พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 206

เมื่อลู่หานถิงพูดจบก็ก้าวเท้าเดินจากไป

เขาไปแล้วเหรอ?

เขาไปแล้ว

เซี่ยซีหว่านได้ยินเสียงฝีเท้าที่ค่อย ๆ หายไปของเขา เขาไปแล้ว เขาออกสวนโหย่วหลานกลางดึกขนาดนี้ เขาคงไม่กลับมาแล้ว

เซี่ยซีหว่านหลับตาลงและลืมตาขึ้นสลับไปมา เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็ยังคงมองไม่เห็นอะไร เธอเริ่มสูญเสียการมองเห็นแล้ว การทดสอบพิษครั้งที่สองทำให้พิษของดอกลำโพงยังคงหลงเหลืออยู่ในเลือดของเธอ

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือเรียวเล็กของเธอเพื่อคลำหาเข็มเงินของเธอ เธอคลำหาเข็มเงินเจอ จากนั้นเธอก็ดันเข็มเงินเข้าไปในจุดฝังเข็มของเธอ เพื่อที่จะนำพิษของดอกลำโพงออกจากร่างกายของเธอ

แต่มันสายเกินไป ความร้ายแรงของพิษดอกไม้รุนแรงมากขึ้นจนพลังเข็มของเธอตอนนี้ไม่สามารถรักษาเธอได้เลย

เข็มเงินตกลงบนพรม เซี่ยซีหว่านนั่งขดตัวอยู่ข้างเตียง จากนั้นมือเรียวเล็กทั้งสองมือของเธอก็กอดเข่าของเธอเอาไว้ เธอลืมตาทั้งสองข้างที่ว่างเปล่าที่ไม่สามารถโฟกัสการมองเห็นใด ๆ ออกไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกมึนงง

เธอยังคงไม่เชื่อว่าคุณชายลู่จะหย่ากับเธอ เธอจะไม่หย่าแน่

แต่ครั้งนี้การทดสอบพิษนั้นแย่มาก สมการสุดท้ายยังไม่ถูกปลดล็อค เธอช่วยคุณชายลู่ไม่ได้ ตอนนี้สารพิษได้บุกเข้าไปในเลือดของเธอและทำให้เธอสูญเสียการมองเห็นทางอ้อม

เซี่ยซีหว่านมีรูม่านตาที่สวยงามมาก ภายในสะอาดบริสุทธิ์ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับมืดมิดไปหมด ดวงตาของเธอก็มองไม่เห็นสีสันอะไรเลย

ถ้าเธอสูญเสียการมองเห็นแล้ว ต่อไปเธอจะถือเข็มได้อย่างไร?

เธอจะรักษาความเจ็บป่วยและช่วยชีวิตผู้คนได้อย่างไร?

เซี่ยซีหว่านรู้สึกหนาวมาก บนเรือนร่างของเธอมีชุดนอนบาง ๆ เพียงตัวเดียว ตอนนี้เธอใช้แขนเรียวเล็กของเธอโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่นเพื่อเพิ่มความอบอุ่นเล็กน้อยให้ตัวเธอเอง

เธอคิดถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นและกว้างใหญ่ของคุณชายลู่มาก ตอนนี้เมื่อเธออยู่คนเดียวและหมดหนทาง เธอก็คิดถึงคุณชายลู่มากจริง ๆ เธอหวังเป็นอย่างมากว่าเขาจะสามารถอยู่เคียงข้างเธอได้

เซี่ยซีหว่านก้มศีรษะเล็กของเธอแล้วซุกใบหน้าเล็กอันขาวซีดลึกลงไปในหัวเข่าของเธอ ขนตายาวเป็นแพงามดั่งขนนกสั่นระริก จากนั้นหยดน้ำตาเม็ดใหญ่ก็พรั่งพรูไหลลงมาในทันที

...

ในห้องวีไอพีสุดหรูหราของบาร์ 1949 ลู่หานถิงนั่งอยู่บนโซฟา ในมือของเขาถือเหล้าหนึ่งขวดกรอกเข้าปาก บนโต๊ะกลางตรงหน้าเขามีขวดเหล้าเปล่าจำนวนมากล้มระเนระนาดเกลื่อนเต็มไปหมด

ฮั่วซีเจ๋อเดินเข้ามา แล้วพูดว่า “บ้าจริง พี่รอง นี่พี่ได้รับเรื่องอะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจมาเนี่ย ทำไมพี่ถึงดื่มเยอะมากขนาดนี้?”

ลู่หานถิงเหลือบมองฮั่วซีเจ๋อ คิ้วคมได้รูปขมวดเข้าหากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มซึมเศร้า เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อยว่า “ฉันจะหย่าแล้ว เตรียมกลับมาเป็นโสดอีกครั้ง”

“จริงเหรอพี่? พี่รองครับ ทั่วทั้งเมืองไห่เฉิงรู้กันหมดว่า พี่เทิดทูนพี่สะใภ้ที่แต่งงานแทนคนนั้นมาก ทำไมจู่ ๆ พี่ถึงคิดที่จะหย่าขึ้นมาล่ะ พี่อยากกลับไปเป็นคนโสดแบบผู้ดีเหรอครับ?”

ฮั่วซีเจ๋อนั่งลง แล้วพูดต่อว่า “แต่พี่รองครับ เรื่องการแต่งงานของพี่ พ่อของพี่ที่อยู่ที่นั่นคงไม่ยอมรับอย่างแน่นอน ลูกสะใภ้ในอนาคตที่พ่อพี่เลือกคือ ลี่หยิงหยู่ ลูกสาวคนโตของตระกูลลี่มหาเศรษฐีที่รวยที่สุด ลี่หยิงหยู่รอคอยพี่มาโดยตลอด เธอรอให้พี่สนุกกับเมืองไห่เฉิงจนพอใจแล้วค่อยกลับไปที่มหานครเอมพิเรียลเพื่อสืบทอดอาณาจักรธุรกิจขนาดใหญ่ของตระกูลลู่ และแต่งงานกับลูกสาวมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุด เซี่ยซีหว่านพี่สะใภ้แต่งงานแทนคนนี้ พี่ก็สนุก ๆ กับเธอก็พอแล้ว พี่อย่าจริงจังไปเลย”

ใบหน้าของลู่หานถิงไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา เขาเพียงแค่หัวเราะเยาะและไม่ต้องการใครอีก

“พี่ชายรอง พี่ดื่มคนเดียวคงน่าเบื่อมาก ตอนนี้ที่ 1949 ของเรามีตัวท๊อปที่หน้าตาดีและสวยหลายคน ผมเรียกให้พวกเธอทั้งหมดมาดื่มเป็นเพื่อนพี่นะ”

ลู่หานถิงเหลือบมองฮั่วซีเจ๋อ แล้วพูดตวาดว่า “ออกไป !”

“......”

ฮั่วซีเจ๋อรู้สึกว่าพี่ชายรองของเขาไม่เหมือนใครจริง ๆ เมื่อทุกคนมาดื่มที่บาร์จะต้องเรียกผู้หญิงรูปร่างดีหน้าตาสวย ๆ มาดื่มเป็นเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงสวย ๆ เหล่านี้จะทำให้เขาด่างพร้อย ไม่ว่าผู้หญิงที่สวยจะสวยแค่ไหนก็ไม่ได้เงินเขาไป

ฮั่วซีเจ๋อไม่กล้าที่จะยั่วยุลู่หานถิง เขาจึงรีบออกไป

ลู่หานถิงดื่มเหล้าไปหลายขวด ขวดเหล้าสุดท้ายทำให้เขารู้สึกร่างกายหนักอึ้ง ดวงตาคมคายลุ่มลึกของเขามีความล่องลอยเล็กน้อย เขาเริ่มรู้สึกเมาแล้ว

ทันใดนั้น ประตูของห้องวีไอพีสุดหรูก็ถูกเปิดออก ปรากฏเงาร่างที่กำลังเดินเข้ามา เธอคือเซี่ยเหยียนเหยียน

เมื่อไม่นานมานี้พลังชีวิตของเซี่ยเหยียนเหยียนได้รับบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นที่ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้เธอจึงใช้ชีวิตอย่างเงียบเฉียบ แต่ภายใต้ใบหน้าที่เงียบสงบของเธอนั้น เธอต้องเตรียมแผนการอะไรไว้อย่างแน่นอน

เซี่ยเหยียนเหยียนเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้าง ๆ ลู่หานถิง แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ประธานลู่คะ...ประธานลู่คะ...”

ลู่หานถิงเมาแล้ว เขาจึงไม่ได้ตอบรับเสียงของเธอ

“ประธานลู่คะ ฉันจะพาคุณกลับไปที่ห้องนะคะ” เซี่ยเหยียนเหยียนพยุงร่างของลู่หานถิงขึ้น จากนั้นเธอก็นำเขาออกจากห้องวีไอพีสุดหรูแล้วไปส่งเขาที่ห้องเพรสซิเดนท์สวีท

...

ภายในห้องเพรสซิเดนท์สวีท เซี่ยเหยียนเหยียนวางร่างของลู่หานถิงไว้บนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ เธอมองเรือนรางอันน่าหลงใหลและใบหน้าอันหล่อเหลาที่มีความเป็นผู้ใหญ่ของลู่หานถิงอย่างชื่นชม จากนั้นเธอจึงเอื้อมมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของลู่หานถิงอย่างช้า ๆ

กระดุมหนึ่งเม็ดถึงสองเม็ดถูกปลดออกเผยให้เห็นกระดูกอ่อนที่งดงามของชายหนุ่ม ใบหน้าที่งดงามของเซี่ยเหยียนเหยียนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างรวดเร็ว และหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น

เมื่อเธอกำลังจะปลดกระดุมเม็ดที่สาม มือใหญ่ก็ดึงแขนเธอไว้ในทันที เขาจับแขนของเธอไว้แน่น

เซี่ยเหยียนเหยียนเริ่มหายใจแรง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นลู่หานถิงที่อยู่บนเตียงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาอันล่องลอยคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความดำมืดและเยือกเย็น

เมื่อใดก็ตามที่เธอสบตาเข้ากับนัยน์ตาของชายคนนี้ เซี่ยเหยียนเหยียนจะรู้สึกหวาดกลัวและประหม่าทุกครั้ง ออร่าของชายที่มีฐานะร่ำรวยและมีอำนาจทั้งสองอย่างนั้นแข็งแกร่งเกินไป เมื่อเธอจ้องมองเขาอย่างสงบนิ่ง ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถมองทะลุความคิดของเขาได้

“คุณลู่...ประธานลู่คะ…” เซี่ยเหยียนเหยียนพูดอย่างตะกุกตะกักด้วยความตกใจกลัว

ทันใดนั้น ลู่หานถิงก็เอื้อมมือออกมาและกระชากเธอเข้ามาอย่างแรง

เซี่ยเหยียนเหยียนล้มลงมาในอ้อมอกของเขาทันที กลิ่นกายที่สะอาดและเย็นวูบจากตัวผู้ชายที่ปะปนกับกลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์จาง ๆ นั้นก็พุ่งเข้าในจมูกของเธอทันที และมีกลิ่นหอมที่ทำให้เธออาจจะตายได้

ร่างกายของเซี่ยเหยียนเหยียนอ่อนยวบจนแทบจะกลายเป็นของเหลวราวกับน้ำอยู่ในอ้อมอกของเขา

ทั้งหมดนี้เป็นเหมือนความฝัน เซี่ยเหยียนเหยียนฝันถึงช่วงเวลาที่เธอนอนอยู่ในอ้อมอกของลู่หานถิงจนนับครั้งไม่ถ้วนในความฝันของเธอ

ไม่คิดเลยว่าในที่สุดวันนี้ฝันก็เป็นจริงแล้ว

“ประธานลู่คะ...” เซี่ยเหยียนเหยียนเรียกด้วยน้ำเสียงหวานหยาดเยิ้ม

ลู่หานถิงกอดเธอไว้ในอ้อมอกของเขา เปลือกตาอันคมคายของเขาหลับลง จากนั้นเขาก็พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “หว่านหว่าน...หว่านหว่าน...”

เขาพูดแต่ชื่อของเซี่ยซีหว่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนแข็งทื่อราวกับเอาน้ำเย็นราดลงมา แท้จริงแล้วเขาให้เธอกลายเป็นเซี่ยซีหว่านแทน

อย่างไรก็ตาม โอกาสนี้หาได้ยากและไม่ควรพลาด

มือของเซี่ยเหยียนเหยียนค่อย ๆ ลูบไล้ลงไปที่เอวบางของเขาแล้วพูดว่า “ประธานลู่คะ คุณเมาแล้ว ฉันจะช่วยคุณถอดเสื้อผ้าให้นะคะ เรานอนด้วยกันเถอะค่ะ”

ลู่หานถิงไม่ได้ปฏิเสธ เขาซุกใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไปในผมยาวของเซี่ยเหยียนเหยียน

ทันใดนั้นลู่หานถิงจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ความล่องลอยภายในตาของเขาลดลงแล้ว เขาจึงยื่นมือออกมาปัดเซี่ยเหยียนเหยียนจนเธอตกลงมาจากเตียง

ตุบ เซี่ยเหยียนเหยียนตกลงมาบนพรมด้วยท่วงท่าที่น่าอับอายอย่างยิ่งพร้อมกับร้องอุทานด้วยความเจ็บปวด

ลู่หานถิงรีบลุกขึ้นและลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชาอย่างดูถูก สายตาของเขาทั้งเย็นชาและดุดันจนแทบจะตัดแขนตัดขาเธอ จากนั้นเขาก็พูดว่า “เซี่ยเหยียนเหยียน ใครให้คุณเข้ามาที่นี่ คุณเบื่อชีวิตของตัวเองแล้วเหรอ?”

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกว่ากระดูกของเธอถูกกระแทกจนแหลกละเอียดเลย เธอมองลู่หานถิงด้วยใบหน้าซีดขาว แล้วพูดว่า “ประธานลู่คะ ฉันเห็นว่าคุณเมาแล้ว ฉันแค่หวังดีพาคุณมาส่งที่ห้อง เมื่อครู่นี้คุณก็คิดว่าฉันเป็นหว่านหว่านอีก...”