ผิดที่รัก นิยาย บท 40

EP 40

นํ้าเสียงแหบพร่ากระซิบถามฉันอีกครั้ง สรรพนามไหม่ที่ใช้ทำให้ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมยิ่งใจเต้นกับผู้ชายคนนี้มากกว่าที่เป็นอยู่...แล้วร่างกายมันก็พลิกหันหน้าเข้าหาคนตัวโตอีกครั้งอย่างอัตโนมัติ ก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นเกาคางตัวเองเหมือนว่าประโยคเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้พูดออกมา..สงสัยคงเขินแน่เลยเพราะผู้ชายอย่างพี่แกไม่เคยพูดแบบนี้กับใครฉันคงเป็นคนแรก..

"บอกขนาดนี้รู้แล้วค่ะว่ารักมาก"

"แล้วเธอรักฉันไหม..?"

"อื้อ..."

"รักมั้ย.."

นี้ใจคอจะให้ฉันพูดตรงๆเลยหรอเนี้ย ไหนจะสายตาที่จ้องมองฉันคาดคั้นคำตอบนั้นอีกไม่เหมือนคนเก่าที่ฉันรู้จักเลยซักนิด นํ้าเสียง สายตาท่าทางออดอ้อนแบบนั้นไปหัดมาจากไหนก็ไม่รู้..

"มองตาหนูสิคะ...จะได้รู้คำตอบ.."

หมับ ! ฉันบอกเสียงแผ่วก่อนที่ร่างกายจะถูกตวัดขึ้นมาบนตัวของพี่ไฟนอล ท่อนแขนกำยำกอดรัดเอวฉันเอาไว้แน่นสายตาเปล่งประกายคู่นั้นจ้องมองเข้ามายังนัยตาของฉันอย่างลึกซึ้ง...แล้วคำตอบก็ถูกสื่อผ่านทางสายตาแทนก่อนที่มือหนาจะเลื่อนมาปัดปอยผมที่คลอเคลียอยู่ข้างแก้มฉันออกพร้อมกับรอยยิ้มชวนหลงใหลส่งมาให้ฉัน..

"เราคิดเหมือนกันใช่มั้ย..." ฉันถามพี่ไฟนอลกลับไปจนใบหน้าของพี่แกเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดเจน ดวงตาคู่นั้นหลบตาฉันเพียงแวบเดียวฉันเลยถือโอกาสขโมยหอมคนตัวโตไปฟอดใหญ่... "ถ้าเราคิดเหมือนกันละก็...ตอนนี้เราคบกันแบบจริงจังแล้วนะ...แบบที่หนูเต็มใจ"

"ฉันไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ด้วยซํ้า.."

"ตอนนี้ก็ได้คบละไงคะ ได้ทั้งตัว.." ฉันเว้นระยะห่างเอาไว้แล้วยื่นใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูพี่ไฟนอล "...แล้วก็หัวใจหนูด้วย"

"ให้แล้วห้ามเอาคืนนะรู้มั้ย" ใบหน้าหล่อเหลาเบียนมาถามฉันกลับแล้วสูดดมเรือนผมฉันอย่างหลงใหล..

"พี่ก็ห้ามเอาคืนนะ.."

"ไม่คิดจะเอาคืนตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้ว.."

คำตอบของพี่ไฟนอลมันทำให้หัวใจฉันพองโตขึ้นมา อย่างน้อยๆฉันก็มั่นใจถึงความมั่นคงของผู้ชายคนนี้ ที่วันแรกรักฉันยังไงวันนี้ก็รักฉันเหมือนเดิม ไหนจะความใส่ใจเล็กๆน้อยๆที่ไม่ได้เอ่ยปากขอแต่พี่แกก็ยอมก็ทำให้มันอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก..

"รักยังไง วันหน้าก็จะรักมากขึ้นทุกวัน"

"ซักวันหนูจะรักพี่ให้ได้เหมือนที่พี่รักหนู...ค่อยๆเรียนรู้กันไปนะคะ"

"ฉันรอได้...ก็รอมาตั้งนานแล้ว"

สิ้นคำพูดมือหนาก็ยกขึ้นลูบเรือนผมฉันเบาๆด้วยความถะนุถนอม ความรู้สึกแบบนี้มันทำให้ฉันไม่อยากไปไหนอยากอยู่แบบนี้ กับผู้ชายที่ชื่อไฟนอลไปทุกๆคืน...

[ END.. ]

07 : 00 AM.

ความรู้สึกอะไรบางอย่างที่คลอเคลียร์อยู่ลำคอก่อกวนให้คนตัวเล็กที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่น เปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้นก็พบว่าตอนนี้ตัวเองนอนซุกอกอุ่นอยู่ความหนาวจากเครื่องปรับอากาศทำให้เธอเผลอกอดเอวสอบเอาไว้แน่น...ก่อนที่ปลายนิ้วแกร่งจะจิ้มเข้าที่แก้มเธอหยอกล้อคนตัวเล็กที่มีทีท่าจะหลับอีก

"ตื่นได้แล้วตัวเล็ก...ไม่ไปเรียนรึไง"

"อื้อ~"

จุ๊บ ! ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากหยักจุ๊บเธอหนักๆเพื่อปลุก ลูกพีชถอยหน้าออกห่างอย่างกระทันหันเมื่อใบหน้าหล่อเหลาที่ผมหน้าปกลงถึงตาพอดีกำลังจะรุกรานลำคอเธออีกครั้ง มือบางดันอกแกร่งเอาไว้

"หนู...ตะ...ตื่นแล้ว"

"วันนี้มีเรียนกี่โมง...เดี๋ยวไปส่ง"

"เดี๋ยวหนูไปเองดีกว่าค่ะ...พี่ไม่มีเรียนไม่ใช่หรอคะ.."

ลูกพีชงัวเงียตอบแล้วยกมือขึ้นขยี้เปลือกตาตัวเองราวกับเด็กน้อยที่พึ้งตื่นนอน ร่างบางกระเด้งตัวลุกขึ้นนั้งบนเตียงเตรียมตัวจะลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบนํ้า

"ก็อยากไปส่งเมียไม่ได้หรอ" ร่างหนาขยับมาสวมกอดเธอจากด้านหลังในขณะที่ทั้งสองยังนั้งบนเตียงอยู่ ไฟนอลเกยคางไว้บนไหล่มนแล้วมองใบหน้าเนียนใสไม่คลาดสายตามันแทบไม่อยากห่างเธอซักวินาทีเดียว

"ที่ปลุกหนูแต่เช้าเพราะอยากไปส่งงั้นหรอคะ..."

"ทำไม?"

"เปล่าค่ะ...แต่หนูขอไปอาบนํ้าก่อนนะแล้วพี่ค่อยไปส่ง"

ลูกพีชเบียนหน้าหันกลับไปมองชายหนุ่มที่เอาแต่กกกอดเธอไม่ห่าง แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฎบนใบหน้าของไฟนอล จนใบหน้านวลฉายแววสงสัย

"อาบนํ้าคนเดียวไม่เหงาหรอ..?"

"จะทำอะไรคะ.."

"ก็จะอาบเป็นเพื่อนไง...จะได้มีคนถูหลังให้"

ลูกพีชหันหน้ากลับไปมองไฟนอลที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกทีละเม็ดๆออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะกระชากมันออกเผยให้เห็นซิกแพ็คอัดแน่นเรียงตัวกันอย่างสมบูรณ์แบบ มีอะไรกันไปตั้งหลายครั้งแต่เธอก็ไม่ได้สังเกตุมันชัดๆแบบนี้ซักครั้ง จนวันนี้ได้มาเห็นกับตาก็เล่นเอาขนอ่อนลุกชันทั่วร่าง..