พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 214

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

ทำไมเธอถึงมองไม่เห็น?

ทำไมเธอถึงไม่เคยบอกเขา?

เป็นเพราะพิษจากดอกลำโพงอย่างนั้นเหรอ?

ลู่หานถิงยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ดวงตาคมคายของเขาสั่นไหวราวกับพายุ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวและไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

“สาวน้อย ถ้าเธอมองไม่เห็นแล้วจะกลับบ้านได้ยังไงล่ะ เธอได้โทรเรียกคนในครอบครัวให้มารับหรือยังจ๊ะ?” คุณป้าท่าทางใจดีเอ่ยถามเธอด้วยความเป็นห่วง

เซี่ยซีหว่าน พยักหน้าตอบรับและพูดว่า “ฉันโทรหาสามีแล้วค่ะ อีกสักครู่สามีก็จะมารับฉันแล้วค่ะ ขอบคุณคุณป้ามากนะคะ คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันก็จะกลับบ้านแล้วค่ะ”

คุณป้าคนนั้นคิดไม่ถึงว่าเซี่ยซีหว่านจะแต่งงานแล้ว จึงพูดว่า “สาวน้อย ถ้าเอย่างนั้นเธอมานั่งรอสามีเธอตรงนี้ดีกว่านะ ด้านหน้าของเธอมีไฟจราจรอยู่ อย่าเดินเพ่นพ่านเชียวนะ”

เมื่อคุณป้าคนนั้นพูดจบก็หันหลังและเดินจากไป

เซี่ยซีหว่านมองไปทางที่ท่านกำลังเดินออกไป แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็นอะไรเลย แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หันหลัง และเดินไปข้างหน้า

“ไฟเขียวแล้วรีบไปกันเถอะ”

เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดออกมา แต่เซี่ยซีหว่านก็เดินข้ามถนนตามคน ๆ นั้นไปด้วย

ลู่หานถิงเดินตามหลังเธอไป เขาห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าว ระหว่างทางนั้นเขาพยายามยับยั้งชั่งใจและเตือนสติตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าก้าวไปข้างหน้า แอบตามไปแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว

เขาคิดไม่ออกว่าคนที่มองไม่เห็นอะไรเลยแบบเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอจะหวาดกลัวมากขนาดไหน เขาทำได้เพียงมองดูเธอจากข้างหลัง เพราะเธอไม่รู้ว่าสัญญาณไฟเขียวเหลืออีกกี่วินาที เธอจึงรีบก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็กลัวสะดุดล้มเช่นเดียวกัน เธอจึงพยายามก้าวเดินอย่างระมัดระวัง เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ดวงตาของเธอสวยที่สุด มันทั้งสดใสและเปล่งประกาย ทุกครั้งที่เขาได้จ้องมอง ดวงตาของเธอมักจะทำให้เขารู้สึกว่า “คนน่ารักของคุณอยู่ที่นี่แล้ว”

ดวงตาคมคายของลู่หานถิงเต็มไปด้วยสีแดง มือใหญ่ที่อยู่ด้านข้างลำตัวทั้งสองข้างของเขากำเข้าหากันแน่น

เขาอยากจะเดินไปกอดเธอ

แต่เขากลับไม่สามารถทำมันได้

ตอนนี้ทางที่ดีที่สุดสำหรับเธอคือไม่ต้องทำอะไรเลย

เมื่อเดินไปจนสุดทางม้าลาย เซี่ยซีหว่านที่อยู่ข้างหน้าเขาก็หยุดเดินอย่างช้า ๆ และเธอก็ค่อย ๆหันกลับมา

ลู่หานถิงไม่คิดว่าจู่ ๆ เธอจะหันกลับมา ทำให้เขายืนนิ่งตัวแข็งทื่อในทันที

เซี่ยซีหว่านมองมาตรงทิศทางที่เขายืนอยู่ เธอเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอ จากนั้นแววตาที่ว่างเปล่าของเธอก็เปล่งประกายขึ้นมาในทันใด แล้วพูดว่า “คุณชายลู่ นั่นคุณหรือเปล่าคะ?”

ในขณะนั้นลู่หานถิงเกือบจะคิดว่าเธอมองเห็นเขาแล้ว

“คุณชายลู่คะ ฉันเหมือนจะ...ได้ยินเสียงฝีเท้าของคุณ คุณเดินตามหลังฉันมาตลอดใช่ไหมคะ คุณอยู่ที่นี่ใช่ไหม ใช่คุณหรือเปล่าคะ?”

ทันใดนั้นหัวใจของลู่หานถิงก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาทันที ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะได้พบกับหญิงสาวที่อ่อนโยนและสามารถทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดภายในใจได้ถึงเพียงนี้

ขณะเดียวกันสัญญาณไฟแดงก็สว่างขึ้น แต่ไม่มีรถขับผ่านมาสักคัน ทุกคนต่างก็ชะโงกหน้าออกมาจากรถและมองไปที่ชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังยืนอยู่บนทางเท้าในขณะนี้

“บ้าจริง ดูนั่นสิ นั่นมันประธานลู่นี่”

“จริง ๆ แล้วคือคุณนายลู่และประธานลู่ต่างหากล่ะ !”

แสงนีออนในเมืองที่เจริญรุ่งเรืองแห่งนี้เปรียบเสมือนดวงดาวบนท้องฟ้า ลมพัดในยามค่ำคืนบวกกับความเงียบระหว่างพวกเขาทั้งคู่ทำให้ทั้งเมืองดูเงียบงันลงไปด้วย

เซี่ยซีหว่านค่อย ๆ ยกมือเรียวเล็กของเธอขึ้นมาและยื่นออกไปข้างหน้า เธอรู้สึกได้ถึงคุณคุณชายลู่ ตอนนี้คุณชายลู่ต้องอยู่ข้าง ๆ เธออย่างแน่นอน

ลู่หานถิงมองดูมือเรียวเล็กของเธอที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ใบหน้าหล่อเหลาของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ และเกือบจะสัมผัสกับเขาแล้ว

กำแพงภายในใจของลู่หานถิงพังทลายลง มือที่กำเข้าหากันแน่นทั้งสองข้างของเขาก็คลายลงเช่นเดียวกัน เขาเอื้อมมือออกมาเพื่อที่จะโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

และปล่อยให้เธอดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา

แต่เขาช้าไปเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น ลู่จื่อเซียนมาที่นี่แล้ว

ลู่จื่อเซียนจับข้อมือเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านเอาไว้ และพูดว่า “ซีหว่าน นี่ผมเอง !”

ทันใดนั้นร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านก็สั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นเธอก็เป็นลมล้มลงไปในทันที

...

ลู่จื่อเซียนพาเซี่ยซีหว่านกลับมาที่สวนโหย่วหลานในทันที หลังจากที่เขาส่งเซี่ยซีหว่านเข้าบ้านแล้ว ขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับก็มีมือใหญ่คว้าคอเสื้อของเขาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงจ้องหน้าเขาด้วยความโมโห และพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเธอ นายบอกว่าเธอโดนพิษเล่นงาน แล้วทำไมเธอถึงมองไม่เห็นล่ะ?”

ดวงตาสีดำขลับฉายแววเย็นชาของลู่จื่อเซียนมองลู่หานถิงที่มีอาการคลั่งราวกับคนบ้าในขณะนี้ และพูดว่า “ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเธอสูญเสียการมองเห็น เธอคงไม่ได้บอกใครว่ามันเกิดจากพิษของดอกลำโพง”

ดวงตาของลู่หานถิงแดงก่ำ เส้นบนฝามือของเขาปูดขึ้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด เขากัดฟันแน่นและพูดว่า “จะช่วยเธอได้อย่างไร ตอนนี้เธอคงกำลังกลัวมาก !”

“พิษของดอกลำโพงยังไม่มีทางรักษาได้ในตอนนี้ ตอนที่ซีหว่านเอาพิษจากมันมาปรุงยาให้กับพี่ เธอคงคำนึงถึงสิ่งเหล่านี้แล้ว ผมต้องการพาเธอไปที่มหานครเอมพีเรียลให้เร็วที่สุด ก่อนที่ร่างกายของเธอจะแย่ไปยิ่งกว่านี้ ดังนั้นพี่รู้ดีว่าควรทำอะไร !” ลู่จื่อเซียนผลักเขาออก จากนั้นก็เดินออกไป

...

เซี่ยซีหว่านกลับมาที่ห้องนอนของเธอแล้ว คราวนี้ระยะเวลาที่เธอสูญเสียการมองเห็นนั้นไม่นานมากนัก เมื่อเธอกลับมาที่ห้องนอน เธอก็มองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจนอีกครั้ง

ขณะเดียวกันเสียง “คลิก” ที่ประตูห้องนอนก็ดังขึ้น ประตูถูกเปิดออกปรากฏร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงที่กำลังเดินเข้ามา เขากลับมาแล้ว

“คุณชายลู่ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปหาเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ เขาไม่ได้กลับบ้านมาหลายคืนแล้ว

ลู่หานถิงมองตรงมาที่เธอ ดวงตาอันสดใสและเปล่งประกายของเธอกลับมาแล้ว ตอนนี้เธอคงมองเห็นแล้ว

เขาพยักหน้าตอบรับและพูดว่า “ครับ ผมกลับมาแล้ว”

“คุณกินข้าวเย็นหรือยังคะ?” เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือเรียวเล็กของเธอออกมาโอบกอดเอวบางของเขาไว้ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยใบหน้าที่งดงาม

ลู่หานถิงยืดตัวขึ้น เมื่อนิ้วเรียวขาวเนียนนุ่มของเธอสัมผัสโดนเอวบางของเขานั้นทำให้ร่างกายของเขากระตุกเล็กน้อย เขาไม่ได้กลับบ้านมาหลายคืนแล้ว เราทั้งสองคนไม่ได้เจอกันนานพอสมควร ตอนนี้ร่างกายอ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกของเธอแนบชิดอยู่กับลำตัวของเขาและเธอกำลังมองมาที่เขาด้วยใบหน้าที่งดงาม

ลู่หานถิงกลืนน้ำลาย และพูดว่า “ผมกินแล้วครับ”

“อ้อ” เซี่ยซีหว่านกัดริมฝีปากสีแดงของเธอและพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า “วันนี้ฉันเจอเซี่ยเหยียนเหยียนที่โรงพยาบาลด้วยค่ะ เซี่ยเหยียนเหยียนเอาวิดีโอบางอย่างให้ฉันดู ฉันรู้ว่าพวกคุณไม่ได้มีอะไรกัน ถ้ามันเป็นเรื่องจริง เซี่ยเหยียนเหยียนคงจะถ่ายด้านล่างมาให้ฉันดูด้วยแน่นอน แต่คุณชายลู่คะ ทำไมเธอถึงนอนเตียงเดียวกับคุณเหรอคะ ฉันคิดว่าคุณควรจะอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันฟังสักหน่อยนะคะ”

ลู่หานถิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาคาดเดาได้ว่าเซี่ยเหยียนเหยียนถ่ายวิดีโออะไร วิดีโอนั้นน่าจะถูกถ่ายที่บาร์คืนนั้น เขาคิดว่าเธอคือเซี่ยซีหว่าน เขาจึงโอบเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบแน่น

ลู่หานถิงต้องการอธิบาย แต่เขากลับไม่พูดอธิบายใด ๆ ตอนนี้เขาควรทำในสิ่งที่ควรจะต้องทำมากกว่า

เขายกมือขึ้นเพื่อปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างไร้ความปราณีว่า “คุณนายลู่ ผู้ชายที่ต้องหาเงินนอกบ้านทุกวี่ทุกวันเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว กลับบ้านมาทั้งทียังต้องมานั่งตอบคำถามไร้สาระของคุณอีกเหรอ?”

เมื่อลู่หานถิงพูดจบก็ยื่นมือออกมาผลักเซี่ยซีหว่านออกไป จากนั้นก็เดินไปที่หน้าต่าง