ผิดที่รัก นิยาย บท 38

EP 38

"งั้นพี่ก็มั่นใจได้เลยค่ะ...ว่าหนูจะอยู่เป็นแสงสว่างให้พี่ตลอดไป.."

ลูกพีชคลี่ยิ้มบางๆแล้วเดินไปซบหน้าเข้ากับอกแกร่งซึมซับกลิ่นกายหอมเซ็กซี่ปนกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆประจำตัวของชายหนุ่ม ก่อนที่ใบหน้านวลจะเงยขึ้นสบตากับไฟนอลที่ก้มมองเธออยู่ก่อนแล้ว สองสายตาประสานมองกันผ่านแววตาที่ล้วนเต็มไปด้วยความหมาย..

"แล้วถ้าวันนึงฉันมันเลวกว่าที่เธอคิดล่ะ...รับปากใช่มั้ยว่ารับได้ทุกอย่าง"

"มันมีอะไรที่หนูยังไม่รู้อีกงั้นหรอคะ.."

"ช่างมันเถอะฉันไม่อยากให้เธอมองฉันแย่กว่านี้"

เรียวคิ้วคู่สวยฉายแววสงสัยแต่เธอก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ในใจแล้วกวาดเรียวแขนรอบลำคอใหญ่ก่อนจะโน้มลงมาจนปลายจมูกเชิดรั้นสัมผัสกับปลายจมูกคมสัน เธอส่ายหน้าถูไถเบาๆหยอกล้อกับไฟนอลที่เหมือนมีอะไรคิดมากอยู่ในใจอยู่แล้วทาบริมฝีปากทับผิวปากชายหนุ่มเบาๆ

"อย่าคิดมากเลยนะคะคนดีของหนู.."

"ก็เป็นซะแบบนี้...ฉันเลยหลงเข้าทุกวัน"

"หนูไม่อยากเห็นพี่เศร้านี้นา...ยิ้มหน่อยสิคะ"

มือเล็กเปลี่ยนเป็นจับแก้มให้ไฟนอลยิ้ม จนชายหนุ่มเผลอหลุดยิ้มออกมาแล้วจับข้อมือเล็กมาค้องคออีกรอบก่อนจะช้อนร่างเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวเดินดุ่มๆไปที่เตียงนอนแล้ววางร่างเธอลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซต์พร้อมกับร่างหนาที่ทิ้งตัวลงนอนข้างๆจมูกคมสันไล่ซุกไซร้ตามซอกคอขาวเนียนสูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่นเข้าเต็มปอดท่อนแขนกอดเอวเธอไว้หลวมๆซึมซับความอบอุ่นเอาไว้...

"พี่ไฟนอล.." นํ้าเสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียกคนที่สวมกอดเธอจากด้านหลัง แล้วพลิกตัวกลับไปหาแววตาสื่อคำถามมากมาย..

"อะไร"

"...เพราะเรื่องอะไรพี่กับเขาถึงไม่ถูกกันขนาดนั้นหนูมีสิทธิ์ที่จะรู้ใช่มั้ย?"

"....."

"...ถ้าคิดว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเราก็ไม่ควรมีอะไรปิดบังกันไม่ใช่หรอคะ" ไฟนอลนิ่งเงียบกับความต้องการของลูกพีช เหตุการณ์ในอดีตมันเลวร้ายมากเกินกว่าจะย้อนกลับไปรื้อฟื้นมันอีก...

5 ปีก่อน...

ตึกร้างแห่งหนึ่ง...

"อย่านะไฟ...นี้แม่ไงไฟลูกตั้งสติดีๆนะลูก.." นํ้าเสียงสั่นเครือของหญิงวัยกลางคนเอ่ยบอกลูกชายวัยสิบหกปีบริบูรณ์ด้วยความหวาดกลัว อินทิรา ผู้เป็นมารดาแท้ๆของไฟนอลถอยหลังมาเรื่อยๆบนตึกร้างแห่งหนี่งในเวลากลางดึกมือบางยกขึ้นคอยห้ามไม่ให้ชายหนุ่มวัยแรกรุ่นที่สวมชุดนักเรียนในมือมีปลายมีดเล่มแหลมอยู่ บ่งบอกว่าตอนนี้เขาได้เสียสติจากฤทธิ์ยาที่เสพจัดจนไม่รู้ผิดชอบชั่วดี...ไร้สติสัมปะชัญยะใดๆทั้งสิ้น...

"....."

"ไฟ...ฮึก...นี้แม่เองไฟ" ร่างกายของอินทิราสั่นเทาคอยมองไฟนอลที่แววตาเหมือนปีศาจครอบงำพร้อมกับควงมีดในมือเล่น เหมือนคนที่กำลังเกิดอาการคลั่งขั้นรุนแรงเรื่องมันเกิดจากที่เธอตั้งใจมาตามไฟนอลกลับบ้านในกลางดึก และที่ประจำสำหรับการมั่วสุมของเขาก็คือตึกร้างแต่ทวาคุยกันได้ไม่กี่คำอาการคลุ้มคลั่งก็แทรกเข้ามาอย่างกระทันหันจนต้องควักมีดเล่มเล็กประจำตัวออกมา...

"ฮึ..." เสียงเค้นหัวเราะเยือกเย็นหลุดจากปากชายหนุ่มแล้วท้าวก็ก้าวเข้าไกล้มาอีก ส่งผลให้อินทิราก้าวถอยหลังแค่เพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น...

"กรี๊ดดดดดดด....!!!"

ฟึบ !

ร่างของเธอก็พลัดตกตึกร้างไปต่อหน้าต่อตาไฟนอล...แล้วมีดเล่มเล็กก็หล่นจากมือร่างทรุดลงกับพื้นตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมือทั้งสองข้างยกขี้นกุมขมับตัวเองเอาไว้...เกิดอาการปวดหัวแทบระเบิดแล้วร่างของเขาก็ล้มไปกองอยู่กับพื้นพร้อมกับภาพสุดท้ายที่ติดตาของผู้เป็นมารดา แล้วสติก็ค่อยๆดับวูบอยู่ตรงนั้น...

สถานพินิจ...

"...แกรู้อะไหมว่าแกมันเป็นต้นเหตุที่ทำให้แม่แกต้องตาย...ฉันไม่น่ามีแกเกิดมาเป็นลูกเลยลูกที่สร้างแต่ความผิดหวังให้ฉันจนล่าสุดพรากชีวิตของแม่แท้ๆตัวเอง...แกมัน..."

อดิเทพกลํ้ากลืนคำด่าทอลงไปแล้วกำหมัดแน่นอยากสั่งสอนลูกชายแต่อีกใจก็เป็นห่วงความเป็นรู้สึกผู้เป็นลูกที่พึ้งเสียแม่ไปอย่างกระทันหัน...แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันเป็นเพราะชายหนุ่มที่ไม่เคยฟังผู้เป็นบิดามารดาเลยจนเกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ที่ไม่มีวันได้ชีวิตคนคนนั้นกลับมาได้อีก..

"...."

"แกออกจากที่นี้มาเมื่อไหร่ไปกราบขอโทษศพแม่แกซะกับสิ่งที่แกทำ..." ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นอดิเทพก็หันหน้ามาคุยกับผู้คุมต่อ "ยังไงผมก็ฝากด้วย...ถ้าลูกชายผมทำตัวมีปัญหาก็แล้วแต่จะพิจารณาเลยครับ...ตอนนี้ผมต้องขอตัวก่อน"

อดิเทพยกมือไหว้ลาแล้วปลีกตัวเดินออกมาจากสถานพินิจพร้อมกับเลขา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้ดูแลที่จะคุมประพฤติต่อเป็นระยะหนึ่งปี หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นอดิเทพก็ขอให้งานศพของอินทิราผ่านไปก่อนค่อยคุมตัวไฟนอลไป ที่จริงแล้วถ้าเขายอมจ่ายเงินประกันตัวชายหนุ่มจะเหลือเวลาอยู่ที่นี้แค่ไม่กี่เดือน...แต่เขาก็ไม่ทำเพียงเพราะต้องการให้มันเป็นบทเรียนในชีวิต..

นับตั้งแต่วันนั้นมาเป็นระยะหนึ่งปีไฟนอลก็ถูกคุมประฟฤติอยู่ในสถานพินิจ ชายหนุ่มมีเรื่องบ้างตามประสาคนใจร้อนแต่ก็ผ่านมันมาได้และวันนี้ก็เป็นวันที่เขาเป็นอิสระ...

"ไง...แล้วจะกลับไปเรียนต่อไหม" ม่านฟ้า...ที่มารับไฟนอลเอ่ยถาม แต่สายตาของชายหนุ่มกลับมองหาใครอีกคน

"ไอ้แทนไม่มาหรอ" พอได้ยินชื่อของแทนไทม่านฟ้าก็หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย ตลอดเวลาการอยู่ที่นี้แทนไทจะมาเยื่ยมทุกๆอาทิตย์ที่หนึ่งเดือนให้หลังกลับไม่เห็นโผล่หัวมา..

"เอ่อ..."

"ช่างมันเถอะ...ตอนนี้ไปหาไรแดกก่อน" ไฟนอลพูดตัดบทแล้วจูงมือม่านฟ้าเดินออกมายังหน้าสถานพินิจและเจอเข้ากับอดิเรกพอดีชายหนุ่มทำดั่งผู้เป็นพ่อราวกับอากาศ เขาเมินเฉยๆและเดินผ่านหน้าไปขึ้นมอไซของม่านฟ้าที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก

"นายไม่คิดจะทักท่านหน่อยหรอ"

"ฉันยังไม่พร้อม"

"อ่อ.."