พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 34

เซี่ยซีหว่านนั่งนิ่ง เธอไม่ได้ขยับไปไหน ลู่หานถิงโยนไพ่ทั้งหมดในมือลงบนโต๊ะ

เขาทำมันด้วยท่าทีที่ไม่ใส่ใจ แต่ไพ่ทั้งหมดถูกกระแทกลงบนโต๊ะด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง เถ้าแก่ตัวอ้วนตกใจ เขาเก็บมือที่กำลังจะไปดึงผ้าคลุมหน้าลง

แม้ว่าหลู่หานถิงจะดูเย็นชาและไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ทุกคนก็มองดูใบหน้าของเขาอย่างระมัดระวัง ทุกคนในที่นี่ต่างก็เคารพเขา

ตอนเขาโยนไพ่ทิ้ง ภายในห้องวีไอพีสุดหรูที่เคยคึกครื้นกลับเงียบงันลงในทันที

เถ้าแก่ตัวอ้วนมองไปยังลู่หานถิงอย่างประจบสอพลอ และพูดว่า “ประธานลู่…”

ลู่หานถิงบีบก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่ จากนั้นเหลือบมองสาวสวยข้าง ๆ เขาและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “เราไปสนุกกันเถอะ”

แม้ว่าสาวสวยทั้งสองจะไม่ต้องการจากไป แต่พวกเธอไม่กล้าที่จะขัดใจลู่หานถิงที่เดินนำไปก่อนแล้ว

ลู่หานถิงยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อยและมองไปยังเถ้าแก่ตัวอ้วน เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาของเขาฉายแววเย็นชาและเยือกเย็น

เถ้าแก่ตัวอ้วนเหงื่อตก เขามักจะออกมาเล่นไพ่ที่นี่บ่อยครั้ง และเขาเข้าใจดีว่าลู่หานถิงสนใจผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นเถ้าแก่ตัวอ้วนรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า “คนสวยเมื่อครู่คุณเล่นไพ่แพ้แล้ว คุณควรจะมานั่งดื่มกับพวกเรานะ อีกอย่างคุณยังเป็นหนี้อีกสามสิบล้าน หนี้สามสิบล้านนี้ หากคุณไม่จ่ายคืน ก็อย่าหวังจะออกไปจากที่นี่เลย ที่นี่คนที่รวยที่สุดคือประธานลู่ คุณไปชนแก้วกับประธานลู่สักแก้วสิ แล้วดูว่าประธานลู่จะจ่ายสามสิบล้านแทนคุณได้ไหม”

เซี่ยซีหว่านหักนิ้วของเธอแล้วยืนขึ้น เธอหยิบไวน์แก้วหนึ่งแล้วมองไปยังลู่หานถิง “ประธานลู่ฉันขอดื่มอวยพรให้แก่คุณ”

ลู่หานถิงมองเธอและพูดว่า “คุณดื่มให้แก่ผม แล้วผมต้องดื่มมันด้วยอย่างนั้นเหรอ”

เขาไม่ดื่ม

ทำให้เธออับอาย

มือของเซี่ยซีหว่านที่ถือแก้วไวน์อยู่แข็งค้างกลางอากาศ

“คนสวย มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากชนแก้วกับประธานลู่แต่พวกเธอไม่ได้โอกาสนี้ คุณต้องแสดงความจริงใจหน่อยสิ”

“ใช่แล้วคนสวย คุณไม่จริงใจ ประธานลู่ไม่ดื่มมันหรอก”

ไม่เพียงแต่เถ้าแก่ตัวอ้วนเท่านั้น ทุกคนต่างก็รับรู้ได้ถึงความต้องการของลู่หานถิง แม้ว่าเมื่อครู่จะมีสาวงามอยู่รอบ ๆ ตัวเขา แต่เขาก็แค่สูบบุหรี่และเล่นไพ่ เมื่อเห็นอารมณ์ที่มืดมนของเขา ก็ไม่มีใครกล้าที่จะคุยกับเขา

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านอยู่ที่นี่แล้ว และลู่หานถิงก็ดูสนใจเธออย่างเห็นได้ชัด

ไม่มีใครกล้าแย่งชิงผู้หญิงที่ลู่หานถิงชอบ

เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วและเริ่มการประลองฝีปาก “ประธานลู่คุณต้องการอะไรคะ？โปรดบอกความต้องการของคุณมาเถอะค่ะ ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ ฉันก็จะทำให้คุณ”

ลู่หานถิงเอื้อมมือออกไปคว้าข้อมือที่เรียวยาวของเธอ แล้วดึงเธอเข้ามา

เซี่ยซีหว่านล้มลงไปบนตักของเขา ยังโชคดีที่ในแก้วมีไวน์ไม่มากนัก ไม่อย่างนั้นคงจะหกเลอะเทอะเต็มไปหมด

หูสีขาวราวกับหิมะของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอต้องการลุกขึ้นยืน “ประธานลู่…”

“ป้อนผมสิ” เขาขัดจังหวะคำพูดของเธอ

ป้อนไวน์แดงให้เขาเหรอ

เซี่ยซีหว่านหลบตาลง และมองเขาอย่างตกใจ ทำไมเขาถึง...ร้องขอในเรื่องที่คลุมเครือเช่นนี้?

ลู่หานถิงมองไปยังดวงตาที่สดใสของเธอซึ่งตอนนี้มันดูงี่เง่าเล็กน้อย ไม่ดื้อเท่ากับเมื่อครู่ที่ทำให้เขาโกรธ ตอนนี้เธอดูงี่เง่าและน่ารัก

“ทำไมล่ะ คุณไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูดเหรอ หรือคุณไม่อยากทำ？ ถ้าไม่อยากทำก็ถอยลงจากตักผมซะ”

“...”

ทุกครั้งเขาเป็นคนที่ดึงเธอขึ้นมาบนตักของเขาเอง และเขาก็เป็นคนที่ไล่เธอลงไปทุกครั้งเช่นกัน

เซี่ยซีหว่านเงียบไปครู่หนึ่ง “ฉันไม่ลง ฉันจะป้อนคุณ”