เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 239

บทที่238 จำไว้มาหาผม

เสิ่นเฉียวมองตัวเองในกระจกเหมือนคิดอะไรอยู่

อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อวานที่เขาเห็นตุ้มหูคู่นั้น แล้วก็คิดเยอะเกินไป ก็เลยฝันแบบนี้

เธอรีบเช็ดน้ำบนหน้าจนหมด แล้วก็เดินออกจากห้องน้ำ

เตียงของเย่โม่เซินว่างมาก เขาลุกไปแต่เช้าแล้ว เสิ่นเฉียวมองไปที่เวลา เพิ่งรู้ว่าเป็นเวลาทำงานแล้ว งั้นเธอ….ก็สายน่ะสิ?

พอนึกถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปบริษัททันที

พอเวลาที่เธอถึงบริษัท ก็เห็นเซียวซู่ไปที่ห้องประชุมกับเย่โม่เซิน เสิ่นเฉียวกำลังเดินออกมาจากลิฟต์ และพวกเขาก็กำลังจะเข้าไปในลิฟต์

พอเห็นเสิ่นเฉียว คิ้วของเย่โม่เซินก็ขมวดเข้าหากัน มองเธออย่างไม่พอใจแล้วพูด: “เธอไม่พักผ่อนที่บ้านดีๆ วิ่งมาที่บริษัททำไม?”

“ห๊ะ?” เสิ่นเฉียวตอบอย่างไม่เข้าใจ

“ก็เธอบาดเจ็บ” เย่โม่เซินจ้องเสื้อของเธอ สายตาหยุดลงที่คอของเธอ ที่นั่นยังมีรอยแผลอีกเยอะ คิดถึงอะไรได้ เขาก็ถาม: “วันนี้ทายารึยัง?”

พอได้ยิน เหมือนว่าเสิ่นเฉียวจะนึกอะไรได้ขึ้นมา ยื่นมือไปจับตรงคอจองเธอ “ยังไม่ได้ทา”

“กลับไปพักผ่อน ทายา”

ติ๊ง--------

พอดีลิฟต์จะปิดแล้ว เสิ่นเฉียวก็รีบเดินออกมา เย่โม่เซินก็ดันเซียวซู่เข้าไป

หลังจากที่เย่โม่เซินเข้าไปแล้วก็ยื่นมือออกไปดึงเสิ่นเฉียวเข้ามา “เซียวซู่ ส่งเธอกลับไปด้วย”

เซียวซู่นิ่งไปสักพัก “แต่ว่าประชุม…..”

“ฉันไม่เป็นไร” เสิ่นเฉียวรีบพูดขัดเขา: “แผลบนตัวฉันก็เป็นแต่แผลภายนอกเอง อีกอย่างยาที่น้าให้ก็เห็นผลดี บนตัวฉันก็หายเยอะแล้ว มาทำงานได้แล้ว”

เสิ่นเฉียว: “….แต่ว่า…ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นจริงๆ”

เย่โม่เซินฟังแล้วก็ยิ้มเย้ย มองเธอแบบเย้ยๆแล้วพูด: “ยาที่น้าให้เธอดียังไงก็ไม่ใช่ยาวิเศษ เพิ่งบาดเจ็บเมื่อวาน เธอบอกว่าวันนี้เริ่มหายดีแล้ว? เธอบื้อหรือว่าผมโง่กับแน่?

สายตาของเธอมองเขาไว้ สายตาที่ใสซื่อมีความน่าสงสารและขอร้อง ดูแล้วน่าสงสารมาก

ทำให้ทนดูไม่ได้

คิ้วของเย่โม่เซินก็ยิ่งขมวดขึ้น ผู้หญิงคนนี้อะไรกันแน่….ถึงมาทำหน้าตาน่าสงสารอ้อนเขา?

“ให้ตายเถอะ เซียวซู่ รีบพาเธอไป”

เซียวซู่: “……”

“คุณหญิงน้อยรอง งั้นผมส่งคุณกลับ”

เสิ่นเฉียวเห็นเขาที่ไม่มองเธอ ก็พูดขึ้น: “งั้นวันนี้ฉันไม่มาทำงาน เดี๋ยวสายๆฉันกลับเอง แต่ว่าตอนนี้ฉันอยากไปดูเสี่ยวเหยียน ได้ไหม?”

ได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินก็เงยหน้ามามองเธอ: “เสี่ยวเหยียน?”

“อืม เมื่อวานเธอช่วยฉันไว้ ฉันต้องไปดูอาการของเธอในตอนนี้ ได้ไหม?” คำสุดท้าย เสิ่นเฉียวพูดอย่างระวัง

เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่นๆ จ้องเธอไว้ นานมากกว่าจะตอบ

“ไป หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมงค่อยกลับมาหาผม”

“แต่ว่านายจะประชุมหนิ?”

เย่โม่เซินเงยหน้ามองสูง: “ครึ่งชั่วโมงพอแล้ว”