เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 269

บทที่268 รังเกียจฉันขนาดนี้เลยเหรอ

เสียงทุ้มและมีเสน่ห์พร้อมกับความอิดโรยดังเข้าหูของเสิ่นเฉียวโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เสิ่นเฉียวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบสนองอย่างทันที

นี่มัน...เสียงของเย่โม่เซินนี่!

คนที่กอดเธอคือเย่โม่เซิน?

เสิ่นเฉียวหันกลับไปอย่างเร็ว เธอเห็นหน้าของเย่โม่เซินที่อยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ เพียงแต่ตอนนี้เขากำลังหลับตาและเหมือนกับกำลังหลับฝันอยู่

ด้วยความงุนงงครู่หนึ่ง เสิ่นเฉียวก็ตอบสนองทันใด เธอกำลังฝันไม่ใช่เหรอ? ทำไมในฝันมีเย่โม่เซินด้วยล่ะ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาหยิกหน้าตัวเอง

เจ็บจัง...

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วแน่นจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

เจ็บขนาดนี้ มันคือความจริงอย่างนั้นเหรอ? แต่ว่า...ทำไมจู่ ๆ เธอก็มาอยู่ในห้องติดทะเล อีกทั้งยังมีเย่โม่เซินที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ ภาพเช่นนี้ไม่ว่าจะดูยังไงมันก็ดูไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด

เสิ่นเฉียวเขยิบเข้าไปใกล้หน้าของเย่โม่เซินและออกแรงหยิกแก้มของเขา

ถ้าหากว่าเขาไม่เจ็บไม่มีความรู้สึกล่ะก็ มันก็คงจะแค่ความฝันสินะ

“อือ...”

เธอใช้แรงหยิกแก้มของเย่โม่เซิน เขาเจ็บและส่งเสียงร้องออกมาเพราะความเจ็บ จากนั้นขนตาเขาก็สั่นไหวและลืมตาขึ้น

ดวงตาของเขามืดมิดและลึกล้ำราวกับมหาสมุทรลึกที่ไร้ขอบเขต แต่เพราะเขาเพิ่งตื่นจากการหลับใหลจึงยังคงมีหมอกบาง ๆ อยู่ภายใน

เสิ่นเฉียวค่อย ๆ เก็บมือเธอลงแล้วถามขึ้นด้วยความงุนงง: “เจ็บ...ไหม?”

เจ็บไหม?

เย่โม่เซินหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ทำอะไรแต่เช้าเนี่ย?”

พูดจบเขาก็ยื่นมือออกไปกอดเธอเข้ามาไว้ในอ้อมอกแล้วก้มหน้าเข้ามา: “เด็กดีหน่อย นอนอีกนิด”

เสิ่นเฉียวถูกเขากอดอยู่ในอ้อมอก หน้าของเธอแนบชิดกับแผงอกของเขาฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นตึก ๆ เสิ่นเฉียวกะพริบตาแรง เธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปลูบแผงอกของเขา

มีเสียงหัวใจเต้น ดังนั้น...นี่คือเรื่องจริงงั้นสิ?

ยิ่งคิด เสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่าการเต้นของหัวใจของเย่โม่เซินนั้นแรงขึ้นทันใด

เอ๊ะ? เสิ่นเฉียวเกิดความสงสัยขึ้น เกิดอะไรขึ้นกันนะ? เธอก้มหน้าลงไปมองที่แผงอกเขาแล้วคิดแล้วคิดอีก จากนั้นก็เขยิบเข้าไปเอาหูแนบฟังอีก

ในขณะที่ชุลมุนกันเสิ่นเฉียวก็ได้ยินการสั่นของหน้าอกของเขาเย่โม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “นี่ยั่วฉันตั้งแต่เช้า?”

อะไรนะ? เสิ่นเฉียวเงยหน้าด้วยความพิศวง: “ใคร...ใครยั่วคุณ? นี่ไม่ใช่ฝันหรอกเหรอ?”

พูดจบเธอผลักเขาออกและกระโดดลุกขึ้น ดวงตาสั่นเทา

เธอเข้าใจผิดมาตลอดว่ามันคือความฝัน แต่เป็นความฝันที่เหมือนจริงมาก

“ฝัน?” เย่โม่เซินหัวเราะเบา ๆ ดวงตามืดมิดราวกับค่ำคืนที่เหน็บหนาว ทันใดนั้นเขาก็ยกตัวมาทับร่างเธอไว้ รูปร่างสูงใหญ่และหนักอึ้งทับเธอเอาไว้แบบนี้โดยไม่บอกล่วงหน้า

“อา ปล่อยฉัน! เย่โม่เซิน เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่? แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”

“จำไม่ได้เหรอ?” เย่โม่เซินหัวเราะเบา ๆ เพียงแค่ข้ามวันผู้หญิงคนนี้ก็ลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ไปจนหมดเสียแล้ว

“ดูท่าฉันคงต้องทำอะไรหน่อยแล้ว ให้เธอคืนความจำสักหน่อย”

ทันทีที่สิ้นเสียงจูบของเขาก็ประทับลงและความเร็วนั้นเร็วมากจนเสิ่นเฉียวไม่สามารถหลบหนีได้ ริมฝีปากจึงถูกเขาประกบไว้แน่น

ริมฝีปากของเธอหอมหวานเหมือนเมื่อวาน เดิมทีเย่โม่เซินแค่อยากจะช่วยเรียกความทรงจำของเธอสักหน่อย แต่ยิ่งจูบไปรสจูบนั้นก็ยิ่งมีรสชาติ มือใหญ่อดไม่ได้ที่จะแตะลงที่ข้างคอและลูบลงไป

“อ๊ะ...อืม” เสิ่นเฉียวร้องด้วยความตกใจ และกัดเข้าที่ริมฝีปากล่างของเย่โม่เซินทันที