พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 214

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

ทำไมเธอถึงมองไม่เห็น?

ทำไมเธอถึงไม่เคยบอกเขา?

เป็นเพราะพิษจากดอกลำโพงอย่างนั้นเหรอ?

ลู่หานถิงยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ดวงตาคมคายของเขาสั่นไหวราวกับพายุ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวและไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

“สาวน้อย ถ้าเธอมองไม่เห็นแล้วจะกลับบ้านได้ยังไงล่ะ เธอได้โทรเรียกคนในครอบครัวให้มารับหรือยังจ๊ะ?” คุณป้าท่าทางใจดีเอ่ยถามเธอด้วยความเป็นห่วง

เซี่ยซีหว่าน พยักหน้าตอบรับและพูดว่า “ฉันโทรหาสามีแล้วค่ะ อีกสักครู่สามีก็จะมารับฉันแล้วค่ะ ขอบคุณคุณป้ามากนะคะ คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันก็จะกลับบ้านแล้วค่ะ”

คุณป้าคนนั้นคิดไม่ถึงว่าเซี่ยซีหว่านจะแต่งงานแล้ว จึงพูดว่า “สาวน้อย ถ้าเอย่างนั้นเธอมานั่งรอสามีเธอตรงนี้ดีกว่านะ ด้านหน้าของเธอมีไฟจราจรอยู่ อย่าเดินเพ่นพ่านเชียวนะ”

เมื่อคุณป้าคนนั้นพูดจบก็หันหลังและเดินจากไป

เซี่ยซีหว่านมองไปทางที่ท่านกำลังเดินออกไป แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นอะไรเลย แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หันหลัง และเดินไปข้างหน้า

“ไฟเขียวแล้วรีบไปกันเถอะ”

เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดออกมา แต่เซี่ยซีหว่านก็เดินข้ามถนนตามคน ๆ นั้นไปด้วย

ลู่หานถิงเดินตามหลังเธอไป เขาห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าว ระหว่างทางนั้นเขาพยายามยับยั้งชั่งใจและเตือนสติตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าก้าวไปข้างหน้า แอบตามไปแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว

เขาคิดไม่ออกว่าคนที่มองไม่เห็นอะไรเลยแบบเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอจะหวาดกลัวมากขนาดไหน เขาทำได้เพียงมองดูเธอจากข้างหลัง เพราะเธอไม่รู้ว่าสัญญาณไฟเขียวเหลืออีกกี่วินาที เธอจึงรีบก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็กลัวสะดุดล้มเช่นเดียวกัน เธอจึงพยายามก้าวเดินอย่างระมัดระวัง เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ดวงตาของเธอสวยที่สุด มันทั้งสดใสและเปล่งประกาย ทุกครั้งที่เขาได้จ้องมอง ดวงตาของเธอมักจะทำให้เขารู้สึกว่า “คนน่ารักของคุณอยู่ที่นี่แล้ว”

ดวงตาคมคายของลู่หานถิงเต็มไปด้วยสีแดง มือใหญ่ที่อยู่ด้านข้างลำตัวทั้งสองข้างของเขากำเข้าหากันแน่น

เขาอยากจะเดินไปกอดเธอ

แต่เขากลับไม่สามารถทำมันได้

ตอนนี้ทางที่ดีที่สุดสำหรับเธอคือไม่ต้องทำอะไรเลย

เมื่อเดินไปจนสุดทางม้าลาย เซี่ยซีหว่านที่อยู่ข้างหน้าเขาก็หยุดเดินอย่างช้า ๆ และเธอก็ค่อย ๆหันกลับมา

ลู่หานถิงไม่คิดว่าจู่ ๆ เธอจะหันกลับมา ทำให้เขายืนนิ่งตัวแข็งทื่อในทันที

เซี่ยซีหว่านมองมาตรงทิศทางที่เขายืนอยู่ เธอเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอ จากนั้นแววตาที่ว่างเปล่าของเธอก็เปล่งประกายขึ้นมาในทันใด แล้วพูดว่า “คุณชายลู่ นั่นคุณหรือเปล่าคะ?”

ในขณะนั้นลู่หานถิงเกือบจะคิดว่าเธอมองเห็นเขาแล้ว

“คุณชายลู่คะ ฉันเหมือนจะ...ได้ยินเสียงฝีเท้าของคุณ คุณเดินตามหลังฉันมาตลอดใช่ไหมคะ คุณอยู่ที่นี่ใช่ไหม ใช่คุณหรือเปล่าคะ?”

ทันใดนั้นหัวใจของลู่หานถิงก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะได้พบกับหญิงสาวที่อ่อนโยนและสามารถทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดภายในใจได้ถึงเพียงนี้

ขณะเดียวกันสัญญาณไฟแดงก็สว่างขึ้น แต่ไม่มีรถขับผ่านมาสักคัน ทุกคนต่างก็ชะโงกหน้าออกมาจากรถและมองไปที่ชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังยืนอยู่บนทางเท้าในขณะนี้

“บ้าจริง ดูนั่นสิ นั่นมันประธานลู่นี่”

“จริง ๆ แล้วคือคุณนายลู่และประธานลู่ต่างหากล่ะ !”