พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 205

เซี่ยซีหว่านไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เธอก็ไม่ได้โง่ วันนี้ลู่จื่อเซียนเปิดผ้าคลุมหน้าที่อยู่บนใบหน้าเธอออก เขาต้องชอบเธอแน่ ๆ

นิ้วมือที่เรียวเล็กขาวนวลของเธอขดตัวเข้าหากัน เซี่ยซีหว่านพูดพร้อมกับส่ายหัวว่า “ฉันไม่รู้ค่ะ...”

ลู่หานถิงจึงพูดขึ้นมาว่า “ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกคุณว่า ลู่จื่อเซียนชอบคุณ เมื่อสองปีก่อนที่เมืองไห่เฉิง เขาตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกพบ เขาตามคุณมาที่เมืองไห่เฉิงและตามหาคุณหนึ่งปีเต็ม ดังนั้น ตอนนี้เมื่อคุณ รู้แล้ว..”

เซี่ยซีหว่านหันไปมองเขา แล้วพูดว่า “คุณจะมาบอกฉันทำไมคะ ฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย !”

ลู่หานถิงมองไปข้างหน้า พวงมาลัยรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมที่อยู่ในฝ่ามือเขาขับอย่างนุ่มนวล เขาไม่ได้พูดอะไรอีก คืนนี้เขาดูเงียบผิดปกติไม่พูดไม่จาเป็นพิเศษ

...

ทั้งสองคนกลับมาถึงสวนโหย่วหลาน แล้วก็เข้าไปในห้องนอน จากนั้นลู่หานถิงก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เข้าไปอาบน้ำก่อนเถอะ”

“คุณชายลู่ ฉัน...”

ลู่หานถิงเหลือบมองเธอ แล้วพูดว่า “ถ้ามีอะไรจะคุยกับผม อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยคุยนะครับ”

ลักษณะเผด็จการและรุนแรงของเขานั้นดูเหมือนกับเมื่อก่อนเลย

เซี่ยซีหว่านถือชุดนอนของเธอเข้าไปในห้องอาบน้ำ เธออาบน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกมา

ลู่หานถิงยืนสูงตระหง่านด้วยขาเรียวยาวอยู่ที่หน้าต่าง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงขายาวสีดำซึ่งเป็นงานแฮนด์เมด เขามีใบหน้าหล่อเหลาและรูปร่างที่เป็นผู้ใหญ่ ตอนนี้มือข้างหนึ่งของเขากำลังล้วงอยู่ในกางเกง นิ้วมือเรียวยาวสองนิ้วของมืออีกข้างหนึ่งกำลังคีบบุหรี่ตัวหนึ่งสูบอยู่ หมอกควันลอยขึ้นไปบดบังใบหน้าอันหล่อของเขา เธอจึงเพียงแค่นิ้วมือ สันกรามและคิ้วที่ขมวดเป็นปมอย่างคลุมเครือ

เซี่ยซีหว่านเดินเข้าไปกอดเขาแน่นจากด้านหลัง แล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ ฉันกับลู่จื่อเซียนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะ ฉันอธิบายได้…”

“คุณเหนื่อยไหมครับ?” ลู่หานถิงพูดขัดจังหวะเธอทันที

“อะไรนะคะ?”

ลู่หานถิงไม่ได้หันมา เขาสูบบุหรี่เบา ๆ แล้วพ่นควันออกมา จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ผมถามคุณว่า คุณอยู่กับผมเหนื่อยไหมครับ? คุณต้องคิดหาวิธีเอาใจผมทุกวัน ไม่รู้ว่าต่อไปจะเจอเรื่องที่ไม่ดีอีกไหม ผมจะอารมณ์เสียอีกไหม ในหัวเต็มไปด้วยการรักษาเพื่อทำให้ผมดีขึ้น คำว่า อธิบาย สองคำนี้คุณน่าจะรู้สึกเหนื่อยใช่ไหมครับ?”

เซี่ยซีหว่านส่ายหัวไปมา แล้วพูดว่า “ฉันไม่เหนื่อยสักนิดเดียวค่ะ...”

“อ่อ คำว่าอธิบายสองคำนี้คุณบอกว่าไม่เหนื่อย แต่ผมเบื่อที่จะฟังแล้ว เซี่ยซีหว่าน เราหย่ากันเถอะ”

เซี่ยซีหว่าน เราหย่ากันเถอะ !

ประโยคนี้ดังก้องอยู่ในหูของเซี่ยซีหว่าน เธอปล่อยมือ จากนั้นร่างกายของเธอก็แข็งทื่ออยู่กับที่

ลู่หานถิงหันกลับมา นัยน์ตาคมคายลุ่มลึกคู่หนึ่งจ้องมองใบหน้าอันซีดขาวของเธอ แล้วพูดว่า “ครั้งนี้ผมไม่ได้พูดล้อเล่น เราหย่ากันเถอะ ผมจะให้ทนายร่างหนังสือข้อตกลงการหย่าร้าง เรื่องของทรัพย์สมบัติ ผมจะให้ความยุติธรรมต่อคุณ คุณเซ็นชื่อให้เร็วทีสุด เราหย่ากันเถอะ”

เซี่ยซีหว่านมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาด้วยความมึนงง จากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งเธอถึงเข้าใจว่า เขาจริงจังและเขาต้องการหย่ากับเธอจริง ๆ

แต่…

“ทำไมคะ? ทำไมเราต้องหย่ากันคะ?”

เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงต้องการหย่ากับเธอ

ลู่หานถิงยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วพูดอย่างเย้ยหยันว่า “ทำไมต้องการหย่างั้นเหรอ ในใจของคุณยังไม่รู้อีกเหรอ? ตั้งแต่ผมแต่งงานกับคุณ ผมต้องไปตามที่ต่าง ๆ ทุกวันไม่ซ้ำเพื่อจับชู้จนจะกลายเป็นชีวิตประจำวันของผมไปแล้ว อย่าบอกกับผมว่าคุณกับลู่จื่อเซียนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน พวกคุณโอบกอดกันและเขาก็เปิดผ้าคลุมหน้าของคุณขึ้น หรือต้องการให้ผมเห็นพวกคุณอยู่ด้วยกันด้วยตาของผมเองคุณถึงจะยอมรับ วันนี้เป็นลู่จื่อเซียน แล้วพรุ่งนี้จะเป็นใครล่ะ...”

“พอแล้วค่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว !” มือเล็กทั้งสองข้างของเซี่ยซีหว่านที่อยู่ข้างลำตัวกำเข้าหากันแน่น เบ้าตาแดงก่ำจ้องมาที่เขาแล้วพูดว่า “ฉันไม่มีชู้ค่ะ คุณอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ ถ้าคุณไม่เชื่อฉันจริง ๆ ฉันจะตรวจร่างกายให้คุณดู!”

ลู่หานถิงมองดูเบ้าตาแดงก่ำของเธอ เขารู้ว่าเขาได้ทำร้ายเธอแล้ว เขาต้องผลักเธอออกไปด้วยมือของเขาเองเท่านั้น

เมื่อก่อนเขาเก็บความโชคดีและความโลภไว้ในใจและคิดว่าการได้กุมมือเธอไว้นั้นจะทำให้เกิดความสุขได้ แต่แท้จริงแล้วกลับไม่ใช่ ความสุขกับเขาไม่สมพงศ์กัน

“คุณนายลู่ ตอนนี้การแพทย์เจริญก้าวหน้ามาก สำหรับคุณที่เรียนแพทย์...”

เขายังพูดไม่ทันจบ เซี่ยซีหว่านก็ยกมือขึ้นและตบเขาบ้องหูเขาอย่างแรง

เสียงเพี๊ยะดังสนั่ง ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิงถูกตบด้วยความผิดพลาดอย่างแรง

คำพูดที่ทิ่มแทงจิตใจเธอทั้งหมดของเขาถูกขัดจังหวะ และทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด

บุหรี่ที่อยู่ตรงระหว่างนิ้วของเขา เมื่อไม่ได้สูบนานเกินไปทำให้ตอนนี้เปลวไฟสีแดงเข้มเผาไหม้ขึ้นมาถึงปลายนิ้วของเขา แต่เขาก็ไม่ตอบสนองแม้แต่นิดเดียว เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นเซี่ยซีหว่านก็ยกมือเล็กของเธอขึ้นลูบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาหลังจากถูกตบ แล้วพูดว่า “ฉันทำให้คุณเจ็บหรือเปล่าคะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตบคุณนะคะ…”

ลู่หานถิงหันหน้ามามองเธอ เบ้าตาใสเป็นประกายของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เธอเป็นคนดื้อรั้นจึงไม่หลั่งน้ำตาออกมาโดยง่าย

เธอเอื้อมมือเล็กออกมาโอบเอวบางของเขาไว้ เซี่ยซีหว่านแนบใบหน้าซีดขาวและร่างกายที่เย็นเฉียบเข้าไปในอ้อมอกของเขา แล้วพูดว่า “คุณชายลู่คะ ฉันรู้สึกหนาวมาก ๆ กอดฉันแน่น ๆ หน่อยได้ไหมคะ กอดฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

บุหรี่ตกลงจากปลายนิ้วของเขาในทันที มือใหญ่ทั้งสองข้างห้อยลงมาข้างลำตัว เขารู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของเธอเย็นเฉียบราวกับก้อนน้ำแข็งและสีหน้าของเธอก็ย่ำแย่มาก เธอเพิ่งจะทดสอบพิษครั้งที่สองมา ตอนนี้ร่างกายของเธอคงกำลังทรมานอยู่มากแน่ ๆ เธอขอร้องให้เขากอดเธอด้วยเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน

ลู่หานถิงยกมือขึ้น แต่กลับแข็งค้างอีกครั้งกลางอากาศ เขาไม่กล้าตอบรับเธอและให้ความอบอุ่นเธอแม้แต่น้อย

“คุณชายลู่คะ วันนี้คุณพูดพอแล้ว อย่าพูดถึงมันอีกนะคะ คุณพูดว่าหย่า ฉันจะถือว่าคุณพูดล้อเล่น ฉันไม่คิดจริงจังหรอกค่ะ ทำไมฉันต้องคิดเล็กคิดน้อยกับคนที่กำลังโกรธอยู่ด้วยล่ะคะ ฉันรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย คุณกอดฉันแน่น ๆ หน่อยได้ไหมคะ” เซี่ยซีหว่านกอดเขาเอาไว้แน่น

เธอไม่ได้รับคำตอบ และเขาก็กอดเธออย่างแข็งทื่อโดยไม่พูดอะไรอีก

เซี่ยซีหว่านลืมตาขึ้นมองเขาด้วยดวงตาสีดำขลับที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ แล้วพูดว่า “ฉันสาบานกับคุณได้เลยว่า ถ้าฉันมีผู้ชายคนอื่นนอกจากคุณล่ะก็ ขอให้วันพรุ่งนี้ฉันออกไปและถูกรถชนเลย...”

ก่อนที่คำว่า “ตาย” จะพูดออกมาจากปากของเธอ ลู่หานถิงก็ผลักเธอออกไปในทันที เขาผลักเธอออกจากอ้อมอกของเขาอย่างแรง

เซี่ยซีหว่านไม่สามารถทรงตัวได้อย่างมั่นคง เธอจึงล้มลงบนพรมนุ่ม ๆ ในทันที

ทันทีที่เธอล้มลง เธอรู้สึกว่าดวงตาของเธอมืดสนิท สายตาของเธอมองไม่เห็นอะไรเลย โลกทั้งใบของเธอเต็มไปด้วยความมืดมิด

เธอสูญเสียการมองเห็นเหรอ?

ความกลัวที่จะสูญเสียการมองเห็นทำให้รูม่านตาของเธอหดตัวลงอย่างกะทันหัน ร่างกายแข็งทื่ออยู่บนพรมและไม่สามารถตอบสนองอะไรได้อีก

ลู่หานถิงมองเธอด้วยดวงตาคมคายลุ่มลึกของเขาที่เต็มไปด้วยสีแดงฉาน หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดมากราวกับจะแตกสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ มือใหญ่ที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวของเขาถูกบีบแน่นแล้วคลายออก หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่ออดทนไม่ให้เข้าไปกอดเธอไว้

ริมฝีปากบางของเขายกขึ้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างดุดันและโหดเหี้ยมว่า “ผมเคยพูดนานแล้วว่า อาการป่วยของผมไม่รักษาให้หายขายได้นะครับคุณนายลู่ คุณช่วยรักษาเกียรติยศและศักดิ์ศรีของตัวเองหน่อย อย่ารบกวนผมแล้วรีบเซ็นชื่อหย่าเร็ว ๆ เถอะครับ”