ผิดที่รัก นิยาย บท 40
สรุปบท ตอนที่ 40 หาทางออกไม่เจอ: ผิดที่รัก
อ่านสรุป ตอนที่ 40 หาทางออกไม่เจอ จาก ผิดที่รัก โดย So Nonny
บทที่ ตอนที่ 40 หาทางออกไม่เจอ คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ ผิดที่รัก ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย So Nonny อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
EP 40
นํ้าเสียงแหบพร่ากระซิบถามฉันอีกครั้ง สรรพนามไหม่ที่ใช้ทำให้ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมยิ่งใจเต้นกับผู้ชายคนนี้มากกว่าที่เป็นอยู่...แล้วร่างกายมันก็พลิกหันหน้าเข้าหาคนตัวโตอีกครั้งอย่างอัตโนมัติ ก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นเกาคางตัวเองเหมือนว่าประโยคเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้พูดออกมา..สงสัยคงเขินแน่เลยเพราะผู้ชายอย่างพี่แกไม่เคยพูดแบบนี้กับใครฉันคงเป็นคนแรก..
"บอกขนาดนี้รู้แล้วค่ะว่ารักมาก"
"แล้วเธอรักฉันไหม..?"
"อื้อ..."
"รักมั้ย.."
นี้ใจคอจะให้ฉันพูดตรงๆเลยหรอเนี้ย ไหนจะสายตาที่จ้องมองฉันคาดคั้นคำตอบนั้นอีกไม่เหมือนคนเก่าที่ฉันรู้จักเลยซักนิด นํ้าเสียง สายตาท่าทางออดอ้อนแบบนั้นไปหัดมาจากไหนก็ไม่รู้..
"มองตาหนูสิคะ...จะได้รู้คำตอบ.."
หมับ ! ฉันบอกเสียงแผ่วก่อนที่ร่างกายจะถูกตวัดขึ้นมาบนตัวของพี่ไฟนอล ท่อนแขนกำยำกอดรัดเอวฉันเอาไว้แน่นสายตาเปล่งประกายคู่นั้นจ้องมองเข้ามายังนัยตาของฉันอย่างลึกซึ้ง...แล้วคำตอบก็ถูกสื่อผ่านทางสายตาแทนก่อนที่มือหนาจะเลื่อนมาปัดปอยผมที่คลอเคลียอยู่ข้างแก้มฉันออกพร้อมกับรอยยิ้มชวนหลงใหลส่งมาให้ฉัน..
"เราคิดเหมือนกันใช่มั้ย..." ฉันถามพี่ไฟนอลกลับไปจนใบหน้าของพี่แกเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดเจน ดวงตาคู่นั้นหลบตาฉันเพียงแวบเดียวฉันเลยถือโอกาสขโมยหอมคนตัวโตไปฟอดใหญ่... "ถ้าเราคิดเหมือนกันละก็...ตอนนี้เราคบกันแบบจริงจังแล้วนะ...แบบที่หนูเต็มใจ"
"ฉันไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ด้วยซํ้า.."
"ตอนนี้ก็ได้คบละไงคะ ได้ทั้งตัว.." ฉันเว้นระยะห่างเอาไว้แล้วยื่นใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูพี่ไฟนอล "...แล้วก็หัวใจหนูด้วย"
"ให้แล้วห้ามเอาคืนนะรู้มั้ย" ใบหน้าหล่อเหลาเบียนมาถามฉันกลับแล้วสูดดมเรือนผมฉันอย่างหลงใหล..
"พี่ก็ห้ามเอาคืนนะ.."
"ไม่คิดจะเอาคืนตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้ว.."
คำตอบของพี่ไฟนอลมันทำให้หัวใจฉันพองโตขึ้นมา อย่างน้อยๆฉันก็มั่นใจถึงความมั่นคงของผู้ชายคนนี้ ที่วันแรกรักฉันยังไงวันนี้ก็รักฉันเหมือนเดิม ไหนจะความใส่ใจเล็กๆน้อยๆที่ไม่ได้เอ่ยปากขอแต่พี่แกก็ยอมก็ทำให้มันอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก..
"รักยังไง วันหน้าก็จะรักมากขึ้นทุกวัน"
"ซักวันหนูจะรักพี่ให้ได้เหมือนที่พี่รักหนู...ค่อยๆเรียนรู้กันไปนะคะ"
"ฉันรอได้...ก็รอมาตั้งนานแล้ว"
สิ้นคำพูดมือหนาก็ยกขึ้นลูบเรือนผมฉันเบาๆด้วยความถะนุถนอม ความรู้สึกแบบนี้มันทำให้ฉันไม่อยากไปไหนอยากอยู่แบบนี้ กับผู้ชายที่ชื่อไฟนอลไปทุกๆคืน...
[ END.. ]
07 : 00 AM.
ความรู้สึกอะไรบางอย่างที่คลอเคลียร์อยู่ลำคอก่อกวนให้คนตัวเล็กที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่น เปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้นก็พบว่าตอนนี้ตัวเองนอนซุกอกอุ่นอยู่ความหนาวจากเครื่องปรับอากาศทำให้เธอเผลอกอดเอวสอบเอาไว้แน่น...ก่อนที่ปลายนิ้วแกร่งจะจิ้มเข้าที่แก้มเธอหยอกล้อคนตัวเล็กที่มีทีท่าจะหลับอีก
"ตื่นได้แล้วตัวเล็ก...ไม่ไปเรียนรึไง"
"อื้อ~"
จุ๊บ ! ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อริมฝีปากหยักจุ๊บเธอหนักๆเพื่อปลุก ลูกพีชถอยหน้าออกห่างอย่างกระทันหันเมื่อใบหน้าหล่อเหลาที่ผมหน้าปกลงถึงตาพอดีกำลังจะรุกรานลำคอเธออีกครั้ง มือบางดันอกแกร่งเอาไว้
"หนู...ตะ...ตื่นแล้ว"
"วันนี้มีเรียนกี่โมง...เดี๋ยวไปส่ง"
"เดี๋ยวหนูไปเองดีกว่าค่ะ...พี่ไม่มีเรียนไม่ใช่หรอคะ.."
ลูกพีชงัวเงียตอบแล้วยกมือขึ้นขยี้เปลือกตาตัวเองราวกับเด็กน้อยที่พึ้งตื่นนอน ร่างบางกระเด้งตัวลุกขึ้นนั้งบนเตียงเตรียมตัวจะลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบนํ้า
"ก็อยากไปส่งเมียไม่ได้หรอ" ร่างหนาขยับมาสวมกอดเธอจากด้านหลังในขณะที่ทั้งสองยังนั้งบนเตียงอยู่ ไฟนอลเกยคางไว้บนไหล่มนแล้วมองใบหน้าเนียนใสไม่คลาดสายตามันแทบไม่อยากห่างเธอซักวินาทีเดียว
"ที่ปลุกหนูแต่เช้าเพราะอยากไปส่งงั้นหรอคะ..."
"ทำไม?"
"เปล่าค่ะ...แต่หนูขอไปอาบนํ้าก่อนนะแล้วพี่ค่อยไปส่ง"
ลูกพีชเบียนหน้าหันกลับไปมองชายหนุ่มที่เอาแต่กกกอดเธอไม่ห่าง แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฎบนใบหน้าของไฟนอล จนใบหน้านวลฉายแววสงสัย
"อาบนํ้าคนเดียวไม่เหงาหรอ..?"
"จะทำอะไรคะ.."
"ก็จะอาบเป็นเพื่อนไง...จะได้มีคนถูหลังให้"
ลูกพีชหันหน้ากลับไปมองไฟนอลที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกทีละเม็ดๆออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะกระชากมันออกเผยให้เห็นซิกแพ็คอัดแน่นเรียงตัวกันอย่างสมบูรณ์แบบ มีอะไรกันไปตั้งหลายครั้งแต่เธอก็ไม่ได้สังเกตุมันชัดๆแบบนี้ซักครั้ง จนวันนี้ได้มาเห็นกับตาก็เล่นเอาขนอ่อนลุกชันทั่วร่าง..
"....ก็มันอยู่ในห้องนํ้า"
"เรื่องแบบนี้ไม่ใช่แค่บนเตียง...เพราะนอกระเบียงเราก็เคยมาแล้ว...ลองในห้องนํ้าหน่อยไหมเผื่ออะไรมันจะแปลกไหม่กว่าเดิม.."
"พี่ไฟนอล!"
จมูกคมสันซุกเข้าที่ซอกคอขาวเนียนแล้วดูดเม้มด้วยความหลงใหล เพียงแค่มองหน้า ได้ยินเสียง ได้อยู่ไกล้ๆก็เหมือนถูกครอบงำด้วยเสน่ห์ของลูกพีชไม่เคยจะต้านอยู่เลยซักครั้ง จากตอนแรกจะแกล้งคนตัวเล็ก...แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นตัวเองที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่
"ทีหลังก็ช่วยอย่าทำตัวให้ฉันหลงแบบนี้..."
"หนูไปทำให้พี่หลงตั้งแต่ตอนไหน...พี่เป็นของพี่เองต่างหาก.."
"ยอมรับเพราะตอนนี้มันขาดเธอไม่ได้ซักวินาที.."
"...."
"ยิ่งวันไหนที่ไม่ได้เจอ...ใจมันก็เพ้อคิดถึงแต่เธอคนเดียว.."
นํ้าเสียงแหบพร่ากระซิบบอกเธอ ทุกคำพูดเขาเคยผ่านมันมาหมดจากความรู้สึกจริงๆและถ่ายถอดออกมาให้ลูกพีชได้รู้ความรู้สึกในตอนที่เขาไม่ได้เจอหน้าเธอ...ร่างเล็กพยายามดิ้นต่อต้านด้วยความเขินอายอีกทั้งร่างกายตอนนี้มันยังไม่พร้อมแต่ก็โดนคนตัวโตที่ประกบหลังแนบชิดแน่นกว่าเดิมจมูกคมสันไหล่ซุกตามเรือนผมลงมาถึงท้ายทอยและพรหมจูบไหล่มน...มือหนาบีบขยํ้าสองเต้าอย่างนึกสนุกไม่ได้กินลูกพีชลูกนี้แค่ไม่กี่วันเหมือนหัวใจมันจะขาดอยู่ร่อมร่อ...เอวสอบกระเด้งเสียดสีกับบั้นท้ายกลมกลึงทำให้แก่นกายบวมเป่งสัมผัสเข้ากับผิวบางจนเกิดความวาบวามอย่างเลี่ยงไม่ได้...
"ลูกพีช...ถามอะไรหน่อยได้มั้ย"
"ถามอะไรคะ.."
"ตอนเด็กแม่ให้กินอะไร...โตมาถึงได้น่าฟัดแบบนี้.."
.
.
.
อาการหลงเมียเต็มสิบไม่หัก
Next..
"เป็นผัวเธอไง...เผื่อลืมว่ามีเจ้าของแล้ว"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผิดที่รัก