ผิดที่รัก นิยาย บท 19

EP 19

หน้าโรงพัก...

[ ไฟนอล ]

"ยังไม่ถึงอาทิตย์แกก่อเรื่องไปแล้วสองครั้ง มันเหมาะสมไหมที่ลูกเจ้าของมหาลัยอย่างแกประพฤติตัวแบบนี้!!"

เสียงของท่านอดิเทพบ่นรอดไรฟันออกมาในขณะที่ผมเดินล้วงถุงกางเกงออกมาจากโรงพักหลังจากเคลียปัญหากันเสร็จแล้ว ฝ่ายผิดก็ผมเต็มๆแต่อำนาจของเงินมันก็ทำให้ผมรอดตัวเหมือนทุกๆครั้ง ดีที่ไม่โดนข้อหาเสพยา พกอาวุธอีก ไม่งั้นแม่งเคลียร์ยาวกว่านี้แน่นอน แต่ถ้าถามว่าโดนจับได้แล้วจะเลิกไหม มีเหตุผลห่าอะไรที่ต้องเลิกว่ะ..?

"ไฟนอล...แกได้ยินที่ฉันถามไหมว่ามันเหมาะสมรึป้าว"

"ไม่เหมาะสม" ผมหยุดเดินหน้ารถคันโปรดแล้วหันไปเลิกคิ้วถาม "ตรงไหน?"

"ถ้ามีมันสมองพอก็คงจะคิดได้ ว่าทำตัวแบบนี้มันเหมือนนักเลงข้างถนนเข้าไปทุกวัน.."

นักเลงข้างถนนงั้นหรอ? ผมเค้นหัวเราะออกมาแล้วเสยผมขึ้นลวกๆ ไม่เคยปฏิเสธหรอกว่าตัวเองเป็นนักเลง แต่ผมมันก็แค่นักเลงพรีเมี่ยมก็เท่านั้นแหละ มีเรื่องยังไงก็รอดตัวทุกที พรีเมี่ยมไหมล่ะ

"แต่ผมอัปเกรดขึ้นมาหน่อย นักเลงพรีเมี่ยมเลยนะ"

ผมยกยิ้มให้ แล้วโบกมือลาก่อนจะเปิดประตูรถแล้วสอดตัวเข้าไปนั้ง คุณอดิเทพยืนจ้องระงับอารมณ์ไม่นานก็เดินกลับไปขึ้นรถตู้ จะอะไรนักหนาว่ะ ควรชินได้ล่ะ แม่งเสือกด่าผมไม่หยุดหย่อนไม่เมื่อยปากบ้างรึไงว่ะ แก่จะตายห่าอยู่แล้ว คิดอยู่ลำพังผมก็เคาะซองบุหรี่ออกมาแล้วลดกระจกจุดสูบ ไม่นานก็เคลื่อนตัวมาที่โรงพยาบาลซึ้งปกติจะไม่มา แต่ไอ้เพิร์ธมันโดนเย็บแผลเลยต้องไปดูสังขารมันหน่อยว่าไกล้ตายยัง

[ END... ]

[ ลูกพีช ]

"ลูกพีชรอพี่ตรงนี้ก่อนได้ไหม เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องนํ้าแปปนึง.."

พี่แทนไทที่เดินออกมาจากห้องทำแผลเสร็จเอ่ยบอกฉันที่กำลังนั้งรออยู่หน้าห้อง ฉันจึงพยักหน้าให้แทนคำตอบ แล้วร่างหนาก็เดินเลี่ยงไปยังอีกทาง พอเกิดเรื่องที่ผับขึ้นนีโม่ก็ลากฉันกลับห้องเอาตรงๆตอนนั้นใจฉันหายวับจนร้องให้ออกมา พอผ่านมาไม่ถึงสามสิบนาทีพี่แทนไทก็โทรกลับฉันจึงรีบไปหาแล้วบังคับให้พี่แทนมาโรงบาล แผลเต็มหน้าแบบนั้นขืนปล่อยไว้อักเสบแน่นอน และโรงพยาบาลที่เรามามันเป็นโรงบาลเอกชนยังไงล่ะ ฉันเป็นห่วงพี่แทนจนพามาที่ที่ไกล้ที่สุด...ลืมนึกถึงค่าใช้จ่ายไปเลย

"โทษนะคะ มารับยาให้ผู้ชายคนเมื่อกี้หน่ะค่ะ" เพื่อฆ่าเวลาที่พี่แทนเข้าห้องนํ้า ฉันจึงเลือกที่จะมารับยาให้

"รอซักครู่นะคะ..." พยาบาลสาวเอ่ยบอกแล้วเดินไปจัดยาให้..

"เสือกใช้กู.."

ระหว่างที่รอรับยาอยู่เสียงของใครบางคนก็บ่นออกมาถัดออกไปอีกสองช่อง และเสียงนั้นมันก็คุ้นหูฉันเป็นอย่างดี...จะเป็นใครอีกล่ะ...ถ้าไม่ใช่พี่ไฟนอล นึกได้แบบนั้นฉันก็ปรายตามองเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าพี่แกจะไม่เห็นยืนกอดอกจ้องพยาบาลเหมือนจะต่อยอยู่ตลอดเวลา เห็นแบบนั้นฉันจึงเบี่ยงผมปิดหน้าตัวเองเอาไว้ ขืนเจอกันตอนนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

"เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญที่ช่องชำระเงินได้เลยนะคะ"

"...." ฉันพยักหน้าตอบแล้วหยิบถุงยารีบสาวเท้าเดินไปจ่ายเงินและรับบิล นี้มันวันอะไรกันน่ะ ไม่อยากเจอแต่ดันไปไหนก็เจอ ยิ่งตอนกลางวันพี่เพิร์ธยอมช่วยฉันออกมาจากห้อง แล้วถ้าเจอกันตอนนี้บางทีฉันอาจจะโดนลากกลับห้อง และทวนสิทธิ์ความเป็นผัวอีก ยังไม่ถึงอาทิตย์ฉันถูกรังแกไปแล้วสองครั้ง...คิดแล้วก็อยากจะร้องให้จริงๆ..ร่างกายฉันมันโดนคนป่าเถื่อนได้ไปแบบไม่เต็มใจ

"ลูกพีช.."

"...."

"ลูกพีชได้ยินพี่ไหม..?"

"คะ.."

"ยืนเหม่ออะไร กลับกัน"

หมับ!

"ค่ะ" ฉันจับข้อมือพี่แทนแล้วรีบลากคนตัวโตออกมาจากบริเวณนั้น นี้ฉันยืนเหม่อจนไม่ทันได้มองเลยรึไงกันนะว่าพี่แทนกลับมาจากห้องนํ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ถึงยังไงเรื่องนี้มันก็ไม่สำคัญหรอกสำคัญที่สุดคือต้องรีบกลับห้องให้เร็ว..

"เป็นอะไรรึป้าวทำไมดูรีบๆ"

"เปล่าค่ะ...ลูกพีชแค่ง่วงเฉยๆอยากรีบกลับห้องไปนอนพักผ่อน" ฉันเลือกที่จะโกหกไป แล้วเราก็พากันขึ้นรถทันที ก่อนที่พี่แทนจะสตาร์ทรถและขับเคลื่อนออกไป...บรรยากาศในรถก็เริ่มอึดอัดขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าของพี่แทนเรียบตึง

"โกรธอะไรลูกพีชรึป้าวคะ.."

"ไม่เชิง...พี่แค่อยากรู้ว่าที่ไอ้ไฟพูดมันหมายความว่าอะไร..?"

"...."