พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 42

เซี่ยซีหว่านหมุนตัวกลับแล้วรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนแล้วเข้าไปในห้อง

…

ที่ห้องนอน

เซี่ยซีหว่านนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ในหัวเธอมีแต่ภาพที่ลู่หานและหัวหรงเดินเข้ามาจากสนามหญ้าเมื่อครู่นี้ ไม่รู้ว่าทั้งคู่กำลังพูดคุยอะไรกัน แต่แววตาปรากฏรอยยิ้มขึ้นจาง ๆ

สายลมเย็นพัดผ่านมาเบา ๆ จนทำให้กระโปรงของหัวหรงพันเข้ากับขากางเกงสแล็คของเขา ดูแล้วช่างสนิทสนมและอบอุ่น

วันนี้เธอคาดไม่ถึงว่าเขาจะพาผู้หญิงคนอื่นกลับบ้าน

แล้วเธอนับเป็นตัวอะไรกัน

ผู้หญิงคนนั้นคือคนรักของเขาใช่หรือเปล่า?

นิ้วมือเรียวขาวของเซี่ยซีหว่านนั้นขยุ้มเข้ากับกระโปรงของตัวเตง ในใจทั้งโมโหทั้งเป็นทุกข์ ความรู้สึกนี้มันแทบจะทำให้เธอหายใจไม่ออก

ในตอนนั้นเองที่ประตูห้องถูกเปิดออก ลู่หานถิงเดินเข้ามาแล้ว

เขามาแล้ว!

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขา “คุณชายลู่ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”

เมื่อสักครู่นี้ลู่หานถิงเห็นเธอที่สนามหญ้าแล้ว แต่ว่าเธอรีบร้อนวิ่งขึ้นมาด้านบนแล้วขังตัวเองไว้ภายในห้อง ลู่หานถิงอดที่จะยกริมฝีปากขึ้นมาไม่ได้ “วันนี้ผมพาแขกมาคนหนึ่ง เธอคือ หัวหรง ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทเรา”

ที่แท้ก็เป็นผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์นี่เอง ได้ยินมาว่าแผนกประชาสัมพันธ์มีแต่สาวสวยหน้าตาดีที่มักจะชอบสร้างความสัมพันธ์กับผู้ชายไปทั่ว ยิ่งไปกว่านั้นยังมัดใจผู้ชายเก่งอีกด้วย

“อ้อ ฉันเห็นแล้วค่ะ”

“คุณว่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“หน้าตาสวยดี รูปร่างก็ไม่เลว” เซี่ยซีหว่านนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะแสร้งทำน้ำเสียงผ่อนคลาย แต่นิ้วมือของตัวเองบิดกระโปรงจนแทบจะขาดอยู่แล้ว “ทำไมเหรอคะ หรือคุณคิดจะเลื่อนขั้นหัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์คนนี้จากคนรักเปลี่ยนมาเป็นแฟน?”

ลู่หานถิงขมวดคิ้วงามได้รูปเข้าหากัน จากนั้นพ่นลมหายใจออกแล้วพูดว่า “คุณก็เห็นว่าอายุผมไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว แถมคุณยังขีดเส้นกับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่แน่ว่าพอจัดการปัญหาที่ตระกูลเซี่ยเสร็จแล้วคุณอาจจะหอบข้าวของหนีไปก็ได้ ข้างกายผมจะขาดผู้หญิงไปไม่ได้หรอกจริงไหม?”

เซี่ยซีหว่านแค่นเสียงเหอะ ๆ ไม่มีผู้หญิงก็ใช้ชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วหรืออย่างไร?

“อีกอย่าง คุณก็พูดเองว่าคุณย่าท่านอายุมากแล้วและต้องการมีเหลนคนโต ผมเลยต้องการผู้หญิงที่จะมีลูกชายให้ผมได้”

เหตุผลข้อนี้ของเขาทำให้เซี่ยซีหว่านน้ำท่วมปาก เพื่อภาวนาให้ได้อุ้มเหลนไว ๆ คุณย่าจึงไปถือศีลกินเจอยู่ที่วัดแล้ว

เซี่ยซีหว่านกระพริบตาอย่างคนเป็นทุกข์

ลู่หานถิงเดินเข้ามาหา มองเธอที่กำลังขบคิดเรื่องราวอยู่ในหัวอย่างผู้เหนือกว่า จากนั้นจึงเอื้อมมือดันใบหน้าเล็กของเธอขึ้น “เป็นอะไรไปล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านหลบเลี่ยง ไม่อยากให้เขามาสัมผัสโดนใบหน้า “คุณอย่ามาแตะฉัน”

“เป็นอะไรขึ้นมาล่ะ?” ลู่หานถิงหัวเราะเสียงต่ำ ปลายนิ้วบีบเบา ๆที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอผ่านผ้าคลุมหน้าผืนบาง ใบหน้าใสเนียนนุ่มของหญิงสาวที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบดีนั้นเหมือนราวกับว่าสามารถบีบให้น้ำไหลออกมาได้

รู้สึกสบายมือสุด ๆ

เซี่ยซีหว่านต้องการที่จะปัดมือใหญ่ของเขาไปให้พ้น แต่ว่าตอนนี้หัวหรงกลับปรากฏตัวขึ้นที่ข้างประตู “หานถิง นี่คุณ...”

รอยยิ้มของหัวหรงนั้นแข็งทื่อไปในทันที เพราะว่าเธอได้เห็นเซี่ยซีหว่านแล้ว

ขณะนี้เซี่ยซีหว่านนั่งอยู่ที่ข้างเตียง ดูเหมือนหญิงสาวกำลังโกรธจัด ร่างที่สูงสง่าของลู่หานถิงยืนตัวตรง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงส่วนอีกข้างหนึ่งหยิกแก้มเซี่ยซีหว่านอยู่ หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นอย่างมุ่งมั่นนั้นเต็มไปด้วยความน่ารักน่าเอ็นดู มันเหมือนกับผู้ชายนิสัยไม่ดีกำลังหยอกล้อกับผู้หญิงที่ตัวเองชอบ

หัวหรงตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว ลู่หานถิงที่เธอรู้จักนั้นคือเจ้าของศูนย์การค้าผู้สูงส่งที่มีอำนาจชี้เป็นชี้ตาย ทั้งสุขุมและยิ่งใหญ่