พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 37

ลู่หานถิงมาหยุดยืนที่หน้าประตูห้องน้ำ แล้วยกมือขึ้นเคาะประตู “ก๊อก ก๊อก”

ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก

เซี่ยซีหว่านยืนแอบอยู่หลังประตู บนใบหน้าของเธอไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้าไว้ แต่บานประตูนั้นบังใบหน้าเรียวเล็กของเธอเอาไว้เลยมองเห็นไม่ชัด นัยน์ตาที่เป็นประกายสดใสของเธอมองออกมาที่เขาผ่านประตู จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกมา

“คุณลู่ ลำบากคุณแย่เลยค่ะ เอามาให้ฉันสิคะ”

ลู่หานถิงยื่นผ้าอนามัยพร้อมกับเสื้อผ้าสะอาดสำหรับเปลี่ยนส่งให้เธอ

เซี่ยซีหว่านยื่นมือออกไปรับ แต่เขาไม่ปล่อยมือ

ทำอะไรของเขา?

เซี่ยซีหว่านดึงมือกลับมาเล็กน้อย

เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

เธอเงยหน้ามองไปที่เขา

ลู่หานถิงมองไปที่ดวงตาสดใสมีชีวิตชีวาของเธอที่ตอนนี้ใกล้จะโมโหเขาแล้ว เขาเม้มริมฝีปากบางเบา ๆ จากนั้นจึงยอมปล่อยมือ

เซี่ยซีหว่านรับเสื้อผ้ามาแล้วรีบปิดประตูลงทันที

เธอคิดว่าตอนนี้หน้าตัวเองทั้งแดงและร้อนผ่าว ผู้ชายที่ชื่อลู่หานถิงคนนั้นจะหยอกเธอมากไปแล้ว!

......

ลู่หานถิงกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ จากนั้นประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นเซี่ยซีหว่านที่กำลังเดินออกมา เธอสวมชุดเดรสกระโปรงยาวสายเดี่ยวสีแดงเชอร์รี่ สายเดี่ยวเส้นเล็กคล้องอยู่บนไหลขาวนุ่มลื่น เป็นเรือนร่างของสาวน้อยที่ไม่อาจละสายตาได้เลย

เธอเหมาะกับสีแดงเข้มแบบนี้มาก ๆ มันช่วยขับผิวของเธอเป็นพิเศษ ตอนที่เขาซื้อชุดนี้เขาคิดว่าเธอใส่แล้วจะต้องสวยมากแน่ ๆ

หญิงสาวที่มีผิวขาวราวกับหิมะ อีกทั้งความงดงามที่เป็นเอกลักษณ์นั่นทำให้เธอสามารถใส่เสื้อผ้าโทนสีระดับสูงได้ทุกโทนสี

นัยน์ตาเป็นประกายสดใสของเซี่ยซีหว่านมองไปบนหน้าหล่อเหลาของเขา คิ้วสวยค่อย ๆ ขมวดเข้าหากัน “ทำไมคุณสูบบุหรี่อีกแล้วล่ะคะ?”

ลู่หานถิงนำมือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

เซี่ยซีหว่านเดินเข้าไปหา แล้วสำรวจแผลบนมือข้างซ้ายของเขา

คืนนั้นเขาชกไปที่กระจก รอยแผลบนมือทำให้เลือดไหลออกมาเยอะมาก และดูเหมือนว่าแผลนั้นจะถูกจัดการแล้ว ดูจากสเก็ดแผลที่เกิดขึ้นมา

“ทำไมคะ รู้สึกเสียใจเหรอคะ? หากรู้ว่าตอนนี้จะต้องเสียใจ ตอนที่พูดใส่อารมณ์กับฉันแบบนั้น คุณทำไปทำไมคะ?”

เซี่ยซีหว่านปล่อยมือเขาและกำลังจะหันหลังเดินออกไป

ลู่หานถิงคว้าเอวบางของเธอเอาไว้แล้วรั้งให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา จากนั้นก็ดันร่างของเธอกดลงไปบนกระจกบานใหญ่ เขาเลื่อนใบหน้าให้อยู่ห่างจากจมูกและปากของคนตรงหน้า จากนั้นร่างสูงก็พ่นควันบุหรี่ที่อยู่ในปากใส่ใบหน้าเรียวเล็กของเธอ

เซี่ยซีหว่านคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเช่นนี้ เมื่อเธอสูดกลิ่นควันบุหรี่เข้าไปอย่างจังจึงทำให้เธอสำลักออกมา

“คุณลู่ คุณทำอะไร พอได้แล้วหรือยัง?” เซี่ยซีหว่านพยายามผลักเขาออก

ลู่หานถิงหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ “คนที่ต้องถามว่าพอแล้วหรือยังควรจะเป็นผมมากกว่า ทำไมคุณถึงรีบผลักผมออกล่ะ ต่อให้คุณจะตัดสินผมให้ไปตาย อย่างน้อยก็ควรต้องบอกเหตุผลกับผมสักนิดหรือเปล่า?”

เซี่ยซีหว่านไม่อยากพูดคำใดออกมา เธอกลัวว่ามันจะเป็นการล้ำเส้นเขาจนเกินไปแล้วจะยิ่งทำให้อึดอัดกันทั้งคู่ แต่ในเมื่อตอนนี้เขาถามเธอด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดถึงเพียงนี้แล้ว เธอก็จะพูดออกไปเลยก็แล้วกัน

“ผู้หญิงคนที่มารับโทรศัพท์คุณเป็นใคร?”

ลู่ห่านถิงมึนงงเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วทันที “อะไรนะ?”

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือไปดึงบุหรี่ที่อยู่บนปลายนิ้วของเขา ก่อนที่จะสูบมันเข้าไปโดยมีสายตาของเขาจ้องมองอยู่ เนื่องจากเขาสูงกว่าเธอมาก เลยทำให้เธอไม่ค่อยสะดวก เธอจึงเอื้อมมือไปคว้าเน็กไทที่อยู่ระหว่างคอของเขา แล้วดึงร่างสูงสง่างามของเขาให้ลงมาหาเธอ

ลู่หานถิงใช้มือดันสีข้างของเธอเอาไว้ จังหวะนั้นเซี่ยซีหว่านก็รีบโน้มตัวร่างสูงลงมาแล้วทำอย่างที่เธอเรียนรู้มาจากการกระทำของเขาเมื่อครู่ โดยการพ่นควันบุหรี่จากปากของเธอไปบนหน้าหล่อเหลาของเขา

ลู่หานถิงกลืนน้ำลายลงคอ มือใหญ่บีบที่เอวเนียนนุ่มของเธอแล้วกดกลับไปบนกำแพง ก่อนจะเอ่ยเตือนเสียงขรึม “พูดดี ๆ อย่ายั่วโมโหผม!”

เซี่ยซีหว่านแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “ดูจากความสามารถในการยั่วโมโหแล้ว ฉันตามคุณลู่ไม่ทันเลยล่ะค่ะ ตอนอยู่กับฉันก็ทำเหมือนคลุมเครือ แต่พอคุณออกไปทำงานก็อาศัยโอกาสนี้พาคนรักตัวเองขึ้นไปเปิดห้องบนโรงแรม คุณคงจะเชี่ยวชาญในการสับรางผู้หญิงสองคนหรือไม่ก็ผู้หญิงหลาย ๆ คนในเวลาเดียวกัน คุณลู่รู้สึกภูมิใจมากไหมคะ?”

ลู่หานถิงไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเธอหมายถึงอะไร “อย่าพูดจากำกวมไปมา พูดให้มันชัดเจน”