พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 197

ลู่หานถิงไม่รู้ว่าตัวเองขับรถเร็วแค่ไหนด้วยซ้ำ เมื่อตอนที่ไฟหน้ารถทั้งสองดวงจากรถบรรทุกได้สาดใส่เข้ามา เขาก็รู้สึกแสบตาขึ้นมาทันที จากนั้นก็เหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว

เมื่อตอนเด็กเขาเคยตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังมาหลายครั้ง เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตายเขาจึงไม่มีความกลัวใด ๆ จนคิดว่าตัวเองรู้สึกเป็นอิสระเลยด้วยซ้ำ ทว่าตอนนี้ดวงตาของเขากลับเบิกโพล่งขึ้นในทันใด มือใหญ่รีบหมุนพวงมาลัยเพื่อรักษาชีวิตตัวเองไว้

เขาไม่อยากตาย

ตอนนี้เขาไม่มีความรู้สึกอยากตายเลยแม้แต่น้อย

เขากลับกลายมาเป็นคนที่หวงแหนชีวิต

เพราะตอนนี้เขามีคุณนายลู่แล้ว

ตั้งแต่มีคุณนายลู่ เขาก็เกิดความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ต่อโลกใบนี้ ในหัวของเขาเต็มไปด้วยช่วงเวลาอันสวยงามที่เปล่งประกาย มีแต่ช่วงเวลาที่มีความสุขและหวานชื่นกับเธอ

ก่อนที่เขาจะได้บังเอิญเจอกับเธอ เขาไม่เคยรู้สึกว่าอาการป่วยของตัวเองนั้นร้ายแรงมากแค่ไหนด้วยซ้ำ ชีวิตที่ผ่านมาของเขาก็ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้ดี แต่หลังจากที่ได้พบกับเธอ เขาก็เริ่มโหยหาความอบอุ่นทุกสิ่งอย่างที่ได้กุมอยู่ในมือ เขาอยากจะทําให้ตัวเองดีขึ้น เขายังเคยบอกกับเธอเลยว่า ชีวิตอีกครึ่งต่อจากนี้เขาให้เธอ และอีกครึ่งหนึ่งจะเลี้ยงดูแลเธอและลูก

แต่ทว่า ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเป็นจริงเลยสักอย่าง

ลู่หานถิงหักพวงมาลัยหลบอย่างแรง รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรูเฉียดผ่านกับรถบรรทุกไปแค่นิดเดียว เพียงไม่นานรถหรูก็พุ่งชนปะทะเข้ากับราวกั้นเหล็กและกำแพงพร้อมประกายไฟพุ่งกระฉูดขึ้นมาจนสุดทางเสียงดังปึงก่อนจะหยุดลง

รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมเป็นรถยนต์หรูหราระดับโลก ระบบการป้องกันของมันก็ย่อมดีที่สุดเมื่อเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉิน ตอนนี้รถทั้งคันสภาพยับเยินหมดแล้ว แต่ลู่หานถิงเองก็รอดมาได้เช่นกัน

เขาฟุบอยู่บนพวงมาลัยรถ ร่างกายของเขาถูกกระแทกอย่างรุนแรงราวกับจะแตกหักออกเป็นเสี่ยง ๆ และวิสัยทัศน์การมองเห็นตอนนี้ก็มืดมัวไปหมด เขามองไม่เห็นอะไรเลย

จากนั้นก็มีผู้คนมากมายวิ่งเข้ามาเปิดประตูรถฝั่งคนขับออก แล้วพูดขึ้นว่า “คุณครับ...คุณครับ...คุณได้ยินที่ผมพูดไหมครับ?”

สองหูของลู่หานถิงส่งเสียงดังวิ้งวิ้ง เขาจึงไม่สามารถตอบสนองคนเหล่านี้เลย เขายื่นมือที่เต็มไปด้วยเลือดออกมาและคลําไปบนที่นั่งข้างคนขับทันที

“คุณครับ พวกเราโทรไปที่เบอร์ 120 แล้ว ตอนนี้คุณบาดเจ็บหนักมาก ทางที่ดีอย่าขยับเขยื่อนเลยจะดีกว่านะครับ คุณกำลังหาอะไรอยู่ครับ?”

ทุกคนมองไปที่ลู่หานถิง ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทสีดําตัวยาว ตอนนี้ต่อให้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ก็ไม่ได้ลดความเคร่งขรึมและสง่างามลงแม้แต่น้อย ยิ่งเขาอยู่ในรถหรูราคาหลายสิบล้านคันนี้ เพียงแค่มองก็รู้แล้วว่าเขาเป็นชนชั้นสูงที่มีฐานะร่ำรวยและทรงอิทธิพล

ตอนนี้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดจนไม่สามารถบอกได้เลยว่าเขาได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้าง เขาไม่ได้สนใจกับการช่วยเหลือที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้เลย แต่ยังคงดึงดันอยู่กับการคลําหาอะไรบางอย่างเท่านั้น

“คุณคะ คุณกําลังหาโทรศัพท์อยู่ใช่ไหมคะ?”

จากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งส่งโทรศัพท์ที่ตกลงไปในช่องประตูให้ลู่หานถิง

ลู่หานถิงรับโทรศัพท์มา แล้วกดโทรออกไปยังเบอร์มือถือของเซี่ยซีหว่านอย่างง่ายดาย เบอร์มือถือของเธออยู่ตรงตำแหน่งไหน เขาจำได้ทั้งหมด ไม่จําเป็นต้องมองเลย

เมื่อกดโทรออก เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์อันไพเราะที่ปลายสายก็ดังขึ้นและถูกกดรับอย่างรวดเร็ว ทุกคนได้ยินเสียงอันไพเราะอ่อนหวานดังขึ้นมาจากปลายสายนั้นว่า “สวัสดีค่ะคุณชายลู่”

และก็มีเสียงหัวเราะของคนอื่นดังมาจากทางนั้นว่า “ซีหว่าน ประธานลู่โทรมาอีกแล้วเหรอ ดูเหมือนว่าประธานลู่จะติดคุณมากเลยนะ ผ่านมาแค่ไม่กี่นาทีก็โทรมาแล้ว คงไม่ได้เป็นห่วงคุณหรอกนะ?”

ทุกคนมองชายหนุ่มที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดก็เห็นเพียงลู่หานถิงกำลังยกริมฝีปากบางอันซีดเผือดขึ้น แล้วร้องเรียกด้วยเสียงทุ้มต่ำอันแหบพร่าว่า “หว่านหว่าน”

เซี่ยซีหว่านที่อยู่ปลายสายได้ยินความผิดปกติของเสียงเขาอย่างรวดเร็ว เสียงเอะอะโวยวายที่ข้างหูหายไปแล้ว น่าจะเป็นเพราะเธอวิ่งไปที่เงียบ ๆ ที่อยู่ไกลออกไป จากนั้นเธอก็ถามอย่างตึงเครียดว่า “คุณชายลู่คะ คุณเป็นอะไรคะ ทำไมเสียงของคุณถึงฟังดูแปลก ๆ คะ?”

“หว่านหว่าน คุณกลับมาตอนนี้เลยได้ไหมครับ?” ลู่หานถิงกําโทรศัพท์พลางพูดพึมพํา