พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 37

ลู่หานถิงมาหยุดยืนที่หน้าประตูห้องน้ำ แล้วยกมือขึ้นเคาะประตู “ก๊อก ก๊อก”

ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก

เซี่ยซีหว่านยืนแอบอยู่หลังประตู บนใบหน้าของเธอไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้าไว้ แต่บานประตูนั้นบังใบหน้าเรียวเล็กของเธอเอาไว้เลยมองเห็นไม่ชัด นัยน์ตาที่เป็นประกายสดใสของเธอมองออกมาที่เขาผ่านประตู จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกมา

“คุณลู่ ลำบากคุณแย่เลยค่ะ เอามาให้ฉันสิคะ”

ลู่หานถิงยื่นผ้าอนามัยพร้อมกับเสื้อผ้าสะอาดสำหรับเปลี่ยนส่งให้เธอ

เซี่ยซีหว่านยื่นมือออกไปรับ แต่เขาไม่ปล่อยมือ

ทำอะไรของเขา?

เซี่ยซีหว่านดึงมือกลับมาเล็กน้อย

เขาก็ยังไม่ยอมปล่อย

เธอเงยหน้ามองไปที่เขา

ลู่หานถิงมองไปที่ดวงตาสดใสมีชีวิตชีวาของเธอที่ตอนนี้ใกล้จะโมโหเขาแล้ว เขาเม้มริมฝีปากบางเบา ๆ จากนั้นจึงยอมปล่อยมือ

เซี่ยซีหว่านรับเสื้อผ้ามาแล้วรีบปิดประตูลงทันที

เธอคิดว่าตอนนี้หน้าตัวเองทั้งแดงและร้อนผ่าว ผู้ชายที่ชื่อลู่หานถิงคนนั้นจะหยอกเธอมากไปแล้ว!

......

ลู่หานถิงกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ จากนั้นประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นเซี่ยซีหว่านที่กำลังเดินออกมา เธอสวมชุดเดรสกระโปรงยาวสายเดี่ยวสีแดงเชอร์รี่ สายเดี่ยวเส้นเล็กคล้องอยู่บนไหลขาวนุ่มลื่น เป็นเรือนร่างของสาวน้อยที่ไม่อาจละสายตาได้เลย

เธอเหมาะกับสีแดงเข้มแบบนี้มาก ๆ มันช่วยขับผิวของเธอเป็นพิเศษ ตอนที่เขาซื้อชุดนี้เขาคิดว่าเธอใส่แล้วจะต้องสวยมากแน่ ๆ

หญิงสาวที่มีผิวขาวราวกับหิมะ อีกทั้งความงดงามที่เป็นเอกลักษณ์นั่นทำให้เธอสามารถใส่เสื้อผ้าโทนสีระดับสูงได้ทุกโทนสี

นัยน์ตาเป็นประกายสดใสของเซี่ยซีหว่านมองไปบนหน้าหล่อเหลาของเขา คิ้วสวยค่อย ๆ ขมวดเข้าหากัน “ทำไมคุณสูบบุหรี่อีกแล้วล่ะคะ?”

ลู่หานถิงนำมือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

เซี่ยซีหว่านเดินเข้าไปหา แล้วสำรวจแผลบนมือข้างซ้ายของเขา

คืนนั้นเขาชกไปที่กระจก รอยแผลบนมือทำให้เลือดไหลออกมาเยอะมาก และดูเหมือนว่าแผลนั้นจะถูกจัดการแล้ว ดูจากสเก็ดแผลที่เกิดขึ้นมา

“ทำไมคะ รู้สึกเสียใจเหรอคะ? หากรู้ว่าตอนนี้จะต้องเสียใจ ตอนที่พูดใส่อารมณ์กับฉันแบบนั้น คุณทำไปทำไมคะ?”

เซี่ยซีหว่านปล่อยมือเขาและกำลังจะหันหลังเดินออกไป

ลู่หานถิงคว้าเอวบางของเธอเอาไว้แล้วรั้งให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา จากนั้นก็ดันร่างของเธอกดลงไปบนกระจกบานใหญ่ เขาเลื่อนใบหน้าให้อยู่ห่างจากจมูกและปากของคนตรงหน้า จากนั้นร่างสูงก็พ่นควันบุหรี่ที่อยู่ในปากใส่ใบหน้าเรียวเล็กของเธอ

เซี่ยซีหว่านคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเช่นนี้ เมื่อเธอสูดกลิ่นควันบุหรี่เข้าไปอย่างจังจึงทำให้เธอสำลักออกมา

“คุณลู่ คุณทำอะไร พอได้แล้วหรือยัง?” เซี่ยซีหว่านพยายามผลักเขาออก

ลู่หานถิงหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ “คนที่ต้องถามว่าพอแล้วหรือยังควรจะเป็นผมมากกว่า ทำไมคุณถึงรีบผลักผมออกล่ะ ต่อให้คุณจะตัดสินผมให้ไปตาย อย่างน้อยก็ควรต้องบอกเหตุผลกับผมสักนิดหรือเปล่า?”

เซี่ยซีหว่านไม่อยากพูดคำใดออกมา เธอกลัวว่ามันจะเป็นการล้ำเส้นเขาจนเกินไปแล้วจะยิ่งทำให้อึดอัดกันทั้งคู่ แต่ในเมื่อตอนนี้เขาถามเธอด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดถึงเพียงนี้แล้ว เธอก็จะพูดออกไปเลยก็แล้วกัน

“ผู้หญิงคนที่มารับโทรศัพท์คุณเป็นใคร?”

ลู่ห่านถิงมึนงงเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วทันที “อะไรนะ?”

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือไปดึงบุหรี่ที่อยู่บนปลายนิ้วของเขา ก่อนที่จะสูบมันเข้าไปโดยมีสายตาของเขาจ้องมองอยู่ เนื่องจากเขาสูงกว่าเธอมาก เลยทำให้เธอไม่ค่อยสะดวก เธอจึงเอื้อมมือไปคว้าเน็กไทที่อยู่ระหว่างคอของเขา แล้วดึงร่างสูงสง่างามของเขาให้ลงมาหาเธอ

ลู่หานถิงใช้มือดันสีข้างของเธอเอาไว้ จังหวะนั้นเซี่ยซีหว่านก็รีบโน้มตัวร่างสูงลงมาแล้วทำอย่างที่เธอเรียนรู้มาจากการกระทำของเขาเมื่อครู่ โดยการพ่นควันบุหรี่จากปากของเธอไปบนหน้าหล่อเหลาของเขา

ลู่หานถิงกลืนน้ำลายลงคอ มือใหญ่บีบที่เอวเนียนนุ่มของเธอแล้วกดกลับไปบนกำแพง ก่อนจะเอ่ยเตือนเสียงขรึม “พูดดี ๆ อย่ายั่วโมโหผม!”

เซี่ยซีหว่านแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “ดูจากความสามารถในการยั่วโมโหแล้ว ฉันตามคุณลู่ไม่ทันเลยล่ะค่ะ ตอนอยู่กับฉันก็ทำเหมือนคลุมเครือ แต่พอคุณออกไปทำงานก็อาศัยโอกาสนี้พาคนรักตัวเองขึ้นไปเปิดห้องบนโรงแรม คุณคงจะเชี่ยวชาญในการสับรางผู้หญิงสองคนหรือไม่ก็ผู้หญิงหลาย ๆ คนในเวลาเดียวกัน คุณลู่รู้สึกภูมิใจมากไหมคะ?”

ลู่หานถิงไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเธอหมายถึงอะไร “อย่าพูดจากำกวมไปมา พูดให้มันชัดเจน”

“คุณลู่ ฉันคิดว่าพูดมาถึงขนาดนี้ก็คงจะพอเข้าใจได้แล้ว แต่คุณก็ยังไม่ละอายใจเลยสักนิด ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะพูดตามตรงเลยแล้วกัน คืนนั้นตอนที่คุณไปทำงานต่างประเทศ ฉันโทรหาคุณ แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมารับโทรศัพท์ของคุณ เธอบอกว่าคุณกำลังอาบน้ำอยู่!”

ลู่หานถิงรีบล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาทันที แล้วเปิดไปที่สมุดรายชื่อ เธอโทรมาหาเขาหนึ่งสายจริง ๆ

แต่สายโทรเข้านั้นมีคนรับไปแล้ว

ลู่หานถิงจำได้ว่าคืนวันนั้นเหยียนอี้เลขาส่วนตัวได้บอกกับเขาแล้วว่าผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์หัวหรงไปหาเขาที่นั่น

ถ้าอย่างนั้นหมายความว่าสายนี้หัวหรงเป็นคนรับ

นัยน์ตาของลู่หานถิงฉายแววเย็นเยือกขึ้นมาทันที ตอนนี้เขารับรู้ได้ถึงความหยุกหยิกไปมาของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด เขาจึงล็อคเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน “บอกผมมาตามตรงสิ!”

“คุณลู่ นี่คุณหมายความว่าอย่างไร เรื่องทั้งหมดถูกเปิดเผยขนาดนี้ แล้วคุณยังจะโกรธได้อย่างไม่ละอายใจอยู่อีกเหรอ? ” เซี่ยซีหว่านมองเขาอย่างท้าทาย

ลู่หานถิงนำบุหรี่จากปลายนิ้วของเธอขึ้นมาสูบ แล้วเดินไปโยนทิ้งลงบนที่เขี่ยบุหรี่ “คุณนายลู่ คุณหึงผมใช่ไหม?”

อะ...อะไรนะ?

เซี่ยซีหว่านรีบปฏิเสธเขาทันที “ฉันเปล่านะ”

“คนขี้หึงโดนจับได้ขนาดนี้แล้วยังจะบอกว่าเปล่าอีก ตั้งแต่ผมกลับมาวันนั้นใครกันที่ไล่ให้ผมไปหาผู้หญิงคนอื่นครั้งแล้วครั้งเล่า? ”

“ฉันก็แค่...”

ลู่หานถิงจับไหล่ขาวเนียนนุ่มของเธอให้หันหน้ามามองเขา

“ในสายตาของคุณ ผมกลายเป็นคนแบบนั้นไปแล้วเหรอ คนอย่างลู่หานถิงต่อให้มีผู้หญิงอีกคน จะจำเป็นต้องโกหกเพื่อปกปิดคุณไปทำไม?”

“คุณ...คุณ...”

เซี่ยซีหว่านตะลึงงันกับคำพูดของเขา เธอคิดว่าหลังจากที่เธอเปิดโปงเขาจะทำให้ทั้งเขาและเธอรู้สึกอึดอัด แต่ตอนนี้เขาหมายความว่าอะไรกันแน่?

เขาอาจจะคิดว่าเธอเป็นตัวตลกแน่ ๆ ภายในคำพูดเสียดสีนั่นเผยให้เห็นถึงความไม่แยแสเล็กน้อย นั่นทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนดูถูกอย่างที่สุด

เซี่ยซีหว่านโตมาจนถึงตอนนี้เธอเคยเจอผู้ชายเลว ๆ มาแล้วในชีวิต แต่ยังไม่เคยเจอผู้ชายที่อวดดีและหลงตัวเองได้ขนาดนี้มาก่อน

“ลู่หานถิง คุณมันไร้ยางอาย!”

เซี่ยซีหว่านกำหมัดทุบไปที่เขา อีกทั้งยังเหยียบเท้าทั้งสองข้างของเขาอย่างแรง

ลู่หานถิงหรี่ตาแคบมองไปที่มือและเท้าเล็ก ๆ ของหญิงสาวในอ้อมกอดที่กำลังกวัดแกว่งไปมา

เธอมักทำให้เขาจั๊กจี้แบบนี้ตลอด

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปาก ความกลัดกลุ้มหลายวันที่ผ่านมาได้ถูกชำระล้างหายไปจนหมดสิ้น ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมาก ๆ “คุณนายลู่ พอได้เห็นความดื้นรั้นและไร้เหตุผลของคุณแบบนี้ ก็อดคิดไม่ได้ว่าขนาดมีคนมารับโทรศัพท์ของผม คุณยังเหมือนแมวป่าน้อยที่แสนดุร้ายได้ถึงเพียงนี้ หากผมไปมีอะไรกับคนอื่น คุณจะไม่โกรธจนเสียสติไปเลยเหรอ?”

“...”

เซี่ยซีหว่านตัวแข็งทื่อไม่ขยับ จากนั้นก็ตะโกนออกมาเสียงดัง “ฉันไม่ได้หึง ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้หึง!”

ลู่หานถิงมองเธอที่กำลังโมโหและอยากจะทุบตีเขา แต่ก็ทำไม่ได้เพราะทั้งอับอายและเคียดแค้น เขายกมือขึ้นมาบีบจมูกเล็กที่เรียวสวยของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลน่าดึงดูดว่า “คุณนายลู่ ถึงแม้ว่าผมจะรับมือไม่ไหวเวลาที่คุณหึง แต่ผมก็ยังชอบมากเวลาที่คุณหึงผม”

“ลู่หานถิง!”

ลู่หานถิงยอมปล่อยเธอแล้ว “คืนนี้คุณก็นอนที่นี่เลย ไม่ต้องกลับไปแล้ว”

พูดจบเขาก็หันหลังเดินไป

เซี่ยซีหว่านเรียกเขาไว้ทันที “คุณจะไปไหน?”

นี่เป็นห้องของเขาและตอนนี้ก็มืดแล้ว เขาจะไปไหนกัน?

ลู่หานถิงหันกลับมามองเธอแล้วพูดว่า “ทำไม อยากให้ผมอยู่เหรอ อยากนอนกับผมหรือไง?”

ใบหน้าของเซี่ยซีหว่านแดงก่ำ เธอคว้าเอาหมอนที่วางอยู่บนเตียงเขวี้ยงใส่หน้าหล่อของเขาอย่างแรง

“คุณไปเลย เราคุยกันชัดเจนทุกอย่างแล้ว คุณไปหาผู้หญิงคนอื่นเลย!”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วคมที่ดูสง่าขึ้น และไม่ได้ง้อเธอ แต่กลับเดินออกไปจริง ๆ