พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 45

เซี่ยซีหว่านรู้สึกงุนงงยิ่งกว่าเดิม เดิมทีเธอวางแผนไว้ว่าเมื่อสั่งสอนชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้เสร็จแล้วก็จะย้ายออกจากที่นี่ไปอย่างสง่างาม เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองได้รับความไม่เป็นธรรมอีกเด็ดขาด แต่ตอนนี้เรื่องราวมันเลยเถิดเหนือการคาดหมายของเธอไปมาก

เขาบอกว่า ระหว่างเขากับหัวหรงนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาพูดว่า เขาชอบเธอ

เซี่ยซีหว่านที่ไม่ทันได้ตั้งตัวพูดพร้อมกับกระพริบตาปริบ ๆ ว่า “คุณ...ที่คุณพูดออกมาทั้งหมดนั่นคือความจริงอย่างนั้นเหรอ?”

ลู่หานถิงยกริมฝีปากขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำบริสุทธิ์นั้นแฝงไปด้วยพลังที่ชวนให้ผู้คนหลงไหลว่า “เป็นความจริงแน่นอน ถ้าคุณยังไม่เชื่อ ผมจะไปโรงพยาบาลเพื่อทำการพิสูจน์ก็ได้”

เซี่ยซีหว่านยกขาขึ้นเตะเขาหนึ่งครั้ง คนหลอกลวง เดิมทีผู้ชายน่ะตรวจสอบอะไรไม่ได้หรอก

ลู่หานถิงยอมให้เธอเตะ บนกางเกงสแล็คมีรอยเท้าเพิ่มขึ้นแต่ก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด คาดไม่ถึงว่าเจ้าเต่าขี้กลัวตัวนี้จะไปทะเลาะกับหัวหรงโดยมีเขาเป็นสาเหตุ นี่เป็นเรื่องที่อยู่เหนือการคาดหมายของเขาจริง ๆ

ลู่หานถิงเอื้อมมือไปกุมใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้แล้วก้มหน้าลงจูบริมฝีปากสีแดงสดผ่านผ้าคลุมหน้า “หว่านหว่าน คุณทำดีกับผมหน่อยได้ไหมครับ?”

เซี่ยซีหว่านพยายามรักษาหัวใจของตัวเองมาโดยตลอด ไม่ยอมให้โอกาสใครก็ตามได้มาทำร้ายเธอ แต่ว่าตอนนี้ในน้ำเสียงเกลี้ยกล่อมอันแสนทุ้มต่ำของชายคนนั้นได้ทำให้กำแพงภายในหัวใจของเธอพังทลายลง

เธอชอบเขาเข้าแล้ว

เซี่ยซีหว่านไม่สามารถต่อต้านหัวใจของตัวเองได้อีกต่อไป ตอนที่เขาไม่อยู่ เธอก็คิดถึงเขา ตอนที่เขาบาดเจ็บ ใจของเธอมันก็เจ็บไปด้วย ตอนที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอก็อิจฉาจนแทบจะเป็นบ้า…

ความรู้สึกแบบนี้มันแปลกมาก

เซี่ยซีหว่านปล่อยให้เขาจูบอย่างว่าง่าย แต่ใช้น้ำเสียงที่ดุดันพูดว่า “คุณต้องคิดให้ดีแล้วล่ะ ฉันโหดมากนะ ถ้าคุณแอบไปมีผู้หญิงคนอื่นข้างนอกล่ะก็ ฉันจะจัดการกับมัน!”

สายตาของลู่หานถิงปรากฏแววรักใคร่และดีอกดีใจ “ผมเคยพูดไปแล้วนี่ ท่าทางเอะอะโวยวายป่าเถื่อนแบบคุณน่ะน่าหลงไหลที่สุด”

เซี่ยซีหว่านมีความสุขมาก เธอรีบผลักลู่หานถิงออกไปแล้วจึงวิ่งกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง

…

หัวหรงยังไม่ได้ไปไหน คืนนี้เธอพ่ายแพ้อย่างน่าสมเพช เธอหมายมั่นว่าจะให้ลู่หานถิงจัดการสั่งสอนเซี่ยซีหว่านสักหน่อยแล้วจากนั้นค่อยไล่เธอออกไป

ขณะนั้นเองลู่หานถิงได้ออกมาจากห้องทำงาน หัวหรงรีบเข้าไปออเซาะทำตัวน่าสงสารแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดว่า “หานถิง สาวใช้คนนั้นทำร้ายฉัน คุณดูบาดแผลบนตัวฉันสิคะ คุณต้องเอาคืนให้ฉันนะ”

หัวหรงอยากที่จะเอนกายซบอกลู่หานถิง

ลู่หานถิงเบี่ยงตัวออกมาอย่างเงียบเชียบ กลิ่นน้ำหอมที่ฟุ้งอยู่บนตัวของหัวหรงทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียน เขาเริ่มคิดถึงกลิ่นกายหอมเฉพาะตัวของเซี่ยซีหว่านขึ้นมาทันที เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งจะออกจากอ้อมกอดของเขาไปได้เพียงครู่เดียวเท่านั้น

“ผู้จัดการหัว นับจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไปคุณไม่ต้องไปทำงานที่บริษัทแล้ว ออกไปจากเมืองไห่เฉิงซะ อย่ามาให้ผมเห็นในสายตาอีก”

อะไรนะ?

หัวหรงรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เธอมองลู่หานถิงอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองแล้วพูดว่า “หานถิง คุณเป็นอะไรไปคะ ไม่จริงใช่ไหมคะ ฉันทำอะไรผิดไปเหรอคะ?”

ลู่หานถิงเหลือบมองหัวหรงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วพูดว่า “ความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคุณก็คือการมายั่วยวนผมต่อหน้าคุณนายลู่”

คุณ...คุณนายลู่?

ยัย...ยัยสาวใช้คนนั้นน่ะเหรอ?

ใบหน้าของหัวหรง “ซีดเผือด” ขึ้นมาทันที

…

ภายในห้องนอน

เซี่ยซีหว่านอาบน้ำเสร็จจึงออกมา ลู่หานถิงได้อาบน้ำมาจากห้องข้าง ๆ แล้ว บนร่างสวมใส่ชุดนอนผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มกำลังพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่

ปกติแล้วทั้งคู่จะแยกกันนอนเสมอ เธอนอนบนเตียง เขานอนบนโซฟา ตอนนี้เขาได้ขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว

แม้ว่าจะยอมรับหัวใจตัวเองแล้ว แต่ว่าการพัฒนาแบบนี้มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?

ลู่หานถิงเลื่อนสายตาออกจากหนังสือ สายตาจดจ้องอยู่ที่เรือนร่างของเซี่ยซีหว่าน หลังจากนั้นจึงตบเสียงปุบ ๆ ตรงที่ว่างข้าง ๆ กายของตัวเองบนเตียงนอน “ขึ้นมานี่สิ”