เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 235

บทที่234 เธอมีความมั่นใจไหม

ได้ยินว่าตกออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท เสิ่นเฉียวก็รู้เลยว่าเป็นของของโม่เย่เซิน พอรับของมาจากส้งอานก็เก็บกล่องเล็กๆลงในกระเป๋าสูทคืน

การกระทำที่มีมารยาทขนาดนี้ทำให้ส้งอานยกคิ้วขึ้น ยิ้มแล้วพูด: “เธอไม่แปลกใจหรอว่ามันคืออะไร? ไม่อยากเปิดดูหรอ?”

พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็นิ่งไป แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองตาส้งอาน

เปิดดู?

“ฉันดูกล่องนี้เล็กและประณีตมาก ถึงจะเป็นของเขา ฉันดูแล้วเขาก็คงจะซื้อให้คนอื่น อาจจะ…..ซื้อให้เธอก็ได้ เธอก็ลองเปิดดูสิ?”

“นี่…ไม่ดีมั้ง?” เสิ่นเฉียวทำท่าอึดอัดใจ เพราะว่าเปิดดูของของโม่เย่เซินโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต อีกอย่าง…ที่สำคัญที่สุดเย่โม่เซินไม่มีทางซื้อของขวัญให้เธอ

อาจจะ…เขาอาจจะซื้อให้คนอื่น

ส้งอานนื่นมือเอากล่องนั้นมาทันที: “เธอไม่เปิดฉันเปิดเอง ฉันแปลกใจมากว่าโม่เซินจะซื้ออะไร”

พอพูดจบ ส้งอานก็เปิดกล่องออกทันที เสิ่นเฉียวอยากจะห้าม แต่ก็ไม่ทัน

หลังจากที่เปิดออกแล้ว ตุ้มหูเพชรสีชมพูก็แสดงขึ้นต่อหน้า แสงของต่างหูกลมสีชมพูส่องจนทั้งสองตะลึง ส้งอานพูดออกมาอย่างตกใจ: “จริงได้วย ฉันบอกแล้วว่าซื้อให้เธอ”

จ้องตุ้มหูกลมสีชมพูนั้นไว้ เสิ่นเฉียวหยุดหายใจไปสักพัก เธอนึกว่าตัวเองดูผิด

ต่างหูคู่นี้…..

ครั้งที่แล้วพวกเขาไปซื้อของ คู่ที่เสี่ยวเหยียนเลือกให้เธอ ตอนนั้น…เธอก็ลองใส่ดู แต่ว่าราคาของต่างหูคู่นี้แพงมาก สุดท้ายเสิ่นเฉียวก็ไม่ได้ซื้อ ตอนนั้นเย่โม่เซินจะซื้อให้เธอ แต่เธอปฏิเสธ

จากนั้นเธอก็เดินจากไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะซื้อไว้?

แต่ว่า เขาซื้อตอนไหนกัน พอซื้อแล้วทำไมไม่ให้เธอ?

คิดถึงดวงตาและคิ้วของเขา เย่โม่เซินในเวลาปกติก็ไม่ยิ้มไม่พูด ตอนที่ไม่พูดทำให้รู้สึกอึดอัด พอเวลาพูดก็ปากร้าย คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเขาจะซื้อตุ้มหูคู่นี้ จากนั้นก็วางไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทของเธอ

“ดูจากสีหน้าเธอแล้ว เหมือนจะไม่ปกติ? ทำไมหรอ?” ส้งอานเห็นเธอมองจ้องตุ้มหูสีชมพูนั้นไว้นิ่งๆ ก็ถามอย่างแปลกใจ

ได้ยินเสียงของเธอ เสิ่นเฉียวถึงค่อยเลิกเหม่อลอย ส่ายหน้า: “ไม่มีอะไร”

เธอมองไปทางอื่น ในใจก็ยังคงแปลกใจ เพราะอะไรทำไมเย่โม่เซินถึงซื้อตุ้มหูคู่นี้ให้เธอ? ทั้งทั้งที่….เขาไม่ได้เกลียดเธอ

“ผิวของเธอขาวมาก ตุ้มหูคู่นี้เหมาะกับเธอมาก” ส้งอานวางกล่องไว้บนมือเธอ ยิ้มแล้วพูด: “ฉันไม่เคยเห็นโม่เซินซื้อของให้ผู้หญิงคนไหนเลย”

“น้าคะ น้าอาจจะเข้าใจผิดแล้ว นี้อาจจะไม่ได้ซื้อให้ฉันก็ได้” กล่องนั้นถูกวางลงบนมือของเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเหมือนกับจับโดนของอะไรที่มันหนักมาก รีบรับไว้อย่างดี แล้วก็ปิดกล่องอย่างระวัง ท่าทางที่ระวังมาก

ส้งอานยิ้ม เหมือนว่าเข้าใจอะไรขึ้นมาทันที แต่ว่าเธอเขิล งั้นเธอที่เป็นน้าก็ไม่พูดแล้ว