พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 45

เซี่ยซีหว่านรู้สึกงุนงงยิ่งกว่าเดิม เดิมทีเธอวางแผนไว้ว่าเมื่อสั่งสอนชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้เสร็จแล้วก็จะย้ายออกจากที่นี่ไปอย่างสง่างาม เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองได้รับความไม่เป็นธรรมอีกเด็ดขาด แต่ตอนนี้เรื่องราวมันเลยเถิดเหนือการคาดหมายของเธอไปมาก

เขาบอกว่า ระหว่างเขากับหัวหรงนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาพูดว่า เขาชอบเธอ

เซี่ยซีหว่านที่ไม่ทันได้ตั้งตัวพูดพร้อมกับกระพริบตาปริบ ๆ ว่า “คุณ...ที่คุณพูดออกมาทั้งหมดนั่นคือความจริงอย่างนั้นเหรอ?”

ลู่หานถิงยกริมฝีปากขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำบริสุทธิ์นั้นแฝงไปด้วยพลังที่ชวนให้ผู้คนหลงไหลว่า “เป็นความจริงแน่นอน ถ้าคุณยังไม่เชื่อ ผมจะไปโรงพยาบาลเพื่อทำการพิสูจน์ก็ได้”

เซี่ยซีหว่านยกขาขึ้นเตะเขาหนึ่งครั้ง คนหลอกลวง เดิมทีผู้ชายน่ะตรวจสอบอะไรไม่ได้หรอก

ลู่หานถิงยอมให้เธอเตะ บนกางเกงสแล็คมีรอยเท้าเพิ่มขึ้นแต่ก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด คาดไม่ถึงว่าเจ้าเต่าขี้กลัวตัวนี้จะไปทะเลาะกับหัวหรงโดยมีเขาเป็นสาเหตุ นี่เป็นเรื่องที่อยู่เหนือการคาดหมายของเขาจริง ๆ

ลู่หานถิงเอื้อมมือไปกุมใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้แล้วก้มหน้าลงจูบริมฝีปากสีแดงสดผ่านผ้าคลุมหน้า “หว่านหว่าน คุณทำดีกับผมหน่อยได้ไหมครับ?”

เซี่ยซีหว่านพยายามรักษาหัวใจของตัวเองมาโดยตลอด ไม่ยอมให้โอกาสใครก็ตามได้มาทำร้ายเธอ แต่ว่าตอนนี้ในน้ำเสียงเกลี้ยกล่อมอันแสนทุ้มต่ำของชายคนนั้นได้ทำให้กำแพงภายในหัวใจของเธอพังทลายลง

เธอชอบเขาเข้าแล้ว

เซี่ยซีหว่านไม่สามารถต่อต้านหัวใจของตัวเองได้อีกต่อไป ตอนที่เขาไม่อยู่ เธอก็คิดถึงเขา ตอนที่เขาบาดเจ็บ ใจของเธอมันก็เจ็บไปด้วย ตอนที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอก็อิจฉาจนแทบจะเป็นบ้า…

ความรู้สึกแบบนี้มันแปลกมาก

เซี่ยซีหว่านปล่อยให้เขาจูบอย่างว่าง่าย แต่ใช้น้ำเสียงที่ดุดันพูดว่า “คุณต้องคิดให้ดีแล้วล่ะ ฉันโหดมากนะ ถ้าคุณแอบไปมีผู้หญิงคนอื่นข้างนอกล่ะก็ ฉันจะจัดการกับมัน!”

สายตาของลู่หานถิงปรากฏแววรักใคร่และดีอกดีใจ “ผมเคยพูดไปแล้วนี่ ท่าทางเอะอะโวยวายป่าเถื่อนแบบคุณน่ะน่าหลงไหลที่สุด”

เซี่ยซีหว่านมีความสุขมาก เธอรีบผลักลู่หานถิงออกไปแล้วจึงวิ่งกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง

…

หัวหรงยังไม่ได้ไปไหน คืนนี้เธอพ่ายแพ้อย่างน่าสมเพช เธอหมายมั่นว่าจะให้ลู่หานถิงจัดการสั่งสอนเซี่ยซีหว่านสักหน่อยแล้วจากนั้นค่อยไล่เธอออกไป

ขณะนั้นเองลู่หานถิงได้ออกมาจากห้องทำงาน หัวหรงรีบเข้าไปออเซาะทำตัวน่าสงสารแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดว่า “หานถิง สาวใช้คนนั้นทำร้ายฉัน คุณดูบาดแผลบนตัวฉันสิคะ คุณต้องเอาคืนให้ฉันนะ”

หัวหรงอยากที่จะเอนกายซบอกลู่หานถิง

ลู่หานถิงเบี่ยงตัวออกมาอย่างเงียบเชียบ กลิ่นน้ำหอมที่ฟุ้งอยู่บนตัวของหัวหรงทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียน เขาเริ่มคิดถึงกลิ่นกายหอมเฉพาะตัวของเซี่ยซีหว่านขึ้นมาทันที เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งจะออกจากอ้อมกอดของเขาไปได้เพียงครู่เดียวเท่านั้น

“ผู้จัดการหัว นับจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไปคุณไม่ต้องไปทำงานที่บริษัทแล้ว ออกไปจากเมืองไห่เฉิงซะ อย่ามาให้ผมเห็นในสายตาอีก”

อะไรนะ?

หัวหรงรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เธอมองลู่หานถิงอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองแล้วพูดว่า “หานถิง คุณเป็นอะไรไปคะ ไม่จริงใช่ไหมคะ ฉันทำอะไรผิดไปเหรอคะ?”

ลู่หานถิงเหลือบมองหัวหรงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วพูดว่า “ความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคุณก็คือการมายั่วยวนผมต่อหน้าคุณนายลู่”

คุณ...คุณนายลู่?

ยัย...ยัยสาวใช้คนนั้นน่ะเหรอ?

ใบหน้าของหัวหรง “ซีดเผือด” ขึ้นมาทันที

…

ภายในห้องนอน

เซี่ยซีหว่านอาบน้ำเสร็จจึงออกมา ลู่หานถิงได้อาบน้ำมาจากห้องข้าง ๆ แล้ว บนร่างสวมใส่ชุดนอนผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มกำลังพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่

ปกติแล้วทั้งคู่จะแยกกันนอนเสมอ เธอนอนบนเตียง เขานอนบนโซฟา ตอนนี้เขาได้ขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว

แม้ว่าจะยอมรับหัวใจตัวเองแล้ว แต่ว่าการพัฒนาแบบนี้มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?

ลู่หานถิงเลื่อนสายตาออกจากหนังสือ สายตาจดจ้องอยู่ที่เรือนร่างของเซี่ยซีหว่าน หลังจากนั้นจึงตบเสียงปุบ ๆ ตรงที่ว่างข้าง ๆ กายของตัวเองบนเตียงนอน “ขึ้นมานี่สิ”

เซี่ยซีหว่านยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

ลู่หานถิงวางหนังสือลง ทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นแล้วพูดว่า “หรือว่าต้องให้ผมอุ้มคุณ?”

เซี่ยซีหว่านรีบปีนขึ้นเตียงด้วยความรวดเร็ว แล้วมุดตัวเข้าไปข้างในอย่างคล่องแคล่ว

เธอพลิกตัวนอนหันหลังให้เขา พยายามแนบชิดกับกำแพงและไม่ไปโดนตัวเขา

ทันใดนั้นเองลู่หานถิงก็เอื้อมมือไปคว้าเอวบอบบางอ่อนนุ่มของเธอมาโอบเอาไว้แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง

เซี่ยซีหว่านใช้ศีรษะหนุนกับแขนแข็งแรงของเขาแทนหมอน ใบหน้าเล็กของเธอซุกอยู่กับอกแกร่งของเขา อันที่จริงแล้วก็อยากที่จะผลักเขาออก แต่เหนือหัวของเธอกลับมีเสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้น “กระสับกระส่ายขนาดนี้ งั้นเรามาทำอะไรที่มันบังเทิง ๆ กันหน่อยไหม?”

เยี่ยมมาก เซี่ยซีหว่านยอมรับคำขู่ของเขาและไม่กล้าขยับตัวแล้ว

ทันใดนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา มีคนโทรหาเธอ

เซี่ยซีหว่านยื่นมือเล็ก ๆ หยิบโทรศัพท์ที่อยู่ใต้หมอนออกมา เป็นซูซีที่โทรมา

เธอไม่ได้รับสาย

ในตอนนั้นเองได้มีเสียง “ติ๊ง” ดังขึ้น ข้อความสั้นถูกส่งมาจากซูซีว่า “หว่านหว่าน รับสายฉันสิ”

โทรศัพท์ยังคงส่งเสียงร้องอยู่ ซูซีกระหน่ำโทรมาครั้งแล้วครั้งเล่า

เซี่ยซีหว่านไม่มีทีท่าว่าจะรับสาย ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ในมือก็ถูกมือใหญ่แข็งแรงแย่งชิงไป ลู่หานถิงเอาโทรศัพท์ไปจากมือเธอโต้ง ๆ

แสงไฟนวลสลัวฉาบทับใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบของชายคนนี้ สามารถเห็นเพียงแค่เขาเม้มริมฝีปากบาง ๆ บนใบหน้าแสนเย็นชานั้นปรากฎไอเย็นอันตรายที่หนาวเหน็บจนเข้ากระดูก

ลู่หานถิงอยากกดรับสาย

“อย่ารับสายนะ!” เซี่ยซีหว่านรีบหยุดเขาอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงหันหน้าไปมองหญิงสาวแวบหนึ่ง ดวงตาเรียวรีลึกล้ำค่อย ๆ หรี่ตาลง “ทำไม กลัวผมจะจัดการมันหรือไง?”

“ไม่ใช่นะ นี่มันเป็นเรื่องของฉัน พวกเราก็คุยกันไว้ตั้งแน่เนิ่น ๆ แล้วไงว่า คุณไม่สามารถเข้ามายุ่งเรื่องของฉันได้”

“อ้อ” ลู่หานถิงโยนโทรศัพท์ของเธอลงบนชั้นวางของเหนือหัวเตียงค่อนข้างแรง

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าเขาโกรธแล้ว การกระทำของชายคนนี้ค่อนข้างเอาแต่ใจซึ่งเป็นธรรมดาของผู้ชายที่จะไม่ชอบให้ผู้หญิงของตัวเองถูกผู้ชายคนอื่นหมายปองได้

เซี่ยซีหว่านแหงนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอขึ้นแล้วจูบลงบนใบหน้าหล่อเหลาอย่างรวดเร็วหนึ่งครั้ง

ลู่หานถิงโยนหนังสือในมือเข้าไปที่ชั้นเก็บของเหนือหัวเตียง เขาก้มหัวลงแล้วกัดที่มุมปากของเธอ

ซี้ด

เซี่ยซีหว่านรู้สึกเจ็บ

ลู่หานถิงปล่อยริมฝีปากสีแดงของเธอให้เป็นอิสระ แต่ทั้งคู่ยังคงหายใจรดใส่กันอยู่ ปลายนิ้วเรียวของเขากอบกุมใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอไว้ จากนั้นจึงสอดมือเข้าไปลูบเส้นผมยาวสลวยของเธอแล้วพูดว่า “ของผม คุณเป็นของผม เข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว แต่ว่าเรื่องซูซีกับตระกูลเซี่ยฉันจะเป็นคนจัดการกับมันด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าตอนนี้...ฉันจะย้ายมาอยู่กับคุณแล้ว แต่ฉันก็ไม่อยากพึ่งพาคุณ ฉันอยากยืนหยัดได้ด้วยตัวของฉันเอง นอกจากเป็นคู่ชีวิตที่คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันแล้ว ฉันก็อยากที่จะเป็นผู้หญิงที่ทำให้คุณชื่นชมได้ด้วย”

ลู่หานถิงมองไปที่ดวงตาวาววับของเธอ ตอนนี้เหมือนกับว่ามันกำลังเปล่งประกายความมุ่งมั่น เธอมีความเฉลียวฉลาด ดื้อรั้นและหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง

ลู่หานถิงเอื้อมมือออกไปและค่อย ๆ ดึงผ้าคลุมหน้าของเธอลง

เผยให้เห็นใบหน้าสวยงามเพริศพริ้งของเธอ เมื่อเทียบกับความงดงามฉูดฉาดที่บาร์ในวันนั้น ตอนนี้เธอขดตัวอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างเชื่อฟัง มันยิ่งเพิ่มความน่าดึงดูดกับเสน่หาให้มากยิ่งขึ้น

ลู่หานถิงปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง เขาชอบใบหน้าของเธอ พอได้มองแล้วทำให้หัวใจหวั่นไหว

เขาก้มหัวลงแล้วจูบเธอ

มือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่านขยุ้มชุดนอนตรงหน้าอกของเขาเอาไว้ เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

แล้วมือเล็กของเซี่ยซีหว่านก็กอดเข้ากับเอวบางของเขา

จู่ ๆ ลู่หานถิงก็ปล่อยตัวเธอแล้วลืมตาขึ้น หางตาเรียวยาวของเขาถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉาน