกมาและคลําไปบนที่นั่งข้างคนขับทันที

“คุณครับ พวกเราโทรไปที่เบอร์ 120 แล้ว ตอนนี้คุณบาดเจ็บหนักมาก ทางที่ดีอย่าขยับเขยื่อนเลยจะดีกว่านะครับ คุณกำลังหาอะไรอยู่ครับ?”

ทุกคนมองไปที่ลู่หานถิง ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทสีดําตัวยาว ตอนนี้ต่อให้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ก็ไม่ได้ลดความเคร่งขรึมและสง่างามลงแม้แต่น้อย ยิ่งเขาอยู่ในรถหรูราคาหลายสิบล้านคันนี้ เพียงแค่มองก็รู้แล้วว่าเขาเป็นชนชั้นสูงที่มีฐานะร่ำรวยและทรงอิทธิพล

ตอนนี้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดจนไม่สามารถบอกได้เลยว่าเขาได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้าง เขาไม่ได้สนใจกับการช่วยเหลือที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้เลย แต่ยังคงดึงดันอยู่กับการคลําหาอะไรบางอย่างเท่านั้น

“คุณคะ คุณกําลังหาโทรศัพท์อยู่ใช่ไหมคะ?”

จากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งส่งโทรศัพท์ที่ตกลงไปในช่องประตูให้ลู่หานถิง

ลู่หานถิงรับโทรศัพท์มา แล้วกดโทรออกไปยังเบอร์มือถือของเซี่ยซีหว่านอย่างง่ายดาย เบอร์มือถือของเธออยู่ตรงตำแหน่งไหน เขาจำได้ทั้งหมด ไม่จําเป็นต้องมองเลย

เมื่อกดโทรออก เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์อันไพเราะที่ปลายสายก็ดังขึ้นและถูกกดรับอย่างรวดเร็ว ทุกคนได้ยินเสียงอันไพเราะอ่อนหวานดังขึ้นมาจากปลายสายนั้นว่า “สวัสดีค่ะคุณชายลู่”

และก็มีเสียงหัวเราะของคนอื่นดังมาจากทางนั้นว่า “ซีหว่าน ประธานลู่โทรมาอีกแล้วเหรอ ดูเหมือนว่าประธานลู่จะติดคุณมากเลยนะ ผ่านมาแค่ไม่กี่นาทีก็โทรมาแล้ว คงไม่ได้เป็นห่วงคุณหรอกนะ?”

ทุกคนมองชายหนุ่มที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดก็เห็นเพียงลู่หานถิงกำลังยกริมฝีปากบางอันซีดเผือดขึ้น แล้วร้องเรียกด้วยเสียงทุ้มต่ำอันแหบพร่าว่า “หว่านหว่าน”

เซี่ยซีหว่านที่อยู่ปลายสายได้ยินความผิดปกติของเสียงเขาอย่างรวดเร็ว เสียงเอะอะโวยวายที่ข้างหูหายไปแล้ว น่าจะเป็นเพราะเธอวิ่งไปที่เงียบ ๆ ที่อยู่ไกลออกไป จากนั้นเธอก็ถามอย่างตึงเครียดว่า “คุณชายลู่คะ คุณเป็นอะไรคะ ทำไมเสียงของคุณถึงฟังดูแปลก ๆ คะ?”

“หว่านหว่าน คุณกลับมาตอนนี้เลยได้ไหมครับ?” ลู่หานถิงกําโทรศัพท์พลางพูดพึมพํา

“คุณชายลู่คะ เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่ แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ?”

“ผมเกิดเหตุ...รถชนนิดหน่อย เจ็บไปทั้งตัวเลย หว่านหว่าน ผมเจ็บมาก…”

เขาบอกเธอซ้ำไปซ้ำมาว่า หว่านหว่าน ผมเจ็บมาก เขาอยากให้เธอกลับมา เมื่อครู่นี้เขายังไม่มีข้ออ้าง แต่ตอนนี้เขาเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้วจึงมีข้ออ้างได้พอดี

สุดท้ายความพยายามฝืนทนอันน้อยนิดของเขาก็สู้ไม่ไหวอีกต่อไป จากนั้นวินาทีที่โทรศัพท์หลุดออกจากมือ ลู่หานถิงก็ได้ยินเสียงหญิงสาวร้องเรียกอย่างร้อนรนว่า “คุณชายลู่คะ คุณลู่ !”

…

เซี่ยซีหว่านรีบตามมาที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ลู่หานถิงถูกนําตัวไปที่ห้องผู้ป่วยแล้ว ตอนนี้เขากําลังหมดสติอยู่

“คุณหมอคะ เขาเป็นยังไงบ้าง ทําไมอยู่ดี ๆ ถึงเกิดอุบัติเหตุรถชนได้ล่ะคะ?”

“ผู้ป่วยได้รับการกระแทกอย่างรุนแรงและบนร่างกายก็มีรอยถลอกฟกช้ำอยู่หลายระดับ ตอนนี้ได้รับการรักษาแล้ว เขาไม่เป็นอะไรมากครับ เขาจะฟื้นขึ้นในเร็ว ๆ นี้ เราต้องรอจนกว่าเขาจะฟื้นขึ้นมา แล้วคอยสังเกตอาการอยู่ที่โรงพยาบาลต่ออีกประมาณสองวันครับ อุบัติเหตุครั้งนี้ร้ายแรงมาก โชคดีที่ผู้ป่วยขับรถโรลส์-รอยซ์ที่ตอบสนองการป้องกันได้อย่างรวดเร็ว แต่ครั้งต่อไปคงต้องชะลอความเร็วลง เพราะครั้งต่อไปอาจจะไม่โชคดีได้แบบนี้แล้วครับ” เมื่อหมอพูดจบก็เดินจากไป

เซี่ยซีหว่านยืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย เธอมองไปยังลู่หานถิงที่กำลังสลบไสลอยู่ จากนั้นดวงตาขาวผ่องก็แดงก่ำขึ้นมาทันทีภายในดวงตาถูกปกคลุมด้วยม่านน้ำตาใส ๆ

เพราะขณะที่เธอกําลังร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำอยู่เมื่อครู่ ลู่หานถิงก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลู่จื่อเซียน อธิการบดีหลี่เหวินฉิง และซวงซวงจึงพากันตามมาอย่างเป็นกังวล ซวงซวงโอบไหล่ของเซี่ยซีหว่านเอาไว้ แล้วพูดว่า “หว่านหว่าน ฉันเพิ่งไปสอบถามมา ทุกคนบอกว่าประธานลู่ขับรถอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาขับรถด้วยความไวอย่างกับจรวด…”

เซี่ยซีหว่านจับมือของซวงซวงไว้ แล้วพูดว่า “ซวงซวง ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณชายลู่ ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ พวกคุณกลับไปกันเถอะค่ะ”

“ก็ได้ หว่านหว่าน ถ้ามีอะไรก็โทรหาพวกเราเลยนะ” จากนั้นทุกคนก็เดินออกไป

ลู่จื่อเซียนหันกลับไปมองเซี่ยซีหว่านอีกครั้งตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู เธอนั่งลงอยู่ที่ข้างเตียงพร้อมกับกุมมือของลู่หานถิงเอาไว้ อาจเป็นเพราะว่าเธอรู้สึกทุกข์ใจมาก เธอจึงก้มหน้าลงไปจูบมือของชายหนุ่ม เธอจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าขณะที่น้ำตาใสในดวงตาราวกับไข่มุกกำลังไหลรินลงมาอาบแก้มของเธอ

ลู่จื่อเซียนถอนสายตากลับมา แต่เขาไม่ได้กลับออกไป เขายืนล้วงสองมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยืนพิงไปบนผนัง และเฝ้าอยู่ด้านนอกอย่างเงียบ ๆ ทั้งคืน

ลู่หานถิงลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น สติของเขาค่อย ๆ คืนกลับมา เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาทุกสิ่งก็ล้วนเป็นสีขาวโพลนและได้กลิ่นฉุนของน้้ำฆ่าเชื้ออีกด้วย ตอนนี้เขาอยู่ในโรงพยาบาล

ลู่หานถิงขยับตัวเล็กน้อยก็พบว่ามือของเขาถูกกุมเอาไว้แน่น เขาหันไปมองก็เห็นเซี่ยซีหว่านที่กำลังฟุบหลับอยู่ข้างเตียง

เซี่ยซีหว่านหลับไปแล้ว ทว่าในความฝันของเธอ เธอก็ยังคงไม่กล้าปล่อยมือและกุมมือเขาเอาไว้แน่น

เธอกลับมาแล้ว กลับมาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้งแล้ว

ลู่หานถิงพลิกตัวเล็กน้อย แล้วโน้มใบหน้าหล่อเหลาอันขาวซีดของตัวเองเข้าไปใกล้ใบหน้าเล็กของเธอ

ผ้าปูที่นอนที่อยู่ใต้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เห็นได้ชัดว่าเป็นน้ำตาจากการร้องไห้เป็นเวลานานแล้ว

ตอนนี้บนขนตาที่เรียวยาวยังมีหยดน้ำตาเล็ก ๆ เกาะติดอยู่ หญิงสาวที่สวยงามแม้กระทั่งตอนร้องไห้กำลังฟุบหน้าหลับอย่างน่าเอ็นดู ช่างน่ารักและน่าสงสารเป็นอย่างมาก

ความสับสนและความทรมานภายในใจทั้งหมดของลู่หานถิงถูกทำให้สงบลงตรงข้างกายเธอในทันที เขาหลุบตาลงและจูบลงบนเปลือกตาของเธออย่างแผ่วเบา

จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็ขยับตัว เธอตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แล้วพูดว่า “คุณชายลู่ คุณตื่นแล้ว ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ บอกฉันมาเร็วเข้า” เซี่ยซีหว่านมองลู่หานถิงอย่างกระวนกระวายใจ

ลู่หานถิงลูบไล้ใบหน้าเล็กของเธอไปมา แล้วพูดว่า “ผมไม่เป็นอะไรแล้ว แค่เห็นคุณ ผมก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดแล้ว”

เซี่ยซีหว่านกํามือเข้าหากันแน่นพลางทุบไปที่ไหล่ของเขา แล้วพูดว่า “คุณทําฉันตกใจแทบตาย...คุณชายลู่ คุณทําให้ฉันตกใจแทบตายจริง ๆ…”

หญิงสาวพูดพึมพำว่า “ฉันตกใจแทบตาย” ทันใดนั้นเธอก็ร้องเสียงสะอึกสะอื้น และน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง