พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 202

เซี่ยซีหว่านกลับมาถึงสวนโหย่วหลานแล้ว เพื่อไม่ให้คุณย่ารู้สึกกังวลเธอจึงไม่พูดอะไรเลย เมื่อรับประทานอาหารค่ำกับคุณย่าเสร็จก็นั่งเล่นสักพัก จากนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องนอน

ขณะนี้ก็ดึกมกแล้ว แต่ลู่หานถิงก็ยังไม่กลับมา

คืนนี้เขาจะไม่กลับมาจริง ๆ เหรอ?

ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?

เซี่ยซีหว่านไม่เชื่อว่าเขาจะไปหาสาวสวยแล้วดื่มเหล้า เขาคงรู้สึกโกรธจึงจงใจพูดแบบนั้นออกมา

เซี่ยซีหว่านหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดโทรออกไปยังเบอร์โทรศัพท์ของลู่หานถิงแต่ไม่มีคนรับสาย มีเพียงมีเสียงผู้หญิงตอบรับจากระบบดังขึ้นว่า “ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”

เซี่ยซีหว่านกดโทรออกมาหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่รับสายเลย

เซี่ยซีหว่านพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง เมื่อคิดถึงลู่หานถิงในตอนเด็กที่ถูกขังอยู่ในที่มืดมิดและอับชื้นเหล่านั้นเป็นเวลาสามปีเต็มแล้วถูกข่มเหงรังแก เธอจึงตัดสินใจว่าจะรักษาเขาให้หายจากอาการป่วยให้ได้ ไม่ว่าจะแลกกับอะไรก็ตาม !

ผลตรวจเลือดของเธอจะทราบในวันพรุ่งนี้ การทดสอบพิษครั้งที่สองจึงมีความจำเป็นต้องดำเนินการในทันที

ในสมองของเซี่ยซีหว่านคิดเรื่องมากมายเต็มไปหมดจนเธอผล็อยหลับเข้าสู่ความฝันไป

...

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รถหรูคันหนึ่งค่อย ๆ จอดที่สนามหญ้าของสวนโหย่วหลาน นี่คือรถยนต์คันใหม่ของลู่หานถิงซึ่งยังคงเป็นรถยี่ห้อโรลส์-รอยซ์ แฟนธอม แต่องค์ประกอบนั้นยิ่งมีระดับสูงขึ้นไปอีก ราคาก็แพงขึ้นไปอีก รถหรูรุ่นนี้มักจะเป็นตัวเลือกแรกสำหรับผู้ชายที่ประสบความสำเร็จในวงการธุรกิจ ลู่หานถิงมีรสนิยมไม่ธรรมดา อีกทั้งมีความชอบที่เฉพาะเจาะจงมาก ไม่ว่าจะเป็นยานพาหนะหรือผู้หญิงที่เขาชอบและหลงรัก สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง

ประตูคฤหาสน์ถูกเปิดออก แม่บ้านอู๋หม่าออกมาต้อนรับและกระซิบว่า “คุณชายคะ ทำไมคุณกลับมาดึกขนาดนี้คะ ให้ดิฉันอุ่นกับข้าวไหมคะ?”

ลู่หานถิงยังคงมีรังสีมืดมนแผ่ไปทั่วบริเวณ ร่างกายของเขาเต็มไปบรรยากาศลึกลับเยือกเย็นและใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่ต้องครับ คุณย่ากับคุณนายหลับกันหมดแล้วเหรอ?”

“หลับกันหมดแล้วค่ะ หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ คุณนายก็พาคุณท่านทำเค้กบัตเตอร์ครีมดอกไม้ คุณท่านทำอย่างมีความสุขเลยล่ะค่ะ” แม่บ้านอู๋หม่าพูดอย่างยิ้มแย้ม

ลู่หานถิงลืมตาขึ้นและเหลือบมองไปที่ประตูห้องนอนที่ปิดสนิทอยู่ชั้นบน ผู้หญิงของเขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักแบบนี้มาโดยตลอด แม้ว่าทั้งสองคนจะทะเลาะกัน แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่เคยแสดงอารมณ์ออกมาให้คุณย่ารับรู้ เธอเป็นเด็กดีที่กตัญญู

ทันใดนั้นแม่บ้านอู๋หม่าก็พูดอีกครั้งว่า “คุณนายทั้งสวยทั้งปากหวานและมักจะมีไอเดียมากมายที่ทำให้คุณท่านมีความสุขอยู่เสมอ ดิฉันมองเห็นว่าตั้งแต่คุณนายแต่งงานเข้ามา คุณท่านก็หัวเราะมากกว่าแต่ก่อน อ้อคุณชายคะ คุณนายยังทำขนมหวานไว้ให้คุณด้วยค่ะ”

แม่บ้านอู๋หม่าเดินเข้าไปในครัวและถือขนมหวานที่เซี่ยซีหว่านทำออกมา เป็นขนมซูเฟลที่ตกแต่ง ด้วยสตรอเบอร์รี่และบลูเบอร์รี่หลายเม็ดไว้ข้าง ๆ หน้าเค้กใช้บัตเตอร์ครีมวาดตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีแดง

ลู่หานถิงไม่ชอบของหวาน แน่นอนว่าแม่บ้านอู๋หม่ารู้เป็นอย่างดี แต่แม่บ้านอู๋หม่าก็ส่งช้อนไปให้ลู่หานถิง แล้วพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “คุณชายคะ ดอกกุหลาบสีแดงดอกแรกในชีวิตของคุณชาย คุณนายเป็นคนมอบให้เลยนะคะ คุณชายคงไม่คิดว่าต่อไปจะมีผู้หญิงส่งดอกกุหลาบให้คุณอีกหรอกนะคะ คุณชายลองชิมดูสิคะ”

เธอชอบกินของหวาน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำขนมซูเฟลซึ่งแม่บ้านอู๋หม่าเป็นคนช่วยทำ แต่ดอกกุหลาบสีแดงนั้นเธอเป็นคนวาดขึ้นด้วยตัวเอง เธอให้ดอกกุหลาบสีแดงแก่เขา

กุหลาบแดงดอกแรกในชีวิตของเขา

เด็กโง่ หน้าที่มอบดอกกุหลาบควรจะต้องเป็นผู้ชายนะ เธอเป็นผู้หญิงไม่รู้สึกเขินอายบ้างเหรอไงที่ชิงมอบดอกกุหลาบให้เขาก่อน

ลู่หานถิงหยิบช้อนขึ้นมาและชิมอีกหนึ่งคำ

แม่บ้านอู๋หม่าจึงเอ่ยถามว่า “คุณชายคะ หวานไหมคะ?”

ลู่หานถิงพยักหน้าและกินจนหมดพลางพูดว่า “ครับ หวานมาก”

...

ลู่หานถิงเปิดประตูห้องนอนและเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ ภายในห้องมีแสงจากโคมไฟสีเหลืองสลัว ๆ และมีร่างเล็กกำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ เซี่ยซีหว่านหลับไปแล้ว

ลู่หานถิงเดินเข้ามาพร้อมกับก้มตัวลงนั่งคุกเข่าข้างหนึ่งตรงข้างเตียง จากนั้นนิ้วเรียวยาวก็เอื้อมออกมาเพื่อลูบคลำใบหน้าเรียวเล็กของเธอ

ใบหน้าของหญิงสาวนั้นสะอาดสะอ้านและอ่อนนุ่ม ผิวของเธอนั้นนวลเนียนราวกับผ้าไหม

เขาโน้มตัวลงมา ริมฝีปากบางของเขาจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

เขาเห็นที่เธอโทรมา แต่เขาไม่กดรับสาย เพราะเขารู้ว่าเมื่อกดรับสายแล้ว เขาจะรีบกลับบ้านมาอยู่เคียงข้างเธออย่างช่วยไม่ได้

ต่อหน้าเธอ เขาไม่มีกำลังที่จะควบคุมตัวเองแม้แต่นิดเดียว

“หว่านหว่าน วันนี้ผมโกรธมากจริง ๆ เพราะผมไม่อยากให้คุณรู้เกี่ยวกับอดีตอันมืดมนและน่ารังเกียจของผม ในฐานะสามี ผมหวังว่าตัวเองจะสามารถให้คุณพึ่งพาและเงยหน้ามองได้เสมอ”

น้ำเสียงอันแหบแห้งของชายหนุ่มพูดกระซิบลงบนผิวอันละเอียดอ่อนของหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้นอย่างอาวรณ์ว่า “หว่านหว่าน ผมรู้ว่าผมป่วย ถ้าผมรักษาไม่หายแล้ว คุณ... จะทิ้งผมไหมครับ?”

“คุณพูดเสมอว่าพื้นฐานของการแต่งงานคือความเชื่อใจ แต่โชคร้ายที่ชีวิตของผมที่ผ่านมาไม่มีใครเคยสอนผมให้รู้จักคำว่าเชื่อใจสองคำนี้ ทุกสิ่งที่ผมต้องการมักจะเล็ดลอดผ่านมือของผมออกไปราวกับเม็ดทรายละเอียดจนสุดท้ายผมก็ไม่เหลืออะไร จิตใจของมนุษย์โลเลอย่างที่สุด ตอนนี้คุณยังเด็กและอายุเพียง 20 ปี ในชีวิตต่อจากนี้ของคุณอาจจะพบเจอคนที่โดดเด่นมากขึ้น พวกเขาอาจจะทำได้ดีกว่าผม ถึงเวลานั้นคนป่วยอย่างผม คุณยังต้องการผมอยู่ไหมครับ?”

เซี่ยซีหว่านเข้าสู่ความฝันแล้ว เธอจึงไม่สามารถพูดตอบอะไรเขาได้

...

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเซี่ยซีหว่านลืมตาขึ้นมา เธอก็ไม่เห็นลู่หานถิง เธอรีบล้างหน้าบ้วนปากและไปที่คณะวิจัยซูมี่ในทันที คุณท่านลี่ร่างกายเป็นปกติทุกอย่างแต่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา หลังจากเซี่ยซีหว่านเข้ามาเยี่ยมคุณท่านลี่แล้ว เธอก็ไปรับใบรายงานผลการเจาะเลือดของตัวเอง

ใบรายงานผลตรวจเลือดออกมาแล้ว เธอคาดเดาเอาไว้ไม่ผิด พิษของดอกลำโพงรุนแรงมาก การทดสอบพิษของครั้งที่แล้วได้เจือจางความเข้มข้นเป็นหนึ่งในสามของเลือดอันมีค่าของเธอ

หลินสุ่ยเหยาจากไปเมื่อ 10 ปีก่อน ก่อนหน้านั้นเธอใช้เวลา 9 ปีในการปลูกฝังเลือดอันล้ำค่าทั้งตัวของเซี่ยซีหว่าน นี่คือความรักที่ดีที่สุดที่เธอมอบให้กับลูกสาวของเธอ

ทักษะทางการแพทย์ของหลินสุ่ยเหยานั้นยอดเยี่ยมไม่เป็นรองใคร คนธรรมดาที่สัมผัสพิษของดอกไม้หนึ่งหยดจะตายโดยฉับพลัน แต่เซี่ยซีหว่านกลับรอดมาได้และยังเหลือเลือดอันล้ำค่าของเธออีกสองในสาม

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าการทดสอบพิษครั้งที่สองนั้นค่อนข้างอันตราย เพราะเลือดของเธอไม่สมบูรณ์แล้วซึ่งเท่ากับว่าเธอถูกพิษของดอกไม้ยึดไปแล้วจำนวนวนมาก อีกทั้งคำเตือนของลู่จื่อเซียนก็ยังชัดเจนในหูของเธอ

แต่เธอก็รับใบรายงานผลเลือดอย่างสงบจิตสงบใจ จากนั้นเธอหาโรงแรมแห่งหนึ่งเพื่อเปิดห้องและดำเนินการทดสอบพิษอีกครั้ง

การทดสอบพิษครั้งที่แล้ว จู่ ๆ ลู่จื่อเซียนก็บุกเข้ามา และยังก่อให้เกิดสงครามกับลู่หานถิง ครั้งนี้เธอไม่ต้องการให้ใครมารบกวนเธอ

...

เซี่ยซีหว่านกลับไปแล้ว สำเนาใบรายงานผลการตรวจเลือดชุดนั้นก็ถูกส่งไปยังมือของลู่จื่อเซียนในทันที

ลูกน้องเสี่ยวอู่ส่งสำเนาให้แล้วพูดว่า “คุณชายครับ ของที่คุณต้องการครับ”

ลู่จื่อเซียนมองดูใบรายงานผลเลือดด้วยดวงตาตกตะลึงเล็กน้อย ครั้งที่แล้วเขาคาดเดาไว้ว่าเลือดของเซี่ยซีหว่านจะต้องผิดปกติมาก ไม่เช่นนั้นพิษของดอกไม้หนึ่งหยดก็สามารถฆ่าเธอได้อย่างแน่นอน แต่แท้จริงเลือดของเธอกลับมีค่าเช่นนี้นั่นเอง

แบบนี้นี่เอง...

“เธอไปไหนแล้ว?”

เสี่ยวอู่ส่งตำแหน่งทางโทรศัพท์ไปที่ลู่จื่อเซียนในทันและตอบกลับว่า “คุณเซี่ยเพิ่งไปที่โรงแรมนี้และเข้าจองห้องพักครับ”

เธอต้องไปทดสอบพิษอีกแล้วแน่ ๆ !

ลู่จื่อเซียนจึงลุกขึ้นหยิบกุญแจรถ และขับรถออกไปทันที