พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 204

ภายในห้องของโรงแรม ลู่จื่อเซียนกอดเซี่ยซีหว่านแบบนี้อย่างเงียบ ๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ทันใดนั้นเสียงรูดบัตรของห้องพักก็ดังขึ้นจากข้างนอกและประตูห้องก็ถูกเปิดออก

ลู่จื่อเซียนเหลือบตาขึ้นมองก็ปะทะเข้ากับดวงตาคมคายทั้งสองข้างของลู่หานถิง ลู่หานถิงรีบตามเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงยืนตระหง่านอย่างสง่างามอยู่ที่ข้างประตู เขากวาดสายตาราวกับเหยี่ยวเข้าไปข้างในก็พบเข้ากับมือเล็กทั้งสองข้างของเซี่ยซีหว่านกำลังกอดลู่จื่อเซียนเอาไว้แน่น ลู่จื่อเซียนโอบไหล่ของเธอเอาไว้ ท่าทางทั้งสองคนกำลังกอดกันอย่างสนิทสนม เขาขมวดคิ้วด้วยใบหน้าเย็นชาและเม้มริมฝีปากจนเปลี่ยนเป็นสีขาวไปหมด

เขาก้าวขาเรียวยาวเดินเข้ามาพร้อมกับปิดประตูห้องเสียงดัง “ปัง” ลู่หานถิงก้าวมาข้างหน้าอย่างเร็วจากนั้นมือใหญ่ของเขาก็เอื้อมออกมาคว้าแขนเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านไว้พร้อมกับดึงเธอเข้ามา

ร่างกายอันอ่อนนุ่มของเซี่ยซีหว่านกระทบกับหน้าอกอันแข็งแกร่งของชายหนุ่มด้วยความรู้สึกเจ็บปวดจนทำให้เธอเลิกคิ้วขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษในเลือดถูกระบายออกไปจนหมดแล้ว หรือว่าเป็นเพราะออร่าของชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอคนนี้ที่ดูอึมครึมและทรงพลังเป็นอย่างมาก เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น มาก็พบกับใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่หานถิงหดและขยายในรูม่านตาของเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตัวและมีสติกลับมาชั่วพริบตาเดียว

“ลู่...คุณชายลู่...”

ลู่หานถิงก้มมองเธอ ริมฝีปากบางของเขาพูดอย่างประชดประชันว่า “ทำไมล่ะ เห็นผมแล้วประหลาดใจเหรอ ผมรบกวนพวกคุณหรือเปล่า?”

เซี่ยซีหว่านมองลู่หานถิงและหันกลับไปมองลู่จื่อเซียน เธอจึงพบว่าตัวเองกอดผิดคนแล้ว เธอจึงรีบพูดขึ้นว่า “คุณชายลู่คะ ฉัน ...”

“ผ้าคลุมหน้าล่ะ?” ลู่หานถิงขัดจังหวะการพูดของเธอ

เซี่ยซีหว่านใช้มือคลำไปบนใบหน้าของเธอและรู้สึกว่าผ้าผืนโปร่งบาง ๆ บนใบหน้าของเธอหายไปแล้ว เมื่อครู่นี้ลู่จื่อเซียนคงถอดออกไปแล้ว

ทุกคำพูดที่เซี่ยซีหว่านต้องการพูดนั้นติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอกับลู่จื่อเซียนกอดกัน และผ้าคลุมหน้าถูกเปิดออก ต่อให้เธอจะอธิบายยังไงก็ไม่สามารถอธิบายได้แแล้ว

“ทำไมไม่พูดล่ะ? ผมกำลังรอให้คุณอธิบายอยู่ หรือว่าคุณไม่สามารถอธิบายไม่ได้ คุณจึงไม่อธิบายอะไรกับผมเลย คุณนายลู่ ตอนนี้ผมรับไม่ได้กับคำอธิบายของคุณแล้วนะครับ?”

เซี่ยซีหว่านมองเขา สายตาของลู่หานถิงทั้งมืดมนและเย็นชากำลังมองหน้าของเธออย่างดุดันราวกับจะแทงทะลุร่างกายของเธอ ใบหน้าของเขากลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่มากไปกว่านั้น การที่เขาไม่เคลื่อนไหวและไม่แสดงอาการอะไรนั้น เซี่ยซีหว่านรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

ทันใดนั้นลู่จื่อเซียนก็พูดว่า “อย่าทำให้เธอลำบากใจเลย พี่ต้องการฟังคำอธิบายอะไร ผมสามารถอธิบายให้พี่ฟังได้นะ”

“อ่อ ได้สิ ฉันกำลังอยากฟังคำอธิบายของนายอยู่พอดีเลย” ลู่หานถิงลากเซี่ยซีหว่านเข้าไปในห้องอาบน้ำแล้วล็อคเธอไว้ข้างในทันที

เซี่ยซีหว่านทุบประตูอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า “คุณขังฉันไว้ในนี้ทำไมคะ คุณชายลู่คะ ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะอธิบายให้คุณฟังเองค่ะ...”

ลู่หานถิงไม่สนใจเธอที่อยู่ข้างใน เขาก้าวไปข้างหน้าและคว้าคอเสื้อของลู่จื่อเซียนเอาไว้ด้วยนิ้วมือที่ผอมแห้งที่มีเพียงหนังหุ้มกระดูกนั้น หางตาเรียวยาวของเขาเต็มไปด้วยสีแดงฉานอันน่ากลัว แล้วพูดว่า “พูดมา ฉันจะฟัง ตอนนี้นายมีโอกาสได้พูดแล้ว”

ลู่จื่อเซียนมองไปที่ลู่หานถิง แล้วพูดว่า “ถ้าผมบอกพี่ว่า เหตุการณ์ก็เป็นเหมือนกับที่พี่เห็นล่ะ...”

“เฮอะ” ลู่หานถิงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วพูดว่า “เมื่อคืนนี้คุณนายลู่ยังมอบดอกกุหลาบให้ฉันอยู่เลย นายคิดว่าฉันจะเชื่อนายไหมว่าวันนี้เธอนัดนายมาเปิดห้อง นายต้องการแย่งผู้หญิงกับฉัน นายคงไม่ใช่ผู้ชายประเภทนั้นใช่ไหม?”

เธอมอบดอกกุหลาบให้กับเขาเหรอ?

ลู่จื่อเซียนเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เลือดของซีหว่านนั้นพิเศษมาก พิษใด ๆ ก็ไม่สามารถรุกรานเข้าไปในตัวเธอได้ เรื่องนี้พี่รู้ใช่ไหม?”

“ฉันรู้ ตอนที่เธอยังเด็กแม่ของเธอให้เธอแช่น้ำในสมุนไพรจีนหลายอย่าง ดังนั้นเลือดของเธอจึงล้ำค่ามาก”