พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 202

เซี่ยซีหว่านกลับมาถึงสวนโหย่วหลานแล้ว เพื่อไม่ให้คุณย่ารู้สึกกังวลเธอจึงไม่พูดอะไรเลย เมื่อรับประทานอาหารค่ำกับคุณย่าเสร็จก็นั่งเล่นสักพัก จากนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องนอน

ขณะนี้ก็ดึกมกแล้ว แต่ลู่หานถิงก็ยังไม่กลับมา

คืนนี้เขาจะไม่กลับมาจริง ๆ เหรอ?

ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่?

เซี่ยซีหว่านไม่เชื่อว่าเขาจะไปหาสาวสวยแล้วดื่มเหล้า เขาคงรู้สึกโกรธจึงจงใจพูดแบบนั้นออกมา

เซี่ยซีหว่านหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดโทรออกไปยังเบอร์โทรศัพท์ของลู่หานถิงแต่ไม่มีคนรับสาย มีเพียงมีเสียงผู้หญิงตอบรับจากระบบดังขึ้นว่า “ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”

เซี่ยซีหว่านกดโทรออกมาหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่รับสายเลย

เซี่ยซีหว่านพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง เมื่อคิดถึงลู่หานถิงในตอนเด็กที่ถูกขังอยู่ในที่มืดมิดและอับชื้นเหล่านั้นเป็นเวลาสามปีเต็มแล้วถูกข่มเหงรังแก เธอจึงตัดสินใจว่าจะรักษาเขาให้หายจากอาการป่วยให้ได้ ไม่ว่าจะแลกกับอะไรก็ตาม !

ผลตรวจเลือดของเธอจะทราบในวันพรุ่งนี้ การทดสอบพิษครั้งที่สองจึงมีความจำเป็นต้องดำเนินการในทันที

ในสมองของเซี่ยซีหว่านคิดเรื่องมากมายเต็มไปหมดจนเธอผล็อยหลับเข้าสู่ความฝันไป

...

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รถหรูคันหนึ่งค่อย ๆ จอดที่สนามหญ้าของสวนโหย่วหลาน นี่คือรถยนต์คันใหม่ของลู่หานถิงซึ่งยังคงเป็นรถยี่ห้อโรลส์-รอยซ์ แฟนธอม แต่องค์ประกอบนั้นยิ่งมีระดับสูงขึ้นไปอีก ราคาก็แพงขึ้นไปอีก รถหรูรุ่นนี้มักจะเป็นตัวเลือกแรกสำหรับผู้ชายที่ประสบความสำเร็จในวงการธุรกิจ ลู่หานถิงมีรสนิยมไม่ธรรมดา อีกทั้งมีความชอบที่เฉพาะเจาะจงมาก ไม่ว่าจะเป็นยานพาหนะหรือผู้หญิงที่เขาชอบและหลงรัก สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง

ประตูคฤหาสน์ถูกเปิดออก แม่บ้านอู๋หม่าออกมาต้อนรับและกระซิบว่า “คุณชายคะ ทำไมคุณกลับมาดึกขนาดนี้คะ ให้ดิฉันอุ่นกับข้าวไหมคะ?”

ลู่หานถิงยังคงมีรังสีมืดมนแผ่ไปทั่วบริเวณ ร่างกายของเขาเต็มไปบรรยากาศลึกลับเยือกเย็นและใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่ต้องครับ คุณย่ากับคุณนายหลับกันหมดแล้วเหรอ?”

“หลับกันหมดแล้วค่ะ หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ คุณนายก็พาคุณท่านทำเค้กบัตเตอร์ครีมดอกไม้ คุณท่านทำอย่างมีความสุขเลยล่ะค่ะ” แม่บ้านอู๋หม่าพูดอย่างยิ้มแย้ม

ลู่หานถิงลืมตาขึ้นและเหลือบมองไปที่ประตูห้องนอนที่ปิดสนิทอยู่ชั้นบน ผู้หญิงของเขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักแบบนี้มาโดยตลอด แม้ว่าทั้งสองคนจะทะเลาะกัน แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่เคยแสดงอารมณ์ออกมาให้คุณย่ารับรู้ เธอเป็นเด็กดีที่กตัญญู

ทันใดนั้นแม่บ้านอู๋หม่าก็พูดอีกครั้งว่า “คุณนายทั้งสวยทั้งปากหวานและมักจะมีไอเดียมากมายที่ทำให้คุณท่านมีความสุขอยู่เสมอ ดิฉันมองเห็นว่าตั้งแต่คุณนายแต่งงานเข้ามา คุณท่านก็หัวเราะมากกว่าแต่ก่อน อ้อคุณชายคะ คุณนายยังทำขนมหวานไว้ให้คุณด้วยค่ะ”

แม่บ้านอู๋หม่าเดินเข้าไปในครัวและถือขนมหวานที่เซี่ยซีหว่านทำออกมา เป็นขนมซูเฟลที่ตกแต่ง ด้วยสตรอเบอร์รี่และบลูเบอร์รี่หลายเม็ดไว้ข้าง ๆ หน้าเค้กใช้บัตเตอร์ครีมวาดตกแต่งด้วยดอกกุหลาบสีแดง

ลู่หานถิงไม่ชอบของหวาน แน่นอนว่าแม่บ้านอู๋หม่ารู้เป็นอย่างดี แต่แม่บ้านอู๋หม่าก็ส่งช้อนไปให้ลู่หานถิง แล้วพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “คุณชายคะ ดอกกุหลาบสีแดงดอกแรกในชีวิตของคุณชาย คุณนายเป็นคนมอบให้เลยนะคะ คุณชายคงไม่คิดว่าต่อไปจะมีผู้หญิงส่งดอกกุหลาบให้คุณอีกหรอกนะคะ คุณชายลองชิมดูสิคะ”

เธอชอบกินของหวาน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำขนมซูเฟลซึ่งแม่บ้านอู๋หม่าเป็นคนช่วยทำ แต่ดอกกุหลาบสีแดงนั้นเธอเป็นคนวาดขึ้นด้วยตัวเอง เธอให้ดอกกุหลาบสีแดงแก่เขา

กุหลาบแดงดอกแรกในชีวิตของเขา

เด็กโง่ หน้าที่มอบดอกกุหลาบควรจะต้องเป็นผู้ชายนะ เธอเป็นผู้หญิงไม่รู้สึกเขินอายบ้างเหรอไงที่ชิงมอบดอกกุหลาบให้เขาก่อน

ลู่หานถิงหยิบช้อนขึ้นมาและชิมอีกหนึ่งคำ

แม่บ้านอู๋หม่าจึงเอ่ยถามว่า “คุณชายคะ หวานไหมคะ?”

ลู่หานถิงพยักหน้าและกินจนหมดพลางพูดว่า “ครับ หวานมาก”

...