เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 233

บทที่232 กลับบ้านเถอะผมทำอาหาร

หย่ากับเธอ? พอได้ยินคำนี้ เย่โม่เซินเองก็ขมวดคิ้วขึ้น ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดอยากจะหย่ากับเธอจริงๆ แต่ว่าผ่านการอยู่กันมาในช่วงนี้ เขารู้สึกว่าผู้หญิงนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ หรือว่า…..

“ฉันรู้ว่ายังไงนายก็คงยังสนใจเด็กคนนั้น แต่ว่าในเมื่อร่างกายของเธอไม่สามรถทำแท้งเด็กคนนี้ได้ งั้นนายก็ต้องเรียนรู้ที่ตะยอมรับ”

พอได้ยินถึงตรงนี้ เย่โม่เซินก็เงยหน้ามองน้าของตน “น้าหมายถึงว่า ผมต้องฟังคำของตระกูลเย่ ต่อไปก็ใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงคนนี้ตลอดไป? ถึงขั้น…ถึงแม้ว่าเธอจะนอกใจผม”

สีหน้าของส้งอานเปลี่ยนไป แล้วก็พูดขึ้น: “อะไรคือนอกใจ? เธอไม่ได้ท้องหลังจากที่แต่งงานกับนาย เธอก็แค่เจอกับคนไม่ดี ถ้านายชอบเธอจริงๆ ต้องเห็นใจเธอ ต่อไปยิ่งต้องดูแลเธอดีๆ ฉันว่า…สายตาของเธอก็ใสซื่อ ไม่ได้ดูร้ายอะไร ที่สำคัญคือตอนนี้นายนั่งอยู่บนรถเข็น เธอก็ไม่ได้รังเกียจนาย แต่กลับปกป้องนาย ผู้หญิงแบบนี้หายากจริงๆ”

คำพูดเหล่านี้เย่โม่เซินก็ฟังเข้าหูจริงๆ แต่ก็ได้ยินคำพูดที่คุ้นชิน เขาขมิบตา จ้องน้าของเขาอย่างอันตราย: “ใครบอกว่าผมชอบเธอ?”

ส้งอานก็แค่พูดออกไปแค่นั้นเอง ใครจะไปรู้ว่าเขาจะจริงจังกับคำพูดนี้ขึ้นมา เหมือนคิดอะไรได้แล้วหัวเราะออกมา: “ทำไม? ฉันพูดไปเยอะแยะขนาดนี้นายได้ยินแค่คำนี้หรอ? เย่โม่เซิน นายชอบเธอรึเปล่าอันนี้น้าเองก็ไม่รู้ แต่ว่านายสนใจเธอใช่ไหมล่ะ? ไม่อย่างนั้นเรื่องแบบนั้นทำไมนายถึงให้เซียวซู่มาเรียกฉันให้ไปช่วยในเวลาดึกขนาดนั้น? นายว่างไม่มีอะไรทำหรอ? หรือว่าทำการกุศล?”

พอเธอพูดถึงเย่โม่เซิน คือไม่ไว้หน้าอะไรเลย ว่ากล่าวเย่โม่เซินจนสีหน้าเปลี่ยนเลย

“นายทำเรื่องพวกนั้นทำไมในใจนายไม่รู้เลยหรอ?” ส้งอานพูดขึ้นอีก

หลังจากที่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเย่โม่เซิน ส้งอานก็ยกยิ้มตรงมุมปากอย่างได้ใจ หลังจากนั้นก็วางยาหลายขวดลงบนโต๊ะ: “ช่วงนี้เธอจะโดนน้ำไม่ได้ อีกอย่างต้องล้างแผลและทายาทุกวัน นายจัดการเองก็แล้วกัน”

พอได้ยิน เย่โม่เซินก็พูด: “ผมจะพาเธอทุกวันแน่”

“ฉันยุ่งมาก ถ้าไม่มีเรื่องใหญ่อะไรก็อย่าเรียกฉันเลย แผลแค่นี้เองนายจัดการเองก็ได้แล้ว แค่ทายาก็ไม่เป็นหรอ? งั้นนายก็ปล่อยแผลไว้แบบนั้นแหละ หรือว่าให้อักเสบเลย”

พูดจบ ส้งอานก็หันหลังทันที เดินไปถึงหน้าห้องทำงานดึงลิ้นชักออกมา มีพยาบาลมาเคาะประตูเตือนเธอ: “คุณหมอส้ง อีกครึ่งชั่วโมงมีการผ่าตัด ตอนนี้ควรเริ่มเตรียมตัวแล้ว”

“โอเค มาเดี๋ยวนี้แหละ” ส้งอานพยักหน้า พยาบาลค่อยเดินไป ส้งอานมองมาที่เย่โม่เซิน: “ได้ยินไหม? ฉันต้องเข้าไปทำการผ่าตัดแล้ว เธอพักผ่อนอยู่ด้านใน พอเธอตื่นแล้วก็พาเธอกลับบ้านทันทีเลย”

ส้งอานเก็บของแล้วออกไปเร็วมาก ในห้องทำงานเหลือแค่เย่โม่เซินคนเดียว เขาคิดอะไรได้ สายตาจ้องตรงยาพวกนั้น สุดท้ายก็ยื่นมือไปเอายาพวกนั้นไว้ในมือ

ด้านในเงียบมาก เสิ่นเฉียวน่าจะยังพักผ่อนอยู่

จริงๆแล้วเสิ่นเฉียวไม่ได้นอนพักผ่อน หลังจากที่ส้งอานออกไป เธอเองก็ลงจากเตียงอยากจะออกไป แต่พอเดินไปถึงหน้าประตูก็ได้ยินทั้งสองคนคุยกัน ก็เลยฟังคำที่ทั้งสองคนคุยกันโดยไม่พูดอะไร

พอฟังเสร็จเธอก็ไม่กล้าออกไป เพราะก็รู้สึกผิด ทำได้แค่รีบกลับขึ้นไปหันตานอนลงบนเตียง

แต่ว่าร่างกายของเธอเจ็บเกินไป ทายาเสร็จทั้งตัวก็เหยียว นอนไว้ก็อยู่ไม่สบาย เพราะฉะนั้นคิ้วของเสิ่นเฉียวก็ขมวดไว้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ก็มีเสียงจากด้านนอก เป็นเสียงของล้อ ถึงแม้ว่าเสียงจะเบามาก แต่เพราะที่นี่เงียบมาก เสิ่นเฉียวก็เลยได้ยินอย่างชัดเจน

รู้สึกว่าเย่โม่เซินอาจจะเข้ามา เสิ่นเฉียวก็นึกถึงคำพูดที่เขาคุยกับน้าของเขาก่อนหน้านี้ ขนตาขยับเบาๆ จากนั้นก็พลิกตัว ให้หลังอยู่ทางด้านประตู

ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเย่โม่เซินเข้ามา ถ้าเธอนอนไว้ก็อาจจะถูกเปิดเผยได้

ประตูถูกเปิดออก เย่โม่เซินเข้ามาจริงๆ

ล้อของเขามาถึงที่หน้าเตียงเบามาก มองเสิ่นเฉียวที่นอนตะแคงอยู่บนเตียง เห็นรอยผลบนมือและคอของเธอพอดี