พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 203

ภายในห้องของโรงแรม

เซี่ยซีหว่านนั่งบนเก้าอี้ เธอนำเข็มเรียวยาวทิ่มเข้าไปในเส้นเลือดของเธอ ในไม่ช้าพิษของดอกไม้หยดนั้นก็ละลายเข้าสู่ร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว

จากประสบการณ์ครั้งที่แล้ว เซี่ยซีหว่านคิดว่าเธอไม่รู้สึกแปลกต่อพิษของดอกไม้นี้ แต่เมื่อพิษของดอกไม้กำเริบขึ้น เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่รุนแรงมากกว่าครั้งที่แล้วร้อยเท่าพันเท่า

ในแง่ทางการแพทย์ พิษของดอกไม้ได้สร้างภูมิคุ้มกันให้กับเลือดของเธอในระดับหนึ่งแล้ว และระดับการป้องกันการรุกรานของเลือดของเธอก็ลดลง และพิษของดอกไม้ก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามธรรมชาติ

ใบหน้าเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด หน้าผากของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ภายในกระดูกของเธอรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างกำลังกัดแทะอยู่ ความรู้สึกนี้อาจทำให้คนรู้สึกเจ็บปวดจนอยากตาย

เซี่ยซีหว่านอดทนกับความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับหยิบปากกาขึ้นมาในทันที เธอเขียนสมการทางการแพทย์ที่สำคัญหลายข้อลงบนกระดาษ แต่ยังขาดสมการอีกข้อหนึ่งไป

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าเธอกำลังจะประสบความสำเร็จและชัยชนะก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม เธอสามารถทำการค้นคว้าและวิจัยยาถอนพิษออกมาได้แล้ว !

แต่ทว่า เธอขาดสมการที่สำคัญที่สุดไปหนึ่งข้อ

สมการที่แท้จริงอีกหนึ่งข้อคืออะไร?

เซี่ยซีหว่านคิดอะไรไม่ออก เธอร่วงตกลงมาจากเก้าอี้ จากนั้นเธอก็เห็นเลือดหนึ่งหยดและสองหยด...ไหลทะลักออกมาจากจมูกของเธอทันที

เธอยื่นมือออกมาคลำ ๆ ผ้าคลุมหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด

เซี่ยซีหว่านรีบเดินไปหยิบเข็มในทันที เข็มอยู่ข้างมือเธอแล้ว แต่ทันใดนั้นข้างหูของเธอก็มีเสียงรถไฟที่แสบแก้วหูดังขึ้น จากนั้นโลกทั้งใบก็หมุนอย่างฉับพลัน

เธอมองไม่เห็นอะไรเลย

เซี่ยซีหว่านเหมือนกับลูกบอลที่ลมหมดและล้มลงบนพรมอย่างอ่อนยวบ เธอเอื้อมมือออกไปคลำหาเข็มบนพรมอยู่ครู่หนึ่ง เข็มล่ะ เข็มของเธอล่ะ?

เธอคลำหาเข็มของเธอเท่าไหร่ก็ไม่เจอ

สายตาของเซี่ยซีหว่านค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ภายในพริบตาเดียวเธอก็จะสลบไป

ทันใดนั้นจู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก มีใครบางคนเดินเข้ามา แล้วพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน เซี่ยซีหว่าน ! ลืมตาขึ้นเร็วเข้า อย่าหลับนะ พิษของดอกลำโพงจะทำลายสมอง ดังนั้นเธอจะหลับไม่ได้ !”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่ามีคนกำลังเรียกเธอ ขนตายาวเป็นแพงามดั่งขนนกสั่นระริก เธอพยายามลืมตาขึ้นมา ใบหน้าที่เยือกเย็นและหล่อเหลาของลู่จื่อเซียนนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นในสายตาของเธอ

ลู่จื่อเซียนมาแล้ว !

แต่สิ่งที่เซี่ยซีหว่านเห็นกลับไม่ใช่ลู่จื่อเซียน ใบหน้าของลู่จื่อเซียนแปรเปลี่ยนเป็นลู่หานถิงอย่างรวดเร็ว เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างอ่อนแรง และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “คุณชายลู่คะ คุณมาแล้วเหรอคะ...”

ลู่จื่อเซียนรู้จักพิษของดอกลำโพงเป็นอย่างดี อัจฉริยะทางการแพทย์ทั้งสองคนนี้เคยศึกษาพิษนี้มาแล้ว เมื่อพิษนี้กำเริบก็จะเกิดความรู้สึกสับสน เธอจำคนผิดแล้ว

“อย่าขยับ ผมจะเจาะเลือดให้คุณ”

ลู่จื่อเซียนหยิบมีดคมออกมาแล้วกรีดลงไปบนปลายนิ้วตรงนั้นจนเป็นแผลจุดหนึ่ง ไม่เสียแรงที่เป็นปรมาจารย์มีดทองคำอันศักดิ์สิทธิ์ แผลที่ปลายนิ้วของเธอนั้นตื้นมาก ถ้าไม่มองดูอย่างละเอียดก็จะไม่เห็นแผลเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้นเลือดสีดำก็ไหลออกมาจากปลายนิ้วของเธออย่างรวดเร็ว

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าความเจ็บปวดในร่างกายของเธอค่อย ๆ ลดลง จากนั้นความเจ็บปวดจึงค่อย ๆ หายไป แต่สติของเธอกลับยังตื่นไม่เต็มที่

“พักผ่อนสักหน่อยเถอะ อีกไม่นานก็หายเป็นปกติแล้ว หน้าคุณมีเลือด ผมจะไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดให้” ลู่จื่อเซียนลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

แต่เขาเดินได้เพียงสองก้าวก็มีมือเรียวเล็กทั้งสองข้างโอบเขาจากทางด้านหลัง ร่างกายที่อ่อนนุ่มของหญิงสาวแนบชิดเขาอยู่ ทั้งสองมือของเธอก็โอบเอวเขาไว้ แล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ ให้ฉันกอดอีกสักพักนะคะ ฉันหนาวมากเลย”

เสียงของเธออ่อนหวานนุ่มนวลและอ่อนแรง แล้วเธอยังต้องพึ่งพาเขาที่ไม่ใช่ลู่หานถิง

ลู่จื่อเซียนรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่เย็นเฉียบของเธอ เลือดอันล้ำค่าค่อย ๆ หายไป ร่างกายที่เย็นเฉียบเป็นสัญญาณเตือนที่ดีที่สุด เขาเอามือเล็กของเธอออกแล้วพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน คุณจำผิดคนแล้ว ผมไม่ใช่คุณชายลู่ของคุณ”

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านไม่ได้ยินอะไรเลย สมองของเธอยังคงวิงเวียนอยู่ อาการวิงเวียนศีรษะนี้เกือบจะทำให้เธอล้มลงในวินาทีถัดมา เธอพยายามกอดชายคนนี้เอาไว้แน่นไม่ยอมให้ตัวเองล้มลง แล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ คุณยังคงโกรธฉันอยู่หรือเปล่าคะ อย่าโกรธเลยนะคะ เราคืนดีกันเถอะ ตอนนี้ฉันหนาวมากค่ะ ฉันอยากกอด ๆ ”

ในที่สุดเธอก็ทำตัวออดอ้อนด้วยคำว่า “ฉันอยากกอด ๆ” สามพยางค์ ร่างกายสูงโปร่งและหล่อเหลาของลู่จื่อเซียนแข็งทื่อในทันที เดิมทีเขาต้องการดึงเธอออกไปแต่ก็หยุดชะงักงัน แล้วพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน คุณ...คุณชอบลู่หานถิงขนาดนี้เลยเหรอ เพื่อช่วยเขา แม้กระทั่งชีวิตตัวเองก็ไม่เอาแล้วเหรอ”

ขณะที่ลู่จื่อเซียนพูดอยู่นั้นสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่เธอเขียนไว้ ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความประหลาดใจ เธอสามารถปลดล็อกสมการเหล่านั้นได้จริง ๆ

แต่ช่างน่าเสียดายที่เธอยังขาดอีกหนึ่งข้อ

ลู่จื่อเซียนหันกลับมา ดวงตาสีดำอันเยือกเย็นมองใบหน้าเรียวเล็กของเธอ แล้วพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน การทดสอบพิษของคุณควรหยุดเพียงเท่านี้ หากผมเดาไม่ผิดล่ะก็ ตอนนี้เลือดของคุณก็ไม่แตกต่างกับเลือดของคนธรรมดาแล้ว น่าเสียดาย คุณสูญเสียเลือดอันล้ำค่าทั้งตัวแต่ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตลู่หานถิงได้ มันอาจเป็นสิ่งที่ฟ้ากำหนดมาแล้วก็ได้”

เซี่ยซีหว่านไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร เธอเห็นเพียงปากของเขากำลังพูดบางอย่าง เธอจึงมองเขาด้วยความมึนงง

ลู่จื่อเซียนมองไปที่ผ้าคลุมหน้าสีขาวบนใบหน้าของเธอ ตอนนี้ผ้าคลุมหน้าสีขาวเต็มไปด้วยเลือด เขาค่อย ๆ เอื้อมมือออกไปเปิดผ้าคลุมหน้าสีขาวออกจากใบหน้าของเธออย่างช้า ๆ

ทันใดนั้นใบหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของหญิงสาวก็ปรากฏขึ้นภายในดวงตาอันดุดันของเขา ภายใต้ดวงตาสีดำขลับสดใสเปล่งประกายนั้นมีปีกจมูกเล็กคล้ายกับลูกปัดหยก และภายใต้จมูกนั้นก็เป็นเรียวปากเล็กสวยได้รูปของเธอ ปากของเธอเป็นปากนกกระจับเรียวเล็กที่มีสีอมชมพู ซึ่งเป็นปากประเภทที่เมื่อผู้ชายเห็นแล้วอยากจะจูบ

รูม่านตาของลู่จื่อเซียนหดตัวลงอย่างกะทันหัน อันที่จริงภายในใจเขาเคยนึกภาพว่าเธอจะงดงามเพียงใด ผู้หญิงที่สวยและเฉลียวฉลาดแบบนี้จะต้องมีใบหน้าที่งดงามอย่างแน่นอน แต่ทว่าตอนนี้เขาไม่อาจบรรยายความงดงามของเธอได้ เธอเป็นผู้หญิงที่สะอาดบริสุทธิ์เกินไปจนทำให้เห็นความสวยที่เปราะบาง ตอนนี้ใบหน้าอันซีดขาวกลับยิ่งเพิ่มความสดใสให้กับเธอเล็กน้อย ทำให้ผู้คนที่พบเห็นนั้นไม่อาจละสายตาไปได้

ลู่จื่อเซียนยื่นมือออกมาใช้แขนเสื้อเชิ้ตที่ขาวสะอาดของเขาเช็ดเลือดใต้จมูกของเธอจนสะอาด

ในฐานะแพทย์ เขามีนิสัยรักความสะอาดเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้เลือดกลับเปื้อนแขนเสื้อของเขา และเขาไม่สนใจแม้แต่น้อย

เซี่ยซีหว่านรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนของเขา เธอจึงเอื้อมมือมากอดเขาอีกครั้งพร้อมกับซุกใบหน้าเรียวเล็กของเธอไว้ในอ้อมอกของเขาอย่างออดอ้อน แล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ คุณไม่โกรธฉันแล้วใช่ไหมคะ?”

ลู่จื่อเซียนค่อย ๆ ยื่นมือออกมากอดเธอไว้ เขายึดติดอยู่กับความอบอุ่นในช่วงเวลานี้ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นบุตรแห่งสวรรค์ในเงาของคนอื่นก็ไม่เป็นไร

“หว่านหว่าน คุณหย่ากับเขาเถอะ”

เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

...

ภายนอกห้อง เซี่ยเหยียนเหยียนมองไปที่ประตูห้องที่ปิดสนิท จากนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วกดโทรออกไปยังหมายเลขโทรศัพท์มือถือของลู่หานถิงในทันที

ครั้งที่แล้วเธอก็แจ้งลู่หานถิงให้มาจับชู้ แต่ครั้งนี้ไม่มีการติดตามที่มากนัก ในครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิม

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่ปลายสายนั้นดังขึ้นหนึ่งครั้ง แล้วก็ถูกรับสาย เสียงทุ้มต่ำอันน่าดึงดูดของลู่หานถิงส่งผ่านเข้ามาว่า “สวัสดีครับ”

“ประธานลู่คะ คุณรีบมาที่นี่เร็วเข้า ตอนนี้หว่านหว่านอยู่ในห้องของโรงแรม ลู่จื่อเซียนก็อยู่ในนั้นด้วย พวกเขาอยู่ในห้องนั้นมาสักพักแล้ว”

ลู่หานถิงที่ปลายสายนั้นเงียบไปครู่หนึ่งและต้องการกดวางสายในทันที

“ประธานลู่คะ ฉันคิดว่าร่างกายของหว่านหว่านดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ เธออยู่ที่สถาบันวิจัยและเจาะเลือดตัวเองไปตรวจ คุณรู้เรื่องนี้หรือเปล่าคะ?”

ลู่หานถิงถอนหายใจออกมาอย่างแรง แล้วพูดว่า “เธออยู่ที่ไหน?”