พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 296

เธอไปแล้ว

แม่บ้านอู๋หม่ายืนนิ่งอยู่กับที่มองดูร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านด้วยความอาลัยอาวรณ์ “คุณหว่านหว่านทำไมจากไปเร็วขนาดนี้ค่ะ ดิฉันคิดว่าเธอจะอยู่ต่ออีกสองสามวัน เธอจากไปอย่างกะทันหัน ฉันก็รู้สึกใจหายอีกแล้ว”

จู่ ๆ ดวงตาของแม่บ้านอู๋หม่าก็เป็นสีแดงก่ำในทันที

หญิงชราทำใจไม่ได้ที่เซี่ยซีหว่านจะไปมากที่สุด แต่ท่านก็ไม่รั้งเธอไว้ ท่านรู้ว่าเพียงแค่ท่านอยู่ เซี่ยซีหว่านก็จะอยู่อย่างแน่นอน

แต่ท่านไม่มีหน้าที่จะเอ่ยคำนี้แล้ว

เซี่ยซีหว่านเคยเกือบตายเพราะลู่หานถิงมาครั้งหนึ่งแล้ว และตอนนี้จะให้คนตระกูลลู่เป็นภาระเธอได้อย่างไร?

เธอไม่ใช่คุณนายลู่แล้ว และตระกูลลู่ไม่ได้ให้การคุ้มครองและเป็นเกียรติที่เหมาะสมกับเธอ แล้วจะเอาเหตุผลอะไรมาให้เธอทุ่มเทอยู่ที่นี่ต่อไปล่ะ?

ไม่มีใครหยุดฝีเท้าของผู้หญิงคนนี้ได้ เธอควรไปได้ไกลกว่านี้และกลายเป็นตัวเองที่ดียิ่งขึ้น

คุณท่านมองดูลู่หานถิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “อาถิง หลานไปส่งหว่านหว่านหน่อยสิ ตอนนี้ย่าสุขภาพดีแล้ว หลานยังไม่ได้คำนวณเงินเดือนให้หว่านหว่านใช่ไหม? หว่านหว่านไม่ใช่คนในครอบครัวอะไรของเรา เธอไม่ใช่อาสาสมัครที่จะมาทำให้เราฟรี ๆ หรอกนะ”

ลู่หานถิงเงียบไปสองวินาที จากนั้นก็ลุกขึ้นออกไป

...

เซี่ยซีหว่านกำลังเดินอยู่บนสนามหญ้า ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง จากนั้นมือใหญ่ก็เอื้อมมือไปคว้าข้อมืออันเรียวยาวของเธอไว้

เซี่ยซีหว่านหยุดเดินและหันกลับไป ใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่หานถิงนั้นหล่อเหลามากในสายตาของเธอ เขาจ้องมองเธอโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา และดูเศร้าหมองไม่มีความสุข

“มีอะไรก็พูดมาค่ะ ปล่อยฉัน !” เซี่ยซีหว่านดึงข้อมือของเธอกลับอย่างแรง

แต่ไม่ได้ผล เพราะลู่หานถิงดึงเธอเอาไว้แน่น “คุณจะไปจริง ๆ เหรอ?”

“ร่างกายของคุณย่าใกล้จะหายดีแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อค่ะ”

ลู่หานถิงมองใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามืออันสวยงามของเธอ นอกจากคุณย่าแล้ว เธอก็ไม่มีอย่างอื่นให้เธออาลัยอาวรณ์แล้วเหรอ?

ลู่หานถิงหยิบบัตรสีดำโลโก้สีทองออกมาแล้วยื่นให้ฝ่ามือขาวนุ่มของเธอ “นี่คือค่าตอบแทนของคุณ คุณสมควรได้รับ รับไปเถอะ”

เซี่ยซีหว่านมองลงไปที่บัตรสีดำโลโก้สีทองนี้ เมื่อก่อนคุณชายลู่ของเธอก็เคยมอบบัตรสีดำโลโก้สีทองให้เธอ “บัตรใบนี้ฉันไม่ต้องการค่ะ ไม่สะดวกที่จะนำบัตรไปถอนเงิน ฉันอยู่ที่นี่แค่สองสามวันเองค่ะ คุณให้ฉันแค่หนึ่งพันหยวนก็พอค่ะ รอคุณมีเงินสดแล้วค่อยให้ฉันเพิ่มก็ได้ค่ะ”

เซี่ยซีหว่านคืนบัตรสีดำโลโก้สีทองให้เขา และหันหลังไปจากที่นี่ทันที

ลู่หานถิงยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ มองดูร่างผอมเพรียวของหญิงสาวหายไปในสายตาของเขาเล็กน้อย ไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องไป เพราะเธอไม่ใช่ของเขาหรือของใคร เธอก็ไม่ยอมอยู่กับเขา แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะไปเร็วขนาดนี้ ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน

สำหรับลู่หานถิงมหาเศรษฐีที่โลดแล่นอยู่ในวงการธุรกิจตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบนั้น สิ่งที่เขาน่าจะอยากได้มากสุดก็คือ สาวงาม แต่ทั้งสองคนไม่ได้ปรึกษากันเลย เธอจึงจากไปอย่างไร้ร่องรอย และเขาควรจะใช้ชีวิตในแบบของเขาต่อไป แต่…

แต่ทำไมจู่ ๆ หัวใจของเขาก็รู้สึกว่างเปล่า ทั้งเจ็บปวดและทุกข์ทรมานเช่นนี้?

ลู่หานถิงยกขาของเขาขึ้นเตะถังขยะเสียงดัง “โครม”

เขาหลับตาลงพร้อมกัยหายใจหอบอย่างหนัก มีเพียงการระบายอารมณ์แบบนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขารู้สึกหายใจได้

...