พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 44

ร่างกายของอันบอบบาวของเซี่ยซีหว่านไถลลงมาจนสุดท้ายก็ลงไปนั่งกองอยู่บนพรมผืนนุ่ม เธองอเข่าทั้งสองข้างแล้วใช้แขนโอบกอดตัวเองเอาไว้

เธอเตือนตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าความสัมพันธ์ของเธอกับลู่หานถิงนั้นก็แค่คนที่ร่วมมือกัน

ครั้งนี้ที่เธอกลับมาเพราะว่ามีเป้าหมาย แถมเธอยังทำได้ดีมาก งานหมั้นของซูซีกับเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพังลงแล้ว สิ่งต่อไปที่เธอต้องทำก็คือการรอคอยอยู่เงียบ ๆ รอพวกเขาตอบโต้กลับมาแล้วเปิดเผยจุดอ่อน เธอก็จะสามารถจัดการพวกเขาที่ไร้หนทางเอาชีวิตรอดได้

แต่ว่าตอนนี้เซี่ยซีหว่านไม่สามารถรักษาสติเอาไว้ได้ ในสมองของเธอนั้นเต็มไปด้วยลู่หานถิง

เวลาผ่านไปจากหนึ่งวินาทีเป็นหนึ่งนาที ด้านนอกไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรแล้ว เขากำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับหัวหรงอยู่ใช่หรือเปล่า?

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ทำไมเขาต้องยั่วโมโหเธอด้วย?

ความโศกเศร้าในใจของเซี่ยซีหว่านพลันถูกแทนที่ด้วยความโกรธ ใช่แล้ว เธอใช้ชีวิตอยู่ดี ๆ ทำไมเขาต้องมากยั่วโมโหก่อกวนเธอด้วย

จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้แล้ว

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองอึดอัดและคับอกคับใจเป็นอย่างมาก ลู่หานถิงนั่นแหละที่ยั่วโมโหเธอก่อน เสร็จแล้วเธอต้องซ่อนตัวอยู่ในห้องหลังจากที่เขาพาผู้หญิงกลับมาด้วยหรืออย่างไร?

ไม่ได้!

เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว!

เซี่ยซีหว่านลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เธอเปิดประตูห้องแล้ววิ่งออกไป เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องรับแขกจึงทุบประตูสองครั้ง “ปัง ๆ”

“เปิดประตูนะ! ลู่หานถิง หัวหรง รีบเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

เซี่ยซีหว่านเหมือนกับไก่ตัวผู้ที่มุมานะบากบั่นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นในการต่อสู้

เพียงครู่เดียวประตูห้องรับแขกจึงถูปเปิดออก หัวหรงปรากฎตัวขึ้นในสายตา

หัวหรงอาบน้ำเสร็จแล้ว บนร่างถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืน เส้นผมยาวดัดลอนนั้นยังชื้นน้ำอยู่

หัวหรงนึกว่าลู่หานถิงมาแล้ว คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเซี่ยซีหว่านที่อยู่ในอารมณ์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอรีบแสดงท่าทางเหยียดหยามปนรำคาญออกมาอย่างรวดเร็ว “เธอมาทำอะไรมิทราบ?”

“ลู่หานถิงล่ะ เขาอยู่ข้างในหรือเปล่า อาบน้ำอยู่เหรอ เธอให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้ ฉันต้องพบเขาตอนนี้ให้ได้!”

หัวหรงรีบขวางทางเซี่ยซีหว่านเอาไว้ “ยัยสาวใช้คนนี้นี่แย่จริง ๆ หานถิงเป็นคนที่แกอยากจะเข้าพบเวลาไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านมองไปยังหัวหรง ในดวงตาที่สว่างไสวนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา “หลีกทางซะ ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม”

หนึ่ง…

สอง…

เซี่ยซีหว่านเริ่มนับแล้ว

หัวหรงไม่รู้สึกสะทกสะท้านแม้แต่นิดเดียวแล้วยังเอื้อมมือไปผลักเซี่ยซีหว่านอีกต่างหาก “ยัยสาวใช้คนนี้อยากจะปีนเตียงเจ้าของบ้านจนบ้าไปแล้วหรือไง แถมยังจะแย่งผู้ชายกับฉันอีก รีบไปให้พ้นฉันซะ!”

เซี่ยซีหว่านพูดออกมาหนึ่งคำ “สาม” เธอให้โอกาสหัวหรงไปแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าหัวหรงไม่อยากรับมันไว้

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือออกไปจับหัวหรงแล้วลากเธอออกมาจากด้านในห้อง

นี่มันบ้าไปแล้ว สาวใช้คนนี้กล้าลงมือกับเธอ หัวหรงยกมือขึ้นตบหน้าเซี่ยซีหว่านทันที

แต่ว่าเซี่ยซีหว่านนั้นไม่ใช่พวกอ่อนแอ เธอหลบหัวหรงด้วยความว่องไวแล้วกระชากเส้นผมยาวของเธอเอาไว้ แถมยังเอื้อมมือไปดึงผ้าเช็ดตัวหัวหรงในตอนที่กำลังประมาทเลินเล่อจนหลุดออก

หัวหรงไม่คิดว่าหญิงสาวที่บอบบางและอ่อนหวานคนนี้จะมีแรงต่อสู้ได้บ้าดีเดือดแบบนี้ หนังศีรษะถูกกระชากจนเจ็บไปหมด ผ้าเช็ดตัวก็ถูดดึงออกอย่างกะทันหัน หัวหรงรีบเอามือปกปิดตัวเองแล้วกรี๊ดเสียงแหลมออกมา “กรี้ดดดด”

ฉากนี้เรียกความสนใจของผู้คนได้เป็นอย่างดี แม่บ้านค่อย ๆวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นเซี่ยซีหว่านจัดการกับหัวหรงได้ในพริบตาเดียว ทุกคนอ้าปากค้างแล้วพูดว่า “คุณพระ คุณนายแข็งแกร่งขนาดนี้เชียว?”

ทันใดนั้นเองก็มีร่างสูงใหญ่สง่างามปรากฏตัวขึ้นที่โถงทางเดิน ลู่หานถิงออกมาจากห้องทำงาน แล้วด้านหลังยังมีพ่อบ้านฝูป๋อที่เดินตามมาอีกด้วย

ผู้ป๋อมองไปยังหญิงสาวสองคนที่กำลังต่อสู้กัน “คุณนายน่ะไม่ได้แค่แข็งแกร่งอย่างเดียวหรอกนะ แถมยังดุดันอีกต่างหาก คุณชาย คุณต้องระวังตัวไว้หน่อยนะครับ!”

ฝูป๋อรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วใช้ผ้าห่มคลุมตัวหัวหรงเอาไว้

หัวหรงรู้สึกจนตรอกและอับอาย เมื่อเธอเห็นลู่หานถิงน้ำตาแห่งความน้อยอกน้อยใจจึงไหลออกมา “หานถิง สาวใช้คนนี้ทำร้ายฉัน!”

ลู่หานถิงล้วงกระเป๋ากางเกงหนึ่งข้าง ในฐานะที่เป็นตัวต้นเรื่องระหว่างการต่อสู้กันของผู้หญิงทั้งสองคนเขามาสายเกินไป ใบหน้าหล่อเหลานั้นสงบนิ่งไร้วี่แววของคลื่นลูกใหญ่ สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเซี่ยซีหว่านแล้วถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

เขาเหมือนผู้มีอำนาจสูงสุด แต่เซี่ยซีหว่านกลับไม่ได้ตระหนักถึงความผิดนี้ เธอยังกล้าที่จะยั่วโมโหแล้วเผชิญหน้ากับเขาอีก “เป็นเธอที่ทำร้ายฉันก่อน”

“แล้วทำไมเขาถึงได้มีบาดแผลล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านยกริมฝีปากขึ้น เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน “ใครให้เขาสู้ฉันไม่ได้เองล่ะ”

หัวหรงโกรธจนแทบจะเป็นลม “นี่แก...แกนะแก...”

ลู่หานถิงขมวดคิ้วงามได้รูปแล้วพูดกับเซี่ยซีหว่านว่า “มาที่ห้องทำงานของผม”

เซี่ยซีหว่านเดินตามไป เธอต้องการมาหาเขาอยู่แล้ว

…

ภายในห้องทำงาน

ลู่หานถิงยืนตัวตรงอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงาน “คุณต้องการพบผม?”

เซี่ยซีหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วค่ะ ฉันมาหาคุณ”

“มีธุระอะไรเหรอ?”

“เมื่อกี้คุณหัวหรงคนนั้นใช้ให้ฉันไปซื้อถุงยางอนามัย ฉันก็แค่อยากจะถามอะไรบางอย่างกับคุณ”

คิ้วงามได้รูปของลู่หานถิงที่ขมวดเข้าหากันเพียงครู่เดียวก็คลายออกแล้ว

สองมือใหญ่ของเขาโอบร่างเธอเอาไว้ เขาก้มต่ำมองไปที่เอวคอดของเธอแล้วยกมุมปากเป็นเส้นโค้งออกมา “ถามผมมาสิ?”

เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วสวยแล้วถามว่า “อีกแล้วนะ ลู่หานถิง ทำไมคุณถึงได้ชอบยั่วโมโหฉันนัก?”

“ผมยั่วโมโหคุณตรงไหนกัน?”

“เรื่องที่ตัวคุณทำนี่ในใจคุณไม่ได้นับมันบ้างเลยหรือไง คุณกอดฉัน จูบฉันแล้วยังจะมานอนกับฉันอีก ทั้งยังดึงผ้าคลุมหน้าฉันลง หรือแม้แต่ทำให้ฉัน...ลูบเอวของคุณ”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่ามีคำพูดมากมายที่อยากจะพูด ดังนั้นตอนนี้เธอจึงพูดให้จบในครั้งเดียว “คุณยั่วโมโหฉันเสร็จแล้วก็ไม่รับผิดชอบ แถมยังหันหลังแล้วไปสนุกกับผู้หญิงคนอื่นอีก ลู่หานถิง ฉันจะบอกอะไรคุณไว้อย่างหนึ่ง แกล้งฉันน่ะมันไม่สนุกหรอกนะ ตอนนี้คุณต้องขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สามารถให้อภัยคุณได้ก็ตาม อีกอย่างฉันคิดมาดีแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะย้ายออกจากที่นี่!”

เซี่ยซีหว่านคิดมาดีแล้วจริง ๆ เธอต้องการที่จะย้ายออกไป ถึงแม้ว่าการย้ายออกจากสวนโหย่วหลานจะทำให้เธอมีปัญหาตามมาไม่น้อยก็ตาม แต่มันก็ดีกว่าการทรมานตัวเธอเองอยู่ที่นี่

ลู่หานถิงมองเบ้าตาขาวผ่องของเธอที่ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ แต่ว่าเธอก็อดกลั้นไม่ยอมให้น้ำตาได้ไหลออกมา

เธอยังคงยืดลำตัวบอบบางของตัวเองให้ตรงเพื่อที่จะเผชิญหน้ากับเขาตลอดเวลาและไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อสถานการณ์นี้ ตอนนี้ลู่หานถิงรู้สึกว่าเธอช่าง...น่าสงสารที่สุดจริง ๆ

“วันนั้นที่ไปทำงานนอกสถานที่ ผมอาบน้ำอยู่ในห้องของโรงแรม แต่ว่าหัวหรงแอบเข้ามารับสายโทรศัพท์ของผมโดยที่ผมไม่รู้ตัว เรื่องนี้เหยียนอี้สามารถเป็นพยานได้”

“ผมรู้แล้วว่าคุณหึง ก็เลยจงใจถือโอกาสพาหัวหรงกลับมาที่บ้านเพื่อใช้โอกาสนี้กระตุ้นคุณ ความจริงแล้วระหว่างผมกับเขาไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”

อะไรนะ?

เซี่ยซีหว่านหรี่ตาลงแล้วมองเขาด้วยความมึนงง

เธอไม่เข้าใจว่าเขาพูดเรื่องอะไร?

ลู่หานถิงเห็นท่าทางของเธอที่ทั้งดูน่าสงสารและกำลังมึนงงอย่างมากนั้นเหมือนกับขนนกเส้นหนึ่งที่แหย่เข้ามาทำให้ใจของเขาอ่อนปวกเปียก “หว่านหว่าน ผมไม่ได้ชอบหัวหรง แล้วก็ไม่ได้ต้องการผู้หญิงคนอื่นอีก ที่ผมยั่วโมโหคุณก็เป็นเพราะว่าผมชอบคุณ การยั่วเย้าครั้งแรกมันเลยอาจจะดูไม่ค่อยมีประสบการณ์มากนัก”