ผิดที่รัก นิยาย บท 39

EP 39

"ฟ...ไฟว่าไงนะ"

"ไฟชอบฟ้า...ไม่ได้ชอบแบบเพื่อนแต่ชอบแบบอื่น.."

คำตอบของไฟนอลทำเอาม่านฟ้าชะงักไปชั่วขณะ เธอไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ใบหน้าสวยได้รูปเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเจน ริมฝีปากแดงระเรื่อเม้นเป็นเส้นตรงด้วยอาการประหม่า

"ฟ้า....ขอโทษ...ฟ้าไม่รู้ว่า..."

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...มันไม่ใช่ความผิดของเธอแต่มันความผิดไอ้แทนต่างหาก.."

"แต่ไฟคงไม่โอเค.."

"เขาจะโอเคกับสถานะการณ์เหี้ยๆแบบนี้กันว่ะ..."

ปลายเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเจนใบหน้าหน้าหล่อเหลาเบียนหลบดวงตากลมตาคู่นั้นไม่อยากให้เธอเห็นตัวเองในอารมณ์อ่อนไหวแบบนี้..

"ไฟอย่าโกรธแทนเลยนะ.."

"พอเถอะฟ้า.. อย่าพูดอะไรที่มันตอกยํ้าให้ไฟเจ็บกว่าเดิมเลย.."

"ไฟ..."

"ไว้เจอกันวันหลังเถอะ...วันนี้ไฟคงไม่พร้อมจะคุยอะไรอีกแล้ว" ชายหนุ่มพูดตัดบทดื้อๆแล้วเดินออกมาจากห้องพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง บ่งบอกถึงอารมณ์ของคนที่พึ้งเดินออกจากห้องไป..

1 สัปดาห์ต่อมา...

( หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถทำรายการได้ในขณะนี้ กรุณาทำรายการไหม่ในอีกซักครู่... )

"โธ่เว้ย!"

ปึก !

มือหนาเคว้งโทรศัพท์ลงพื้นด้วยอาการร้อนรนเมื่อปลายสายไม่สามารถติดต่อได้หลังจากที่ไฟนอลโทรหาม่านฟ้าไปหลายสาย ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับด้วยอาการวิตกกังวลก่อนจะเดินลงมาจากคอนโดไปที่รถจักรยานยนต์คู่ใจขับมุ้งตรงไปยังห้องของม่านฟ้าทันทีก่อนจะถึงในเวลาไม่นาน..

ก๊อก...ก๊อก..ก๊อก..

"ฟ้าอยู่ไหม...ฟ้า!"

ปั้งๆๆๆๆ เสียงร้องเรียกชื่อของเจ้าของห้องยังคงไร้สัญญาณตอบกลับมายิ่งเพิ่มความร้อนรนขึ้นมาในใจมากกว่าเดิม ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินลงไปยังชั้นล่างไปขอกุญแจสำรองห้องของม่านฟ้ามาแล้วมาไขประตูห้องเปิดเข้าไป...

"???" ร่างหนาหยุดชะงักเมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วภาพที่ปรากฎตรงหน้าคือปลายเท้าเปล่าเปลือยของม่านฟ้าห้อยลงมาจากเพดานห้องไกล้ๆกันคือเก้าอี้ที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้น...พอไล่สายตาขึ้นเรื่อยๆร่างกายมันก็แทบทรุดขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างกระทันหัน...

"ฟ้า!"

หมับ ! ร่างหนาวิ่งไปกอดขาของเธอเอาไว้ ใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับจะขาดใจอยู่ร่อมร่อ หยาดนํ้าสีใสเม็ดโตไหลอาบผิวแก้มทั้งสองข้าง ใบหน้าแนบไปกับเรียวขาของเธออยากให้เหตุการณ์ที่เจออยู่ตอนนี้เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น...

"กลับมาก่อน...ได้ไหมฟ้า...ฮึก"

ไฟนอลกอดขาเธอรํ่าให้อยู่แบบนั้นแล้วร่างก็ค่อยๆทรุดลงกับพื้นมันไร้เรี่ยวแรงทั้งหัวใจและร่างกายยากกว่าจะฝืน...มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเองร้องให้อยู่แบบนั้นจนพอตั้งสติได้ก็รีบไปแจ้งเจ้าหน้าที่มานำศพของเธอไปส่งญาติ...โดยการสูญเสียของเธอครั้งนี้คนที่เป็นสาเหตุอย่างแทนไทไม่ได้รับผิดชอบเลยซักนิด...

แต่คนอย่างไฟนอลมีหรอจะปล่อยคนที่หักหลังเขาและทำให้คนที่เขารักเสียชีวิตไปได้ง่ายๆ...

หลายปีต่อมา...

การลืมใครบางคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายไฟนอลยังคงใช้ชีวิตเสเพลไปวันๆตามนิสัยที่แก้ไม่เคยหาย ที่จริงแล้วเขาเรียนไม่ทันเพื่อนด้วยซํ้าแต่ผู้เป็นพ่ออย่างอดิเรกทุ่มเงินเกือบล้านเพื่อแลกกับวุฒิมอหกกับผู้บริหารของโรงเรียน จนชายหนุ่มได้เข้าเรียนมหาลัยเพราะอดิเรกช่วยเอาไว้และนั้นมันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เขาได้พบกับใครบางคนที่สวนสาธาระแห่งหนึ่งด้วยความบังเอิญ...

"พี่คะ...พี่ทำสร้อยตกไว้หรือป้าว" แรงสะกิดจากมือเล็กๆของใครบางคนสะกิดเข้าที่บ่าแกร่ง ทำให้ไฟนอลที่กำลังจุดบุหรี่ขึ้นสูบอยู่ท้ายรถหันไปมองด้วยแววตาหงุดหงิดแล้วเมินเฉยทำราวกับเด็กสาววัยมัธยมปลายที่อยู่ในชุดนักเรียนหน้าซีดเผือกลงในทันใด...แต่เธอก็ยังหน้าด้านฉีกยิ้มกว้างด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

"...."

"พี่ทำมันหล่นไว้...หนูเลยเอามาคืน" มือเรียวชูสร้อยที่มีอักษรย่อเอ็มเอฟขึ้นต่อหน้า แล้วพยักหน้าหงึกๆเป็นสัญญาณบอกให้ไฟนอลรีบรับมันไปเพราะเธอต้องรีบขึ้นรถเมล์กลับบ้าน

หมับ ! มือหนาคว้าสร้อยเส้นนั้นมาด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก แล้วจุดบุหรี่สูบต่อจนกลิ่นฉุนๆมันลอยแตะจมูกเชิดรั้น ร่างเล็กเลยหยุดนิ่งอัตโนมัติแล้วหันกลับไปมอง

พรึบ !

"สูบบุหรี่ในที่สาธารณะมันไม่ดีนะคะ..." สิ้นเสียงใสไฟนอลก็ขมวดคิ้วพันกันยุ้ง เมื่อลูกพีชถือวิสาสะคว้ามวลบุหรี่ออกจากริมฝีปากหยัก..

"เสือกไรด้วย"

"หนูเตือนด้วยความหวังดีค่ะ...ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะ"

"ไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน..เอาเวลากลับบ้านไปดูดนมแม่เถอะ" ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆพึ้งเคยเจอกับผู้ชายปากร้ายแบบนี้ ความหวังดีของเธอกลับกลายเป็นก้ายก่ายชีวิตส่วนตัวซะงั้น

"หนูแค่อยากจะบอกว่าให้พี่กลับไปสูบที่บ้าน...แล้วอีกอย่างหนูไม่ใช่เด็กไม่จำเป็นต้องดูดนมแม่ค่ะ"

"แล้วเด็กขี้เสือกแบบนี้ดูดไรล่ะถึงจะเหมาะสม?"