พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 198

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเองอย่างแรง

เนื่องจากเขาเคลื่อนไหวเร็วจนเกินไปจึงทําให้เขารู้สึกเจ็บบาดแผลบนตัว แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยมือ แต่กลับใช้แขนอันแข็งแรงโอบรัดเธอให้ซุกอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง ริมฝีปากบางเคลื่อนลงไปบนใบหน้าเล็กของเธอ แล้วจุมพิตลงบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ไม่ต้องร้องไห้แล้วหว่านหว่าน ผมขอโทษนะครับ คุณทําหัวใจผมร้องไห้จนแแหลกสลายแล้ว…”

เซี่ยซีหว่านเป็นหมอ สิ่งที่เธอจะต้องพบเจอทุกวันก็คือการเกิดแก่เจ็บตาย แต่เมื่อคืนนี้เธอได้ยินเขาโทรมาบอกว่าเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอก็รู้สึกตกใจจนเกือบตายไปแล้ว

แล้วเขายังบอกเธออีกว่า เขารู้สึกเจ็บมาก...

คนอย่างลู่หานถิงเป็นใครกัน ต่อให้มีเลือดออกบนร่างกายก็ไม่ใช่คนที่จะส่งเสียงร้องมาสักนิด กระดูกของเขาทั้งด้านชาและแข็งแกร่ง ทั้งยืนตระหง่านสูงเฉียดฟ้า ไม่มีใครสามารถโค่นเขาลงได้

แต่ตอนคุยโทรศัพท์เขาบอกเธอว่า เขาเจ็บมาก...

เมื่อคิดได้ดังนั้น หัวใจของเซี่ยซีหว่านก็ยังคงสั่นระริก เธอกำชุดผู้ป่วยบนตัวเขาพลางเงยหน้าเรียวเล็กที่มีน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมองเขา แล้วพูดว่า “บนตัวคุณยังมีแผลอยู่ รีบปล่อยฉันเร็วค่ะ ไม่อย่างนั้นแผลจะฉีกแล้วก็จะเจ็บอีกนะคะ…”

ลู่หานถิงจุมพิตไปบนดวงตาของเธอ แล้วพูดว่า “ให้ผมกอดอีกหน่อยนะ ให้ผมกอดเอาไว้แบบนี้ ผมก็จะไม่เจ็บแล้ว”

พูดจาอะไรเหลวไหล กอดเธอไว้แล้วจะหายเจ็บได้อย่างไรล่ะ !

“คุณชายลู่คะ คุณอย่าคิดว่าพูดคำหวาน ๆ ไม่กี่คําแล้วฉันจะให้อภัยคุณนะคะ พวกเขาบอกว่าคุณขับรถเร็วอย่างกับจรวด ฉันบอกหลายครั้งแล้วว่าให้คุณขับรถช้า ๆ แล้วคนที่บอกว่าจะจัดการเอกสารตอนคุยโทรศัพท์กับฉันทําไมถึงขับรถออกไปบนถนนใหญ่ได้ คุณให้คำอธิบายที่ชัดเจนกับฉันมาเลยค่ะ !”

ลู่หานถิงไม่อยากบอกเรื่องเหล่านี้กับเธอ ไม่อยากบอกเธอว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้อยู่ที่บริษัท แต่ขับรถตามเธอไปตลอดทาง และก็ไม่อยากบอกเธอด้วยว่าเขาเห็นภาพที่สวยงามของเธอกับลู่จื่อเซียนอยู่ด้วยกันตอนนั่งอยู่ในรถแล้วรู้สึกอิจฉาจนแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่อยากบอกเธอว่าเขาไม่ได้เจ็บที่ร่างกาย แต่เจ็บที่หัวใจ

“คุณนายลู่ ตอนนี้ผมเป็นคนไข้อยู่นะ คุณให้ผมพักสักหน่อยเถอะ” ลู่หานถิงซุกใบหน้าอันหล่อเหลาลงบนผมยาวสลวยของเธอแล้วหลับตาลง

เซี่ยซีหว่านยื่นมือเล็กออกมากอดคอเขา ขนตาเรียวยาวที่มีหยดน้ำตาเกาะอยู่กะพริบปริบ ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ที่มีทั้งความน้อยใจและเสียขวัญว่า “คุณชายลู่คะ ต่อไปนี้คุณอย่าขับรถเร็วขนาดนี้อีกได้ไหมคะ ถ้ามีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นกับคุณ แล้วต่อไปฉันกับคุณย่าจะทํายังไงล่ะคะ?”

คําพูดของเธอเหมือนขนนกที่ค่อย ๆ พัดผ่านทะเลสาบในหัวใจของเขา ทําให้หัวใจของเขากระเพื่อมสั่นไหวเป็นระลอก เขากอดเธอและพยักหน้าอย่างจริงจังว่า “ครับ ผมสัญญากับคุณว่าต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมจะไม่ขับรถเร็วเด็ดขาด”

...

ภายใต้การร้องขออันหนักแน่นของเซี่ยซีหว่าน ลู่หานถิงจึงไปตรวจร่างกายอย่างละเอียดอีกครั้ง เมื่อเอ็กซเรย์ภาพออกมา ก็ไม่มีปัญหาอะไร หมอถอนหายใจด้วยความตกตะลึงกับความโชคดีของเขาอีกครั้ง

เขาอยู่ในโรงพยาบาลมาทั้งวันแล้ว เซี่ยซีหว่านไม่กล้าโทรไปที่สวนโหย่วหลาน เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ของลู่หานถิงจะบอกคุณย่าไม่ได้เด็ดขาด เพราะคุณย่าอายุมากแล้ว ไม่สามารถทนต่อสิ่งกระตุ้นเหล่านี้ได้แน่

เซี่ยซีหว่านลาหยุดเรียบร้อยแล้ว เธออยู่ดูแลลู่หานถิงที่นี่โดยตลอด เนื่องจากบนตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลจึงไม่สามารถอาบน้ำได้ ดังนั้นเซี่ยซีหว่านจึงทําน้ำร้อนในอ่างเพื่อเช็ดตัวให้เขา

เธอใช้ผ้าขนหนูอุ่น ๆ ช่วยเช็ดหน้าให้เขาไปมา แล้วเปิดเสื้อบนตัวเขาออกเพื่อเช็ดตัวให้เขาโดยหลีกเลี่ยงผ้าพันแผลเหล่านั้น จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า“เรียบร้อยค่ะ เช็ดตัวเสร็จ

“คุณนายลู่” ทันใดนั้นลู่หานถิงก็เอ่ยปากเรียกเธอไว้ว่า “คุณลืมเช็ดตรงไหนไปหรือเปล่าครับ?”

เซี่ยซีหว่านตอบกลับด้วยความงุนงงว่า “ไม่มีนะคะ ฉันเช็ดเสร็จหมดแล้วค่ะ”

ลู่หานถิงเอนกายพิงหัวเตียงอย่างเกียจคร้าน ชุดผู้ป่วยสีฟ้าและสีขาวพวกนี้ไม่มีผลต่อความสง่างามและความสูงส่งของเขาแม้แต่น้อย เขามองดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ของหญิงสาว แล้วใช้สายตาชี้ไปที่กางเกงของตัวเอง

“ตรงนั้นไง ช่วยเช็ดให้ผมด้วยสิ”

เซี่ยซีหว่านมองตามสายตาของเขา ทันใดนั้นใบหน้างดงามของเธอก็ “ร้อนผ่าว” ขึ้นมาทันที เธอจึงพูดปฏิเสธอย่างรวดเร็วว่า “ฉันไม่ทำค่ะ คุณเช็ดเองสิ มือคุณก็ไม่ได้รับบาดเจ็บสักหน่อย !”

ลู่หานถิงขมวดคิ้วอันคมเข้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “มือผมไม่มีแรงเลย คุณช่วยผมหน่อยนะ”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าเขามีเจตนาที่ไม่ดี เขาจงใจ เธอจะไม่ช่วยเขาเช็ด...ตรงนั้นหรอก เธอจึงพูดว่า “งั้นก็ไม่ต้องเช็ดค่ะ คุณต้องอดทนสักสองสามวันไปก่อนนะคะ”

“คุณนายลู่ แบบนี้ผมจะไปอดทนได้ยังไง นี่มันเรื่องสุขอนามัยส่วนตัวนะ ผมเป็นคนรักความสะอาด แล้วจะนอนไม่หลับ ถ้าคุณไม่ช่วยเช็ดให้ผม งั้นคุณก็ออกไปเรียกพยาบาลพิเศษมา”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่เขา แล้วพูดว่า “งั้นฉันจะเรียกบุรุษพยาบาลพิเศษมาให้คุณค่ะ”

“ผู้หญิง”

อะไรนะ?

เขาจะเรียกพยาบาลพิเศษผู้หญิงมาเช็ดตัวให้เขาอย่างนั้นเหรอ?

เซี่ยซีหว่านยกมือขึ้นแล้วโยนผ้าขนหนูในมือใส่หน้าหล่อเหลาของเขาอย่างแรง

ลู่หานถิงไม่ได้เบี่ยงตัวหลบ เมื่อผ้าขนหนูหล่นลงมาบนใบหน้าของเขา เขาก็ยื่นมือรับมันมา ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วพูดว่า “นี่คุณ คุณคิดได้ยังไงที่จะให้ผู้ชายมาเช็ดตัวให้ผม คุณจะให้พยาบาลพิเศษผู้หญิงมาเช็ดตัวให้ผม หรือ คุณจะมาเช็ดตัวให้ผม คุณรีบเลือกมาสักอย่างสิ”

คน...คนเจ้าเล่ห์ เซี่ยซีหว่านพยายามพร่ำบอกกับตัวเองในใจว่านี่คือคนในครอบครัว เขาคือสามีแท้ ๆ ของเธอ เธอจึงหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด แล้วพูดว่า “ได้ค่ะ ฉันจะเช็ดตัวให้คุณเองค่ะ !”

หลังจากชุบผ้าเช็ดตัวจนเปียกชุ่มแล้ว เซี่ยซีหว่านก็นั่งลงที่ข้างเตียง เธอหลับตาลงแล้วใช้นิ้วนีบขอบกางเกงของเขาอย่างกล้า ๆ กล้ว ๆ

จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอพยายามไม่นึกถึงเรื่องน่าอายเหล่านั้น ตอนนี้เขาเป็นเพียงผู้ป่วยคนหนึ่งและต้องได้รับการดูแลเท่านั้น

แต่ทว่า ใบหน้าเรียวเล็กเท่าฝ่ามือของเธอกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงแดงก่ำราวกับลูกตำลึงไปแล้ว แม้แต่ใบหูสีขาวราวกับหิมะก็ยังแดงก่ำไปหมด เธอไม่เคยทําเรื่องแบบนี้ให้ผู้ชายมาก่อน

ลู่หานถิงเห็นเธอชักช้าลีลาก็เลยจับข้อมือเรียวยาวของเธอเอาไว้ แล้วพูดว่า“คุณนายลู่ แค่เช็ดตัวผมเอง ทําไมคุณต้องหน้าแดงขนาดนี้ด้วยล่ะ ในหัวคุณกำลังคิดเรื่องอะไรไม่ดีอยู่หรือเปล่า?”

คนหน้าซื่อใจคด !

“ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นค่ะ !”

“งั้นคุณก็รีบเช็ดตัวผมสิ”

“เดี๋ยวฉันเช็ดเองค่ะ...คุณมาจับมือฉันไว้ทำไมคะ...นี่มันโรงพยาบาลนะคะ คุณอย่ามาเล่นลูกไม้...อุ๊บ !”

ปากเรียวสวยได้รูปของเธอถูกเขาบดจูบอย่างหนักหน่วงเพื่อไม่ให้พูดอะไรอีกในทันที

เพียงไม่นานเสียงเคาะประตู “ก๊อกก๊อก” ก็ดังขึ้น และเสียงของคุณหมอก็ดังมาจากด้านนอกประตู คุณหมอมาตรวจดูห้องแล้ว

“คุณหมอมาแล้วค่ะ !”

เซี่ยซีหว่านดึงมือเล็กของเธอออกอย่างรวดเร็ว และผลักเขาออกไป ราวกับว่าเธอกำลังแอบทำเรื่องไม่ดีไม่งามอะไรบางอย่างและถูกพ่อแม่จับได้

ลู่หานถิงยกมือขึ้นบดบังความปราถนาทางกายที่อยู่ในแววตาของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่ำแหบพร่าว่า “ดึงกางเกงผมขึ้น”

“...”

คุณหมอรออยู่ด้านนอกแล้ว เซี่ยซีหว่านไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับเขา เธอถลึงตาใส่เขาไปหนึ่งที แล้วช่วยเขาดึงกางเกงขึ้น

“นี่มันโจ่งแจ้งไปหน่อยนะ” ลู่หานถิงกลืนน้ำลายลงคอไปมา แล้วพูดเสริมว่า “ไปบอกหมอว่าผมหลับไปแล้ว แบบนี้ก็จะตรวจห้องไม่ได้แล้ว”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่า เขาไม่อยากให้ความร่วมมือในการตรวจอาการของหมอ แต่...ในกางเกงของเขาตรงนั้นมันก็โจ่งแจ้งเกินไป เซี่ยซีหว่านหน้าแดงก่ำพลางดึงผ้าห่มมาปิดเขาเอาไว้ เธอมีชีวิตอยู่มายี่สิบปีและเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมาตลอด ถ้าให้ผู้คนรู้ว่าเธอกับเขาแอบทำอะไรกันอยู่ในห้องผู้ป่วย เธอคงไม่มีหน้าไปพบใครได้อีกแล้ว เธอจึงพูดว่า “เพราะคุณคนเดียวเลย ! ฉันไม่สนใจคุณแล้ว !”

เซี่ยซีหว่านเอามือกุมใบหน้าเล็กที่แดงระเรื่อเอาไว้แล้ววิ่งออกไปในทันที