พัง นิยาย บท 4
ฉันเงียบ รีบเช็ดน้ำตา แล้วหันไปทางอื่น...
มาถึงคอนโดไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ฉันไม่คุยกับเขา เขาเองก็ไม่คุยกับฉัน
‘กริ้ง กริ้ง~’ มีคนมากดกริ้งห้อง
"ค่ะ..." ฉันเปิดประตู ก็เห็นพนักงานส่งอาหารถือถาดอาหารเข้ามาวางข้างใน ใครสั่ง?
"กินสิเมย์ จะได้กินยา" เขาเดินล้วงกระเป๋ามาจากระเบียงห้อง ก่อนจะหยิบเงินให้พนักงานส่งอาหาร
"ไม่กินเหรอคะ" ฉันถามพลางเลื่อนเก้าอี้นั่ง
"เมย์กินก่อน พี่สั่งมาให้เมย์" ฉันมองอาหารในจานอย่าง งง ๆ นี่ล่ะคือเขา บางทีก็แคร์ บางทีก็เมิน ฉันตามเขาไม่ทันจริง ๆ
เขาเดินมายืนข้าง ๆ ฉัน แกะยา และเทน้ำเปล่าเตรียมไว้ให้...
"พี่ที... ทำไมทำแบบนี้ล่ะ?" เขาขมวดคิ้วสงสัย
"ทำไม พี่อยากดูแลเมย์กับลูกไง" เขาตอบปกติ และเลื่อนยามาใกล้ ๆ ฉัน
"พี่รักเมย์มั้ย..." ฉันครุ่นคิดอยู่นาน จึงตัดสินใจถาม
"รักสิ..." เขาตอบทันที ฉันอยากรู้จริง ๆ คำว่ารักของเขา เขาให้ใครได้อีกบ้าง... ดูมันออกมาจากปากเขาง่ายจริง ๆ
หลังจากกินข้าวเสร็จ... ฉันก็อ้วก ทั้งยาทั้งอะไรออกหมด ฉันแพ้ท้องหนักมาก ดีที่เขาอยู่ข้าง ๆ พอมาอยู่ดูแลกัน บรรยากาศในห้องก็เริ่มดีขึ้น
"ดีขึ้นไหมเมย์" เขายื่นยาดม กับน้ำเปล่าให้ฉัน สายตาคม ๆ คู่นั้น มองฉันด้วยความเป็นห่วง มันไม่ได้แข็งทื่อเหมือนเคย ๆ
"ค่ะ ขอบคุณ" เขาประคองฉันมานอนที่เตียง
"ไม่ไปทำงานเหรอคะ..."
"ไปได้ไง เมย์แพ้ท้องหนักขนาดนี้" ฉันพยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่เขาจะดึงผ้าห่ม มาห่มให้
เข้าล้มนอนข้าง ๆ ฉัน ตาคมคู่นั้น นอนจ้องฉันอยู่...
จ้องกันไป จ้องกันมา... อยู่ ๆ มือหนา ๆ ก็โอบกอดฉันแน่น
"เมย์..." เขาเรียกฉันเบา ๆ
"คะ..." เขาลุกขึ้น โน้มลงมาจูบฉันเบา ๆ ฉันนิ่ง... ฉันไม่ได้จูบตอบ ฉันเม้มปากแน่น
จนเขาเริ่มเปลี่ยนไปปลดกระดุมฉัน รวมทั้งบรา... และดึงกางเกงในลงมา
มือหนาเริ่มลูบไล้ไปทั้งตัว...
"พี่ทีคะ..." ฉันเรียกเขาเพื่อเตือนสติ
"หื้ม..." เขาขานรับเบา ๆ แต่ยังซุกไซร้ร่องอกฉันอยู่...
"เมย์ค่ะ... ไม่ใช่น้ำหวาน" ฉันเรียกสติเขาอีกครั้ง...
"ก็เมย์ไง..."
"เมย์ไม่เอาค่ะ..."
"..." เขาเงยหน้ามองฉันเซ็ง ๆ ก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้น... ฉันไม่มีอารมณ์ร่วมเขาจริง ๆ ในสภาพแบบนี้ ใครจะมีอารมณ์
เขาลุกขึ้นหัวเสีย ก่อนจะหยิบกุญแจรถออกจากห้องไป
สงสัยไปหากินข้างนอกเหมือนเคย ๆ
‘ครืน ครืน ครืน~’ ปลาย
"ว่าไงมึง"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พัง