พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 68

หญิงสาวคนนั้นน่าจะมีสติปัญญาและดวงตาที่เปล่งประกายเหมือนกับเซี่ยซีหว่าน แล้วเธอก็มีความเย่อหยิ่งและความแข็งแกร่งเล็กน้อยที่สามารถทำให้ผู้คนตกหลุมรักได้

ก่อนที่จะพบกับเซี่ยซีหว่านนั้นลู่หานถิงไม่เคยคิดว่าหญิงสาวคนนั้นจะเป็นอย่างไร

ต่อมาเมื่อได้พบกับเซี่ยซีหว่าน ลู่หานถิงก็รู้สึกว่าเธอทำให้เขาพอใจกับจินตนาการทั้งหมดของเขา

หญิงสาวคนนั้นน่าจะเป็นอย่างเธอ

ตอนนี้ลู่หานถิงกำลังนอนอยู่บนหมอนของเซี่ยซีหว่าน บนหมอนยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างกายเธอติดอยู่ ครั้งแรกที่เขาได้ดมกลิ่นหอม ๆ จากร่างกายของเธอนั้น เขาก็รู้สึกคุ้นเคยราวกับว่าเป็นกลิ่นที่เขาค้นหามานานแสนนานจนทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหลงใหล

ลู่หานถิงยกมือขึ้นบังที่มุมสีตาแดงก่ำของเขา ลำคอของเขาเหมือนถ่านร้อนที่กลิ้งไปมา ในหัวเต็มไปด้วยภาพที่เธอสวมชุดนอนผ้าไหมสีเนื้อ

ลู่หานถิงรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำ

...

เซี่ยซีหว่านได้รับวีแชทของลู่หานถิง “ฉันเพิ่งอาบน้ำเย็น ๆ มา เลยคิดถึงคุณ”

เขาส่งอะไรมาเนี่ย?

ใบหน้าที่งดงามของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

ทันใดนั้นวีแชทของลู่หานถิงก็ส่งมาอีกครั้ง “ที่แท้ผู้หญิงก็สามารถทรมานคนได้”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกใจอ่อนยวบ

ลู่หานถิงส่งข้อความมาอีก “หว่านหว่าน ฉันผิดไปแล้ว ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ฉันจะไปรับคุณกลับบ้าน ตกลงไหม?”

เซี่ยซีหว่านลังเลที่จะตอบวีแชทว่าจะกลับไปหรือไม่ ขณะนั้นเยี่ยหลิงที่กำลังมาร์คหน้าอยู่ก็เดินเข้ามา “หว่านหว่าน ปิดเสียงซะ ไม่ว่าเขาจะส่งอะไรมา ก็ไม่อนุญาตให้ตอบกลับไปหาเขา ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวเถอะ”

“ตกลง” เซี่ยซีหว่านรีบทิ้งโทรศัพท์ลงอย่างเร็ว

“หว่านหว่าน เธอจะยอมให้กับเรื่องมือที่สามไม่ได้ เซี่ยเหยียนเหยียนมีบุญคุณในการช่วยชีวิตเขา อีกอย่างจะจบหรือไม่จบเรื่องมือที่สามนี้ เซี่ยเหยียนเหยียนก็ยังเข้ามาพัวพันอีกอย่างแน่นอน ครั้งแรกเธอต้องเก็บคุณชายลู่ใส่กุญแจล็อคให้ดี และให้เขาแก้ปัญหาหนี้ความรักด้วยตัวเอง อย่าทำให้ตาเธอแปดเปื้อน เข้าใจไหม?”

เซี่ยซีหว่านพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว และเห็นด้วยอย่างที่สุด “ฉันแค่คิดถึงคุณย่าแล้ว แม้ว่าคุณย่าจะไม่ให้ฉันกลับไปก็ตาม”

เยี่ยหลิงนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “หญิงชราฉลาดมาก แต่หญิงชราดูชอบเธอจริง ๆ นะ หญิงชราแบบนี้แหละให้คะแนนคุณชายลู่ไม่น้อยเลย”

...

ลู่หานถิงไม่รอข้อความตอบกลับของเซี่ยซีหว่าน คืนนี้จึงเป็นคืนที่นอนไม่หลับอีกครั้ง

ทันใดนั้นหญิงชราก็ผลักประตูเข้าไปพร้อมกับยื่นแก้วน้ำเปล่าให้ “หานถิง มาดื่มน้ำอีกหน่อยสิ”

ลู่หานถิงมองคุณย่าของเขาอย่างขมขื่น “คุณย่า เราไปรับหว่านหว่านตอนนี้กันเถอะ ถ้าผมไปรับเธอคนเดียว เธอคงไม่ยอมกลับมาด้วยแน่นอน ถ้าคุณย่าไปรับด้วย เธอจะต้องกลับมาแน่นอน”

หญิงชราวางแก้วน้ำลงพร้อมทำเสียงหัวเราะในลำคอ “หลานจะไปก็ไปเองสิ ย่าไม่ไปหรอก”

“คุณย่า เปลี่ยนไปแล้ว!”

หญิงชราถอนหายใจ “หว่านหว่านไม่ใช่หญิงสาวธรรมดา เธอมีความคิดเป็นของตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอเต็มใจกลับมาเอง หรือก็คงจากไปไม่ช้าก็เร็ว”

หญิงชราพูดเสริมประโยคในใจว่า นิสัยของหว่านหว่านก็เหมือนกับแม่ของเขาเช่นกัน...

“หานถิง หลานเองก็ต้องพยายามมากกว่านี้ รีบ ๆ คว้าหัวใจของหว่านหว่านมาให้ได้ มิฉะนั้นก็จะมีคนมาแย่งหว่านหว่านไปจากหลานในไม่ช้า”

ลู่หานถิงเอาแขนหนุนหัวแล้วหรี่ตาลง “หว่านหว่านเป็นภรรยาของคุณชายลู่ ใครจะกล้าแย่งไป?”

หญิงชราหัวเราะแล้วหันหลังเดินไปพร้อมพูดบ่นกับตัวเองว่า อันที่จริงแล้วหว่านหว่านไม่ใช่คุณนายลู่ของหลานหรอก...

......

ในเช้าวันรุ่งขึ้น เซี่ยซีหว่านได้รับข่าวดีมาก ๆ นั่นก็คือ “อาหลินรู้สึกตัวแล้ว!”

เซี่ยซีหว่านรีบไปโรงพยาบาลทันที อาหลินกำลังนอนอยู่บนเตียง แม้ว่าร่างกายของเธอจะยังอ่อนแอมาก แต่เธอก็ลืมตาขึ้นได้แล้ว

“อาหลินคะ ในที่สุดอาก็ตื่นแล้ว อาหลินหลับไปนานมากเลยค่ะ” เซี่ยซีหว่านจับมือของอาหลินอย่างตื่นเต้น

อาหลินมองดูใบหน้าที่งดงามของเซี่ยซีหว่านที่เติบโตขึ้นแล้วด้วยสีหน้าพึงพอใจ “คุณหนูน้อย ในที่สุดหนูก็เติบโตขึ้นแล้ว ถ้าคุณผู้หญิงเห็นว่าหนูเติบโตขึ้นมาเป็นอย่างนี้ ท่านคงจะมีความสุขมาก”

“อาหลินคะ สรุปว่าในปีนั้นแม่ตายยังไงคะ มีคนทำร้ายแม่หรือเปล่าคะ?”

เซี่ยซีหว่านแทบรอไม่ไหวที่จะอยากรู้ความจริงของปีนั้น แม้ว่าคราวนี้ที่เธอกลับมาจากบ้านนอกจะราบรื่นทุกอย่าง แต่เบาะแสทั้งหมดที่เกี่ยวกับเรื่องในปีนั้นก็ขาดหายไป ผู้คนในปีนั้นไม่ตายก็สลบไสล แต่ตอนนั้นเธออายุเพียงเก้าขวบ เธอจำอะไรไม่ได้มากนัก

รูม่านตาของอาหลินค่อย ๆ หดตัวและเบิกกว้างขึ้นทันที เผยให้เห็นสีหน้าของความน่ากลัว “เขา...มาแล้ว เขามาแล้ว! เขาหา...คุณผู้หญิงเจอแล้ว!”

“อาหลินคะ อากำลังพูดถึงเรื่องอะไรคะ เขาเป็นใครคะ?”

เป็นครั้งแรกที่เซี่ยซีหว่านเห็นอาหลินแสดงท่าทีสะพรึงกลัวออกมาราวกับว่าเธอเห็นปีศาจที่ขึ้นมาจากนรก

เขาเป็นใคร?

เซี่ยเจิ้งกั๋ว?

หลี่ยู่หลาน?

เซี่ยเหยียนเหยียน?

หรือเธอไม่รู้ว่าเป็นคนไหน?

มือทั้งสองข้างของอาหลินปัดแกว่างไปมาในอากาศเป็นเวลานานจนในที่สุดมือทั้งสองก็ร่วงลงมา และทำให้อาหลินมีสีหน้าเหนื่อยอ่อนมากขึ้น เธอมองไปที่เซี่ยซีหว่านแล้วพูดว่า “คุณหนูคะ รู้จักสถาบันวิจัยซูมี่ไหมคะ?”

เซี่ยซีหว่านรู้จักสถานที่แห่งนั้นอย่างแน่นอน เพราะว่าสถาบันวิจัยซูมี่เป็นสถาบันวิจัยการแพทย์แผนจีนที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไห่เฉิง

อันที่จริงถ้าพูดถึงการแพทย์แผนจีนที่รุ่งเรืองที่สุดก็คือสังกัดมหานครเอมพีเรียล แพทย์แผนจีนของเอมพีเรียลที่เบ่งบานอยู่ทุกหนแห่ง แต่สถาบันวิจัยซูมี่กำเนิดมาเพียงไม่นานและมีประวัติเพียงสิบสี่สิบห้าปี แต่สิบสี่สิบห้าปีมานี้สถาบันวิจัยซูมี่ใช้เล่ห์กลที่ไม่สามารถต้านทานได้ในการพัฒนาอย่างก้าวกระโดดจนในที่สุดก็ล้มเอมพีเรียลได้จนกลายเป็นสถาบันวิจัยแพทย์แผนจีนที่ใหญ่ที่สุดและรุ่งโรจน์ที่สุด

“อาหลินคะ อากำลังพูดถึงสถาบันวิจัยซูมี่ที่ล้มเอมพีเรียลแพทย์แผนจีนทุกคนใช่ไหมคะ?” เซี่ยซีหว่านรู้สึกไม่แน่ใจ เพราะอาหลินน่าจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถาบันวิจัยซูมี่

อาหลินทำเสียงหัวเราะในลำคอ ดวงตาฉายแววเปล่งประกายที่อ่อนล้าและอ่อนแรง “บรรดาคนแก่เอมพีเรียลเหล่านั้น ไม่ควรพูดถึงเหรอคะ?”

เซี่ยซีหว่านเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “...อาหลินคะ อากำลังพูดถึงเรื่องอะไรคะ?”

“คุณหนูคะ คุณผู้หญิงทิ้งกล่องไว้ให้ หนูต้องไปเอาคืนมาค่ะ”

แม่ทิ้งกล่องเล็ก ๆ ไว้ให้จริง ๆ เหรอ?

“อาหลินคะ กล่องอยู่ที่ไหนคะ หนูจะไปเอาเดี๋ยวนี้ค่ะ”

“อยู่ในสถาบันวิจัยซูมี่ค่ะ”

“อะไรนะคะ?”

อาหลินจับมือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่านไว้และพูดว่า “คุณหนูคะ สถาบันวิจัยซูมี่ถูกสร้างขึ้นโดยแม่ของคุณหนู ในปีนั้นคุณผู้หญิงมาถึงประตูเมืองจักรพรรดิแห่งนี้ เพราะรู้สึกว่าชีวิตน่าเบื่อเกินไป เธอจึงสร้างสถาบันวิจัยซูมี่แห่งนี้ขึ้นมาค่ะ”

ในหัวของเซี่ยซีหว่านมีเสียงระเบิดดัง “ตู้ม” ออกมา ผู้ก่อตั้งสถาบันซูมี่แห่งนี้คือ... แม่ของเธอเหรอ?

แม่สร้างสถาบันซูมี่เพราะ...ชีวิตน่าเบื่อเกินไปอย่างนั้นเหรอ?

“คุณหนูคะ หากต้องการนำคืนกล่องที่คุณผู้หญิงทิ้งไว้คืนมา หนูต้องเข้าไปที่สถาบันวิจัยซูมี่ค่ะ เพราะทั้งหมดนี้แม่ของคุณหนูทิ้งไว้ให้เป็นของคุณหนูค่ะ”

ในขณะนี้เซี่ยซีหว่านกำลังพูดพึมพำกับตัวเองและไม่สามารถแยกแยะข้อความเหล่านี้ได้ “อาหลินคะ แล้ว ... คุณปู่ป่วยเป็นอะไรกันแน่คะ?”

“คุณเซี่ยปังเหรอคะ?”

เซี่ยปังเป็นชื่อของคุณปู่เซี่ยของเธอ

เซี่ยซีหว่านไม่คิดว่าอาหลินจะเรียกชื่อเต็มของคุณปู่เลย เธอจึงฟังอาหลินพูดต่อ “คุณเซี่ยปังเป็นหัวหน้าผู้ดูแลบ้านของคุณผู้หญิงค่ะ”