พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 67

เยี่ยหลิงชูนิ้วกลางขึ้น

ไม่รู้ว่าชูให้เขาหรือชูให้เซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนที่อยู่ข้างหลัง

สีหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนสลับเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก กู้เยี่ยจิ่นใช้ลิ้นดุนเข้ากับแก้มขวาและเบ้ริมฝีปากบาง ๆ เขายกมือขึ้นและใช้ปลดกระดุมระหว่างคอออกอย่างแรง

...

หลังจากส่งเซี่ยเหยียนเหยียนกับฮั่วเสวียนแล้ว กู้เยี่ยจิ่นก็จอดรถไมบัคข้างล่างตึกจุ้ยหยูฮวน เขาเงยหน้ามองขึ้นไปที่แสงสีเหลืองสดใสที่ส่องแสงอยู่ด้านบน

ขณะนั้นเสียง “ติ๋ง” ก็ดังขึ้น ข้อความของลู่หานถิงส่งมาว่า “วันนี้เยี่ยหลิงพาคุณนายลู่ของฉันไปเที่ยวที่ไหนมาเหรอ?”

วันนี้ลู่หานถิงได้รับข้อความการใช้บริการบัตรเครดิตระหว่างการประชุมที่บริษัท เขาให้บัตรเครดิตสีดำทองกับเซี่ยซีหว่านไป แต่นั่นก็ผ่านมานานมากแล้วที่เธอไม่เคยใช้ คุณนายลู่ของเขามีความยืนหยัดและหยิ่งยโสเล็กน้อย

ดังนั้นวันนี้เขาจึงค่อนข้างแปลกใจเมื่อได้รับข้อความการใช้บริการบัตรเครดิต ขณะเดียวกันนั้นเขาก็ยิ้มมุมปากออกมา

ในที่ประชุมผู้บริหารระดับสูงของบริษัทนั้นเขาเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาเอาศูนย์เข้าบัญชีไปกี่ตัว

กู้เยี่ยจิ่นตอบกลับไปหนึ่งข้อความ “ทำไมนายไม่ไปถามคุณนายลู่ของนายล่ะ?”

ลู่หานถิง “เขาเพิ่งรูดบัตรของฉัน ถ้าฉันถามจะทำให้เขารู้ตัว ต่อไปถ้าเขาไม่รูดบัตรแล้วจะทำยังไงล่ะ?”

กู้เยี่ยจิ่น “...”

ลู่หานถิง “เยี่ยหลิงไม่ใช่ว่ากลัวนายจนหนีไปเหรอ?”

กู้เยี่ยจิ่นรู้สึกว่าวันนี้ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรต่ออีกแล้ว เขาอยากจะทิ้งโทรศัพท์ แต่พอคิด ๆ ดู เขาก็ตอบกลับไปหนึ่งข้อความอีกครั้งด้วยความอดทน “ดูเหมือนว่าฉันจะเห็นเยี่ยหลิงพาคุณนายลู่ของนายมาซื้อชุดนอนผ้าไหม แล้วก็ยังทำเล็บด้วย น่าจะเป็นสิ่งที่นายชอบทั้งหมด”

ลู่หานถิงได้กลับมาถึงสวนโหย่วหลานแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในห้องหนังสือและอ่านข้อความของกู้เยี่ยจิ่นไปมาหลายครั้ง คุณนายลู่ของเขาซื้อชุดนอนผ้าไหมและทำเล็บแล้ว

ลู่หานถิง “ให้เยี่ยหลิงอยู่ที่เมืองไห่เฉิงอีกสักสองสามวัน อย่ารีบร้อนไป”

กู้เยี่ยจิ่นโยนโทรศัพท์ลงไปที่เบาะนั่งข้างคนขับ

ลู่หานถิงวางโทรศัพท์ลงและก้มมองดูเอกสาร แต่เขาอ่านเอกสารไม่เข้าใจสักตัวจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปหาคุณย่าแทน

“คุณย่าครับ คุณย่าคิดถึงหว่านหว่านไหมครับ?” ลู่หานถิงเอ่ยถาม

คุณท่านลู่พยักหน้ารับ “คิดถึงสิ นี่ก็สองวันแล้วที่หว่านหว่านไม่ได้กลับมาเลย”

“งั้นเรามาวิดีโอคอลคุยกับหว่านหว่านกันไหมครับ?”

“ย่าว่า ก็ดีนะ”

...

ณ จุ้ยหยูฮวน

เซี่ยซีหว่านเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังสวมชุดผ้าไหมสีเนื้อที่เธอซื้อมาวันนี้ เธอใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมยาวที่กำลังเปียกให้สะอาด ในขณะเดียวกันนั้นเสียงวีแชทของเธอก็ดังขึ้น

ลู่หานถิงเป็นคนส่งมา “คุณย่าคิดถึง ท่านอยากวิดีโอคอลกับคุณ”

วีดีโอคอล......

ถ้าเป็นลู่หานถิงที่ต้องการวิดีโอคอลกับเธอ เซี่ยซีหว่านจะไม่รับวิดีโอคอลแน่นอน แต่คุณย่ากำลังคิดถึงเธอ...

ขณะนั้นวิดีโอคอลของลู่หานถิงก็โทรเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเซี่ยซีหว่านรับสายแล้ว ใบหน้าที่ดูอ่อนโยนและมีความเมตตาของคุณท่านลู่ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว “ไงจ๊ะ หว่านหว่าน วันนี้เธอไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้าเหรอ ว้าว หว่านหว่านของฉันสวยจริง ๆ เหมือนเทพธิดาซีหวางหมู่ที่ตกลงมาจากฟากฟ้าเลย”

เซี่ยซีหว่านลูบคลำใบหน้าของตัวเอง เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังเช็ดผมอยู่จึงไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้า อีกทั้งยังมีเพียงแค่เธอกับหลิงหลิงในอพาร์ตเมนต์นี้จึงไม่มีความจำเป็นต้องสวมผ้าคลุมหน้า

ตอนนี้คุณท่านลู่เห็นใบหน้าของเธอแล้ว ใบหน้าที่งดงามของเซี่ยซีหว่านจึงค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ “คุณย่าคะ ย่าล้อเลียนหนู”

“คุณย่าคิดถึงหว่านหว่านแล้วนะ หว่านหว่านคิดถึงคุณย่าไหม?”

“ค่ะ” เซี่ยซีหว่านพยักหน้ารับเหมือนไก่จิกข้าว “หว่านหว่านก็คิดถึงคุณย่าเหมือนกันค่ะ”

“ถึงย่าจะคิดถึงหว่านหว่านมาก แต่หว่านหว่านก็ไม่ต้องรีบกลับบ้านเพื่อย่านะ รอหนูอารมณ์ดีขึ้นเมื่อไหร่ก็ค่อยกลับมานะ”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกถึงกระแสความอบอุ่นไหลเวียนอยู่ในใจของเธอ ดังคำกล่าวที่ว่าในครอบครัวถ้ามีคนแก่หนึ่งคนก็เหมือนมีสมบัติหนึ่งชิ้น แม้ว่าคุณย่าจะอายุมากขึ้น แต่ใจของคุณย่าก็เหมือนกับกระจกใสที่รู้ทุกอย่าง

เซี่ยซีหว่านรู้สึกซาบซึ้งใจมาก แต่ลู่หานถิงกลับมองไปที่คุณย่าของเขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ คุณย่า สรุปใครเป็นหลานที่แท้จริงของคุณย่ากันแน่?

ลู่หานติงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของเขาพร้อมกับเอามืออีกข้างโอบเอวเหี่ยว ๆ ของคุณย่าไว้แล้วดันคุณย่าออกไปข้างนอก จากนั้นจึงปิดประตูห้องทันที

ลู่หานถิงเห็นเซี่ยซีหว่านในวิดีโอคอล เซี่ยซีหว่านไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้า เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามงามจนทำให้เขาหัวใจเต้นแรง เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จจึงทำให้ใบหน้าของเธอยังเป็นสีแดงระเรื่อ ผิวที่ชุ่มชื้นนั้นสะกิดนิดเดียวน้ำก็หยดลงมา

เมื่อเซี่ยซีหว่านเห็นว่าลู่หานถิงมาแล้ว เธอก็ทำสีหน้าเย็นชาด้วยใบหน้าที่งดงามนั้น “คุณย่าล่ะ?”

ลู่หานถิงมองดวงตาสีดำประกายสดใสคู่นั้นของเธอแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณย่าออกไปเองแล้ว”

“ในเมื่อคุณย่าไปแล้ว งั้นฉันวางสายนะคะ” เซี่ยซีหว่านใช้นิ้วเรียวยาวขาว ๆ ของเธอยื่นตรงออกมาเพื่อกดวางสายวิดีโอคอล

ลู่หานถิงเห็นเล็บที่เพิ่งทำใหม่ของเธอ ซึ่งเป็นสีของสาวบริสุทธิ์และอ่อนหวานที่ไม่มีใครเทียบได้ เป็นสิ่งที่เขาชอบมาก

“คุณทำเล็บแล้วเหรอ?” ลู่หานถิงกล่าว

เซี่ยซีหว่านดึงมือเล็ก ๆ ของตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วเธอก็พบว่าดวงตาของเขานั้นกำลังจ้องมองมาที่ตัวเธออย่างหลงใหล

เซี่ยซีหว่านสวมชุดนอนสีเนื้อ เมื่อผ้าสีเนื้อแนบผิวขาว ๆ ของเธอนั้นดูแวววาวราวกับว่าเคลือบด้วยไขมันแกะเป็นชั้น ๆ สายเสื้อห้อยอยู่ที่บ่าหอม ๆ ที่ขาวเนียนของเธอ ผมสีดำยาวเปียกโชกไปด้วยน้ำปล่อยสยายไปกับผิวขาว ๆ ของเธอจนทำให้คนที่เห็นนั้นรู้สึกอ่อนไหว

เซี่ยซีหว่านรู้สึกสายตาของเขาที่จับจ้องมาที่เธอนั้นดูร้อนแรงและป่าเถื่อนเกินไป เธอจึงรีบพูดขึ้นอย่างดุดันว่า “มองอะไรนักหนา ถ้ามองอีกทีจะจกตาคุณออกมาเลย!”

ลู่หานถิงกลืนลูกกระเดือกลงคอสองรอบพร้อมกับเม้มริมฝีปากบาง ๆ ของเขา “ผมจ่ายเงินนะ ก็ยังไม่ให้ผมดูเหรอ?”

“ไม่ให้ดู!”

ลู่หานถิงยังคงอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ทันใดนั้นเสียงของเยี่ยหลิงก็ดังขึ้น “หว่านหว่าน มานี่หน่อย”

“มาแล้ว”

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือมากดวางสายวิดีโอคอลทันที

“...”

ลู่หานถิงที่เพิ่งพูดเพียงไม่กี่คำก็ขมวดคิ้วขึ้นและเขาก็ส่งข้อความถึงกู้เยี่ยจิ่นอย่างรวดเร็ว “เยี่ยหลิงหมายความว่าอะไร?”

กู้เยี่ยจิ่น “อ๋อ เมื่อกี้ฉันลืมบอกนาย โดยนิสัยของเยี่ยหลิงแล้ว นายคงต้องจ่ายเงินซื้อของอีกหลายล้านหยวน และเธอจะให้นายดูแน่นอน แต่คงดูได้เพียงนิดเดียวมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอก”

ลู่หานถิงไม่ได้พูดอะไรอีก “...”

กู้เยี่ยจิ่น “พอใจแล้วใช่ไหมล่ะ นายเห็นนิดหน่อยแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ลู่หานถิงโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงใหญ่ในห้องนอนเลย

เขารู้ว่าเซี่ยซีหว่านยังคงโกรธเรื่องเงิน1.2พันล้านหยวน เซี่ยเหยียนเหยียนเคยช่วยเขาไว้ ในใจเขายังมีความรู้สึกอ่อนไหวเล็กน้อยกับหญิงสาวในคืนนั้นที่เรียกเขาว่าพี่ชาย ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางที่จะสารภาพเรื่องในคืนนั้นต่อหน้าเซี่ยซีหว่านเด็ดขาด

และเขารู้ว่าไม่ว่าเขาจะพูดอะไร อย่างไรก็ตามเธอก็คงรู้สึกโกรธอยู่ดี

ในปีนั้นเขากลับไปหาหญิงสาวคนนั้น และเมื่อเห็นเซี่ยเหยียนเหยียนถือจี้หยกปรากฏต่อหน้าเขา เขากลับรู้สึกผิดหวังและรู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง

เซี่ยเหยียนเหยียนตั้งใจแต่งตัวมาอย่างดีและบนร่างกายของเธอก็มีแต่กลิ่นน้ำหอม แม้ว่าเธอจะแสร้งทำเป็นว่าอ่อนโยนและอ่อนหวาน แต่สายตาที่จอมปลอมและคิดแต่จะทำร้ายผู้อื่นของเธอที่แสดงความตื่นเต้นออกมาคู่นั้นสักวันจะกลับมาทรยศต่อเธอเอง

เซี่ยเหยียนเหยียนไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นที่เขาต้องการเลย

บางครั้งลู่หานถิงก็รู้สึกว่าค่ำคืนนั้นเป็นเหมือนดั่งความฝัน หญิงสาวที่อ่อนโยน กล้าหาญ และแข็งแกร่ง หญิงสาวคนนั้นที่ว่าร้ายให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป เป็นเพียงภาพลวงตาสำหรับเขา

หญิงสาวในจินตนาการของเขาไม่เหมือนกับเซี่ยเหยียนเหยียนคนนั้น

หญิงสาวที่เขาต้องการ... คือ เซี่ยซีหว่านคนนี้

หญิงสาวคนนั้นน่าจะมีดวงตาสีดำขลับและสดใสแวววับเหมือนกับเซี่ยซีหว่าน มีใบหน้าเหมือนกับเซี่ยซีหว่านที่สวยวิจิตรงดงาม และร่างกายเหมือนกับเซี่ยซีหว่าน...ที่บนร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของสาวหวานบริสุทธิ์