เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 239
บทที่238 จำไว้มาหาผม
เสิ่นเฉียวมองตัวเองในกระจกเหมือนคิดอะไรอยู่
อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อวานที่เขาเห็นตุ้มหูคู่นั้น แล้วก็คิดเยอะเกินไป ก็เลยฝันแบบนี้
เธอรีบเช็ดน้ำบนหน้าจนหมด แล้วก็เดินออกจากห้องน้ำ
เตียงของเย่โม่เซินว่างมาก เขาลุกไปแต่เช้าแล้ว เสิ่นเฉียวมองไปที่เวลา เพิ่งรู้ว่าเป็นเวลาทำงานแล้ว งั้นเธอ….ก็สายน่ะสิ?
พอนึกถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปบริษัททันที
พอเวลาที่เธอถึงบริษัท ก็เห็นเซียวซู่ไปที่ห้องประชุมกับเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวกำลังเดินออกมาจากลิฟต์ และพวกเขาก็กำลังจะเข้าไปในลิฟต์
พอเห็นเสิ่นเฉียว คิ้วของเย่โม่เซินก็ขมวดเข้าหากัน มองเธออย่างไม่พอใจแล้วพูด: “เธอไม่พักผ่อนที่บ้านดีๆ วิ่งมาที่บริษัททำไม?”
“ห๊ะ?” เสิ่นเฉียวตอบอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เธอบาดเจ็บ” เย่โม่เซินจ้องเสื้อของเธอ สายตาหยุดลงที่คอของเธอ ที่นั่นยังมีรอยแผลอีกเยอะ คิดถึงอะไรได้ เขาก็ถาม: “วันนี้ทายารึยัง?”
พอได้ยิน เหมือนว่าเสิ่นเฉียวจะนึกอะไรได้ขึ้นมา ยื่นมือไปจับตรงคอจองเธอ “ยังไม่ได้ทา”
“กลับไปพักผ่อน ทายา”
ติ๊ง--------
พอดีลิฟต์จะปิดแล้ว เสิ่นเฉียวก็รีบเดินออกมา เย่โม่เซินก็ดันเซียวซู่เข้าไป
หลังจากที่เย่โม่เซินเข้าไปแล้วก็ยื่นมือออกไปดึงเสิ่นเฉียวเข้ามา “เซียวซู่ ส่งเธอกลับไปด้วย”
เซียวซู่นิ่งไปสักพัก “แต่ว่าประชุม…..”
“ฉันไม่เป็นไร” เสิ่นเฉียวรีบพูดขัดเขา: “แผลบนตัวฉันก็เป็นแต่แผลภายนอกเอง อีกอย่างยาที่น้าให้ก็เห็นผลดี บนตัวฉันก็หายเยอะแล้ว มาทำงานได้แล้ว”
เสิ่นเฉียว: “….แต่ว่า…ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นจริงๆ”
เย่โม่เซินฟังแล้วก็ยิ้มเย้ย มองเธอแบบเย้ยๆแล้วพูด: “ยาที่น้าให้เธอดียังไงก็ไม่ใช่ยาวิเศษ เพิ่งบาดเจ็บเมื่อวาน เธอบอกว่าวันนี้เริ่มหายดีแล้ว? เธอบื้อหรือว่าผมโง่กับแน่?
สายตาของเธอมองเขาไว้ สายตาที่ใสซื่อมีความน่าสงสารและขอร้อง ดูแล้วน่าสงสารมาก
ทำให้ทนดูไม่ได้
คิ้วของเย่โม่เซินก็ยิ่งขมวดขึ้น ผู้หญิงคนนี้อะไรกันแน่….ถึงมาทำหน้าตาน่าสงสารอ้อนเขา?
“ให้ตายเถอะ เซียวซู่ รีบพาเธอไป”
เซียวซู่: “……”
“คุณหญิงน้อยรอง งั้นผมส่งคุณกลับ”
เสิ่นเฉียวเห็นเขาที่ไม่มองเธอ ก็พูดขึ้น: “งั้นวันนี้ฉันไม่มาทำงาน เดี๋ยวสายๆฉันกลับเอง แต่ว่าตอนนี้ฉันอยากไปดูเสี่ยวเหยียน ได้ไหม?”
ได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินก็เงยหน้ามามองเธอ: “เสี่ยวเหยียน?”
“อืม เมื่อวานเธอช่วยฉันไว้ ฉันต้องไปดูอาการของเธอในตอนนี้ ได้ไหม?” คำสุดท้าย เสิ่นเฉียวพูดอย่างระวัง
เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่นๆ จ้องเธอไว้ นานมากกว่าจะตอบ
“ไป หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมงค่อยกลับมาหาผม”
“แต่ว่านายจะประชุมหนิ?”
เย่โม่เซินเงยหน้ามองสูง: “ครึ่งชั่วโมงพอแล้ว”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่