พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 43

ถ้าหากว่าในมือของเซี่ยซีหว่านยังมีลูกกวาดอยู่ก็ยังคงที่จะทุบลงไปบนหน้าหล่อเหลาอันแสนชั่วร้ายของลู่หานถิงอีกครั้งอย่างแน่นอน

“แม่สาวใช้ตัวน้อย มานี่สิ” ในตอนนั้นเองที่ลู่หานถิงส่งสัญญาณออกคำสั่ง

เซี่ยซีหว่านลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเขา

ลู่หานถิงเอื้อมมือกุมแขนเรียวขาวของเธอแล้วฉุดลงมา เซี่ยซีหว่านถลาตัวลงนั่งที่ต้นขาแข็งแรงของเขาโดยตรง

“ทำอะไรของคุณเนี่ย?” เซ่ยซีหว่านอยากที่จะลุกขึ้น

“โกรธแล้วเหรอ? เมื่อครู่ไม่ใช่คุณหรอกเหรอที่บอกว่าตัวเองเป็นสาวใช้ตัวน้อย”

เขาพาผู้หญิงกลับมาที่บ้านด้วยขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอไม่บอกว่าตัวเองเป็นสาวใช้แล้วจะให้เธอจัดการอย่างไร?

เซี่ยซีหว่านมองไปยังชายหนุ่มด้วยสายตาที่เปล่งประกาย “ฉันบอกว่าฉันเป็นแม่บ้านผู้ซื่อสัตย์ แต่ไม่ใช่สาวใช้ที่มีหน้าที่ต้องเล่นกับคุณ!”

ลู่หานถิงยกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดถากถางว่า “ไม่ได้สวมหูแมวเอาไว้นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นสาวใช้ที่ไร้เครื่องแบบ เกรงว่าคุณจะเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับบทบาทของแม่บ้านแล้วล่ะนะ”

“...”

เซี่ยซีหว่านไม่เคยคิดเลยว่าชายคนนี้จะคิดเรื่องแม่บ้านไปถึงขั้นนี้ ลักษณะของเขาดูเป็นคนแต่งตัวหรูหราเรียบร้อย เคร่งขรึมเป็นระเบียบ แต่ไม่เคยคิดว่าภายในใจของเขาจะเป็นแบบนี้...

ลู่หานถิงรู้ว่าเธอกำลังบ่นเขาอยู่ในใจ แต่ว่านี่มันไม่มีวิธีที่จะอธิบาย ผู้ชายอายุ 27 นับว่าเป็นช่วงวัยที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว

ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่มีแฟน แต่เรื่องที่ควรรู้เขารู้และเข้าใจมันทั้งหมด ความเป็นจริงก็คือเจอสิ่งยั่วยวนล่อตาล่อใจมาหมดแล้ว

ลู่หานถิงยื่นลูกกวาดผลไม้ให้กับเธอ “สาวใช้ตัวน้อย แกะเปลือกออกสิ ฉันจะกิน”

เซี่ยซีหว่านอดกลั้นความอยากต่อยเขาเอาไว้แล้วใช้แรงแกะเปลือกลูกกวาดผลไม้ออก จากนั้นจึงยัดลูกกวาดผลไม้หลากสีสันเข้าไปในปากของเขา

คุณกินเข้าไปซะ!

ลู่หานถิงกินลูกกวาดผลไม้ที่เธอป้อนให้ จิ๊ ๆ หวานจริง ๆ

“คุณจะปล่อยฉันลงได้หรือยัง?”

ลู่หานถิงหรี่ดวงตาที่ลึกล้ำลงเพียงนิด ทันใดนั้นจึงถามเธอเสียงต่ำด้วยความแปลกใจว่า “สาวใช้ตัวน้อย คุณมีเป้าหมายสูงสุดหรือเปล่า?”

“เป้าหมายสูงสุด?”

“ใช่แล้ว เป้าหมายสูงสุดของสาวใช้ล้วนเป็น...การได้ปีนขึ้นไปบนเตียงอันสูงส่งของเจ้านายที่เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ?”

ใบหูสีขาวราวกับหิมะของเซี่ยซีหว่านฉับพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ คาดไม่ถึงว่าเขาจะใช้กลอุบายที่ไร้ศีลธรรมขนาดนี้ เธอรีบกำมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วออกแรงทุบไปที่เขาอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงคว้ามือเล็ก ๆ ของเธอไว้ได้แล้วกุมข้อมือเล็กของเธอไว้ที่ฝ่ามือของตัวเองแล้วแอบหัวเราะอย่างมีความสุขออกมาเบา ๆ

ในขณะนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก หัวหรงกลับมาจากการเดินเที่ยวชมสวนโหย่วหลานแล้ว

เซี่ยซีหว่านรีบผลักลู่หานถิงออกไปแล้วลุกขึ้นยืน

หัวหรงเดินเข้ามา เธอมองลู่หานถิงอย่างหลงเสน่ห์และรักใคร่ “คุณหานถิงคะ สวนโหย่วหลานงดงามมาก ๆ เลยค่ะ”

ลู่หานถิงก็ลุกขึ้นยืน เขาไม่ได้มองหัวหรงเลยสักนิดแต่ตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “อาหารเย็นพร้อมแล้ว ไปทานข้าวกันเถอะ”

…

ห้องอาหาร

ลู่หานถิงและหัวหรงได้นั่งลงที่ว่างทั้งสองด้านของห้องอาหาร เซี่ยซีหว่านไม่ได้นั่งลงร่วมมื้ออาหาร แต่กลับไปช่วยในห้องครัวเพื่อเสิร์ฟอาหารขึ้นโต๊ะ

ในมือเซี่ยซีหว่านยกซุปออกมาหนึ่งชาม ขณะนั้นเองจึงได้ยินหัวหรงพูดว่า “คุณหานถิงคะ จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีเอกสารหนึ่งฉบับต้องให้คุณเซ็น วันนี้มันดึกมากแล้ว ฉันจะอยู่ค้างที่นี่ไม่กลับไปแล้วได้ไหม?”

ลู่หานถิงมองเซี่ยซีหว่านครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้า “ได้ งั้นคืนนี้เธอก็ค้างที่นี่เถอะ”

วันนี้หัวหรงได้รับรองให้พักที่ห้องรับแขก

การเล่นละครหารือเอกสารจนถึงดึกดื่นอีกแล้วเหรอ ทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว