พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 66

กู้เยี่ยจิ่นมองลงไปดูที่สมุดทำเล็บจริง ๆ

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ใบหน้าของกู้เยี่ยจิ่นที่งดงามราวกับหยก เขาหล่อเหลาพอ ๆ กับลู่หานถิง ร่างกายที่สูงโปร่งของเขาสวมใส่ด้วยชุดสูทอย่างดี รูปลักษณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าที่ดูมีการศึกษา อ่อนโยน และหล่อเหลาของเขานั้นแสดงให้เห็นถึงความยับยั้งชั่งใจและความห่างเหินที่เย็นชา

ผู้ชายแบบนี้ทำให้คนอยากเข้าใกล้ แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ในเวลาเดียว

เซี่ยซีหว่านแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เยี่ยหลิงพูดเมื่อกี้ เขาชอบผู้หญิงที่สวยที่สุด เล็บก็จะเลือกสีแดงสดด้วย คุณชายกู้ท่านนี้น่าจะไม่ใช่คนผิวเผิน ดังนั้นเซี่ยซีหว่านจึงแกล้งตายแค่ต้องการพิสูจน์สักหน่อย

ในขณะนั้นกู้เยี่ยจิ่นยื่นนิ้วออกมาชี้ “แบบนี้ดี”

เขาชี้ที่...สีแดง

ซึ่งเป็นสีที่เยี่ยหลิงทำ

เซี่ยซีหว่านรู้สึกพูดอะไรไม่ออก “...”

ทันใดนั้น เยี่ยหลิงก็ออกมาจากข้างใน “พี่ชาย มาแล้วเหรอคะ?”

กู้เยี่ยจิ่นลืมตาดูเธอ สายตาก็สแกนไปที่เล็บที่เธอเพิ่งทำใหม่

“พี่คะ เล็บที่หนูทำสวยไหมคะ?” เยี่ยหลิงยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมาแล้วส่ายไปส่ายมาต่อหน้าเขา

สวยดี

จะดูไม่สวยได้อย่างไร?

เยี่ยหลิงเกิดในครอบครัวที่มีชื่อเสียง เธอมาจากตระกูลเก่าแก่ที่เป็นนักธุรกิจไฮโซ เธอเป็นดั่งดอกกุหลาบแดงที่ถูกเลี้ยงอยู่ในเรือนกระจกมาโดยตลอด เธอน่ารักน่าทะนุถนอมไปทั้งตัว

มือของเธอเรียวยาวราวกับต้นหอม เหมือนกับไม่เคยถูกใช้งานมาก่อน สีแดงสดนี้ทำให้ขับผิวขาวของเธอได้อย่างแพรวพราวราวกับมีมนต์เสน่ห์ไหลออกมาจากในริมฝีปากสีแดงและฟันขาว

ดวงตาของกู้เยี่ยจิ่นที่มืดมิดกระพริบตาสองสามครั้ง “สวย ๆ ”

เยี่ยหลิงดึงมือเล็ก ๆ ของตัวเองกลับและคว้าเซี่ยซีหว่านไว้ “หว่านหว่าน เราไปกันเถอะ พี่ชายคะ เสื้อผ้าที่พวกเราซื้อรบกวนพี่ช่วยถือหน่อยค่ะ”

การที่สามารถทำให้กู้เยี่ยจิ่นช่วยถือถุงข้าวของมากมายได้นั้นเซี่ยซีหว่านรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

......

เมื่อทั้งสามคนออกจากห้าง รถยนต์ไมบัคสีบรอนซ์เงินของกู้เยี่ยจิ่นก็ได้จอดรออยู่ก่อนแล้ว “ขึ้นรถสิผมจะพาพวกคุณกลับบ้าน”

เยี่ยหลิงชูกุญแจรถในมือขึ้น “พี่ชายคะ พวกเราขับรถมาค่ะ พี่ไม่จำเป็นต้องไปส่งเราหรอกค่ะ แต่ไม่ใช่ว่าเซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนจะยังอยู่ข้างในเหรอคะ พี่ไปส่งพวกเขาเถอะค่ะ”

กู้เยี่ยหลิงเหลือบมองที่กุญแจรถในมือของเธอ “หัดขับรถตั้งแต่เมื่อไหร่? เมื่อก่อนน้องเคยหลงทางเมื่อยืนอยู่บนถนน เหนือใต้ออกตกยังแยกไม่ออกเลย”

หลังจากเยี่ยหลิงยกมือขึ้นเหน็บผมหยิกสีน้ำตาลสองสามเส้นไว้ข้างหลังใบหู “พี่ชาย หนูโตแล้วนะ จะพึ่งพาพี่ตลอดเวลาไม่ได้”

กู้เยี่ยจิ่นมองไปที่เยี่ยหลินและพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างไม่แยแสว่า “ทิ้งรถไว้ที่นี่ พี่จะพาพวกเธอกลับบ้าน”

ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถืออันไพเราะก็ดังขึ้นต่อเนื่อง มีคนโทรหากู้เยี่ยจิ่น

“ทำไมพี่ถึงไม่รับสายล่ะคะ หนูเดาว่าต้องเป็นเซี่ยเหยียนเหยียนโทรมาให้พี่พาพวกเขากลับบ้านแน่ ถ้าไม่เชื่อก็ลองรับดูสิค่ะ”

กู้เยี่ยจิ่นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดปุ่มรับสาย

เขาไม่ได้จะปิดปังอะไรจึงกดรับสาย ทันใดนั้นน้ำเสียงที่นุ่มละมุนของเซี่ยเหยียนเหยียนก็ส่งผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล เยี่ยจิ่น ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ มารับฉันกับเสวียนเสวียนได้ไหมคะ พอดีว่ารถของเราเสียจึงต้องส่งไปซ่อมที่ร้านค่ะ”

กู้เยี่ยจิ่นมองไปทางเยี่ยหลิง ซึ่งมองมาที่เขาด้วยดวงตาที่มีเสน่ห์ยิ่งนักพร้อมขมวดคิ้วให้เขามองดูว่าเขาจะเลือกอย่างไร