ผิดที่รัก นิยาย บท 31

EP 31

พี่ไฟนอลหันหน้าหนีอีกรอบฉันจึงใช้มืออังใบหน้าหล่อเหลาทั้งสองข้างให้หันมาสบตา แล้วฉีกยิ้มส่งไปให้ ไม่ชอบเลยที่พี่แกทำหน้าแบบนี้

"ยิ้มหน่อยสิคะ...เดี๋ยวชนะหนูให้รางวัล" พูดจบฉันก็บีบแก้มให้คนตรงหน้ายิ้ม จนพี่ไฟนอลจับข้อมือฉันเอาไว้แล้วมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ้งกับหน้า"

"ขอโทษค่ะ.."

"แต่สำหรับเธอ...ให้เป็นข้อยกเว้นก็แล้วกัน" พูดจบก็เค้นยิ้มออกมา ทำเอาฉันใจหายวาบนึกว่าจะโดนดุซะอีก คนอะไรไม่รู้เจ้าเล่ห์ชะมัดเลย

"ทีหลังอยากให้หนูไปเชียร์ก็บอกดีๆสิคะ"

"บอกแล้วก็เสือกไม่รู้เรื่อง"

"ก็หนูไม่รู้นี่นา"

"แล้วจะมาเชียร์อยู่ใช่ไหม?" พี่ไฟนอลรั้งร่างฉันเข้าไปไกล้ๆแล้วซุกใบหน้าเข้ากับบ่าไหล่ฉัน จมูกคมสันคลอเคลียกับลำคอฉันไม่อยู่ ท่าทางขัดกับคำพูดเถื่อนๆเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง ดูไปดูมาคนอย่างพี่แกก็น่าจะเป็นผู้ชายที่พูดจาหวานๆไม่เป็นแต่จะเน้นที่การแสดงออกมากกว่าดูอย่างตอนนี้สิ ฉันนึกว่ากำลังโดนอ้อนอยู่แน่ๆ..

"เอ่อ.."

"หรือจะไปเชียร์ไอ้เหี้ยนั้น?" พี่ไฟนอลเลิหคิ้วถามให้ตายเถอะ...ฉันยังไม่ได้คิดไม่ได้พูดเลยซักคำว่าจะไปเชียร์พี่คนนั้นแล้วนี้คิดขึ้นมาได้ยังไงนะ ที่ยังไม่กล้าตอบแบบชัวร์ๆเพราะฉันยังไม่แน่ใจยังไงล่ะ ว่าตัวเองได้ไปอยู่คณะไหนเรื่องนี้หัวหน้าระดับชั้นเป็นคนจัดการให้ต้องรอถามนีนเอา แต่ที่แน่ๆฉันขอคณะไหนก็ได้แต่อย่าเป็นสถาปัตเลยก่อนที่พี่ไฟนอลจะคิดไปเองมากกว่านี้..

"หนูยังไม่รู้เลยว่าตัวเองได้เป็นกองเชียร์คณะไหน...อาจจะไม่ใช่วิศวะก็ได้ถึงได้ให้กำลังใจก่อนนี้ไงคะ"

"ใครเป็นคนจัด?"

"หัวหน้าระดับชั้นค่ะ"

"ไปบอกว่าฉันสั่ง...ไม่มีใครหน้าไหนกล้าปฏิเสธหรอก.."

"ไม่เอาแบบนี้นะคะ...มันไม่ถูกต้อง"

เดี๋ยวคนก็หาว่าฉันจับลูกชายเจ้าของมหาลัยอีก ฉันไม่อยากถูกผู้หญิงของพี่ไฟนอลเป็นพันมารุมหรอกนะ ไหนจะเรื่องคนเก่าที่ฉันพึ่งจะเลิกไปได้ไม่นานฉันขอเวลาก่อนถ้าพี่ไฟนอลรักฉันจริงไม่เหมือนผู้ชายที่ฉันเคยเจอมาฉันยินดีเปิดตัวแน่นอน

"เธอก็รู้ไม่ใช่หรอ...ว่าฉันไม่อยากให้เธอไปอยู่ไกล้มัน"

"หนูรู้ค่ะ...บางทีมันคงไม่บังเอิญขนาดนั้น"

"แล้วไง...ในเมื่อฉันทำให้เธอมาอยู่กับฉันได้สบาย...จำเป็นต้องยอมหรอ?"

"มันจะไม่มีอะไรแน่นอนค่ะ...หนูขอตัวก่อนนะ...ไว้เจอกัน" ฉันพูดตัดบททันทีแล้วผละคนตัวโตออก ขืนคุยกันนานกว่านี้ยังไงพี่ไฟนอลก็จะใช้อำนาจของตัวเองให้ฉันไปเชียร์ให้ได้ ซึ่งฉันก็มีเหตุผลของตัวเองเหมือนกัน ถึงจะได้อยู่สถาปัตจริงๆฉันก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้วแค่ทำตามหน้าที่มันจะไม่มีอะไรมากกว่านี้

"มีอะไรรึป้าวนีน...ทำไมแกดูหน้าเครียดๆ" หลังจากแยกกับพี่ไฟนอลฉันก็เดินมาหานีโม่ที่นั้งอยู่ม้าหินอ่อนด้วยสีหน้าเคร่งเดรียดเหมือนมีอะไรลำบากใจอยู่

"ลูกพีช...คือ"

"ว่าไง?"

"ฉันกับแกโดนถูกจับไปสถาปัตว่ะ...อีเติ้ลมันจัดให้เพราะนึกว่าแกยังคบกับพี่แทนอยู่ เอ่อ...ฉันขอโทษนะเผลอปากพูดชื่อไปหน่อย...แต่แกคงไม่โอเค..ไหนจะพี่ไฟนอลอีก" นีโม่พูดออกมาด้วยนํ้าเสียงไม่ค่อยสู้ดี ใช่...ฉันไม่โอเค แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้นมันคงเป็นเวรกรรมของฉันเองแหละ

"...."

"ฉันขอย้ายไปคณะอื่นแล้วนะ...แต่อีเติ้ลมันขอเหตุผล ฉันไม่กล้าพูดเพราะอีเติ้ลรู้โลกรู้" จริงอย่างที่นีนพูดไตเติ้ลคือหัวหน้าระดับเป็นสาวประเภทสองที่ความสามารถล้นเหลือสนิทกับทุกคนสกิลปากนี้ชนะเลิศ ฉันเข้าใจนีนดีแล้วอีกอย่างฉันก็เคยบอกนีนว่าอยากจบแบบเงียบๆให้แล้วต่อกันไปนีนมันช่วยฉันสุดความสามารถแล้วแหละ

"เอาหน่า...มันไม่ใช่ความผิดแกหรอก"

"แล้วนี้คนของแกจะโอเคหรอ.."

"คนของฉัน?"

"พี่ไฟนอลไง...พี่แกยังใจร้ายเหมือนเดิมอยู่ไหม...แล้วเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง" นีโม่รัวคำถามใส่ด้วยสีหน้าสงสัยแถมยังพูดว่าพี่ไฟนอลเป็นคนของฉันอีก...ถ้าเป็นคนของฉันจริงๆควรฟังฉันบ้างสิแต่นี้มีแต่ฉันต้องเป็นฝ่ายเชื่อฟังตลอด ไม่พอใจก็งอน

"ก็...คำพูดยังเถื่อนเหมือนเดิมแต่การกระทำดีกว่าเมื่อก่อน...แล้วก็...บอกชอบฉันด้วย.."

"ห้ะ!!...อะไรนะ...บอกชอบแกงั้นหรอลูกพีช?"

"ชู่ว...เบาๆนีน ยังมีอีกหลายเรื่องที่แกยังไม่รู้" ฉันยื่นมือไปปิดปากนีโม่เอาไว้แล้วมองซ้ายขวาฉีกยิ้มแห้งๆให้คนอื่นที่มองมา เพราะเสียงนางเมื่อกี้ชนะเลิศมาก..

"แกเล่ามาให้หมดเลยลูกพีช...พี่ไฟนอลชอบแกตั้งแต่ตอนไหน แล้วมีเรื่องอะไรอีกที่ฉันยังไม่รู้" นีโม่จับมือฉันออกแล้วใจจดใจจ่อต้องการคำตอบ ฉันถอนหายใจออกมาแล้วเริ่มเล่าตั้งแต่เหตุการณ์ในห้องพยาบาลที่เจอพี่คนนั้น มาจนถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ แล้วนางก็อ้าปากค้างกับเรื่องที่ได้ยิน

"ไม่น่าเชื่อ...ไม่น่าเชื่อเลยซักเรื่องว่ามันจะเกิดขึ้น" ทั้งเรื่องที่พี่ไฟนอลชอบฉันจริงๆไม่ใช่แค่การอยากเอาคืนพี่แทน...และเรื่องที่ฉันโดนนอกใจมาตั้งนาน..

"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว"

"ดีแล้วลูกพีชที่แกเลิกไปได้ รู้งี้แกไม่น่ารู้สึกผิดมาซะนาน ตัวเองทำก่อนอีกเลวชะมัด"

"พอเถอะ...ผู้ชายคนนั้นไม่มีอิทธิพลอะไรกับชีวิตฉันแล้วแหละ"

.

.

.

15 : 30 AM.

คณะสถาปัต...

"เป็นไรว่ะ?" แทนไทเอ่ยถามบาสที่กำลังต่อสายหาใครบางคนด้วยท่าทางกังวลใจในขณะที่ทุกคนในทีมเตรียมตัวลงแข่งแล้วเหลือเพียงอาร์ตที่ยังไม่มา ซึ่งรอบชิงแบบนี้จะขาดคนใดคนนึงไม่ได้

"ไอ้อาร์ตแม่งยังไม่มา...จะลงแข่งละสัส"

"มึงลองโทรเบอร์คอนโดมันไปดิ" เบียร์พูดขึ้น

"ถ้ามันไม่รับโทรให้ตายยังไงมันก็ไม่รับ"

"แล้วจะเอายังไง?"

"ตัวสำรองก็เล่นกาก...แพ้ขึ้นมาขายหน้าพวกห่านั้นแน่" บาสสบถออกมา