พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 234

ไม่เพียงแต่จะดึงดูดความชอบของผู้อื่นเท่านั้น เขาก็ชอบเหมือนกัน

ลู่หานถิงค่อย ๆ เดินตามหลังเซี่ยซีหว่านไปอย่างช้า ๆ

เซี่ยซีหว่านได้ยินเสียงเด็กหนุ่มเหล่านั้นผิวปาก แต่เมื่อเธอฟังเสียงนั้นอีกครั้ง เสียงนั้นได้หายไปแล้ว เธอจึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก

เมื่อเธอเดินมาเรื่อย ๆ ตลอดทางก็รู้สึกหิวขึ้นมาในทันที ที่นี่คือถนนสายของกินเล่น เธอได้กลิ่นหอมโชยมาจากไกล ๆ โดยเฉพาะกลิ่นของกุ้งมังกรที่ขายตามแผงขายของริมถนน

เมื่อก่อนเธอกับเยี่ยหลิงเคยมาที่นี่ และเธอชอบกินกุ้งมังกรของร้านนั้นที่สุด

เซี่ยซีหว่านอยากกินกุ้งมังกร แต่ตอนนี้ตาเธอมองไม่เห็น การแกะกุ้งมังกรไม่สะดวกจึงตัดสินใจเดินผ่านไปไม่กินแล้ว

เธอเดินเข้าไปในร้านบะหมี่ และสั่งอาหารด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะอ่อนหวานว่า “เถ้าแก่คะ ฉันเอาบะหมี่ผัดไข่ชามหนึ่งค่ะ”

เถ้าแก่ของร้านบะหมี่ร้านนี้อายุยังน้อย หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยก็ออกมาเริ่มทำธุรกิจของตัวเอง เมื่อเห็นสาวงามอย่างเซี่ยซีหว่านดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็เปล่งประกายในทันที เดิมทีหญิงสาวที่งดงามมักจะทำให้ผู้คนมีความสุขเสมอ

“ได้ครับ คุณลูกค้าเชิญนั่งก่อนครับ รอสักครู่ครับ” เถ้าแก่ตอบ

เซี่ยซีหว่านนั่งรอคอยอย่างอดทน

ลู่หานถิงเองก็นั่งลงที่โต๊ะข้างหน้าเซี่ยซีหว่าน ขณะเดียวกันนั้นเลขาเหยียนอี้ก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับนำถุงกุ้งมังกรส่งให้เขา และยังถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านประธาน ให้ผมแกะกุ้งมังกรเถอะครับ”

“ไม่ต้องหรอก” ลู่หานถิงสวมถุงมือและเริ่มแกะกุ้งมังกรด้วยตัวเองอย่างตั้งใจ

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่ากลิ่นกุ้งมังกรที่หอมกรุ่นกำลังโชยเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับว่ามีกุ้งมังกรอยู่ข้าง ๆ เธอ หรือว่าเธออาจจะเข้าใจผิดนึกคิดไปเองนะ?

เวลาผ่านไปเพียงไม่นานเถ้าแก่ก็ยกบะหมี่ผัดไข่ออกมาหนึ่งชาม ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นมองและขมวดคิ้ว เขารีบหยุดเถ้าแก่อย่างรวดเร็วและถามว่า “บะหมี่ผัดไข่ของร้านคุณแถมสเต็กหมูด้วยเหรอ?”

เหยียนอี้เงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าบะหมี่ผัดไข่ในมือของเถ้าแก่นั้นมีสเต็กหมูอยู่ด้วย

เถ้าแก่หน้าแดงขึ้นมาทันที อันที่จริงแล้วเมื่อครู่นี้เขาแอบมองไปที่เซี่ยซีหว่านถึงสองครั้ง แต่ดูเหมือนว่าตาของหญิงสาวจะมองไม่เห็น ดังนั้นเขาจึงเพิ่มสเต็กหมูให้เธอ

“นี่คือ...”

เถ้าแก่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ลู่หานถิงหยิบตะเกียบขึ้นมาและคีบสเต็กหมูออกมาอย่างรวดเร็วและพูดว่า “เธอไม่ชอบสเต็กหมู เธอชอบกุ้งมังกร”

เมื่อลู่หานถิงพูดจบก็นำเนื้อกุ้งมังกรทั้งหมดที่เขาแกะแล้วมาใส่บนชามบะหมี่ผัดไข่ในมือเถ้าแก่

เหยียนอี้ที่อยู่ข้าง ๆ นั้นมองดูท่านประธานและคิดว่า...ท่านประธานเวลาหึงยังมีความหยิ่งยโสเลย

เถ้าแก่รู้สึกตกใจ เขาไม่รู้ว่าลู่หานถิงเป็นใคร แต่เขาเห็นลู่หานถิงเดินตามเซี่ยซีหว่านเข้ามาในร้านโดยเว้นระยะห่างจากเธออย่างไม่ใกล้ไม่ไกลเกินไปและเดินตามเธอมาตลอด

ที่นี่เป็นถนนของกินเล่นและก็ไม่ใช่ร้านอาหารระดับไฮเอนด์ แต่การแต่งตัวของชายหนุ่มนั้นมีความเรียบง่ายแต่เป็นงานแฮนด์เมดทั้งตัวแสดงให้เห็นถึงความหรูหรา หลายคนที่ไม่ค่อยรู้จักเสื้อผ้าแบรนด์ที่มีระดับนั้นก็จะมองไม่ออกว่าทุกการเคลื่อนไหวของเขาฟุ้งไปด้วยฐานะสูงส่ง เมื่อเขานั่งอยู่ที่นี่ก็ดูโดดเด่นและสง่างามมาก ร่างสูงโปร่งของเขาทำให้เขานั่งไม่ค่อยสะดวกสบายนัก เขาจึงจำเป็นต้องยืดขายาวทั้งสองข้างที่ห่อด้วยกางเกงสูทออกมา เพราะเขาไม่สามารถวางขาไว้ใต้โต๊ะได้เลย ผู้คนที่พบเห็นต่างมองว่าเขาดูเหมือนอัธพาลผู้มีอิทธิพล

เถ้าแก่ยืนนิ่งไม่ไหวติงใด ๆ ลู่หานถิงจึงเหลือบมองเขาด้วยสายตาดุดันและพูดว่า “คุณรออะไรอีก รีบเอาไปเสริ์ฟให้เธอสิ และพูดดี ๆ กับเธอด้วย”

เถ้าแก่มือไม้สั่นระริก เขามีความรู้สึกบางอย่างราวกับว่าเขากำลังรับใช้ประธานผู้มีอำนาจในตำนาน

“สวัสดีครับ บะหมี่ผัดไข่ของคุณมาแล้วครับ” เถ้าแก่ส่งบะหมี่ผัดไข่ให้เซี่ยซีหว่านอย่างเร็ว

“ขอบคุณค่ะ”

เซี่ยซีหว่านกล่าวขอบคุณเขา จากนั้นเธอจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารกินเข้าไปหนึ่งคำ เธอคาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะได้กินเนื้อกุ้งมังกรแล้วหนึ่งชิ้น

เนื้อกุ้งมังกรที่อัดแน่นไปด้วยความนุ่มเด้งมีรสชาติเผ็ดเล็กน้อยนั้นเธอรับรสได้อย่างรวดเร็ว รสชาติของเนื้อกุ้งมังกรนี้ยังคงเป็นรสชาติที่เธอคุ้นเคยและชวนให้นึกถึงอดีต เมื่อครู่นี้เซี่ยซีหว่านก็ได้กลิ่นรสชาติของกุ้งมังกรนี้ เธอรู้สึกชอบเป็นอย่างมากและคิดไม่ถึงว่าตอนนี้เธอจะได้กินมันอีก