พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 201

เซี่ยซีหว่านใช้เวลาสองสามวินาทีในการนำเด็กหนุ่มที่ซูบผอมคนนั้นในวิดีโอผนึกกับชายรูปร่างสูงโปร่งที่อยู่ต่อหน้าไว้ด้วยกัน “คุณชายลู่...คุณชายลู่ คุณมาได้ยังไงคะ?”

ลู่หานถิงก้มมองลงมาแล้วยกโทรศัพท์ในมือขึ้น ดวงตาของเขากำลังยิ้ม แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่เสแสร้งแกล้งยิ้มราวกับพายุลูกเล็ก ๆ สองลูกที่กำลังก่อตัวขึ้น หากไม่ระวังก็สามารถถูกกลืนลงไปได้ เขาพูดว่า “ประโยคนี้ผมน่าจะเป็นคนที่ต้องถามคุณมากกว่าว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ครับ คุณกำลังดูอะไรอยู่ครับ?”

เซี่ยซีหว่านไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน แม้ว่าเมื่อก่อนเวลาที่อาการป่วยของเขากำเริบก็ไม่มีความเคร่งเครียดและน่ากลัวอย่างนี้ เธอจึงพูดว่า “คุณชายลู่คะ ฟังฉันอธิบายก่อนนะคะ...”

ลู่หานถิงยื่นมือของเขาออกมาแล้วทุบโทรศัพท์ลงบนผนังเสียงดัง “ปึง” จนโทรศัพท์แตกละเอียด

พลังอันดุดันของชายผู้นี้ระเบิดขึ้นในหูของเซี่ยซีหว่านเสียงดังมาก เธอตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือดขณะที่เธอกำลังตื่นตระหนกด้วยความตกใจอยู่นั้น มือใหญ่ของเขาก็ยื่นมือออกมาดึงข้อมือเรียวเล็ก ของเธอขึ้นมาจากเก้าอี้นั่ง

“พอแล้ว ลู่หานถิง” ลู่อินอินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า “ปล่อยซีหว่านซะ ป้าเป็นคนที่นัดเธอมาเอง ตอนนี้หลานรู้สึกโกรธมากเลยใช่ไหมและหลานกำลังจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ปล่อยซีหว่านไปซะ อย่าทำร้ายเธอ !”

ลู่หานถิงดึงเซี่ยซีหว่านเอาไว้ไม่ยอมปล่อย หางตาเรียวยาวของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขาจ้องมองไปที่ลู่อินอินอย่างเย็นชา หน้าอกอันแข็งแกร่งหายใจหอบกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรง ทันใดนั้นน้ำเสียงอันน่าสะพรึงกลัวก็ออกมาจากลำคอว่า “ผมเคยเตือนคุณป้าแล้วนะครับ หุบปากซะ เพื่อเห็นแก่คุณย่าก็ควรออกไปจากเมืองไห่เฉิงวันนี้เลย นี่คือความเมตตาครั้งสุดท้ายของผมที่มีต่อคุณป้า !”

“ลู่หานถิง แกกล้าพูดกับป้าแบบนี้เหรอ ฉันเป็นป้าของแกนะ แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าป้ากับซีหว่านนัดเจอกันที่นี่ ไม่ใช่ว่าแกส่งคนมา...คอยสะกดรอยตามป้าใช่ไหม?” ลู่อินอินมองลู่หานถิงด้วยความประหลาดใจ เธอคิดไม่ออกถึงว่า ชีวิต 24 ชั่วโมงของเธออยู่ภายใต้การจับตามองของคนอื่น

ลู่หานถิงเหลือบมองลู่อินอินด้วยหางตาอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็สั่งให้บอดี้การ์ดชุดดำคนหนึ่งที่มีสายตาราวกับเหยี่ยวว่า “เอาตัวเธอไป”

คำพูดง่าย ๆ แต่เผด็จการที่ไม่อนุญาตให้คนอื่นพูดแทรก

“ครับ ท่านประธาน” บอดี้การ์ดชุดดำก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงไม่ได้มองไปที่ลู่อินอินอีกเลย เขาดึงเซี่ยซีหว่านออกมาและก็เดินจากไป

ลู่อินอินที่ถูกจับกุมมองดูเงาร่างสูงโปร่งที่หายลับตาไปของลู่หานถิงด้วยความหวาดกลัว แล้วพูดว่า “ลู่หานถิง แกบ้าหรือเปล่า แกกล้ากักขังฉันไว้แบบนี้ แกก็ไม่ปกติแล้ว แกเป็นโรคจิต !”

......

เซี่ยซีหว่านที่ถูกมือใหญ่ดึงข้อมือเอาไว้ เธอเดินตามจังหวะการก้าวเท้าของชายหนุ่มข้างหน้าที่ก้าวเท้ายาวมากจนทำให้เธอเดินสะดุดอยู่ข้างหลังหลายครั้ง เธอมองด้านหลังศีรษะอันแข็งกร้าวของชายหนุ่มแล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ คุณฟังฉันอธิบายก่อนค่ะ”

ฝีเท้าของลู่หานถิงหยุดลงอย่างช้า ๆ เขาหันกลับมามองเธอด้วยดวงตาคมคายสีแดงเข้ม จากนั้นเขาก็ยื่นมือใหญ่ออกมาบีบใบหน้าเรียวเล็กของเธอเข้ามา แล้วพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน ผมเคยบอกคุณว่ายังไงบ้างคุณลืมทุกอย่างไปหมดแล้วเหรอ คุณต้องการฟังอะไร ถ้าผมสามารถบอกได้ผมก็จะบอกคุณ และมีบางสิ่งที่ผมไม่สามารถบอกคุณได้ คุณก็เลยอยากรู้ขนาดนี้เหรอ ผมขอร้องกับคุณว่าอย่าไปฟังที่ลู่อินอินพูดอะไรกับคุณ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฟังผม?”

เมื่อคืนนี้ลู่อินอินมาที่โรงพยาบาล เธอกับลู่อินอินพบกันที่ระเบียงทางเดิน ทั้งหมดนี้เขารู้แล้ว เมื่อคืนนี้เธอก็โกหก แต่เขาไม่ได้เปิดโปงเธอ

เขาต้องการให้โอกาสเธอสักครั้ง แต่เธอทำให้เขารู้สึกผิดหวังมากเกินไปแล้ว

ใบหน้าเรียวเล็กของเซี่ยซีวหว่านถูกฝ่ามือใหญ่บีบอย่างรุนแรงจนแดงไปหมด แต่เธอไม่ได้ร้องโอดโอยออกมาแต่อย่างใด เธอกลับจับมือใหญ่ของเขาเอาไว้และพูดขอโทษด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉันผิดไปแล้วค่ะ คุณชายลู่ ฉันผิดไปแล้วค่ะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ ฉันยอมรับว่าฉันอยากรู้อดีตของคุณ ฉันอยากมีส่วนร่วมในอดีตของคุณค่ะ...”

ลู่หานถิงเลียริมฝีปากอันบางแห้งของเขา ในลำคอของเขาเต็มไปด้วยน้ำเสียงหัวเราะเบา ๆ อย่างเย้ยหยันแล้วพูดว่า “คุณจะมีส่วนร่วมยังไง ตอนที่ผมอายุสิบกว่าขวบ ผมอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช แต่คุณกับลู่จื่อเซียนตอนอายุสิบกว่าขวบถูกส่งเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแพทย์ อัจฉริยะกับปีศาจร้ายที่แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน เมื่อรู้อย่างนี้แล้วพอใจคุณหรือยังล่ะ มันสามารถทำให้คุณรู้สึกพอใจกับความรู้สึกจอมปลอมของคุณได้บ้างไหมล่ะ?”

เซี่ยเหยียนเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วพูดว่า “คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงคะ คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉันอยากรักษาคุณและอยากให้อาการป่วยของคุณดีขึ้น”

ลู่หานถิงมองดูเธอและถามทันทีว่า “แล้วถ้ารักษาไม่หายล่ะ?”

“ไม่ได้ค่ะ ยังไงฉันก็จะต้องรักษาให้หายค่ะ ฉัน...”