พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 198

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเองอย่างแรง

เนื่องจากเขาเคลื่อนไหวเร็วจนเกินไปจึงทําให้เขารู้สึกเจ็บบาดแผลบนตัว แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยมือ แต่กลับใช้แขนอันแข็งแรงโอบรัดเธอให้ซุกอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง ริมฝีปากบางเคลื่อนลงไปบนใบหน้าเล็กของเธอ แล้วจุมพิตลงบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ไม่ต้องร้องไห้แล้วหว่านหว่าน ผมขอโทษนะครับ คุณทําหัวใจผมร้องไห้จนแแหลกสลายแล้ว…”

เซี่ยซีหว่านเป็นหมอ สิ่งที่เธอจะต้องพบเจอทุกวันก็คือการเกิดแก่เจ็บตาย แต่เมื่อคืนนี้เธอได้ยินเขาโทรมาบอกว่าเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอก็รู้สึกตกใจจนเกือบตายไปแล้ว

แล้วเขายังบอกเธออีกว่า เขารู้สึกเจ็บมาก...

คนอย่างลู่หานถิงเป็นใครกัน ต่อให้มีเลือดออกบนร่างกายก็ไม่ใช่คนที่จะส่งเสียงร้องมาสักนิด กระดูกของเขาทั้งด้านชาและแข็งแกร่ง ทั้งยืนตระหง่านสูงเฉียดฟ้า ไม่มีใครสามารถโค่นเขาลงได้

แต่ตอนคุยโทรศัพท์เขาบอกเธอว่า เขาเจ็บมาก...

เมื่อคิดได้ดังนั้น หัวใจของเซี่ยซีหว่านก็ยังคงสั่นระริก เธอกำชุดผู้ป่วยบนตัวเขาพลางเงยหน้าเรียวเล็กที่มีน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมองเขา แล้วพูดว่า “บนตัวคุณยังมีแผลอยู่ รีบปล่อยฉันเร็วค่ะ ไม่อย่างนั้นแผลจะฉีกแล้วก็จะเจ็บอีกนะคะ…”

ลู่หานถิงจุมพิตไปบนดวงตาของเธอ แล้วพูดว่า “ให้ผมกอดอีกหน่อยนะ ให้ผมกอดเอาไว้แบบนี้ ผมก็จะไม่เจ็บแล้ว”

พูดจาอะไรเหลวไหล กอดเธอไว้แล้วจะหายเจ็บได้อย่างไรล่ะ !

“คุณชายลู่คะ คุณอย่าคิดว่าพูดคำหวาน ๆ ไม่กี่คําแล้วฉันจะให้อภัยคุณนะคะ พวกเขาบอกว่าคุณขับรถเร็วอย่างกับจรวด ฉันบอกหลายครั้งแล้วว่าให้คุณขับรถช้า ๆ แล้วคนที่บอกว่าจะจัดการเอกสารตอนคุยโทรศัพท์กับฉันทําไมถึงขับรถออกไปบนถนนใหญ่ได้ คุณให้คำอธิบายที่ชัดเจนกับฉันมาเลยค่ะ !”

ลู่หานถิงไม่อยากบอกเรื่องเหล่านี้กับเธอ ไม่อยากบอกเธอว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้อยู่ที่บริษัท แต่ขับรถตามเธอไปตลอดทาง และก็ไม่อยากบอกเธอด้วยว่าเขาเห็นภาพที่สวยงามของเธอกับลู่จื่อเซียนอยู่ด้วยกันตอนนั่งอยู่ในรถแล้วรู้สึกอิจฉาจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่อยากบอกเธอว่าเขาไม่ได้เจ็บที่ร่างกาย แต่เจ็บที่หัวใจ

“คุณนายลู่ ตอนนี้ผมเป็นคนไข้อยู่นะ คุณให้ผมพักสักหน่อยเถอะ” ลู่หานถิงซุกใบหน้าอันหล่อเหลาลงบนผมยาวสลวยของเธอแล้วหลับตาลง

เซี่ยซีหว่านยื่นมือเล็กออกมากอดคอเขา ขนตาเรียวยาวที่มีหยดน้ำตาเกาะอยู่กะพริบปริบ ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ที่มีทั้งความน้อยใจและเสียขวัญว่า “คุณชายลู่คะ ต่อไปนี้คุณอย่าขับรถเร็วขนาดนี้อีกได้ไหมคะ ถ้ามีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นกับคุณ แล้วต่อไปฉันกับคุณย่าจะทํายังไงล่ะคะ?”

คําพูดของเธอเหมือนขนนกที่ค่อย ๆ พัดผ่านทะเลสาบในหัวใจของเขา ทําให้หัวใจของเขากระเพื่อมสั่นไหวเป็นระลอก เขากอดเธอและพยักหน้าอย่างจริงจังว่า “ครับ ผมสัญญากับคุณว่าต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมจะไม่ขับรถเร็วเด็ดขาด”

...

ภายใต้การร้องขออันหนักแน่นของเซี่ยซีหว่าน ลู่หานถิงจึงไปตรวจร่างกายอย่างละเอียดอีกครั้ง เมื่อเอ็กซเรย์ภาพออกมา ก็ไม่มีปัญหาอะไร หมอถอนหายใจด้วยความตกตะลึงกับความโชคดีของเขาอีกครั้ง

เขาอยู่ในโรงพยาบาลมาทั้งวันแล้ว เซี่ยซีหว่านไม่กล้าโทรไปที่สวนโหย่วหลาน เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ของลู่หานถิงจะบอกคุณย่าไม่ได้เด็ดขาด เพราะคุณย่าอายุมากแล้ว ไม่สามารถทนต่อสิ่งกระตุ้นเหล่านี้ได้แน่

เซี่ยซีหว่านลาหยุดเรียบร้อยแล้ว เธออยู่ดูแลลู่หานถิงที่นี่โดยตลอด เนื่องจากบนตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลจึงไม่สามารถอาบน้ำได้ ดังนั้นเซี่ยซีหว่านจึงทําน้ำร้อนในอ่างเพื่อเช็ดตัวให้เขา

เธอใช้ผ้าขนหนูอุ่น ๆ ช่วยเช็ดหน้าให้เขาไปมา แล้วเปิดเสื้อบนตัวเขาออกเพื่อเช็ดตัวให้เขาโดยหลีกเลี่ยงผ้าพันแผลเหล่านั้น จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า“เรียบร้อยค่ะ เช็ดตัวเสร็จ

“คุณนายลู่” ทันใดนั้นลู่หานถิงก็เอ่ยปากเรียกเธอไว้ว่า “คุณลืมเช็ดตรงไหนไปหรือเปล่าครับ?”

เซี่ยซีหว่านตอบกลับด้วยความงุนงงว่า “ไม่มีนะคะ ฉันเช็ดเสร็จหมดแล้วค่ะ”

ลู่หานถิงเอนกายพิงหัวเตียงอย่างเกียจคร้าน ชุดผู้ป่วยสีฟ้าและสีขาวพวกนี้ไม่มีผลต่อความสง่างามและความสูงส่งของเขาแม้แต่น้อย เขามองดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ของหญิงสาว แล้วใช้สายตาชี้ไปที่กางเกงของตัวเอง

“ตรงนั้นไง ช่วยเช็ดให้ผมด้วยสิ”

เซี่ยซีหว่านมองตามสายตาของเขา ทันใดนั้นใบหน้างดงามของเธอก็ “ร้อนผ่าว” ขึ้นมาทันที เธอจึงพูดปฏิเสธอย่างรวดเร็วว่า “ฉันไม่ทำค่ะ คุณเช็ดเองสิ มือคุณก็ไม่ได้รับบาดเจ็บสักหน่อย !”

ลู่หานถิงขมวดคิ้วอันคมเข้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “มือผมไม่มีแรงเลย คุณช่วยผมหน่อยนะ”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าเขามีเจตนาที่ไม่ดี เขาจงใจ เธอจะไม่ช่วยเขาเช็ด...ตรงนั้นหรอก เธอจึงพูดว่า “งั้นก็ไม่ต้องเช็ดค่ะ คุณต้องอดทนสักสองสามวันไปก่อนนะคะ”