พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 35

ลู่หานถิงเป็นผู้ชาย ผู้ชายทุกคนล้วนแล้วมีความรู้สึกและชอบมองผู้หญิงที่สวย ตั้งแต่เล็กจนโตรอบ ๆ ตัวของลู่หานถิงต่างก็รายล้อมไปด้วยสาวสวย เขาจึงมีภูมิคุ้มกันในเรื่องนี้ดี

แต่เมื่อเขาได้เห็นใบหน้าที่งดงามของเซี่ยซีหว่าน ดวงตาคมคายของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที เขาเคยจินตนาถึงรูปร่างหน้าตาของเธอ เธอมีนิสัยที่เฉลียวฉลาด หน้าตาของเธอคงจะไม่แย่ แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะสวยถึงเพียงนี้

ลู่หานถิงยกมือขึ้น พยายามที่จะสัมผัสใบหน้าของเธอ

แต่เซี่ยซีหว่านสวมผ้าคลุมหน้าอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “ประธานลู่ คุณจะมองอะไรนักหนา ฉันขอตัวก่อนค่ะ”

เซี่ยซีหว่านผลักเขาออกอย่างแรง จากนั้นก็วิ่งออกไป

...

เซี่ยซีหว่านเข้าไปในห้องน้ำ เธอลูบหน้าตนเองด้วยน้ำเย็น จากนั้นจึงเช็ดหยดน้ำออก

เธอสวมผ้าคลุมหน้าตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก อันที่จริงการเปิดเผยให้คนอื่นเห็นไม่ได้ผิดอะไร แต่ใบหน้านี้มักจะนำปัญหายุ่งยากมาให้กับเธอเสมอ

ต่อมาเธอสวมใส่มันจนชิน ครั้งนี้ตั้งแต่เธอกลับมาจากชนบทยังไม่มีใครเห็นใบหน้าของเธอเลย

เขาคือคนแรก

เซี่ยซีหว่านเปิดประตูห้องน้ำและเดินออกไป ไม่กี่วินาทีถัดมาเธอเห็นร่างสูงโปร่งตรงทางเดิน

ลู่หานถิงมาแล้ว เขาเอนหลังพิงกำแพงอย่างสบาย ๆ มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกำลังสูบบุหรี่

แสงสลัวตรงทางเดินทำให้รูปร่างของเขาดูหล่อเหลา และน่าหลงใหลมากยิ่งขึ้น ชุดสีดำทั้งตัวของเขาไม่สามารถซ่อนความเป็นผู้ใหญ่และความเย็นชาในตัวของเขาได้ เขายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำของผู้หญิงด้วยท่าทางโอ้อวด สาว ๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็ให้ความสนใจ

เซี่ยซีหว่านยอมรับว่าลู่หานถิงเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก เขาเป็นเหมือนกับเหล็กกล้า ความสง่างาม และความรู้สึกสบาย ๆ ในตัวของเขานั้นดึงดูดความสนใจของผู้คนได้จำนวนมาก

สองวันนี้เขาอยู่ที่นี่

เซี่ยซีหว่านเดินไปข้างหน้า เธอต้องการที่จะออกจากที่นี่

แต่เขาเหยียดขายาวออกไปขวางทางเธอไว้

เซี่ยซีหว่าแหงนหน้ามองเขา “คุณชายลู่คุณต้องการอะไรคะ หรือว่าคุณเห็นคนสวยแล้วทนไม่ไหว?”

ลู่หานถิงยืนตัวตรง ร่างสูงโปร่งของเขายืนขวางเธอไว้ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าที่งดงามของเธอที่ปิดผ้าคลุมหน้าไว้ จากนั้นเขาก็ยื่นนิ้วที่กำลังคีบบุหรี่อยู่ออกมาเพื่อที่จะถอดผ้าคลุมหน้าของเธอออก

เซี่ยซีหว่านผลักเขาออก และวิ่งหนีไป

ลู่หานถิงมองดูเงาสวยที่จากไปพร้อมกับเม้มริมฝีปากบางของเขาแน่น

ทันใดนั้นฮั่วซีเจ๋อก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น “พี่รอง เป็นยังไงบ้าง ตกลงพี่สะใภ้รองน่าเกลียด หรือ สวยราวกับนางฟ้า?”

ลู่หานถิงเหลือบมองฮั่วซีเจ๋อและพูดว่า “เก็บความสงสัยของนายไปซะ”

ฮั่วซีเจ๋อก้มหน้าลงอย่างผิดหวัง ขณะเดียวกันเขาก็พูดขึ้นมาว่า “พี่รองนั่นกางเกงของคุณไปโดนอะไรมา ทำไมถึงเปียกแบบนั้น?”

ลู่หานถิงก้มหน้าลงดู กางเกงสีดำของเขามีร่องรอยเปรอะเปื้อนราวกับว่ามันถูกย้อมด้วยน้ำอะไรสักอย่าง

เมื่อครู่นี้มีเพียงเซี่ยซีหว่านเท่านั้นที่นั่งอยู่บนตักของเขา

“พี่รอง…เฮ้พี่รอง พี่จะไปไหน?”

...

เซี่ยซีหว่านออกจากบาร์ 1949 และเตรียมตัวกลับสวนโหย่วหลาน

ขณะเดียวกันเสียงเรียกเข้าอันไพเราะของโทรศัพท์มือก็ดังขึ้น มีคนโทรหาเธอ

ลู่หานถิงโทรมา

เขาจะโทรมาหาเธอทำไมกัน?

เซี่ยซีหว่านไม่ต้องการที่จะรับสาย เธอจึงเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า

ขณะเดียวกันนั้นรถโดยสารประจำทางก็ขับเข้ามา และเซี่ยซีหว่านก็ขึ้นรถโดยสารประจำทางไป

บนรถโดยสารประจำทางมีคนจำนวนมากยืนอัดกันแน่นและไม่มีที่นั่ง เซี่ยซีหว่านยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองทิวทัศน์สวยงามที่ผ่านพ้นไป

“เธอรีบดูเร็ว มีรถสปอร์ตกำลังวิ่งไล่ตามรถโดยสารประจำทางของเรา!”