พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 204

ภายในห้องของโรงแรม ลู่จื่อเซียนกอดเซี่ยซีหว่านแบบนี้อย่างเงียบ ๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ทันใดนั้นเสียงรูดบัตรของห้องพักก็ดังขึ้นจากข้างนอกและประตูห้องก็ถูกเปิดออก

ลู่จื่อเซียนเหลือบตาขึ้นมองก็ปะทะเข้ากับดวงตาคมคายทั้งสองข้างของลู่หานถิง ลู่หานถิงรีบตามเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงยืนตระหง่านอย่างสง่างามอยู่ที่ข้างประตู เขากวาดสายตาราวกับเหยี่ยวเข้าไปข้างในก็พบเข้ากับมือเล็กทั้งสองข้างของเซี่ยซีหว่านกำลังกอดลู่จื่อเซียนเอาไว้แน่น ลู่จื่อเซียนโอบไหล่ของเธอเอาไว้ ท่าทางทั้งสองคนกำลังกอดกันอย่างสนิทสนม เขาขมวดคิ้วด้วยใบหน้าเย็นชาและเม้มริมฝีปากจนเปลี่ยนเป็นสีขาวไปหมด

เขาก้าวขาเรียวยาวเดินเข้ามาพร้อมกับปิดประตูห้องเสียงดัง “ปัง” ลู่หานถิงก้าวมาข้างหน้าอย่างเร็วจากนั้นมือใหญ่ของเขาก็เอื้อมออกมาคว้าแขนเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านไว้พร้อมกับดึงเธอเข้ามา

ร่างกายอันอ่อนนุ่มของเซี่ยซีหว่านกระทบกับหน้าอกอันแข็งแกร่งของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกเจ็บปวดจนทำให้เธอเลิกคิ้วขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษในเลือดถูกระบายออกไปจนหมดแล้ว หรือว่าเป็นเพราะออร่าของชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอคนนี้ที่ดูอึมครึมและทรงพลังเป็นอย่างมาก เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น มาก็พบกับใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่หานถิงหดและขยายในรูม่านตาของเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตัวและมีสติกลับมาชั่วพริบตาเดียว

“ลู่...คุณชายลู่...”

ลู่หานถิงก้มมองเธอ ริมฝีปากบางของเขาพูดอย่างประชดประชันว่า “ทำไมล่ะ เห็นผมแล้วประหลาดใจเหรอ ผมรบกวนพวกคุณหรือเปล่า?”

เซี่ยซีหว่านมองลู่หานถิงและหันกลับไปมองลู่จื่อเซียน เธอจึงพบว่าตัวเองกอดผิดคนแล้ว เธอจึงรีบพูดขึ้นว่า “คุณชายลู่คะ ฉัน ...”

“ผ้าคลุมหน้าล่ะ?” ลู่หานถิงขัดจังหวะการพูดของเธอ

เซี่ยซีหว่านใช้มือคลำไปบนใบหน้าของเธอและรู้สึกว่าผ้าผืนโปร่งบาง ๆ บนใบหน้าของเธอหายไปแล้ว เมื่อครู่นี้ลู่จื่อเซียนคงถอดออกไปแล้ว

ทุกคำพูดที่เซี่ยซีหว่านต้องการพูดนั้นติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอกับลู่จื่อเซียนกอดกัน และผ้าคลุมหน้าถูกเปิดออก ต่อให้เธอจะอธิบายยังไงก็ไม่สามารถอธิบายได้แแล้ว

“ทำไมไม่พูดล่ะ? ผมกำลังรอให้คุณอธิบายอยู่ หรือว่าคุณไม่สามารถอธิบายไม่ได้ คุณจึงไม่อธิบายอะไรกับผมเลย คุณนายลู่ ตอนนี้ผมรับไม่ได้กับคำอธิบายของคุณแล้วนะครับ?”

เซี่ยซีหว่านมองเขา สายตาของลู่หานถิงทั้งมืดมนและเย็นชากำลังมองหน้าของเธออย่างดุดันราวกับจะแทงทะลุร่างกายของเธอ ใบหน้าของเขากลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่มากไปกว่านั้น การที่เขาไม่เคลื่อนไหวและไม่แสดงอาการอะไรนั้น เซี่ยซีหว่านรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

ทันใดนั้นลู่จื่อเซียนก็พูดว่า “อย่าทำให้เธอลำบากใจเลย พี่ต้องการฟังคำอธิบายอะไร ผมสามารถอธิบายให้พี่ฟังได้นะ”

“อ่อ ได้สิ ฉันกำลังอยากฟังคำอธิบายของนายอยู่พอดีเลย” ลู่หานถิงลากเซี่ยซีหว่านเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วล็อคเธอไว้ข้างในทันที

เซี่ยซีหว่านทุบประตูอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า “คุณขังฉันไว้ในนี้ทำไมคะ คุณชายลู่คะ ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะอธิบายให้คุณฟังเองค่ะ...”

ลู่หานถิงไม่สนใจเธอที่อยู่ข้างใน เขาก้าวไปข้างหน้าและคว้าคอเสื้อของลู่จื่อเซียนเอาไว้ด้วยนิ้วมือที่ผอมแห้งที่มีเพียงหนังหุ้มกระดูกนั้น หางตาเรียวยาวของเขาเต็มไปด้วยสีแดงฉานอันน่ากลัว แล้วพูดว่า “พูดมา ฉันจะฟัง ตอนนี้นายมีโอกาสได้พูดแล้ว”

ลู่จื่อเซียนมองไปที่ลู่หานถิง แล้วพูดว่า “ถ้าผมบอกพี่ว่า เหตุการณ์ก็เป็นเหมือนกับที่พี่เห็นล่ะ...”

“เฮอะ” ลู่หานถิงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วพูดว่า “เมื่อคืนนี้คุณนายลู่ยังมอบดอกกุหลาบให้ฉันอยู่เลย นายคิดว่าฉันจะเชื่อนายไหมว่าวันนี้เธอนัดนายมาเปิดห้อง นายต้องการแย่งผู้หญิงกับฉัน นายคงไม่ใช่ผู้ชายประเภทนั้นใช่ไหม?”

เธอมอบดอกกุหลาบให้กับเขาเหรอ?

ลู่จื่อเซียนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เลือดของซีหว่านนั้นพิเศษมาก พิษใด ๆ ก็ไม่สามารถรุกรานเข้าไปในตัวเธอได้ เรื่องนี้พี่รู้ใช่ไหม?”

“ฉันรู้ ตอนที่เธอยังเด็กแม่ของเธอให้เธอแช่น้ำในสมุนไพรจีนหลายอย่าง ดังนั้นเลือดของเธอจึงล้ำค่ามาก”

เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง

ลู่จื่อเซียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วพูดว่า “แล้วพี่รู้จักดอกลำโพงไหม ดอกลำโพง ดอกไม้แทนความตาย มีข่าวลือว่าดอกลำโพงจะบานสะพรั่งในสองอาณาจักรคือความเป็นและความตาย มีพิษร้ายแรง เพียงหนึ่งต้นก็หายากมากในโลกนี้”

ดวงตาคมคายลุ่มลึกของลู่หานถิงเปลี่ยนเป็นสีดำเข้มราวกับสีน้ำหมึกที่เต็มไปด้วยความมืดมิดจนมองไม่เห็นข้างใน เขาพูดว่า “นายช่วยพูดอะไรที่มีประโยชน์หน่อย”

“ซีหว่านต้องการใช้ดอกลำโพงมารักษาพี่ ดังนั้นเธอกำลังทดสอบพิษและทำยารักษา”

รูม่านตาของลู่หานถิงหดตัวลงอย่างกะทันหัน เขาดึงคอเสื้อของลู่จื่อเซียนและกดเขาเข้ากับผนังอย่างแรง แล้วพูดว่า “นายกำลังพูดเรื่องอะไร?”

“ผมบอกว่าซีหว่านกำลังทดสอบพิษและทำยารักษา ครั้งแรกที่เธอทดสอบพิษคือ คืนที่พี่ต่อยผมที่ห้องยา เธอหมดสติจนล้มลงในอ้อมแขนของผม วันนี้เป็นการทดสอบพิษครั้งที่สองของเธอ พิษของดอกไม้ทำให้จิตใจของเธอเกิดความสับสน เธอเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นพี่ เธอขอร้องให้พี่อย่าโกรธเธอเลย และขอให้พี่กอดเธอไว้แน่น ๆ ”

หัวใจของลู่หานถิงรู้สึกถูกบีบอย่างรุนแรง ทันใดนั้นแม้แต่การหายใจก็กลายเป็นความเจ็บปวดขึ้นมา

ลู่จื่อเซียนหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา ในกระดาษเป็นสมการที่เซี่ยซีหว่านเขียนไว้ เขาพูดต่อว่า “น่าเสียดายที่การทดสอบพิษครั้งที่สองขาดไปอีกหนึ่งขั้นตอนและล้มเหลว ผมคาดว่าอีกไม่นานซีหว่านจะต้องทดสอบพิษครั้งที่สามอีกแน่นอน ลู่หานถิง เซี่ยซีหว่านกำลังเอาชีวิตตัวเองเป็นเดิมพันเพื่อพี่ เพื่อช่วยชีวิตพี่แม้แต่ชีวิตของเธอเองก็ไม่เอาแล้ว !”

ลู่หานถิงปล่อยลู่จื่อเซียนและถอยไปข้างหลังหลายก้าว ครั้งแรกมีเสียงหนึ่งดังขึ้นบอกเขาว่าเซี่ยซีหว่านกำลังทดสอบพิษและทำยารักษา จากนั้นก็มีเสียงอีกนับไม่ถ้วนบอกเขาว่า เพื่อช่วยชีวิตเขา แม้แต่ชีวิตตัวเองเซี่ยซีหว่านก็ไม่เอาแล้ว

เขาไม่รู้ว่า...เธอทดสอบพิษของดอกลำโพงจริง ๆ !

เธอ...บ้าไปแล้วเหรอ ?

“ลู่หานถิง เลือดอันล้ำค่าทั้งร่างกายของเซี่ยซีหว่านนั้นแม่ของเธอทิ้งไว้ให้เธอ เธออายุเพียง 20 ปี เพิ่งกลับมาที่เมืองไห่เฉิง ขณะที่เธอกำลังใช้ชีวิตโดยไม่แสดงความล้ำค่าของเลือดของเธอให้รู้นั้น เธอทำเพื่อพี่จึงยอมสูญเสีย ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงพลาดอะไรบางอย่างไป ผมรู้แค่ว่า ตอนนี้เลือดของเธอกลายเป็นปกติแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถทนต่อการทดสอบพิษครั้งที่สามได้ ลู่หานถิง ก่อนที่เธอจะทดสอบพิษครั้งที่สามเพื่อพี่ ขอให้พี่ผลักดันเธอออกไปเถอะ ให้เธอมีชีวิตที่ดี !”

...

เซี่ยซีหว่านถูกขังอยู่ในห้องอาบน้ำ เธอยังคงเคาะประตูอยู่เรื่อย ๆ แต่ไม่มีใครเปิดประตูให้เธอ เธอไม่รู้ว่าผู้ชายทั้งสองคนกำลังพูดคุยอะไรกันอยู่ หรือ ทำอะไรกันอยู่ พวกเขากำลังชกต่อยกันหรือเปล่า และลู่จื่อเซียนพูดเรื่องไร้สาระหรือเปล่า เรื่องที่เธอทดสอบพิษและทำยารักษา เขาจะบอกคุณชายลู่ไม่ได้เด็ดขาด

เมื่อครู่นี้เธอเพิ่งจะทดสอบพิษไป แม้ว่าเธอจะรู้สึกตัวและมีสติกลับมาแล้ว แต่สีหน้าของเธอก็ยังคงซีดขาวราวกับกระดาษ และร่างกายบอบบางของเซี่ยซีหว่านก็โยกไปโยกมาสองที และจะล้มลงในอีกไม่ช้า

เธอรีบใช้มือจับอ่างล้างหน้าเอาไว้และฝืนยืนให้นิ่ง ทันใดนั้นสายตาของเธอก็มืดลงและมองไม่เห็นอะไรเลย

ขนตายาวเป็นแพงามดั่งขนนกสั่นระริกสองครั้งแล้วเธอก็หลับตาลงทันที จากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง สายตาของเธอกลับมามองเห็นได้ชัดเจนเหมือนเดิมแล้ว ราวกับว่าเมื่อครู่นี้เป็นเพียงภาพลวงตา

ทันใดนั้น จู่ ๆ ประตูห้องอาบน้ำก็ถูกเปิดออก แล้วลู่หานถิงก็เดินเข้ามา

เซี่ยซีหว่านหันกลับมามอง ชายร่างสูงโปร่งหล่อเหลายืนบดบังแสงสว่างอยู่ บนใบหน้าอันหล่อเหลาเก็บความรู้สึกเอาไว้อย่างดี เธอจึงมองเห็นไม่ชัดเจน แล้วพูดว่า “คุณชายลู่...”

ลู่หานถิงเดินเข้ามาพร้อมกับถอดเสื้อคลุมสีดำออกแล้วคลุมไว้บนไหล่ของเธอเพื่อห่อหุ้มร่างกายอันอ่อนนุ่มและขาวผ่องเอาไว้ในเสื้อคลุมของเขา จากนั้นเขาก็อุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว

เขาอุ้มเธอออกจากโรงแรมแล้ววางเธอลงบนเบาะที่นั่งข้างคนขับของรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมอย่างอ่อนโยน

รถหรูแล่นไปตามท้องถนนอย่างเงียบเฉียบ เขาไม่พูดอะไรกับเธอแม้แต่คำเดียว บรรยากาศภายในรถหรูเงียบสงัดเพราะไม่มีการพูดคุยและเต็มไปด้วยความกดดัน เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าเขาผิดปกติเล็กน้อยจึงพูดขึ้นว่า “คุณชายลู่คะ คุณกับลู่จื่อเซียน คุยอะไรกันเหรอคะ?”

มือใหญ่ที่สวมนาฬิกาข้อมือสุดหรูของลู่หานถิงกดลงบนพวงมาลัยอย่างหนักแน่น เขามองไปข้างหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาโดยไม่ชำเลืองมองเธอที่อยู่ด้านข้างเขาว่า “ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายครับ ลู่จื่อเซียนชอบคุณ คุณรู้ใช่ไหม?”