พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 208

น้ำเสียงของเซี่ยซีหว่านนั้นนุ่มนวล รอยยิ้มอันสดใสเปล่งประกายในดวงตาระยิบระยับของเธออย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเธอก็พูดว่า “เพราะฉะนั้นคุณท่านคะ หนูคงต้องทำผิดต่อความกรุณาของท่านแล้วล่ะค่ะ”

คุณท่านลี่ฟังแล้วเข้าใจในทันที นางฟ้าตัวน้อยของเธอแต่งงานแล้ว และเธอก็รักเขามาก

จบสิ้นแล้ว เธอมาช้าไป !

“นางฟ้าตัวน้อย ในเมื่อฉันถวายตัวให้เธอแล้วเธอไม่รับ งั้นเธอสามารถเสนอความปรารถนามาได้ ฉันรับปากว่าฉันจะมอบทุกอย่างที่เธอต้องการได้ทั้งหมด” คุณท่านลี่พูดด้วยรอยยิ้มรักใคร่เอ็นดู

เซี่ยซีหว่านลุกขึ้น แล้วพูดว่า “คุณท่านคะ คำพูดหนูยังคงยืนยันคำเดิมค่ะ สิ่งเหล่านี้คือหน้าที่ความรับผิดชอบของหนู ดูแลสุขภาพร่างกายของท่านให้ดีนะคะ หนูขอตัวก่อนค่ะ ถ้าหนูมีเวลาว่างหนูจะมาเยี่ยมท่านใหม่ค่ะ”

เซี่ยซีหว่านพูดจบก็ออกไปในทันที

...

เมื่อเซี่ยซีหว่านเดินออกไป ในขณะเดียวกันนั้นก็มีเสียงของสวี่เส้าหนานดังขึ้นมาจากด้านหลังว่า “เฮ้ ยัยเด็กขี้เหร่!”

สวี่เส้าหนานเดินตามเธอออกมา

เซี่ยซีหว่านหยุดเดิน เธอมองย้อนกลับไปที่สวี่เส้าหนาน แล้วพูดว่า “คุณชายสวี่ คุณมีอะไรที่จะแนะนำฉันเหรอคะ?”

สวี่เส้าหนานเหลือบมองเธอขึ้นลงด้วยดวงตาทรงดอกท้ออันเฉี่ยวคมราวกับนกฟินิกซ์ จากนั้นเขาก็พูดว่า “คุณแต่งงานแล้วจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

สวี่เส้าหนานเดินไปข้าง ๆ เธอ ดวงตาของหญิงสาวนั้นเปล่งประกายสว่างไสว แต่น่าเสียดายที่เธอสวมผ้าคลุมหน้าเอาไว้จึงทำให้เขามองเห็นหน้าเธอไม่ชัด เขาค่อย ๆ เอื้อมมือออกมาเพื่อเปิดผ้าคลุมหน้าของเธอขึ้นพลางพูดว่า “อันที่จริงแล้วหน้าตาของคุณเป็นยังไงเหรอ ให้นายน้อยดูหน่อยสิ”

เซี่ยซีหว่านยื่นมือออกมาตบมือเขาเสียงดัง “เพี๊ยะ”

สวี่เส้าหนานหัวเราะเยาะพร้อมดึงมือกลับ แล้วพูดว่า “ผมว่าคุณต้องเป็นคนหน้าตาอัปลักษณ์แน่นอน เด็กขี้เหร่ ทำไมคุณถึงไม่สนใจข้อเสนอที่คุณยายผมเสนอให้ล่ะ หรือว่าคุณอยากจับผมใจจะขาดแต่กลัวดูไม่ดี นี่เป็นโอกาสที่ดีแล้วนะ ถ้าพลาดโอกาสนี้ไปก็จะไม่มีอีกแล้ว เพราะผมจะพาคุณยายกลับนครเอมพิเรียลแล้ว”

“พวกคุณจะกลับกันแล้วเหรอคะ?” คุณท่านลี่และเขาทั้งสองคนมาจากนครเอมพิเรียลซึ่งเป็นเรื่องปกติที่จะต้องกลับไป เธอจึงพูดต่ออีกว่า “อีกสักครู่ฉันจะเขียนใบสั่งยาบำรุงให้คุณเอากลับไปนะคะ ร่างกายของคุณท่านยังคงต้องได้รับการบำรุงรักษาอยู่อย่างสม่ำเสมอค่ะ”

เมื่อสวี่เส้าหนานเห็นว่าเธอไม่ต้องการเสนอข้อเรียกร้องอะไรจริง ๆ เขาก็หรี่ตาทรงนกฟีนิกซ์ลงเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เด็กขี้เหร่ คุณจะไปเที่ยวที่มหานครเอมพิเรียลไหม?”

เซี่ยซีหว่านส่ายหัว แล้วพูดว่า “ตอนนี้ฉันยังไม่มีความคิดนี้ค่ะ”

“คุณช่วยชีวิตคุณยายของผมไว้ ผมก็เป็นหนี้บุญคุณกับคุณ นายน้อยจะให้รางวัลและการลงโทษแยกอย่างชัดเจน ถ้าคุณไปที่มหานครเอมพิเรียล คุณสามารถมาเที่ยวหานายน้อยได้นะครับ” เมื่อสวี่เส้าหนานพูดจบก็เดินจากไป

เซี่ยซีหว่านไม่เข้าใจความหมายของสวี่เส้าหนาน แต่บรรดาลูกน้องของสวี่เส้าหนานต่างตกตะลึง ความหมายของนายน้อยคือ เพียงแค่เซี่ยซีหว่านไปที่มหานครเอมพิเรียล เขาที่เป็นเจ้าชายแห่งนครเอมพิเรียลจะคุ้มกันเธอเอง

...

ภายในห้องผู้ป่วย Vip คุณท่านลี่กำลังตกตะลึงจึงพูดว่า “ไม่สนุกเลย ไม่สนุกเลย นางฟ้าตัวน้อยเป็นหลานสะใภ้ของฉันไม่ได้ เก็บของกลับไปที่มหานครเอมพิเรียลกันเถอะ”

สวี่เส้าหนานก็มีความคิดเช่นนี้เหมือนกัน เขาจึงพูดขึ้นทันทีว่า “คุณยายครับ การที่คุณยายแอบเข้ามาที่เมืองไห่เฉิงในครั้งนี้ ไม่ใช่ว่าคุณยายอยากจะมาเที่ยวแบบไม่วางแผนเหรอครับ คุณยายก็แวะเที่ยวหาพี่ชุ่ยเฟินของคุณยายก่อนสิครับ ก่อนจะกลับไปก็นัดเจอหรือนัดดื่มชากับคุณชุ่ยเฟินดีไหมครับ?”

คุณท่านลี่โบกมือไปมา แล้วพูดว่า “ไม่ต้องเจอหรอก ชุ่ยเฟินมาอยู่ที่นี่หกเจ็ดปีแล้ว วันว่าง ๆ ได้สิ้นสุดแล้ว อีกไม่นานท่านก็จะกลับไปที่นครเอมพิเรียลแล้ว เพราะลูกชายของท่านจะมารับท่านแล้ว พอหลังจากกลับไปนครเอมพิเรียลเราสองคนค่อยไปเยี่ยมเยียนกันอีกครั้ง ตอนนี้เรากลับกันเถอะ”

“ครับ ผมจะให้คนเตรียมเที่ยวบินพิเศษให้ครับ”

...

เซี่ยซีหว่านเจาะเลือดตรวจอีกครั้ง เธอเดาไม่ผิด เธอถูกพิษของดอกลำโพงและทำให้สูญเสียการมองเห็นทางอ้อม

เธอจับใบรายงานผลตรวจในมือแน่น พิษของดอกลำโพงเป็นพิษที่รุนแรงมากในโลกมนุษย์ ไม่มีทางแก้ไขได้เลย แม้จะใช้พลังเข็มของเธอก็ไม่มีทางช่วยรักษาตัวเองได้

ถ้าเธอช่วยรักษาตัวเองไม่ได้ เธอก็ช่วยคุณชายลู่ไม่ได้เช่นกัน

ทันใดนั้นร่างสูงโปร่งที่เยือกเย็นและหล่อเหลาเดินเข้ามาหาเธอ ลู่จื่อเซียนมาแล้ว

ลู่จื่อเซียนมองมาที่เธอ จากนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ใบรายงานผลตรวจเลือดในมือของเธอแล้วพูดว่า “คุณถูกพิษของดอกลำโพงไม่ใช่เหรอ?”

เซี่ยซีหว่านรีบพับใบรายงานผลตรวจเลือดเก็บใส่ลงในกระเป๋าของเธออย่างรวดเร็ว เธอไม่ได้ตอบคำถามนี้ แต่เปลี่ยนเรื่องพูดแทนว่า “นักวิชาการลู่คะ ขอบคุณที่ช่วยฉันอีกครั้งนะคะ คุณช่วยฉันหลายครั้งแล้ว ถ้ามีเวลา ฉันกับคุณชายลู่ขอเลี้ยงข้าวคุณเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณจากฉันนะคะ”

เธอบอกว่า เธอกับลู่หานถิงจะขอเลี้ยงข้าวเขา พวกเขาก็เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว ลู่จื่อเซียนเปิดผ้าคลุมหน้าบนใบหน้าของเธอขึ้น ตอนนี้เธอได้ให้คำตอบแล้ว ลู่จื่อเซียนเข้าใจมันเป็นอย่างดี

“ฉันมีเรื่องต้องทำต่อ ขอตัวก่อนนะคะ” เซี่ยซีหว่านก้าวเท้าแล้วเดินจากไป

“ซีหว่าน !” ลู่จื่อเซียนเอื้อมมือออกไปคว้าข้อมือเล็กของเธอไว้

เซี่ยซีหว่านหยุดเดินพร้อมกับดึงข้อมือของเธอกลับมาอย่างแรง แล้วพูดว่า “นักวิชาการลู่คะ ฉันเป็นพี่สะใภ้ของคุณนะคะ และคุณก็เป็นน้องของสามีของฉัน ต่อไปเราควรจะรักษาระยะห่างระหว่างน้องสามีกับพี่สะใภ้บ้างเล็กน้อยนะคะ คุณชายลู่จะเข้าใจผิดได้ ถ้าคนอื่นเห็นก็จะวิพากษ์วิจารณ์นะคะ”

ลู่จื่อเซียนมองไปที่นัยน์ตาสดใสของเธอพลางเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ซีหว่าน กลับไปมหานครเอมพิเรียลกับผมเถอะ คุณถูกพิษของดอกลำโพง กลับไปมหานครเอมพีเรียลกับผม ผมสามารถช่วยคุณได้”

เซี่ยซีหว่านมองตรงไปที่ลู่จื่อเซียนอย่างเฉยเมย

“ซีหว่าน หรือว่าคุณอยากตายเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านส่ายหัว แล้วพูดว่า “ไม่ค่ะ ฉันอยากมีชีวิตอยู่ และฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมากค่ะ”

“ถ้างั้นคุณก็กลับไปมหานครเอมพีเรียลกับผม นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่คุณจะรอดได้”

เซี่ยซีหว่านหลุบตาลงทำให้ขนตายาวเป็นแพงามดั่งขนนกตกลงมาและไม่พูดอะไรอีก

“ซีหว่าน คุณตัดใจจากที่นี่ไม่ลงใช่ไหม? เมืองไห่เฉิงแห่งนี้ไม่มีญาติพี่น้องของคุณอีกต่อไปแล้ว ความทรงจำเดียวที่เหลืออยู่สำหรับคุณน่าจะเป็นการทรยศและการทอดทิ้งในวัยเด็กของคุณ ทำไมคุณถึงอยากอยู่ที่นี่? มหานครเอมพิเรียลเป็นศูนย์การแพทย์ ที่นั่นมีแต่สิ่งสวยงาม ผมมีความรู้สึกอย่างหนึ่งว่า คุณมาจากที่นั่นโดยกำเนิด คุณเป็นคนของที่นั่น ออกจากเมืองไห่เฉิงแล้วไปมหานครเอมพีเรียลกับผมเถอะ”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ถนนทางม้าลายใต้เท้าของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “แต่... ที่นี่มีคุณชายลู่ค่ะ ที่แห่งนี้ทำให้ฉันกับเขาพบกัน ที่นี่มีความทรงจำทั้งหมดของฉันกับเขา ฉันตัดใจไปจากที่นี่ไม่ได้ค่ะ ฉันปล่อยเขาไปไม่ได้ค่ะ แม้ว่าเมืองแห่งนี้จะมีความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดของฉัน แต่เป็นเพราะคุณชายลู่ ภายในใจฉันจึงยังคงรักเมืองแห่งนี้อย่างสุดหัวใจค่ะ”

เพราะคน ๆ หนึ่งทำให้เธอตกหลุมรักเมืองแห่งนี้ ลู่จื่อเซียนมองเซี่ยซีหว่าน แล้วพูดว่า “แล้วร่างกายของคุณล่ะ คุณจะทำยังไง?”

“เรื่องที่จะไปมหานครเอมพีเรียล ฉันขอคิดใคร่ครวญอีกครั้งก่อนนะคะ แต่นักวิชาการลู่คะ คุณอย่าเสียเวลากับฉันเลยค่ะ ฉันไม่คุ้มค่าหรอกค่ะ” เมื่อเซี่ยซีหว่านพูดจบก็หันหลังและเดินจากไป

ลู่จื่อเซียนยืนอยู่ที่เดิมเพียงลำพัง เขามองดูเงาร่างสวยของเซี่ยซีหว่านจนหายลับไปจากสายตาของเขา จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความถึงลู่หานถิง

...

เซี่ยซีหว่านยังไม่อยากตาย เธอต้องการมีชีวิตที่ดี ดังนั้นการไปที่มหานครเอมพีเรียลและพรรคพวกของเธอที่นั่นจำเป็นต้องเอาเข้ามารวมอยู่ในแผนแล้ว แต่ก่อนที่เธอจะจากไป เธอจำเป็นต้องจัดการกับเรื่องทั้งหมดของตระกูลเซี่ยก่อน

เธอต้องการเปิดเผยความจริงที่คุณปู่ตกบันไดเมื่อสิบปีก่อนด้วยตัวเอง และตอนจบของเซี่ยเหยียนเหยียนก็ควรจะเขียนโดยเธอเองเช่นกัน !

เซี่ยซีหว่านนั่งแท็กซี่ไปที่บ้านตระกูลเซี่ย เธออยากพบคุณปู่เซี่ย หากคำนวณตามเวลาแล้ว คุณปู่น่าจะฟื้นขึ้นมาในอีกไม่กี่วัน

แต่เมื่อเซี่ยซีหว่านเข้ามาในห้อง บนเตียงไม่มีใคร และร่างของคุณปู่เซี่ยหายไป !

เซี่ยซีหว่านถามสาวใช้อย่างรวดเร็วว่า “คุณปู่ของฉันล่ะ?”

ทันใดนั้นหลี่ยู่หลานก็เดินบิดเอวของเธอไปมา แล้วเดินเข้ามาพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน เธอไม่ต้องตามหาหรอก เราย้ายคุณปู่ไปที่อื่นแล้ว ต่อไปเราจะไม่ยอมให้เธอพบกันคุณปู่อีก”

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านฉายแววเย็นชาในทันที