พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 42

เซี่ยซีหว่านหมุนตัวกลับแล้วรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนแล้วเข้าไปในห้อง

…

ที่ห้องนอน

เซี่ยซีหว่านนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ในหัวเธอมีแต่ภาพที่ลู่หานและหัวหรงเดินเข้ามาจากสนามหญ้าเมื่อครู่นี้ ไม่รู้ว่าทั้งคู่กำลังพูดคุยอะไรกัน แต่แววตาปรากฏรอยยิ้มขึ้นจาง ๆ

สายลมเย็นพัดผ่านมาเบา ๆ จนทำให้กระโปรงของหัวหรงพันเข้ากับขากางเกงสแล็คของเขา ดูแล้วช่างสนิทสนมและอบอุ่น

วันนี้เธอคาดไม่ถึงว่าเขาจะพาผู้หญิงคนอื่นกลับบ้าน

แล้วเธอนับเป็นตัวอะไรกัน

ผู้หญิงคนนั้นคือคนรักของเขาใช่หรือเปล่า?

นิ้วมือเรียวขาวของเซี่ยซีหว่านนั้นขยุ้มเข้ากับกระโปรงของตัวเตง ในใจทั้งโมโหทั้งเป็นทุกข์ ความรู้สึกนี้มันแทบจะทำให้เธอหายใจไม่ออก

ในตอนนั้นเองที่ประตูห้องถูกเปิดออก ลู่หานถิงเดินเข้ามาแล้ว

เขามาแล้ว!

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขา “คุณชายลู่ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”

เมื่อสักครู่นี้ลู่หานถิงเห็นเธอที่สนามหญ้าแล้ว แต่ว่าเธอรีบร้อนวิ่งขึ้นมาด้านบนแล้วขังตัวเองไว้ภายในห้อง ลู่หานถิงอดที่จะยกริมฝีปากขึ้นมาไม่ได้ “วันนี้ผมพาแขกมาคนหนึ่ง เธอคือ หัวหรง ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทเรา”

ที่แท้ก็เป็นผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์นี่เอง ได้ยินมาว่าแผนกประชาสัมพันธ์มีแต่สาวสวยหน้าตาดีที่มักจะชอบสร้างความสัมพันธ์กับผู้ชายไปทั่ว ยิ่งไปกว่านั้นยังมัดใจผู้ชายเก่งอีกด้วย

“อ้อ ฉันเห็นแล้วค่ะ”

“คุณว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“หน้าตาสวยดี รูปร่างก็ไม่เลว” เซี่ยซีหว่านนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะแสร้งทำน้ำเสียงผ่อนคลาย แต่นิ้วมือของตัวเองบิดกระโปรงจนแทบจะขาดอยู่แล้ว “ทำไมเหรอคะ หรือคุณคิดจะเลื่อนขั้นหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์คนนี้จากคนรักเปลี่ยนมาเป็นแฟน?”

ลู่หานถิงขมวดคิ้วงามได้รูปเข้าหากัน จากนั้นพ่นลมหายใจออกแล้วพูดว่า “คุณก็เห็นว่าอายุผมไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว แถมคุณยังขีดเส้นกับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่แน่ว่าพอจัดการปัญหาที่ตระกูลเซี่ยเสร็จแล้วคุณอาจจะหอบข้าวของหนีไปก็ได้ ข้างกายผมจะขาดผู้หญิงไปไม่ได้หรอกจริงไหม?”

เซี่ยซีหว่านแค่นเสียงเหอะ ๆ ไม่มีผู้หญิงก็ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วหรืออย่างไร?

“อีกอย่าง คุณก็พูดเองว่าคุณย่าท่านอายุมากแล้วและต้องการมีเหลนคนโต ผมเลยต้องการผู้หญิงที่จะมีลูกชายให้ผมได้”

เหตุผลข้อนี้ของเขาทำให้เซี่ยซีหว่านน้ำท่วมปาก เพื่อภาวนาให้ได้อุ้มเหลนไว ๆ คุณย่าจึงไปถือศีลกินเจอยู่ที่วัดแล้ว

เซี่ยซีหว่านกระพริบตาอย่างคนเป็นทุกข์

ลู่หานถิงเดินเข้ามาหา มองเธอที่กำลังขบคิดเรื่องราวอยู่ในหัวอย่างผู้เหนือกว่า จากนั้นจึงเอื้อมมือดันใบหน้าเล็กของเธอขึ้น “เป็นอะไรไปล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านหลบเลี่ยง ไม่อยากให้เขามาสัมผัสโดนใบหน้า “คุณอย่ามาแตะฉัน”

“เป็นอะไรขึ้นมาล่ะ?” ลู่หานถิงหัวเราะเสียงต่ำ ปลายนิ้วบีบเบา ๆที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอผ่านผ้าคลุมหน้าผืนบาง ใบหน้าใสเนียนนุ่มของหญิงสาวที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบดีนั้นเหมือนราวกับว่าสามารถบีบให้น้ำไหลออกมาได้

รู้สึกสบายมือสุด ๆ

เซี่ยซีหว่านต้องการที่จะปัดมือใหญ่ของเขาไปให้พ้น แต่ว่าตอนนี้หัวหรงกลับปรากฏตัวขึ้นที่ข้างประตู “หานถิง นี่คุณ...”

รอยยิ้มของหัวหรงนั้นแข็งทื่อไปในทันที เพราะว่าเธอได้เห็นเซี่ยซีหว่านแล้ว

ขณะนี้เซี่ยซีหว่านนั่งอยู่ที่ข้างเตียง ดูเหมือนหญิงสาวกำลังโกรธจัด ร่างที่สูงสง่าของลู่หานถิงยืนตัวตรง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงส่วนอีกข้างหนึ่งหยิกแก้มเซี่ยซีหว่านอยู่ หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นอย่างมุ่งมั่นนั้นเต็มไปด้วยความน่ารักน่าเอ็นดู มันเหมือนกับผู้ชายนิสัยไม่ดีกำลังหยอกล้อกับผู้หญิงที่ตัวเองชอบ

หัวหรงตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว ลู่หานถิงที่เธอรู้จักนั้นคือเจ้าของศูนย์การค้าผู้สูงส่งที่มีอำนาจชี้เป็นชี้ตาย ทั้งสุขุมและยิ่งใหญ่

หัวหรงไม่เคยเห็นหรือแม้แต่ที่จะกล้าจินตนาการว่าเขาจะมีมุมแบบนี้ด้วย

ลู่หานถิงเก็บมือของตัวเองกลับมา ดวงตาเรียวลึกล้ำจับจ้องไปที่ใบหน้าของหัวหรง “มาหาผมมีธุระอะไร?”

เหตุการณ์หยอกล้อเอ็นดูหญิงสาวเมื่อสักครู่ถูกทำให้หายไปภายในพริบตาแล้วกลับสู่สภาพปกติที่เย็นชาและห่างเหิน สายตาที่มองมาที่เธอไม่ได้มีความอบอุ่นแม้แต่น้อย

หัวหรงขยับริมฝีปากสีแดงถาม “หานถิง คุณคนนี้คือ?”

เซี่ยซีหว่านเห็นหัวหรงถามถึงตัวเองจึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ผู้จัดการหัว ดิฉันเป็น...สาวใช้ของที่นี่ค่ะ”

“สาวใช้?” หัวหรงสงสัยนิดหน่อย

“พวกคุณค่อย ๆ คุยกันเถอะค่ะ ดิฉันกำลังยุ่งอยู่” เซี่ยซีหว่านเดินออกไปแล้ว

ลู่หานถิงมองตามเงาของเซี่ยซีหว่านไปตลอดทาง หัวหรงเห็นสายตาของชายหนุ่มจ้องมองไปที่สาวใช้มากเกินไปจึงเอ่ยปากขึ้น “หานถิง ฉันมาที่สวนโหย่วหลานเป็นครั้งแรก ที่นี่กว้างใหญ่มาก คุณช่วยพาฉันเดินชมรอบ ๆหน่อยได้ไหม?”

“อยากเดินชมสวนโหย่วหลานก็ให้ใครก็ได้สักคนพาคุณไปสิ” พูดจบ ลู่หานถิงก็เดินออกไปแล้วปล่อยให้หัวหรงยังยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม เธอยอมรับว่าในสายตาของเธอนั้นมองลู่หานถิงมาตั้งนานแล้ว ไม่มีทาง ผู้ชายคนนี้จะมีเสน่ห์เกินไปแล้ว ในฐานะที่เป็นคนใหญ่คนโตในแวดวงธุรกิจ เขาไม่เคยขาดชื่อเสียงหรือทรัพย์สินเงินทอง บวกกับความหล่อเหลา เป็นผู้ใหญ่และมีประวัติที่ใสสะอาด ไม่รู้ว่าได้ใจสาวงามไปมากมายเท่าไหร่แล้ว

แต่ว่าเขาเป็นคนที่เข้าถึงได้ยาก ราวกับมีคำว่าห้ามเข้าใกล้เขียนแปะไว้ ไม่เคยที่จะให้ผู้หญิงคนไหนได้มีโอกาสเข้ามาใกล้ชิด

เธอรอคอยการเดินทางไปทำงานนอกสถานที่ในครั้งนั้นอย่างยากลำบากและรีบร้อนรับโทรศัพท์ของเขา แต่ว่ากลับถูกเหยียนอี้ไล่ออกไป

ขณะที่หัวหรงกำลังหดหู่ จู่ ๆ ลู่หานถิงก็ตอบรับน้ำใจของเธอ แถมยังพาเธอกลับมาที่สวนโหย่วหลานอีกต่างหาก

หัวหรงดีใจจนแทบคลั่ง แต่ในเวลาเดียวกันเธอกลับรู้สึกว่ามันแปลก ลู่หานถิงไม่เคยที่จะใยดีเธอเลย มีแต่เย็นชากับห่างเหิน

เหมือนกับเมื่อสักครู่

แต่ว่า ในเมื่อครั้งนี้เธอมีโอกาสแล้วก็ต้องคว้ามันเอาไว้อย่างแน่นอน หัวหรงคิดว่าเธอจะต้องกลายเป็นผู้หญิงของลู่หานถิงให้ได้

…

เซี่ยซีหว่านเข้ามาในห้องอาหารแล้วถามกับฝูป๋อว่า “ฝูป๋อ มีอะไรให้ฉันช่วยไหม”

ฝูป๋อไม่รู้ว่าคุณชายของบ้านนี้กำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่ แต่ว่าเขาก็ไม่กล้าที่จะเรียกใช้คุณนายของบ้าน “คุณนายครับ ตรงนี้ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ถ้าอย่างนั้นคุณนายช่วยดูในห้องรับแขกแล้วกันครับว่ามีอะไรต้องจัดการอีก ดีไหมครับ”

“ได้สิ” เซี่ยซีหว่านเข้าไปที่ห้องรับแขก

ฝูป๋อลอบปาดเหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผากหนึ่งครั้ง เขารู้แล้วว่าทำไมคุณชายถึงได้พาผู้หญิงคนอื่นกลับมาในวันนี้ เพราะถ้าคุณท่านอยู่ล่ะก็จะต้องทุบเจ้าหลานคนนี้จนตายแน่ ๆ

เซี่ยซีหว่านเข้ามาที่ห้องรับแขก เมื่อสักครู่นี้แม่บ้านไปที่สวนด้านหลังเพื่อเก็บดอกกุหลาบแดงที่สวยงามกลับมา เธอคุกเข่าลงกับพรมขนสัตว์นุ่ม ๆ แล้วนำดอกกุหลาบเสียบเข้าไปในแจกันดอกไม้

ในตอนนั้นเองก็มีเสียง “ตุบ” ดังขึ้น มีคนใช้สิ่งของบางอย่างทุบลงมาที่ศีรษะของเธอ

เซี่ยซีหว่านรีบหันกลับไปมองก็เห็นเพียงแค่ลู่หานถิงที่นั่งอยู่ด้านบนโซฟา ในมือถือหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งไว้แต่ไม่ได้เปิดดู แต่กลับเอาลูกกวาดผลไม้แท่งหนึ่งตีมาที่เธอ

เจ้าหมอนี่!

เซี่ยซีหว่านถลึงตาอย่างดุดันใส่ลู่หานถิง

ลู่หานถิงมองไปที่เซี่ยซีหว่าน วันนี้เธอแต่งตัวด้วยชุดอยู่บ้านค่อนข้างเรียบง่าย ด้านในเป็นชุดกระโปรงเสื้อแขนกุดสีเหลืองอ่อน ด้านนอกสวมทับด้วยเสื้อถักไหมพรมเปิดหน้าอก ตอนนี้เธอคุกเข่าอยู่กับพื้นพรม น่องขาเรียวขาวเนียนเล็ก ๆ ทั้งสองข้างแนบสนิทกันอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย

เธอโกรธแล้ว ดวงตาสีดำขลับคู่นั้นกำลังจ้องเขม็งมาที่เขาเหมือนลูกแมวสีขาวตัวน้อย ที่หางตาเต็มไปด้วยความน่าดึงดูดผู้คน

เพียงครู่เดียว เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือไปหยิบลูกกวาดผลไม้บนพื้นพรมขึ้นมา จากนั้นทุบไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงและคืนมันให้กับเขา

ฝูป๋อที่อยู่อีกฝั่งพอได้เห็นฉากนี้เข้า ใบหน้าของชายชราก็แดงก่ำไปทั้งหน้าแล้วรีบเข้าไปหลบในห้องครัว

ลู่หานถิงไม่ได้หลบ ลูกกวาดผลไม้แท่งนั้นกระแทกเข้ากลางใบหน้าหล่อเหลาของเขาเข้าอย่างจังแล้วจึงล่วงลงมา เขาเม้มริมฝีปากบาง ๆ แล้วเหลือบมองไปที่เซี่ยซีหว่าน “นี่มันอะไรกันแม่สาวใช้ตัวน้อย กล้าดียังไงมาทุบเจ้านายตัวเอง?”