พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 66

กู้เยี่ยจิ่นมองลงไปดูที่สมุดทำเล็บจริง ๆ

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ใบหน้าของกู้เยี่ยจิ่นที่งดงามราวกับหยก เขาหล่อเหลาพอ ๆ กับลู่หานถิง ร่างกายที่สูงโปร่งของเขาสวมใส่ด้วยชุดสูทอย่างดี รูปลักษณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้าที่ดูมีการศึกษา อ่อนโยน และหล่อเหลาของเขานั้นแสดงให้เห็นถึงความยับยั้งชั่งใจและความห่างเหินที่เย็นชา

ผู้ชายแบบนี้ทำให้คนอยากเข้าใกล้ แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ในเวลาเดียว

เซี่ยซีหว่านแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เยี่ยหลิงพูดเมื่อกี้ เขาชอบผู้หญิงที่สวยที่สุด เล็บก็จะเลือกสีแดงสดด้วย คุณชายกู้ท่านนี้น่าจะไม่ใช่คนผิวเผิน ดังนั้นเซี่ยซีหว่านจึงแกล้งตายแค่ต้องการพิสูจน์สักหน่อย

ในขณะนั้นกู้เยี่ยจิ่นยื่นนิ้วออกมาชี้ “แบบนี้ดี”

เขาชี้ที่...สีแดง

ซึ่งเป็นสีที่เยี่ยหลิงทำ

เซี่ยซีหว่านรู้สึกพูดอะไรไม่ออก “...”

ทันใดนั้น เยี่ยหลิงก็ออกมาจากข้างใน “พี่ชาย มาแล้วเหรอคะ?”

กู้เยี่ยจิ่นลืมตาดูเธอ สายตาก็สแกนไปที่เล็บที่เธอเพิ่งทำใหม่

“พี่คะ เล็บที่หนูทำสวยไหมคะ?” เยี่ยหลิงยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมาแล้วส่ายไปส่ายมาต่อหน้าเขา

สวยดี

จะดูไม่สวยได้อย่างไร?

เยี่ยหลิงเกิดในครอบครัวที่มีชื่อเสียง เธอมาจากตระกูลเก่าแก่ที่เป็นนักธุรกิจไฮโซ เธอเป็นดั่งดอกกุหลาบแดงที่ถูกเลี้ยงอยู่ในเรือนกระจกมาโดยตลอด เธอน่ารักน่าทะนุถนอมไปทั้งตัว

มือของเธอเรียวยาวราวกับต้นหอม เหมือนกับไม่เคยถูกใช้งานมาก่อน สีแดงสดนี้ทำให้ขับผิวขาวของเธอได้อย่างแพรวพราวราวกับมีมนต์เสน่ห์ไหลออกมาจากในริมฝีปากสีแดงและฟันขาว

ดวงตาของกู้เยี่ยจิ่นที่มืดมิดกระพริบตาสองสามครั้ง “สวย ๆ ”

เยี่ยหลิงดึงมือเล็ก ๆ ของตัวเองกลับและคว้าเซี่ยซีหว่านไว้ “หว่านหว่าน เราไปกันเถอะ พี่ชายคะ เสื้อผ้าที่พวกเราซื้อรบกวนพี่ช่วยถือหน่อยค่ะ”

การที่สามารถทำให้กู้เยี่ยจิ่นช่วยถือถุงข้าวของมากมายได้นั้นเซี่ยซีหว่านรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

......

เมื่อทั้งสามคนออกจากห้าง รถยนต์ไมบัคสีบรอนซ์เงินของกู้เยี่ยจิ่นก็ได้จอดรออยู่ก่อนแล้ว “ขึ้นรถสิผมจะพาพวกคุณกลับบ้าน”

เยี่ยหลิงชูกุญแจรถในมือขึ้น “พี่ชายคะ พวกเราขับรถมาค่ะ พี่ไม่จำเป็นต้องไปส่งเราหรอกค่ะ แต่ไม่ใช่ว่าเซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนจะยังอยู่ข้างในเหรอคะ พี่ไปส่งพวกเขาเถอะค่ะ”

กู้เยี่ยหลิงเหลือบมองที่กุญแจรถในมือของเธอ “หัดขับรถตั้งแต่เมื่อไหร่? เมื่อก่อนน้องเคยหลงทางเมื่อยืนอยู่บนถนน เหนือใต้ออกตกยังแยกไม่ออกเลย”

หลังจากเยี่ยหลิงยกมือขึ้นเหน็บผมหยิกสีน้ำตาลสองสามเส้นไว้ข้างหลังใบหู “พี่ชาย หนูโตแล้วนะ จะพึ่งพาพี่ตลอดเวลาไม่ได้”

กู้เยี่ยจิ่นมองไปที่เยี่ยหลินและพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างไม่แยแสว่า “ทิ้งรถไว้ที่นี่ พี่จะพาพวกเธอกลับบ้าน”

ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถืออันไพเราะก็ดังขึ้นต่อเนื่อง มีคนโทรหากู้เยี่ยจิ่น

“ทำไมพี่ถึงไม่รับสายล่ะคะ หนูเดาว่าต้องเป็นเซี่ยเหยียนเหยียนโทรมาให้พี่พาพวกเขากลับบ้านแน่ ถ้าไม่เชื่อก็ลองรับดูสิค่ะ”

กู้เยี่ยจิ่นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดปุ่มรับสาย

เขาไม่ได้จะปิดปังอะไรจึงกดรับสาย ทันใดนั้นน้ำเสียงที่นุ่มละมุนของเซี่ยเหยียนเหยียนก็ส่งผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล เยี่ยจิ่น ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนคะ มารับฉันกับเสวียนเสวียนได้ไหมคะ พอดีว่ารถของเราเสียจึงต้องส่งไปซ่อมที่ร้านค่ะ”

กู้เยี่ยจิ่นมองไปทางเยี่ยหลิง ซึ่งมองมาที่เขาด้วยดวงตาที่มีเสน่ห์ยิ่งนักพร้อมขมวดคิ้วให้เขามองดูว่าเขาจะเลือกอย่างไร

กู้เยี่ยจิ่นก็เลือกเซี่ยเหยียนเหยียนอย่างรวดเร็ว และพูดกับเยี่ยหลิง “ขับรถระวังด้วย”

เยี่ยหลิงไม่รู้สึกแปลกใจเลย เซี่ยเหยียนเหยียนโทรปุ๊บก็จะสามารถเรียกให้เขาไปได้ตลอด “รู้แล้วค่ะพี่ชาย ฉันกับหว่านหว่านขอตัวกลับก่อนนะคะ”

......

ไมบัคสีบรอนซ์เงินขับอยู่บนถนน กู้เยี่ยจิ่นกำลังจดจ่ออยู่กับการขับรถ รถข้างหลังเป็นเซี่ยเหยียน

เหยียนกับฮั่วเสวียน

เซียเหยียนเหยียนรู้สึกเสียใจมากจริง ๆ จึงพูดว่า “เยี่ยจิ่น ฉันต้องขอโทษจริง ๆ เดิมทีคุณต้องไปส่งหลิงหลิงกับหว่านหว่าน ตอนที่ฉันขอให้คุณไปส่งฉันกับเสวียนเสวียน หลิงหลิงไม่ได้ทะเลาะกับคุณใช่ไหมคะ แต่ก่อนหลิงหลิงไม่ชอบที่เราอยู่ด้วยกัน แค่เธอเห็นก็อารมณ์เสียใส่คุณแล้ว”

เพราะความสัมพันธ์ของเซี่ยซีหว่าน เยี่ยหลิงเกลียดเซี่ยเหยียนเหยียนมาก ดังนั้นครั้งแรกที่เยี่ยหลิงเห็นเธอยืนอยู่กับกู้เยี่ยจิ่นก็มีนิสัยชอบหาเรื่องรุนแรงกับกู้เยี่ยจิ่น

เมื่อตอนที่กู้เยี่ยจิ่นยังเป็นวัยรุ่น เขาเป็นที่นิยมในหมู่เด็กผู้หญิงและจะได้รับของขวัญและจดหมายรักมากมาย ตอนนั้นเยี่ยหลิงยังเด็กและยังเคยช่วยผู้หญิงเหล่านั้นส่งจดหมายรักให้กับกู้เยี่ยจิ่น

สิ่งเดียวที่เยี่ยหลิงทนไม่ได้คือการที่กู้เยี่ยจิ่นอยู่กับเธอ เมื่อเห็นทุกครั้งก็หาเรื่องทุกครั้ง

เซี่ยเหยียนเหยียนยังจำวันเกิดของกู้เยี่ยจิ่นในปีนั้นได้ เธอไปร่วมงานวันเกิด แต่พระเอกกู้เยี่ยจิ่นหายตัวไป และทุกคนก็มองหาเขา

เซี่ยเหยียนเหยียนไปถึงที่ห้องน้ำหญิง และเธอก็ได้ยินเสียงของเยี่ยหลิงดังออกมาจากข้างนอกห้องน้ำ “พี่ชาย พี่ก็รู้อยู่แล้วว่า... ฉันไม่ชอบเซี่ยเหยียนเหยียน เพราะเธอ...ทำร้ายหว่านหว่าน ฉันไม่อยาก... เห็นเธอ...”

เธอได้ยินเสียงที่ทุ้มต่ำและแข็งกร้าวของกู้เยี่ยจิ่นพร้อมกับคำปลอบโยน “หลิงหลิง อย่าร้องไห้เลย ร้องไห้จนหายใจไม่ทันแล้ว พี่จะรู้สึกเป็นทุกข์นะ...”

“พี่ชายโกหก แล้วทำไมพี่ถึง... ยังจะให้เซี่ยเหยียนเหยียนมาร่วมงานวันเกิดของพี่ด้วย ฉันไม่ชอบให้พวกพี่อยู่ด้วยกัน ไม่ต้องการให้พวกพี่อยู่ด้วยกัน เป็นเพราะเขาทำร้ายหว่านหว่าน ...”

“หว่านหว่าน หว่านหว่าน จริง ๆ แล้วที่เธอไม่ชอบเซี่ยเหยียนเหยียนก็เพื่อฉัน หรือ เพื่อเซี่ยเหยียนเหยียน พี่หวังว่าเธอจะคิดให้ดี ๆ อีกที หากไม่ได้คำตอบที่พี่ต้องการ เธอก็จะเห็นเซี่ยเหยียนเหยียนตลอดไป!”

กู้เยี่ยจิ่นก็กระแทกประตูและเดินจากไป

เซี่ยเหยียนเหยียนจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ขึ้นใจอยู่ในความประทับใจของเธอ เยี่ยหลิงชอบกู้เยี่ย

จิ่นมาก แต่แค่จำกัดความชอบไว้แค่พี่ชาย

ถึงอย่างไรตอนนั้นเยี่ยหลิงก็ยังเด็กเกินไปและได้รับการปกป้องจากกู้เยี่ยจิ่นตลอด ขนาดโอกาสที่จะได้ติดต่อกับหนุ่ม ๆ นั้นยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ เธอยังไม่เข้าใจว่าความชอบเป็นอย่างไร

สำหรับความคิดของกู้เยี่ยจิ่น…

ขณะนั้นฮั่วเสวียนทำเสียงเหอะอย่างเย็นชา “พี่เยี่ยจิ่น เยี่ยหลิงไม่ใช่ว่าหึงอีกแล้วเหรอ เธอก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ต้องการให้คุณเอาใจเธอ!”

กู้เยี่ยจิ่นยิ้มออกมาบาง ๆ อย่างเย็นยะเยือกเธอไม่เป็นอะไรแล้ว และตอนนี้เธอก็ไม่มีปัญหาเมื่อเห็นเขากับเซี่ยเหยียนเหยียนอยู่ด้วยกันอีกแล้ว

ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรรถดัง “ปี๊ด” ขึ้น กู้เยี่ยจิ่นก็มองไปด้านข้าง และเขาก็เห็นรถสปอร์ตคันหนึ่งวิ่งเข้ามา

ในรถสปอร์ตเฟอรารี่สีแดง เยี่ยหลิงนั่งอยู่ที่เบาะคนขับและมีเซี่ยซีหว่านนั่งมาด้วย เธอถอดหมวกเบสบอลออก ใบหน้าเท่าฝ่ามือของเธอมีแว่นกันแดดขนาดใหญ่สวมอยู่คู่หนึ่งซึ่งสว่างไสวราวกับไฟไปทั้งตัว

เซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนก็เห็นเยี่ยหลิงเช่นกัน เยี่ยหลิงคนก่อนนั้นไม่รู้ทิศทางอะไรเลย ยกเว้นจะมีปัญหากับกู้เยี่ยจิ่นเกี่ยวกับเรื่องของเซี่ยเหยียนเหยียน เยี่ยหลิงอวบอั๋นน่ารักเป็นเด็กดีเชื่อฟังมาก เช่นเดียวกับดอกกุหลาบในเรือนกระจกที่ไม่เคยถูกลมฟ้าลมฝน

ในช่วงสองปีที่ผ่านมาเยี่ยหลิงเปลี่ยนไปมาก มากจริง ๆ วงการความนิยมทั้งหมดก็เปิดออก ตอนนี้ เธอที่ขับรถสปอร์ตอยู่ ช่างดูสดใสและมีมนต์เสน่ห์ลุกไปทั่วราวกับเปลวไฟ

ในดวงตาของกู้เยี่ยจิ่นนั้นเต็มไปด้วยผมหยิกสีน้ำตาลที่พลิ้วไหวของเยี่ยหลิง ในขณะนั้นเซี่ยเหยียน

เหยียนก็ร้องเสียงแหลมว่า “เยี่ยจิ่น หยุดเดี๋ยวนี้ ข้างหน้าเป็นไฟแดง!”

เสียงเบรกอันแหลมสูงดังขึ้น กู้เยี่ยจิ่นหยุดรถอย่างกะทันหัน

เซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนตกใจจนหน้าซีดเผือด อีกนิดเดียวก็เกือบจะฝ่าไฟแดงแล้ว การจราจรที่นี่เร็วมาก อาจเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้

กู้เยี่ยจิ่นลืมตาขึ้น รถสปอร์ตเฟอรารี่คันนั้นได้เลี้ยวรถไปแล้ว และกระจกรถฝั่งคนขับก็ค่อย ๆ เลื่อนลงมา เขาเห็นมือเล็ก ๆ ที่เพิ่งทำเล็บสีแดงสดยื่นออกมาพร้อมกับยกนิ้วกลางขึ้น