ผิดที่รัก นิยาย บท 4

EP 04

ชมรม4XD..

[ ไฟนอล ]

"อ่า...ยาแม่งเเรงชิบหาย" เสียงของไอ้เหนือมันสบถออกมา ในมือถือบุหรี่ไฟฟ้า ที่มีส่วนผสมของยาตัวไหม่บวกนิโคตินผสมยิ่งสูบยิ่งออกฤทธิ์คึกคะนองชิบหาย มันสูบจัดสูสีกับผมจนใต้ตานึกว่าคนอดหลับอดนอนมาอาทิตย์ ควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องชมรมจากพวกผมสามคน คนที่สี่หน่ะหรอ มันยังไม่โผล่หัวมา ไอ้เชี้ยดินยังไงล่ะ..

"มาเติมดิ"

ผมโยนยาให้ไอ้เพิร์ธแล้วเอนตัวนอนลง เหมือนร่างกายแม่งล่องลอยในอวกาศเลยว่ะ ยิ่งสูบยิ่งฟิน ทั้งที่ตอนนี้นักศึกษาทุกคนต่างเข้าเรียน แต่พวกผมเสือกอัดกันเล่นยาในห้องชมรมที่ภายในห้องมืดมืด มีเพียงเเสงส้มๆสาดส่องจากด้านนอกมา...ระบบประตูห้องต้องใส่รหัสเข้ามาเท่านั้นคนที่รู้ก็มีแค่พวกผม เล่นยากันมาหลายชั่วโมงสมองมันก็เริ่มรวนๆ..

"สูบเชี้ยไรนักหนา.." และนี้เป็นเสียงของไอ้ดิน ที่พึ้งโผล่หัวมาตอนไกล้เที่ยง มาเรียนเอาป่านนี้มันจะมาหาหอกอะไรว่ะ

"มึงเป็นคนแนะนำยาตัวไหม่ไม่ใช่?" ไอ้เพิร์ธถาม แล้วเสียงในหน้าจอมือถือที่เปิดหนังเอวีดูไม่อายฟ้าไม่อายดินก็ดังขึ้นลั่นห้อง ไอ้สัส มันมาเปิดทำไมตอนคนเล่นยาว่ะ อารมณ์มันพุ่งชิบหาย

"เห็นชอบไง.." ไอ้ดินมันตอบแล้วเดินมาหย่อนตัวนั้งลงบนโซฟาตัวที่ว่างอยู่ เห็นหน้านิ่งๆไร้อารมณ์เหมือนหุ่นยนต์แบบนี้ แต่บอกเลยไอ้เหี้ยนี้มันไม่ได้นิ่งอย่างที่ใครเห็นหรือเข้าใจ มันร้ายเงียบ อันตรายซะยิ่งกว่ายาที่พวกผมเล่นกันอยู่ตอนนี้ซะอีก...

"ถ้างั้นก็หุบปาก ความสุขเพื่อน"

"...." มันนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรแล้วหยิบยาขึ้นมาเติมสูบแข่งกับพวกผม บอกแล้วไอ้เหี้ยนี้ มันตัวอันตรายใครได้มันเป็นผัวต้องเหนือกว่ามัน

"เชี้ยเอ่ย มึงปิดดิ"

ผมยีหัวตัวเองไปหนึ่งทีด้วยอารมณ์หงุดหงิด...จะอะไรอีกล่ะ เพราะสมองผมมันดันหลอนคิดภาพยัยนั้นขึ้นมาในหัวอีกแล้ว ยิ่งคิดแม่งยิ่งเงี่ย_ชิบหาย ไม่นานมันก็ปิดเสียงและเดินหายเข้าไปในห้องนํ้า ไม่ต้องสืบก็รู้ ว่าไอ้เหี้ยนี้มันไปช่วยตัวเอง คนหื่นสัสอย่างมันแม่งเงี่ย_บ่อยชิบหายวายวอด..

[ ลูกพีช ]

12.30 AM.

เที่ยงครึ่ง...ทำไมพี่แทนยังไม่มาอีกนะวันนี้เรานัดกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เพราะฉันเหงา ไม่มีเพื่อน นีโม่ก็อกหักจนไม่ได้มาเรียนแล้วนี้พี่แทนก็เลทฉันมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว..

ครืด ครืด~

(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถให้บริการได้ในขณะนี้กรุณาทำร้ายการไหม่ในอีกซักครู่..)

"เฮ้อ...กินคนเดียวก็ได้" ฉันบ่นออกมาพร้อมกับใช้ซ่อมจิ้มข่าวใข่เจียวของโปรดที่โรยซอสมะเขือเทศมาอย่างดี..กินไม่ลงแล้วด้วย..ทั้งคิดมากเรื่องพี่แทน...ไหนจะเรื่องที่ฉันเรียนไม่ทันอีกเพราะโดนคนป่าเถื่อนแกล้งยังไงล่ะ...ต้องลำบากขอความช่วยเหลือจากป้าแม่บ้าน..

"มึงเป็นเหี้ยไรอยู่ๆอยากมาแดกข้าวคณะนี้?"

"สูบจัดจนสมองเบลอเลยหรอว่ะ..มีห่าอะไรน่าสนใจ"

"...."

"หรือมึงมาหาใคร.."

"กูว่ากูรู้คำตอบแล้วแหละ.."

พรึบ ! ได้ยินเสียงคุยกันของเด็กคณะอื่นที่ดังเข้าไกล้มาเรื่อยๆไม่ทันใด จานข้าวฉันก็ถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตา..ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วสบตากับคนที่น่าจะรู้ว่าใคร...นี้มาหาเรื่องฉันอีกแล้วหรอเนี้ย?

"กูว่ากูได้อะไรเด็ดๆแดกตอนเที่ยงแล้วว่ะ.."

"กูว่าแล้วมันต้องมีอะไรแอบแฝง" พี่เพิร์ธที่ฉันรู้จักนอกเหนือจากนายนั้นพูดขึ้นแล้วเดินนำผู้ชายสองคนที่เหลือไป..ฉันจึงถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายแล้วจำใจลุกขึ้นจากเก้าอี้..