เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 238

บทที่237 คำเตือนจากฝัน

เสิ่นเฉียวเองก็ยังสับสน เหมือนว่าได้ฟังคำแกล้งจากเย่โม่เซิน เงยหน้าขึ้นมองเขา ก็เห็นท่าทางที่แสดงถึงการแกล้งของเย่โม่เซิน

ชัดเจนมาก เขาตั้งใจ!

เสิ่นเฉียวกัดปากตัวเอง พูดอย่างโมโห: “ฉันไม่ต้องการให้นายช่วยทา ฉันทาด้านหน้าเองก็ได้แล้ว”

พูดเสร็จ เธอก็เข้าไปเอายาไว้

แต่คิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะยื่นมือไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา ใช้มือข้างเดียวกอดตรงเอวเธอไว้: “วิ่งอะไร? ทั้งตัวของเธอมีที่ไหนบ้างที่ผมยังไม่เคยจับ?เวลานี้เพิ่งรู้สึกอายหรอ?”

คำพูดนี้ทำให้เสิ่นเฉียวตกใจตาโต “นาย……”

“เร็วๆ พอทายาเสร็จผมจะไปอาบน้ำ” เย่โม่เซินก็เร่งเธออีก เห็นเธอไม่ขยับตัว ก็ยกยิ้มตรงมุมปาก พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆที่ข้างๆเธอ: “หรือว่า…..เธออยากให้ฉันช่วยเธอถอด?”

เสิ่นเฉียวเขาอย่างโมโห: “ปล่อยฉันนะ”

เย่โม่เซินไม่ปล่อย เสิ่นเฉียวก็ทำได้แค่ขอร้อง พูดขอร้องเขาเสียงเบา: “นายกอดเอวฉันแบบนี้ มันแตะโดนแผลของฉันแล้ว”

พอได้ยิน สายตาของเย่โม่เซินถึงอ่อนลง แล้วก็ปล่อยเธอออกบ้าง “รู้ว่าเจ็บ ยังไม่เร็วหน่อย ฉันช่วยทายาให้เธอ”

เพิ่งพูดเสร็จ เสิ่นเฉียวยังไม่ทันได้ตั้งตัว เย่โม่เซินก็ยื่นมือออกมาแล้ว แกะกระดุมเสื้อเธอออก

วันนี้เสิ่นเฉียวใส่เสื้อเชิ้ตกระดุมสีฟ้า ตอนที่เขายื่นมือมาแกะกระดุม เธอถึงเพิ่งรู้สึกตัว กดมือของเขาไว้: “จริงๆนะฉันทาเองได้”

ถูกเธอปฏิเสธหลายรอบ ตอนนี้เย่โม่เซินก็ไม่พอใจแล้ว พอเธออย่างอันตราย: “พูดใหม่อีกรอบสิ?”

เสิ่นเฉียว: “……”

ช่างเถอะ ดูก็ดูเถอะ

สุดท้ายเสิ่นเฉียวก็หลับตาลง ปล่อยให้เขาถอดเสื้อออกด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจ เย่โม่เซินเห็นเธอทำหน้าแบบนี้ แม้แต่ตัวของเธอก็สั่น ก็ยิ้มขึ้นมา

เขาอยากจะทายาให้เธอเองจริงๆ เพราะว่าทั้งตัวของเธอก็เป็นแต่แผล เขาเองก็ทำอะไรไม่ลงหรอก

เสิ่นเฉียวหลับตาลงนานมาก จนรู้สึกว่ายาเย็นๆทาลงบนผิวของเธอ เธอถึงค่อยลืมตาขึ้นมา จากนั้นก็เห็นเย่โม่เซินก้มหน้าไว้ ตั้งใจบีบยาออกมาที่นิ้ว แล้วก็ทายาตรงแผลของเธอ

ท่าทางของเขาระวังมาก และตั้งใจมากๆ ทาลงบนผิวอย่างกับถูกขนปัดไปมา กลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บ

“โม่เซิน….ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรกับเธอเลย”

ทันใดนั้น คำพูดที่ส้งอานพูดกับเธอเมื่อตอนกินข้าวเย็นก็โผล่ออกมา เสิ่นเฉียวมองด้านหลังของเย่โม่เซิน รู้สึกว่าในตอนนี้ใจของเธอก็ถูกเติมเต็มหมดแล้ว

ไม่ชอบเธอก็ไม่เป็นไร

ก็แต่มี….ความรู้สึกดีๆก็พอแล้ว

ที่เหลือ…..ให้เธอมาเติมเต็มคนเดียวก็ได้แล้ว

เสิ่นเฉียวคิดแบบนี้ จากนั้นเธอก็ยิ้มอ่อนๆ

เย่โม่เซินก็ทาเพิ่ม เห็นว่าผู้หญิงเงียบแบบแปลกๆ และรู้สึกมีสายตาอันหนึ่งมอง ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาก็สบตากับเธอพอดี

ยังไม่รอให้ดูชัดเจน เสิ่นเฉียวก็รีบดูไปทางอื่น เหมือนกับกวางน้อยในป่าที่เจอกับนายพราน ตกใจจนรีบหนี แต่ก็เร่งรีบจนไม่ดูทาง

“เมื่อกี้เธอมองผม?” เย่โม่เซินถาม