พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 36

เซี่ยซีหว่านรู้สึกกังวลเล็กน้อย เธอจึงยื่นมือออกไปคว้าเขาเอาไว้ “คุณมาตรงนี้สิ ให้ฉันตรวจดูสักหน่อย”

จากนั้นเสียงทุ้มต่ำที่น่าดึงดูดก็เอ่ยขึ้นจากเหนือศีรษะของเธอ “ช้าหน่อย คุณใจร้อนอะไร?”

เซี่ยซีหว่านเคลื่อนนิ้วมือช้าลง และรีบช้อนตาขึ้นไปมองเขาทันที เธอถึงได้พบว่าตอนนี้ท่าทางของเขาและเธอมันค่อนข้างจะ…

เซี่ยซีหว่านปล่อยมือจากเขาทันที จากนั้นก็เอนตัวลงบนเตียงและมองไปรอบ ๆ

ลู่หานถิงใช้มือใหญ่ทั้งสองข้างค้ำลงไปคร่อมตัวเธอเอาไว้ให้อยู่ในอ้อมกอดของเขา “มองอะไรหืม?”

“ฉันกำลังดูว่ามีร่องรอยของผู้หญิงอยู่ในห้องคุณไหม และก็เตียงนี้สะอาดเรียบร้อยดีหรือเปล่า?”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางเล็กน้อย เขาดูไม่ค่อยพอใจ “คุณจะคุยกับผมเรื่องนี้จนงอนให้ได้เลยใช่ไหม คราวก่อนก็ไล่ให้ผมไปหาผู้หญิงคนอื่น ที่ผมไม่พูดถึงก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่โกรธแล้วนะ”

เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ ตอนเขาเดินทางไปทำงานก็เห็นว่าเธอยังดี ๆ อยู่เลย แต่พอรอเขากลับมาจากทำงานเธอก็ไล่ให้เขาไปหาผู้หญิงคนอื่น

บนห้องเพรสซิเดนท์สวีทของเขานั้นสะอาดเรียบร้อยมาก ไม่มีเงาของผู้หญิงแม้แต่คนเดียว บนไม้แขวนเสื้อมีเสื้อโค้ทตัวใหญ่ของเขาแขวนอยู่ เห็นได้ชัดว่าตลอดสองวันที่ผ่านมาเขาอยู่แต่ในห้องนี้

“คุณอยู่ในห้องนี้สองวันเลยเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านถามเขา

ลู่หานถิงมองเธอก่อนจะตอบว่า “ใช่ ผมอารมณ์ไม่ดีก็เลยมาเล่นไพ่ในห้องนี้ทั้งคืนสองวันแล้ว”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่หางตาเฉียวคมของเขาที่ตอนนี้มีเส้นเลือดสีแดงปรากฏขึ้นมา ที่แท้เขาก็ไม่ได้นอนมาสองวัน ตอนนี้สภาวะการนอนหลับของเขาดีขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว แต่ต้องนอนกอดเธอถึงจะหลับ

วันนั้นหลังจากที่เขาออกจากบ้านไปก็มาอยู่ที่นี่ ซึ่งร้านบาร์ 1949 เป็นกิจการของตระกูลฮั่ว ฮั่วซีเจ๋อจึงเปิดคาสิโนทันที เวลาที่ลู่หานถิงอารมณ์ไม่ดี นอกจากทำงานแล้วเขายังสูบบุหรี่และเล่นไพ่อีกด้วย

ร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านสั่นเทาขึ้นมาทันที เธออยากจะพูดแต่เหมือนคำพูดมันติดอยู่ที่ปาก เลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาอย่างไรดี

จากนั้นลู่หานถิงจึงเอื้อมมือเลิกผ้าคลุมหน้าของเธอขึ้น

เซี่ยซีหว่านรีบจับมือใหญ่ของเขาเอาไว้ “คุณจะทำอะไร เคยเห็นแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

“เมื่อครู่มันเร็วมาก ผมมองไม่ชัดเลย ขอดูอีกรอบไม่ได้เหรอ?”

เซี่ยซีหว่านส่ายหน้า “ไม่ได้ค่ะ ไม่ให้ดู”

ลู่หานถิงจึงไม่ได้บังคับเธอ ตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงของเขา ผมดำสลวยทุกเส้นกระจายไปบนปลอกหมอนสีขาวราวหิมะ เป็นภาพที่สวยงามมาก

เขาหลับตาลงแล้วจูบไปบนหน้าผากของเธอเบา ๆ

เซี่ยซีหว่านจับแขนเสื้อเขาเอาไว้โดยไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด

ปกติแล้วลู่หานถิงมักมีท่าทีหยั่งเชิง แต่เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ต่อต้านความใกล้ชิดจากเขา เขาจึงเลื่อนลงมาจูบบนเปลือกตาของเธอ ไล่ลงมายังจมูกเล็ก…

และมาถึงหัวเข็มขัดหนังที่เพิ่งจะถูกถอดมาครึ่งวันก็ยังถอดไม่ออก จากนั้นเสียงอันไพเราะของเธอก็เอื้อนเอ่ยอย่างอ่อนหวาน “อันนี้...ถอดไม่ออกค่ะ”

ลู่หานถิงกลืนน้ำลายลงคอ “อันนี้น่ะ ถอดง่ายมาก”

การกระทำของเขาไม่ใจเย็นเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป เขาดูใจร้อนเล็กน้อย มือหนาเลื่อนไปถอดเสื้อเชิ้ตสีดำออก แล้วโน้มตัวลงไปอีกครั้ง ตอนนี้หูของเขาได้ยินเสียงหัวเราะของเซี่ยซีหว่านดังขึ้น เธอหัวเราะและยังหัวเราะอย่างสนุกสนานจนตัวเอนหน้าเอนหลัง

ลู่หานถิงเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองโดนหลอกเข้าแล้ว ตอนนั้นเขาให้เธอเป็นคนถอด แต่คราวนี้เขาเป็นคนถอดเอง ลู่หานถิงเอื้อมมือขึ้นไปกดไหล่ขาวนุ่มของเธอไว้ไม่ให้เธอหัวเราะ “แกล้งผมเหรอ? ใช้แผนการของสาวงามอย่างนั้นสิ”

เซี่ยซีหว่านหยุดหัวเราะ คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้น ดวงตาเธอส่องสว่างสดใสเป็นประกายราวกับสายน้ำ จากนั้นก็ดึงมือใหญ่ของเขาวางไปบนหน้าท้องแบนราบของเธอ

แววตาของลู่หานถิงมืดลงสองสามระดับ เขาปัดมือเธอแล้วปลดกระดุมเสื้อเธอออก

“คุณลู่ ฉันขอโทษค่ะ ฉันเป็นวันนั้นของเดือน” เซี่ยซีหว่านเอ่ย

อะไรนะ?

ลู่หานถิงชะงักขึ้นมาทันที “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“ฉันเป็นวันนั้นของเดือนค่ะ เมื่อครู่เลยทำให้กางเกงคุณเลอะเลย” เซี่ยซีหว่านมองเขาแล้วพูดซ้ำอีกรอบ

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงมืดลงทันที ท่อนแขนแกร่งทรงพลังยื่นออกไปคว้าตัวเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง