พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 311

ลู่หานถิงกำลังดื่มไวน์อยู่บนโซฟ้าสีแดงเข้มพร้อมกับถือขวดไวน์ไว้ในมือ บนโต๊ะกลางเต็มไปด้วยขวดไวน์ที่ว่างเปล่าจำนวนมาก

เมื่อเขาได้ยินมาว่าเซี่ยซีหว่านรีบไปที่คฤหาสน์ตระกูลลู่ในยามวิกาล แถมยังมีเรื่องของโรงกลั่นไวน์ส่วนตัวซึ่งถูกจัดการอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาก็ไม่พูดอะไรอีก แสงไฟสลัวทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาดูมืดมนและเปล่งประกายในเวลาเดียวกัน

กู้เยี่ยจิ่นเตะขาลู่หานถิงหนึ่งครั้ง และเอ่ยถามว่า “นายเป็นอะไรไป เมาแล้วเหรอ?”

ลู่หานถิงนำไวน์ที่เหลืออยู่ในขวดรินดื่มจนหมด จากนั้นก็หยิบเสื้อโค้ทของตัวเองพร้อมกับลุกขึ้นยืน และพูดว่า “ฉันไม่ได้เมา ฉันกลับก่อนล่ะ”

เขาดื่มไวน์ไปเยอะมากแล้ว แต่ทว่ายิ่งเขาดื่มมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากเท่านั้น

....

อีกไม่นานก็ใกล้จะถึงวันสอบเข้าแล้ว นักศึกษามหาวิทยาลัย A ต่างรอคอยให้วันนี้มาถึง พวกเขาเตรียมตัวกันมาเป็นเวลานานแล้ว วันนี้ก็ถึงเวลาเข้าสู่สนามรบอย่างเป็นทางการ พวกเขาทั้งรู้สึกตื่นเต้น ตึงเครียด และฮึกเหิมในเวลาเดียวกัน

เซี่ยซีหว่านยกยิ้มที่ริมฝีปากแดงขึ้น และพูดว่า “ทุกคนไม่ต้องกังวลนะ ทุกคนแค่พยายามทำอย่างเต็มที่ตามปกติก็ได้แล้ว เรามาจากจุดที่ต่ำสุด เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวนะ”

“ได้เลย” ทุกคนพูดตอบรับพร้อมกัน

ทันใดนั้นลี่เหยียนหลานก็เดินนำบรรดานักศึกษาของมหาวิทยาลัย T เข้ามา เธอมองเซี่ยซีหว่าน พร้อมกับหัวเราะเยาะอย่างไร้ความปรานี และพูดว่า “ได้ยินมาว่าช่วงนี้พวกเธอตั้งใจเรียนอย่างหนัก เพราะปกติไม่ได้ตั้งใจเรียนกันสินะ เมื่อไม่มีการเตรียมความพร้อมและมาตั้งใจอย่างหนักตอนใกล้ถึงวันจะสอบนั้น ต่อให้ตั้งใจขยันเรียนเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ การเรียนรู้ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถทำได้ในชั่วข้ามคืน”

เซี่ยซีหว่านมองลี่เหยียนหลาน และพูดว่า “ก็จริงอยู่ที่การเรียนรู้ไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ในชั่วข้ามคืน แต่ถ้าเราหยิบหนังสือขึ้นมาตอนนี้มันก็ยังไม่สายไปหรอกนะ ความขยันจะนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ดีเสมอ แล้วเจอกันในห้องสอบนะ”

เมื่อเห็นลี่เหยียนหลานเห็นเซี่ยซีหว่านเต็มไปด้วยความมั่นใจ เธอจึงพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณคงต้องพยายามตั้งใจสอบอย่างหนักแล้วล่ะ หวังว่าพวกคุณจะไม่พ่ายแพ้จนน่าอับอายมากเกินไปนะ !”

“พวกนักศึกษามหาวิทยาลัย T ต่างหากล่ะที่จำเป็นต้องขยันให้มาก ๆ จะได้ไม่โดนหัวเราะเยาะเย้ยที่เสียงดังยิ่งกว่า !”

เซี่ยซีหว่านและลี่เหยียนหลานต่างจ้องตากันอย่างดุเดือด ภายในดวงตาของทั้งสองคนนั้นราวกับว่ากำลังมีประกายไฟและเขม่าควันจากดินปืนคละคลุ้งจุดประกายอยู่

ทันใดนั้นเสียง “กริ๊ง” ก็ดังขึ้นหนึ่งครั้ง เสียงกริ่งเข้าห้องสอบดังขึ้นแล้ว การสอบเอ็นทรานซ์กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

ลี่เหยียนหลานสะบัดแขนเสื้ออย่างเย็นชา และพูดว่า “พวกเราไปกันเถอะ !”

จากนั้นเธอก็เดินนำบรรดานักศึกษาของมหาวิทยาลัย T จากไป

เซี่ยซีหว่านจึงกวักมือเรียกบรรดานักศึกษาของมหาวิทยาลัย A และเดินนำทุกคนเข้าห้องสอบอย่างสง่างามเช่นกัน

...

การสอบเข้าสิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการแล้ว บรรดานักศึกษาที่เตรียมสอบกันอย่างเคร่งเครียดต่างก็ฟุบนอนลงกับโต๊ะในทันทีพลางพร่ำบ่นว่ารู้สึกเหนื่อยหอบเหมือนกับสุนัข และในที่สุดก็สามารถหายใจได้อย่างปลอดโปร่งสักที

ลำดับต่อไปคือการตรวจข้อสอบของบรรดานักศึกษาทั้งหมด การนับคะแนนของแต่ละมหาวิทยาลัยและการประเมินคะแนนรวม เมื่อเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งสัปดาห์ คะแนนทั้งหมดก็ถูกเผยแพร่และส่งมอบให้กับผู้อำนวยการมหาลัยแล้ว

ขณะนี้อธิการบดีของแต่ละมหาวิทยาลัยต่างรวมตัวอยู่ที่ห้องสำนักงานกันอย่างพร้อมเพรียง ที่แห่งนี้เปรียบดั่งสนามรบของพวกเขา

อาจารย์อู๋ถูกรุมล้อมอีกครั้ง

“คุณอู๋ ได้ยินมาว่าเซี่ยซีหว่านที่เป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัย A ของพวกคุณกล้าท้าทายลี่เหยียนหลานซึ่งเป็นนักศึกษาหัวกะทิจากมหาวิทยาลัย T อย่างนั้นเหรอ เธอกล้าหาญมากเลยทีเดียว ไม่กลัวอับอายภายหลังเหรอ?”

“นอกจากนี้ผมยังได้ยินบรรดานักศึกษามหาวิทยาลัย A พูดตรงหน้าประตูมหาวิทยาลัยมาว่า ปีนี้พวกเขาจะต้องติดหนึ่งในห้าอันดับแรกและมีคุณสมบติในการเข้าสถาบันวิทยาศาสตร์ให้ได้ด้วย”

“คุณอู๋ ไม่ใช่ว่าพวกเราอยากจะตำหนิคุณหรอกนะ แต่ทว่าช่วงนี้บรรดานักศึกษามหาวิทยาลัย A ของพวกคุณอวดดีเกินไปจริง ๆ พวกคุณอาจจะแข่งขันบาสเก็ตบอลแล้วได้แชมป์ แต่การสอบนี้ มหาวิทยาลัย A ของพวกคุณอยู่รั้งท้ายมาตลอดนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

อาจารย์อู๋ไม่ได้รู้สึกโกรธเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ศีรษะโล้นของเขาเริ่มมีผมค่อย ๆ โผล่ขึ้นมาแล้ว รูปลักษณ์ของเขาดูดีมีสง่าราศีมากกว่าเดิมมาก เขาพูดพลางโบกมือไปมาว่า “ผมเชื่อมั่นในนักศึกษามหาลัย A ของผม ครั้งนี้พวกเขาทุ่มเทกันมากจริง ๆ พวกเขาพูดอะไร ผมก็เชื่ออย่างนั้น วันนี้ผมเอาศักดิ์ศรีของผมมาเดิมพันกับพวกคุณ ถ้าผมเดิมพันแล้วแพ้ ผมยินดีที่จะถูกพวกพวกคุณหัวเราะเยาะเย้ย แต่ถ้าผมเดิมพันชนะ พวกคุณทั้งหมดต้องเลี้ยงเหล้าผม”

“ไม่มีปัญหา พวกเราทั้งหมดขอเดิมพัน !”

ทันใดนั้นก็มีใครบางคนดึงรองอธิการบดีโจวไว้ และพูดว่า “คุณโจว คุณจะเดิมพันด้วยหรือไม่?”