พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 43

ถ้าหากว่าในมือของเซี่ยซีหว่านยังมีลูกกวาดอยู่ก็ยังคงที่จะทุบลงไปบนหน้าหล่อเหลาอันแสนชั่วร้ายของลู่หานถิงอีกครั้งอย่างแน่นอน

“แม่สาวใช้ตัวน้อย มานี่สิ” ในตอนนั้นเองที่ลู่หานถิงส่งสัญญาณออกคำสั่ง

เซี่ยซีหว่านลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเขา

ลู่หานถิงเอื้อมมือกุมแขนเรียวขาวของเธอแล้วฉุดลงมา เซี่ยซีหว่านถลาตัวลงนั่งที่ต้นขาแข็งแรงของเขาโดยตรง

“ทำอะไรของคุณเนี่ย?” เซ่ยซีหว่านอยากที่จะลุกขึ้น

“โกรธแล้วเหรอ? เมื่อครู่ไม่ใช่คุณหรอกเหรอที่บอกว่าตัวเองเป็นสาวใช้ตัวน้อย”

เขาพาผู้หญิงกลับมาที่บ้านด้วยขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอไม่บอกว่าตัวเองเป็นสาวใช้แล้วจะให้เธอจัดการอย่างไร?

เซี่ยซีหว่านมองไปยังชายหนุ่มด้วยสายตาที่เปล่งประกาย “ฉันบอกว่าฉันเป็นแม่บ้านผู้ซื่อสัตย์ แต่ไม่ใช่สาวใช้ที่มีหน้าที่ต้องเล่นกับคุณ!”

ลู่หานถิงยกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดถากถางว่า “ไม่ได้สวมหูแมวเอาไว้นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นสาวใช้ที่ไร้เครื่องแบบ เกรงว่าคุณจะเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับบทบาทของแม่บ้านแล้วล่ะนะ”

“...”

เซี่ยซีหว่านไม่เคยคิดเลยว่าชายคนนี้จะคิดเรื่องแม่บ้านไปถึงขั้นนี้ ลักษณะของเขาดูเป็นคนแต่งตัวหรูหราเรียบร้อย เคร่งขรึมเป็นระเบียบ แต่ไม่เคยคิดว่าภายในใจของเขาจะเป็นแบบนี้...

ลู่หานถิงรู้ว่าเธอกำลังบ่นเขาอยู่ในใจ แต่ว่านี่มันไม่มีวิธีที่จะอธิบาย ผู้ชายอายุ 27 นับว่าเป็นช่วงวัยที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว

ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่มีแฟน แต่เรื่องที่ควรรู้เขารู้และเข้าใจมันทั้งหมด ความเป็นจริงก็คือเจอสิ่งยั่วยวนล่อตาล่อใจมาหมดแล้ว

ลู่หานถิงยื่นลูกกวาดผลไม้ให้กับเธอ “สาวใช้ตัวน้อย แกะเปลือกออกสิ ฉันจะกิน”

เซี่ยซีหว่านอดกลั้นความอยากต่อยเขาเอาไว้แล้วใช้แรงแกะเปลือกลูกกวาดผลไม้ออก จากนั้นจึงยัดลูกกวาดผลไม้หลากสีสันเข้าไปในปากของเขา

คุณกินเข้าไปซะ!

ลู่หานถิงกินลูกกวาดผลไม้ที่เธอป้อนให้ จิ๊ ๆ หวานจริง ๆ

“คุณจะปล่อยฉันลงได้หรือยัง?”

ลู่หานถิงหรี่ดวงตาที่ลึกล้ำลงเพียงนิด ทันใดนั้นจึงถามเธอเสียงต่ำด้วยความแปลกใจว่า “สาวใช้ตัวน้อย คุณมีเป้าหมายสูงสุดหรือเปล่า?”

“เป้าหมายสูงสุด?”

“ใช่แล้ว เป้าหมายสูงสุดของสาวใช้ล้วนเป็น...การได้ปีนขึ้นไปบนเตียงอันสูงส่งของเจ้านายที่เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ?”

ใบหูสีขาวราวกับหิมะของเซี่ยซีหว่านฉับพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ คาดไม่ถึงว่าเขาจะใช้กลอุบายที่ไร้ศีลธรรมขนาดนี้ เธอรีบกำมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วออกแรงทุบไปที่เขาอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงคว้ามือเล็ก ๆ ของเธอไว้ได้แล้วกุมข้อมือเล็กของเธอไว้ที่ฝ่ามือของตัวเองแล้วแอบหัวเราะอย่างมีความสุขออกมาเบา ๆ

ในขณะนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก หัวหรงกลับมาจากการเดินเที่ยวชมสวนโหย่วหลานแล้ว

เซี่ยซีหว่านรีบผลักลู่หานถิงออกไปแล้วลุกขึ้นยืน

หัวหรงเดินเข้ามา เธอมองลู่หานถิงอย่างหลงเสน่ห์และรักใคร่ “คุณหานถิงคะ สวนโหย่วหลานงดงามมาก ๆ เลยค่ะ”

ลู่หานถิงก็ลุกขึ้นยืน เขาไม่ได้มองหัวหรงเลยสักนิดแต่ตอบกลับอย่างเย็นชาว่า “อาหารเย็นพร้อมแล้ว ไปทานข้าวกันเถอะ”

…

ห้องอาหาร

ลู่หานถิงและหัวหรงได้นั่งลงที่ว่างทั้งสองด้านของห้องอาหาร เซี่ยซีหว่านไม่ได้นั่งลงร่วมมื้ออาหาร แต่กลับไปช่วยในห้องครัวเพื่อเสิร์ฟอาหารขึ้นโต๊ะ

ในมือเซี่ยซีหว่านยกซุปออกมาหนึ่งชาม ขณะนั้นเองจึงได้ยินหัวหรงพูดว่า “คุณหานถิงคะ จู่ ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีเอกสารหนึ่งฉบับต้องให้คุณเซ็น วันนี้มันดึกมากแล้ว ฉันจะอยู่ค้างที่นี่ไม่กลับไปแล้วได้ไหม?”

ลู่หานถิงมองเซี่ยซีหว่านครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้า “ได้ งั้นคืนนี้เธอก็ค้างที่นี่เถอะ”

วันนี้หัวหรงได้รับรองให้พักที่ห้องรับแขก

การเล่นละครหารือเอกสารจนถึงดึกดื่นอีกแล้วเหรอ ทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว

ลู่หานถิงไม่มีทางที่ไม่เข้าใจถึงแผนการล่อลวงของหัวหรง แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะเห็นด้วย

เซี่ยซีหว่านคิดว่าเขาแค่พาผู้หญิงกลับบ้านมาทานข้าวเย็นเท่านั้น แต่คาดไม่ถึงว่าคืนนี้ระหว่างพวกเขาจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น สมองเธอมึนงงไปหมดจนนิ้วมือถูกลวกด้วยน้ำซุปเข้าแล้ว

ซี้ด

เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วสวยเข้าหากัน

ทันใดนั้นลู่หานถิงก็คว้ามือที่ถูกน้ำร้อนลวกของเธอเอาไว้ “ทำไมถึงไม่ระวังตัวขนาดนี้ เจ็บหรือเปล่า?”

ลู่หานนิ้วเอานิ้วมือของเธอมาอมไว้ในปากของตัวเอง

ขนตาเรียวยาวของเซี่ยซีหว่านกระพริบอย่างสั่นระริกแล้วรีบดึงมือของตัวเองกลับมา “ฉันจะขึ้นไปด้านบนแล้วจัดการกับมันสักครู่”

เซี่ยซีหว่านหมุนตัวขึ้นไปด้านบนแล้ว

หัวหรงที่อยู่อีกด้านหนึ่งรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากเมื่อได้เห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ ลู่หานถิงถึงกับกังวลใจกับสาวใช้คนหนึ่งมากขนาดนี้เชียวเหรอ แถมยังอมนิ้วมือของเธออีก?

นี่มันเป็นความใกล้ชิดสนิทสนมกันระหว่างคนรักเท่านั้น

…

ภายในห้องนอน

เซี่ยซีหว่านยืนอยู่ที่อ่างล้างหน้าของห้องอาบน้ำแล้วเปิดน้ำเย็นให้โดนตรงนิ้วของตัวเองที่ถูกน้ำซุปลวก แผลน้ำร้อนลวกไม่ได้ร้ายแรงนักจึงไม่รู้สึกเจ็บแล้ว

เซี่ยซีหว่านปิดก๊อกน้ำ เธอไม่เข้าใจว่าที่จริงแล้วเขาทำอะไรอยู่กันแน่ ในเมื่อเขาพาหัวหรงกลับมาที่บ้าน แล้วทำไมถึงยังลุ่มล่ามกับเธออยู่อีก?

เซี่ยซีหว่านไม่ใช่ผู้หญิงไม่มีสมอง ไม่ถึงขนาดที่จะมองไม่ออกว่าผู้ชายกำลังคิดอะไรกับเธอ

คืนนี้หัวหรงพักค้างคืนที่นี่ เขาจะทำอะไรกับหัวหรงบ้างนะ?

เซี่ยซีหว่านเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ได้ออกไปไหนอีก เพียงไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา “ก๊อก ๆ” ดังขึ้นสองครั้ง มีคนกำลังเคาะประตู

ลู่หานถิงเหรอ?

เซี่ยซีหว่านรีบเปิดประตูห้องออก แต่ว่าด้านนอกไม่ใช่ลู่หานถิงแต่เป็นหัวหรง

เซี่ยซีหว่านไม่สามารถให้ความสนใจกับความผิดหวังกับจิตใจที่หดหู่ของตัวเองได้ เธอมองไปยังหัวหรงแล้วถามว่า “ผู้จัดการหัว มาหาดิฉันมีธุระอะไรคะ?”

หัวหรงมองไปที่เซี่ยซีหว่าน เด็กสาวสวมผ้าคลุมหน้าหนี่งผืน ไม่สามารถพินิจได้ว่าหน้าตาสวยหรือไม่สวย แต่เธอมีดวงตาสีดำขลับสดใสแวววาว สามารถทำให้ผู้ชายที่เห็นคันยุบยิบในใจได้ มิน่าเล่าลู่หานถิงถึงได้ปฏิบัติกับเธอต่างจากคนอื่น

หัวหรงยกริมฝีปากสีแดงเพลิงขึ้นเอ่ยว่า “เธอบอกว่าเธอเป็นสาวใช้ของที่นี่ ตอนนี้ฉันมีเรื่องหนึ่งให้เธอไปทำ”

แม้ว่าหัวหรงจะยิ้มแย้ม แต่เซี่ยซีหว่านสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตรกับเจตนาร้ายของเธอ “เชิญผู้จัดการหัวพูดมาได้เลยค่ะ”

“เธอช่วยออกไปซื้อถุงยางอนามัยให้ฉันหน่อยสิ คืนนี้ฉันต้องใช้มัน”

เซี่ยซีหว่านอืดอาด “นี่เป็นความต้องการของคุณ หรือว่า คุณลู่หานถิงกันแน่คะ?”

“เป็นความต้องการของใครก็เหมือนกันไหมล่ะ คืนนี้ฉันต้องค้างที่นี่ หานถิงเองก็พยักหน้าแล้ว ระหว่างเราจะต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน”

พูดจบหัวหรงก็กวาดตามองเซี่ยซีหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นจึงยืดอกตัวเองด้วยความมั่นใจอย่างหาเปรียบไม่ได้แล้วพูดว่า “เธอมันก็แค่สาวใช้ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่คิดจะล่อลวงหานถิง หานถิงอาจจะแค่อยากชิมเนื้อสด ๆ ถึงได้หยอกล้อกับผักป่าต้นเล็ก ๆ อย่างเธอ เธอแหกตาดูสิว่าเธอมีอะไรที่สามารถเทียบฉันได้ไหม คนที่หานถิงชอบจริง ๆ แล้วก็คือฉัน!”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกได้ถึงความมั่นอกมั่นใจอันเต็มเปี่ยมของหัวหรง ถ้าจะให้เปรียบเทียบความงามกับทั้งคู่ อันที่จริงแล้วเธอเป็นหญิงสาวที่อ่อนหวานและสง่างาม ส่วนหัวหรงเป็นผู้หญิงที่ร้อนแรงราวกับไฟและเต็มไปด้วยความงดงามสวยหยาดเยิ้ม

เซี่ยซีหว่านนึกถึงลู่หานถิงที่ผิวเผินเป็นคนเคร่งขรึมเป็นระเบียบแต่ธาตุแท้เป็นคนนิสัยเสีย เขาคงจะปฏิเสธหัวหรงไม่ได้อย่างแน่นอน

สองมือน้อย ๆ ที่อยู่ข้างลำตัวนั้นกำเข้าหากันจนกลายเป็นกำปั้นเล็ก ๆ เซี่ยซีหว่านปฏิเสธเสียงเย็นว่า “ในเมื่อเขาชอบคุณ ก็ต้องชอบของที่คุณไปซื้อด้วยตัวเองสิ ไปเถอะ”

เซี่ยซีหว่านปิดประตูลงทันที

…

แผ่นหลังเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านแนบชิดติดไปกับบานประตู แน่นอนว่าเธอได้ยินคำพูดของหัวหรงชัดเจนทุกถ้อยคำ

ในใจรู้สึกทุกข์ทนจนเจ็บปวดไปหมด เธอเอื้อมมือออกมาปิดหูของตัวเอง คืนนี้ลู่หานถิงจะแตะต้องหัวหรงจริง ๆ หรือ?