พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 67

เยี่ยหลิงชูนิ้วกลางขึ้น

ไม่รู้ว่าชูให้เขาหรือชูให้เซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนที่อยู่ข้างหลัง

สีหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนสลับเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก กู้เยี่ยจิ่นใช้ลิ้นดุนเข้ากับแก้มขวาและเบ้ริมฝีปากบาง ๆ เขายกมือขึ้นและใช้ปลดกระดุมระหว่างคอออกอย่างแรง

...

หลังจากส่งเซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนแล้ว กู้เยี่ยจิ่นก็จอดรถไมบัคข้างล่างตึกจุ้ยหยูฮวน เขาเงยหน้ามองขึ้นไปที่แสงสีเหลืองสดใสที่ส่องแสงอยู่ด้านบน

ขณะนั้นเสียง “ติ๋ง” ก็ดังขึ้น ข้อความของลู่หานถิงส่งมาว่า “วันนี้เยี่ยหลิงพาคุณนายลู่ของฉันไปเที่ยวที่ไหนมาเหรอ?”

วันนี้ลู่หานถิงได้รับข้อความการใช้บริการบัตรเครดิตระหว่างการประชุมที่บริษัท เขาให้บัตรเครดิตสีดำทองกับเซี่ยซีหว่านไป แต่นั่นก็ผ่านมานานมากแล้วที่เธอไม่เคยใช้ คุณนายลู่ของเขามีความยืนหยัดและหยิ่งยโสเล็กน้อย

ดังนั้นวันนี้เขาจึงค่อนข้างแปลกใจเมื่อได้รับข้อความการใช้บริการบัตรเครดิต ขณะเดียวกันนั้นเขาก็ยิ้มมุมปากออกมา

ในที่ประชุมผู้บริหารระดับสูงของบริษัทนั้นเขาเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาเอาศูนย์เข้าบัญชีไปกี่ตัว

กู้เยี่ยจิ่นตอบกลับไปหนึ่งข้อความ “ทำไมนายไม่ไปถามคุณนายลู่ของนายล่ะ?”

ลู่หานถิง “เขาเพิ่งรูดบัตรของฉัน ถ้าฉันถามจะทำให้เขารู้ตัว ต่อไปถ้าเขาไม่รูดบัตรแล้วจะทำยังไงล่ะ?”

กู้เยี่ยจิ่น “...”

ลู่หานถิง “เยี่ยหลิงไม่ใช่ว่ากลัวนายจนหนีไปเหรอ?”

กู้เยี่ยจิ่นรู้สึกว่าวันนี้ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรต่ออีกแล้ว เขาอยากจะทิ้งโทรศัพท์ แต่พอคิด ๆ ดู เขาก็ตอบกลับไปหนึ่งข้อความอีกครั้งด้วยความอดทน “ดูเหมือนว่าฉันจะเห็นเยี่ยหลิงพาคุณนายลู่ของนายมาซื้อชุดนอนผ้าไหม แล้วก็ยังทำเล็บด้วย น่าจะเป็นสิ่งที่นายชอบทั้งหมด”

ลู่หานถิงได้กลับมาถึงสวนโหย่วหลานแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในห้องหนังสือและอ่านข้อความของกู้เยี่ยจิ่นไปมาหลายครั้ง คุณนายลู่ของเขาซื้อชุดนอนผ้าไหมและทำเล็บแล้ว

ลู่หานถิง “ให้เยี่ยหลิงอยู่ที่เมืองไห่เฉิงอีกสักสองสามวัน อย่ารีบร้อนไป”

กู้เยี่ยจิ่นโยนโทรศัพท์ลงไปที่เบาะนั่งข้างคนขับ

ลู่หานถิงวางโทรศัพท์ลงและก้มมองดูเอกสาร แต่เขาอ่านเอกสารไม่เข้าใจสักตัวจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปหาคุณย่าแทน

“คุณย่าครับ คุณย่าคิดถึงหว่านหว่านไหมครับ?” ลู่หานถิงเอ่ยถาม

คุณท่านลู่พยักหน้ารับ “คิดถึงสิ นี่ก็สองวันแล้วที่หว่านหว่านไม่ได้กลับมาเลย”

“งั้นเรามาวิดีโอคอลคุยกับหว่านหว่านกันไหมครับ?”

“ย่าว่า ก็ดีนะ”

...

ณ จุ้ยหยูฮวน

เซี่ยซีหว่านเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังสวมชุดผ้าไหมสีเนื้อที่เธอซื้อมาวันนี้ เธอใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมยาวที่กำลังเปียกให้สะอาด ในขณะเดียวกันนั้นเสียงวีแชทของเธอก็ดังขึ้น

ลู่หานถิงเป็นคนส่งมา “คุณย่าคิดถึง ท่านอยากวิดีโอคอลกับคุณ”

วีดีโอคอล......

ถ้าเป็นลู่หานถิงที่ต้องการวิดีโอคอลกับเธอ เซี่ยซีหว่านจะไม่รับวิดีโอคอลแน่นอน แต่คุณย่ากำลังคิดถึงเธอ...

ขณะนั้นวิดีโอคอลของลู่หานถิงก็โทรเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเซี่ยซีหว่านรับสายแล้ว ใบหน้าที่ดูอ่อนโยนและมีความเมตตาของคุณท่านลู่ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “ไงจ๊ะ หว่านหว่าน วันนี้เธอไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้าเหรอ ว้าว หว่านหว่านของฉันสวยจริง ๆ เหมือนเทพธิดาซีหวางหมู่ที่ตกลงมาจากฟากฟ้าเลย”

เซี่ยซีหว่านลูบคลำใบหน้าของตัวเอง เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังเช็ดผมอยู่จึงไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้า อีกทั้งยังมีเพียงแค่เธอกับหลิงหลิงในอพาร์ตเมนต์นี้จึงไม่มีความจำเป็นต้องสวมผ้าคลุมหน้า

ตอนนี้คุณท่านลู่เห็นใบหน้าของเธอแล้ว ใบหน้าที่งดงามของเซี่ยซีหว่านจึงค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ “คุณย่าคะ ย่าล้อเลียนหนู”

“คุณย่าคิดถึงหว่านหว่านแล้วนะ หว่านหว่านคิดถึงคุณย่าไหม?”